29.6.07

Αθήνα (4): Συμβαίνουν στους δρόμους

Πληθαίνουν όσοι γυρνούν την πόλη κρατώντας στο χέρι ένα πλαστικό ή χάρτινο κύπελο με καφέ. Ακόμη κι αν δεν το προσέχει κανείς όταν συμβαίνει, το καταλαβαίνει από τα παρατημένα σε βιτρίνες και πεζοδρόμια χυμένα ποτηράκια.

Μεγάλη περιπέτεια είναι να περπατάς στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς να καταβρέχεσαι από κλιματιστικά που κρέμονται πάνω από το κεφάλι σου.

Αβολο είναι με 40+ C το στρίμωγμα στο μετρό, πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον που φορά σκούρα γυαλιά ηλίου.

Ελάχιστοι πιά οι λούστροι στο κέντρο της πόλης κι όπου τους βρεις, συνήθως, πασαλείβουν παρά γυαλίζουν.

Πάρα πολλά έγιναν στην Κοραή τα stands των freepress, που συνήθως είναι άδεια ή γεμάτα με διαφημιστικά και σκουπίδια.

Μικρή εκδίκηση παίρνουν πολλοί πελάτες τραπεζών τις ζεστές αυτές ημέρες: κατασκηνώνουν στα δροσερά λόγω κλιματισμού καταστήματα, χωρίς να κάνουν τραπεζικές πράξεις.

Στα πεζούλια μπροστά από τις κλειστές βιτρίνες του Αttica κάθονται κάθε πρωί δεκάδες περαστικοί, περιμένοντας να ανοίξει.

Φαίνεται να αποδίδουν οι προειδοποιήσεις για τις συνέπειες από τη χρήση των κινητών: όλο και περισσότεροι κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας προσπαθώντας ματαίως να ξεμπλέξουν τα καλώδια του (διπλού) hands free.

Χάθηκαν (λόγω ζέστης;) από το κέντρο οι τροχονόμοι.


Αυτή η μόδα να είναι πουκάμισο και γραβάτα στο ίδιο χρώμα δημιουργεί την ίδια αίσθηση που έδιναν παλιά οι προφυλακτήρες στο χρώμα του υπόλοιπου αυτοκινήτου.

27.6.07

Τηλεόραση για παντρειά

Μετά από πολλά έλαβε την προηγούμενη εβδομάδα την τελική του μορφή το νομοσχέδιο για τη συγκέντρωση στα ΜΜΕ. Αφού, προφανώς, είχε εξασφαλισθεί η σύμφωνη γνώμη όλης της χαμολόβαθμης κάστας των Βρυξελλών, το νομοσχέδιο που επιχειρεί -μεταξύ άλλων- να ρυθμίσει την αδειοδότηση των τηλεοπτικών καναλιών κατατέθηκε στη Βουλή.

Ερώτημα είναι πόσοι γνωρίζουν, πως οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί επί 18 σχεδόν χρόνια (από το 1989 ως σήμερα) έχουν λάβει μόνο μία φορά κανονική άδεια. Η διάρκειά της, που έληξε προ πολλού, παρατείνεται συνεχώς και η τελευταία παράταση δίνεται με άρθρο του σ/ν, έως την 31.12.2007. Ουδείς γνωρίζει, εάν η παράταση αυτή θα είναι, όντως, η τελευταία. Γνώστες του χώρου, πάντως, αν έπρεπε να στοιχηματίσουν, με μεγαλύτερη ευκολία θα διάλεγαν την αρνητική απάντηση.

Εχει να κάνει, θα ρωτήσει κάποιος, όλη αυτή η απίστευτη καθυστέρηση μ' όσα δείχνει (ή δεν δείχνει) η τηλεόρασή μας; Νομίζω, ναι. Οχι μόνο επειδή ένα κράτος που δεν σέβεται τον εαυτό του (ώστε να τηρεί τη νομιμότητα) δίνει κακό παράδειγμα. Αλλά, κυρίως, γιατί δεν είναι σαφής και ομολογημένος ο λόγος αυτής της καθυστέρησης κι αφήνει τη φαντασία του καθενός να οργιάζει για να τον μαντέψει. Μέχρι οι αρμόδιοι υπουργοί να πούν, γιατί κοροϊδεύουν τόσα χρόνια, μπορούν εύκολα και τα κανάλια να κάνουν το ίδιο. Και η τηλεόραση να συμπεριφέρεται σαν τη στολισμένη νύφη που χρόνια τώρα περιμένει πρόταση γάμου: όσο περνάει ο καιρός, τόσο απελπίζεται.

20.6.07

Αθήνα (3): Πλατεία Συντάγματος

Ξανάγινε το κέντρο της πόλης, αρχικά με την πεζοδρόμηση της Ερμού και για τα καλά με το Μετρό. Μέχρι τότε λες κι ήταν μόνο για πολιτικές προεκλογικές συγκεντρώσεις κι ακόμη παλιότερα για συναναστροφές με τους ξένους, θερινούς κυρίως, επισκέπτες της πόλης. Πλατεία που τριγυρίζουν μαγαζιά - σύμβολα, όπως ο Πάλλης, ο Καλυβιώτης, το Egg (στο υπόγειο του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, τη δεκαετία του '80), η Bianca, ο παλιός Ελευθερουδάκης, το Αmerican Cafe (γύρω στο '80), η Εθνική Τράπεζα (στη γωνία με τη Σταδίου) απ' όπου παίρναμε συνάλλαγμα κι εκείνα τα πολύχρωμα, ιλουστρασιόν, μακρόστενα φυλλάδια του ΕΟΤ για το Φεστβάλ Αθηνών, τα Γραφεία της Ολυμπιακής (στη γωνία Οθωνος και Αμαλίας), το παλιό Ταχυδρομείο (όπου και τα σημερινά ΕΛΤΑ) κλασσικό σημείο συνάντησης, εφάμιλλο του Μπακάκου στην Ομόνοια.

Σήμερα, με δωρεάν ασύρματη πρόσβαση στο γρήγορο ίντερνετ, με πολλές δεκάδες Γραφεία τραπεζών, με ενεργά ξανά τα καφέ και με πολλά νέα παιδιά της Greenpeace και της WWF να της δίνουν χρώμα, με το ΚΕΠ να αδειάζει και να ξαναγεμίζει στο πί και φί, τη στάση του τράμ να φέρνει στο νου μου κάτι από κεντροευρωπαϊκή πόλη (ποιά, όμως;) αλλά και με την κακόγουστη και πανάκριβη ζαχαρούπολη τα χριστούγεννα.

Το Σύνταγμα (κατά το Αμυνα) δεσπόζει πάλι στην καθημερινότητα της Αθήνας. Ισως γι' αυτό κι ο σκύλος που τo παροικεί, είναι μέσ' την καλή χαρά τελευταία χαζεύοντας τον κόσμο που το κατακλύζει.

19.6.07

Χθεσινοβραδινό φεγγάρι


Η φωτογραφία είναι ευγενική προσφορά καλού φίλου.

18.6.07

Μεροκάματο 10 ημερών

Σύμφωνα με στοιχεία της Τροχαίας τις πρώτες 10 ημέρες εφαρμογής του νέου ΚΟΚ έγιναν σχεδόν 50.000 έλεγχοι σε όλη τη χώρα. Στο 25% απ' αυτούς δεν διαπιστώθηκε παράβαση, πράγμα που έγινε στο υπόλοιπο 75% και στο 15% απ' αυτό αφαιρέθηκαν άδειες οδήγησης.

Η χρυσή πεντάδα των παραβάσεων απαρτίζεται από: υπέρβαση ορίου ταχύτητας (23%), μή χρήση κράνους (9,4%), μή χρήση ζώνης (7%), οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ (4%) και χρήση κινητού (2,4%).

Διαπίστωση πρώτη: Δεν πρέπει να θεωρείται ιδιαίτερα ικανοποιητικό ποσοστό -για αρχή εφαρμογής νέων μέτρων- μόνο ο 1 στους 4 ελεγχόμενους να μην είναι παραβάτης.


Διαπίστωση δεύτερη: Με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς το κράτος θα εισπράξει πάνω από 4,5 εκ. € από τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν στις 5 πρώτες, μόνο, παραβάσεις. Αν υπολογίσει κανείς κι άλλες 3 "αλμυρούτσικες" (κόκκινο φανάρι, αντικανονικό προσπέρασμα και επικίνδυνη οδήγηση), τότε μαζεύεται ακόμη 1.140.000 €. Είναι βέβαιο, πως αν προστεθούν τα πρόστιμα και για τις υπόλοιπες παραβάσεις, τότε η συγκομιδή ξεπερνάει αρκετά τα 10 εκ €. Καθόλου άσχημα για 10 ημέρες.

Διαπίστωση τελευταία: Αν μειωθούν οι παράλογα υψηλές τιμές των ΙΧ και -μαζί με τα
τέλη κυκλοφορίας- αυξάνονται τα πρόστιμα του ΚΟΚ μάλλον περισσότερα θάναι τα δημόσια έσοδα.

16.6.07

Αθήνα (2): Βουκουρεστίου - Παλιά Βουλή - Πλατεία Κλαυθμώνος

Το Clemente VIII έχει ζωντανέψει και πάλι τη Βουκουρεστίου. Οταν ανοίξει και το ΖΩΝΑΡΣ θα είναι σχεδόν πλήρης* η επιστροφή των στεκιών. Εκδιώχθηκε ο κουλουράς από τη συμβολή Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, δίπλα στην Εθνική Τράπεζα. Το πουκαμισάδικο στη Στοά Καλλιγά άλλαξε φίρμα, κι έχει όλο πουκάμισα με πολύ ανοιχτούς γιακάδες. Παραμένει (ευτυχώς) στη θέση του το ερειπιάκι στη γωνία Πανεπιστημίου και Αμερικής, εξαφανίσθηκε, όμως, εδώ και πολύ καιρό ο ένοικός του. Ανοίκιαστο παραμένει και το κουρείο του Αντώνη στη Στοά Κεντρικόν ή Μπολάνη (από την οδό Βουλής).

(*) θα λείπει πάντα το ουζάδικο του Ορφανίδη, εκεί που τώρα είναι ο Καίσαρης.

Εξαιρετική ήταν και είναι πάντα, γιά όσους υπηρετούν στο πολεμικό ναυτικό, η μετάθεση - απόσπαση στο ΔΔΜΝ. Θελκτική, όσες φορές και αν περάσει κανείς από μπροστά, η βιτρίνα του Ράδιο - Κατουμάς. Λείπει από την οδό Μιλτιάδου και τη γύρω περιοχή η Πανλαμποηλεκτρική, που δεν κατάφερα ακόμη να επισκεφθώ στο καινούργιο μαγαζί της.

Εφυγαν ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ από τη Χρ. Λαδά κι ερήμωσε η περιοχή. Απώλεια και η μεταφορά της βιβλιοθήκης της Παλιάς Βουλής μακριά από το κέντρο. Το Galaxy στη Στοά Λεμού κρατάει γερά, πάντως. Οταν ήταν να μετακομίσει, πριν από πολλά χρόνια, από την προηγούμενη θέση του (δίπλα στο φαρμακείο του Λητού στη Σταδίου) λίγοι περίμεναν να πάει τόσο κοντά.

14.6.07

Αθήνα (1): Πλατεία Μαβίλη - Αμερικάνικη Πρεσβεία - Μέγαρο Μουσικής


Καθόλου εξυπηρετικά τα φανάρια και οι τροχονόμοι για τους πεζούς που διασχίζουν τη Βασ. Σοφίας στο ύψος της πλατείας Μαβίλη, όπου το ένα μετά το άλλο ξεφυτρώνουν μικρά μπαράκια. Παραμένουν κρεμασμένα, στο γκρεμισμένο σπίτι, υπολείματα ενός καθρέπτη μπάνιου στο άχτιστο οικόπεδο της Δορυλαίου και Τιμ. Βάσσου.

Σε χρόνο ρεκόρ ολοκληρώθηκε το νέο κτήριο της αμερικάνικης πρεσβείας. Ενας μεγάλος χώρος πίσω της, στη Γέλωνος, διαμορφώνεται σε πάρκο. Απέναντι, όμως, βρίσκεται η άσχημη αυλή του ΝΝΑ. Καθημερινά, αλλά κατόπιν εορτής, περιπολούν αστυνομικοί στην οδό Λαμψάκου (απ' όπου εκτοξεύτηκε το Γενάρη το βλήμα στην πρεσβεία).

Αδιάβατη είναι η Βασιλίσσης Σοφίας, στο ύψος της Κόκκαλη, όταν βρέχει. Ιδιότυπους ρυθμούς παράγουν και με ελαφρό αεράκι ακόμη τα παλλόμενα κορδόνια στους ιστούς του Μεγάρου Μουσικής. Κλειστή πιά, εδώ και καιρό, η ψαροταβέρνα του Κώστα στην Αθηναίων Εφήβων.


12.6.07

Ο παίζων χάνει και ο πίνων μεθά

Ο Φ. Γκέκας έφυγε πέρυσι από τον Παναθηναϊκό και την Ελλάδα, πήγε στη Μπόχουμ και τη Γερμανία, αναδείχθηκε σε ηγέτη της ομάδας του και πρώτο σκόρερ της Μπουντεσλίγκα, πρόσφατα δε πέτυχε και το πρώτο τέρμα του με την εθνική ομάδα. Από μια τέτοια χρονιά επιστρέφοντας ρωτήθηκε από πολλές εφημερίδες και μίλησε για πολλά. Με ένα τόνο υπερβολής που ο αέρας της επιτυχημένης σαιζόν, μάλλον, συγχωρεί, αναγόρευσε τους δημοσιογράφους του αθλητικού τύπου ως το μεγαλύτερο κακό στη χώρα, αναφέρθηκε στο επίπεδό τους, δυσφόρησε με την εύκολη κριτική που ασκούν εικοσάρηδες, "παντογνώστες" αθλητικογράφοι και αναρωτήθηκε, γιατί η Γερμανία των 82 εκ. κατοίκων να έχει 2 αθλητικά φύλλα κι η Ελλάδα (αισίως) 13; Υποψιάζομαι, ότι αν έλειπε η αναφορά σε "αθλητικογράφους", τα παραπάνω θα προσυπέγραφαν ευχαρίστως και άλλοι.

Οι έλληνες δημοσιογράφοι έχουν καταφέρει να συσπειρώνουν -υπέρ ή κατά- όλο και περισσότερο κόσμο γύρω από τη δουλειά τους. Και είναι μια δουλειά που στην Ελλάδα μπορεί και κάνει περίπου όποιος θέλει, χωρίς πάντοτε να διαθέτει (ούτε να του ζητούνται) κάποια τυπικά προσόντα. Ο τρόπος που θα κάνει τη δουλειά του εξαρτάται από ένα σωρό τυχαία πράγματα: το θράσος και την ανατροφή του, τις φιλοδοξίες και τα απωθημένα του, τις ανάγκες και το διευθυντή του. Απ' όπου και όποτε κι αν έχει τεθεί θέμα κατάρτισης και επιπέδου των δημοσιογράφων, ο αντίλογος είναι πάντα ο ίδιος: πως αντιδρούν όσοι ενοχλούνται από την ελευθεροτυπία και όχι από την αμετροέπεια και το φανατισμό, την προχειρότητα, την αδυναμία έκφρασης και την έλλειψη γνώσεων στο αντικείμενό τους.

Η δημοσιογραφική δεοντολογία ισχύει στη σημερινή μορφή από το 1998 και περιλαμβάνεται στον Κώδικα Επαγγελματικής Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης των Ενώσεων Συντακτών. Μια απλή αναγνωσή του αρκεί, για να διαπιστωθεί ο βαθμός αποδοχής του από τους έλληνες δημοσιογράφους και η συμμόρφωσή τους προς τις αρχές του.

Για να λέμε, πάντως, τα σύκα, σύκα για πολλά μπορεί δικαίως να ελέγχονται οι δημοσιογράφοι, όχι όμως και για τον πληθωρισμό στο επάγγελμά τους. Πώς να στελεχωθούν π.χ. 13 αθλητικές εφημερίδες, αν όχι και με νέα παιδιά που τους αρέσουν τα σπορ (κυρίως ποδόσφαιρο, άντε και μπάσκετ); Ποιοί άλλοι, αν όχι οι εικοσάρηδες, θα δέχονταν να δουλέψουν 12 και 14 ώρες χωρίς να πολυσκέπτονται ασφάλιση κι αποδοχές; Και επειδή δεν πέρασαν και πολλά χρόνια από τότε που ο Γκέκας ήταν εικοσάρης, θα μπορούσε τουλάχιστον αυτό εύκολα να το καταλάβει. Αλλά είπαμε: η επιτυχία μεθά γλυκά.

10.6.07

Εφημερίδες και σκουπίδια

Υπάρχει μια ασπρόμαυρη ταινία του Ρίτσαρντ Μπρούκς με το Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ, που υποδύεται τον αρχισυντάκτη μιας εφημερίδας. Μετά από πολλά αποφασίζει να δημοσιεύσει στην εφημερίδα του μια ενοχλητική για τον γκάγκστερ της πόλης είδηση και καθώς το φύλλο τυπώνεται ο Μπόγκαρτ του τηλεφωνεί και τον ενημερώνει πως την επομένη όλοι θα ξέρουν τις πομπές του. Ως επίλογο του βάζει να ακούσει τον ήχο των πιεστηρίων, θέλοντας να υπογραμμίσει τη μεγάλη δύναμη του τύπου.

Πάνω από 50 χρόνια έχουν περάσει από τότε και πολλά πράγματα στον τύπο έχουν αλλάξει. Ενα πάντως παραμένει ίδιο, αν δεν έχει ενταθεί: ο σκληρός ανταγωνισμός μεταξύ των εφημερίδων, που διεθνώς σε μεγάλο μέρος τους ελέγχονται από πάμπλουτους επιχειρηματίες και ισχυρούς ομίλους. Ο ανταγωνισμός, μάλιστα, αυτός φθάνει συχνά σε τέτοιο σημείο που ξαφνιάζει.

Πριν από λίγο καιρό συνέβη στο Λονδίνο: Ενα από τα δωρέαν φύλλα που κυκλοφορούν, η "London Lite", αποκάλυψε παρουσιάζοντας και σχετικό βίντεο ότι τρεις υπάλληλοι της αντίπαλης εφημερίδας "thelondonpaper" (του Ρ. Μέρντοκ), αντί να μοιράσουν άφησαν σε κάδους σκουπιδιών 3.000 περίπου φύλλα της. Αυτόπτυς μάρτυρας, επιστρατευμένος από τη "London Lite", ήταν και ένας συνταξιούχος ντετέκτιβ της δίωξης οικονομικού εγκλήματος της Σκότλαντ Γιάρντ. Ξέσπασε αναταραχή και οι δύο ανταγωνιστές αντάλλαξαν βαριές κουβέντες.

Ολα αυτά και πολλά άλλα για τα ωραία (μάτια) της διαφήμισης, που είναι το μοναδικό έσοδο των δωρεάν φύλλων και τους διοχετεύεται από τους διαφημιστές ανάλογα με την κυκλοφορία και την αναγνωσιμότητά τους. Οσο πιό πολύς κόσμος τα παίρνει στα χέρια του (και τα ξεφυλλίζει), τόσο διεκδικούν από καλύτερη θέση διαφημιστικές καταχωρίσεις. Ετσι ήταν μέχρι σήμερα και κάπως έτσι θα συνεχίσει να είναι. Αυτό που, ίσως, αλλάξει είναι το ύψος του καθιερωμένου μπόνους των διαφημιστικών εταιρειών. Οσο τα στοιχεία κυκλοφορίας είναι ή αποδεικνύονται αναξιόπιστα, τόσο πιό αβέβαιη γίνεται η ανταπόδοση των διαφημίσεων. Αυτό σημαίνει υψηλότερο ρίσκο για τους διαφημιστές, που για να δώσουν τις διαφημίσεις τους ζητούν και παίρνουν από τις εφημερίδες μεγαλύτερο μπόνους. Αυτό μέχρι τον επόμενο γύρο, που οι εφημερίδες θα πάρουν την εκδίκησή τους. Και ούτω καθεξής.

8.6.07

Tο χέρι του θεού

Θάχετε προσέξει την κίνηση αρκετών ποδοσφαιριστών (κυρίως λατινοαμερικάνων αλλά, τελευταία, και ελλήνων), που μόλις πετύχουν τέρμα δείχνουν προς τον ουρανό. Αλλοι, πάλι, σηκώνουν τη φανέλα τους για να δείξουν εικόνες αγίων ή να στείλουν μήνυμα της πίστης τους. Θάχετε ακούσει αρκετούς από αυτούς να απαντούν σε σχετικές ερωτήσεις και να εξηγούν, ότι οφείλουν την επιτυχία τους αυτή στο θεό. Υπάρχουν, τέλος, και προπονητές, που ερωτώμενοι για την πιθανότητα νίκης της ομάδας τους σε κρίσιμους αγώνες περίπου απαντούν: "εάν είναι θέλημα θεού, θα νικήσουμε". Είναι γνωστή η σημασία που έχει -κατάλληλα καθοδηγούμενη-η πίστη σε μια ομάδα. Πέρα, όμως, από την πίστη, φαίνεται ότι αποφασιστικό ρόλο διαδραμάτισε στο ποδόσφαιρο και το χέρι του θεού.


Maradona - Celebrity bloopers here

Οσο προχωράει η σύζευξη των δύο -ίσως πιό μαζικών- ανθρώπινων εκδηλώσεων των τελευταίων αιώνων, του ποδοσφαίρου με τη θρησκεία, γεννάει το ερώτημα: Είναι η πίστη παικτών, προπονητών, παραγόντων και φιλάθλων αυτή που καθιέρωσε τη συχνή και δημόσια (στα γήπεδα) προσφυγή σε θρησκευτικούς τύπους, ή μήπως είναι η δύναμη του ποδοσφαίρου αυτή που επιχειρεί να φέρει στα μέτρα του και στο προσκήνιο του θεάματος προσωπικές εκδηλώσεις θρησκευτικής πίστης;

Με άλλα λόγια είναι οι σημερινοί ποδοσφαιριστές και προπονητές περισσότερο θρήσκοι από τους συναδέλφους τους προηγούμενων 10ετιών ή η ευρύτατη δημοσιότητα που έχει πάρει μέσω της τηλεόρασης το ποδόσφαιρο και η ανάγκη διαρκούς ανανέωσης των επικοινωνιακών εργαλείων των πρωταγωνιστών του είναι αυτή που οδηγεί τα πράγματα εδώ;

1.6.07

Ο τρόπος της Αμαλίας

Σωστά επισημαίνει η Π. Διαμαντάκου για την ιστορία της Αμαλίας Καλυβίνου στα προχθεσινά ΝΕΑ: " Η Αμαλία δεν επέλεξε την τηλεόραση, προτίμησε να έχει τον έλεγχο της αφήγησης και τον έλεγχο της εικόνας της".

Η ίδια η Αμαλία είχε εξηγήσει με τρόπο άμεσο, γιατί δεν βγήκε στην τηλεόραση: "... λόγω της κατάστασης των πνευμόνων μου η φωνή μου δεν αντέχει εντάσεις και βήχω μόλις θυμώσω ή σηκώσω την ένταση της φωνής ... Δεν ήθελα να δείξω εικόνα αδυναμίας λόγω της φωνής και μόνο, για αυτό και θα συνεχίσω να παλεύω γραπτώς ..." (από το τελευταίο post της 3.5.07).

Δύο σύντομες παρατηρήσεις:
1) Η τηλεόραση, μολονότι κυριολεκτικά ψοφάει να δείχνει στο μεγάλο κοινό της ιστορίες ανθρώπινου πόνου, έχει με τον τρόπο της αποκλείσει όσους δεν αντέχουν τις φωνές
2) Σε πείσμα πολλών, συχνά η αιτία για πολλά πράγματα είναι απλή και προφανής. Ωραία τόχει πεί ο Φελίνι: "... Το καλύτερο κίνητρο για να κάνω μια ταινία είναι η υπογραφή του συμβολαίου...".

Η Αμαλία Καλυβίνου είχε ένα τουλάχιστον χειροπιαστό λόγο να μείνει μακριά από την τηλεόραση: ήξερε ότι εκεί ο συσχετισμός -όπως κι αν τόβλεπε κανείς- θα ήταν εις βάρος της και διεκδίκησε, αλλού, πεδίο μάχης με καλύτερες πιθανότητες νίκης. Αιφνιδιάζοντας τους πάντες πάλεψε γραπτώς. Κι αν ήταν νίκη αυτή.