Αρχισαν τα όργανα

Η απόσυρση του βιβλίου ιστορίας, η πρώτη "κωλοτούμπα" της κυβέρνησης στη ΙΒ περίοδο της προεδρευομένης δημοκρατίας χάριν του εθνοπατριωτικού λόμπυ, άνοιξε όπως ήταν αναμενόμενο μιαν ατζέντα που δύσκολα θάχει τελειωμό. Συνεκτικός όσο ποτέ ο ιστός αυτού του διακομματικού λόμπυ δείχνει να είναι και να παίζει μόνος του στο πολιτικό γήπεδο, κάνοντας την παραμικρή ευκαιρία γκολ.

Η αρχή έγινε με το διάσπαρτο "ενδιαφέρον" πολλών κέντρων για τον τρόπο που ορκίσθηκαν οι βουλευτές. Σχημάτισε η δεξιά τους το σήμα του σταυρού, σήκωσαν απλώς το χέρι τους (σαν να χαιρετούν) ή το έβαλαν στο ύψος της καρδιάς; Είχαν κάνει σχετικές δηλώσεις για αυτό, ή "κρύβονται και υπεκφεύγουν"; Γιατί "ντρέπονται" να εξηγήσουν τη στάση τους;

Ο δρόμος θα είναι, προφανώς, μακρύς και μάλλον θα αποτελέσει κατηφορικό περίπατο για την κυβερνητική πλειοψηφία των 152 που θάθελε να ήταν 158, πλην είναι ήδη 162. Εν τω μεταξύ, ας φρεσκαρισθούν παλιές γνωριμίες (ή ας αναζητηθούν νέες) με παθολόγους και καρδιολόγους. Μία γνωμάτευσή τους -για την ανάγκη "οίκοι νοσηλείας"- θάναι κάποιο άλλοθι όταν θα βγαίνουν τα απουσιολόγια στα συλλαλητήρια για τα Σκόπια ή την Κύπρο, το τζαμί στην Παιανία ή κάποιο βιβλίο θρησκευτικών ή βιολογίας αυτή τη φορά.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Καπνός και φωτιά

Τον τελευταίο καιρό ο ελληνικός τύπος δείχνει να προσέχει λίγο περισσότερο και κάπως συστηματικότερα τα ελληνικά blog. Ασφαλώς συνέτεινε σε αυτό το ιστολόγιο και κυρίως η τραγική περίπτωση της Αμαλίας Καλυβίνου. Την ίδια "στροφή" -εν σχέσει με τα blog- φαίνεται πως κάνει και η πολιτική. Από τα ιστολόγια πέρασε κάποιο μέρος της καμπάνιας στις τελευταίες εκλογές και αρκετά μεγαλύτερο τμήμα της στην πορεία εκλογής νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ διαδραματίζεται στο διαδίκτυο.

Η προχειρότητα κι η υπερβολή, που συχνά συνοδεύει τα ΜΜΕ καθώς καταπιάνονται με διάφορα θέματα, επαληθεύεται και εδώ: άλλοτε μιλούν για "κίνημα" ή "κοινότητα" blogger κι άλλοτε βλέπουν σε αυτούς δυναμικούς "ακτιβιστές" και "νέα τάση". Αντιμετωπίζονται σχεδόν ως συντεχνία, πρόσφατα μάλιστα ανακοινώθηκε συνάντηση φιλόδοξου πολιτικού μαζί τους.

Οι blogger στην πλειονότητά τους φαίνεται να αντιδρούν (δικαιολογημένα) σε όλα αυτά, αν και από πολλές οπτικές γωνίες και για διαφορετικούς λόγους. Αλλοι έχουν το blog για να μιλούν (σχεδόν αποκλειστικά) με την παρέα τους, άλλοι για να γράφουν ποιήματα ή γνώμες για ταινίες, συνταγές, βιβλία ή σπόρ, άλλοι για γνωριμίες και φωτογραφίες κλπ. Δεν λείπουν (το αντίθετο, μάλιστα) όσοι με διακηρύξεις περί "λαϊκής δημοσιογραφίας" προσδοκούν κάποιου είδους παρέμβαση και καριέρα στα ΜΜΕ ή την πολιτική, αλλά και διάφοροι ψηφιακοί χούλιγκαν με σεξιστικές, ρατσιστικές κι εθνικιστικές διαθέσεις και συμπεριφορά. Ανάμεσα σε αυτές τις τυχαίες κατηγορίες βρίσκει κανείς αμέτρητες διαβαθμίσεις και αποχρώσεις γνώσης, ευγένειας, ανοησίας κι αλητείας.

Ενα ζήτημα που φαίνεται να απασχολεί τους "θεωρητικούς" περισσότερο από τους blogger είναι η ανωνυμία τους. Ανταλλάσσονται υπέρ και κατά της ανωνυμίας (σαν να είναι το μόνο ζήτημα) επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές, που διακατέχονται είτε από τη σπουδή της "κανονιστικής ρύθμισης" του χώρου, είτε από το ανακλαστικό της άμεσης και για πάντα απόκρουσής της. Τέλος, τσάτρα πάτρα και βιαστικά, όπως συνηθίζεται, διεκδικείται η "ηγεσία" των blogger από διαφόρους που σήμερα αρέσκονται να μιλούν στο όνομά τους και αύριο (γιατί όχι;) να συμφωνούν και να δεσμεύονται για λογαρισμό τους. Δεν θα αργήσει, από ό,τι φαίνεται, η στιγμή που θα ακούσουμε και για τον πρώτο σύλλογο ιστολογίων...

Κι αυτά σε ένα όλο και ασφυκτικότερο -από πλευράς καταγραφής ψηφιακών συμπεριφορών- περιβάλλον.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

The wall

Από τα σημερινά ΝΕΑ το άρθρο του Π. Τσίμα για "το παρελθόν και το μέλλον":

"Στις 18 Ιανουαρίου 1995, η αμερικανική Γερουσία, με ψήφους 99 έναντι μόνο μίας, ψήφισε υπέρ της απόσυρσης ενός εγχειριδίου Ιστορίας. Ήταν ένα γενικό κείμενο οδηγιών και κανόνων για τη διδασκαλία της Ιστορίας στα αμερικανικά σχολεία, με τίτλο «Νational Standards for Ηistory». Η ψήφος των γερουσιαστών σήμανε το τέλος ενός «πολιτιστικού πολέμου» που είχε διαρκέσει 18 μήνες.

Το εγχειρίδιο είχε συνταχθεί από μια μεγάλη ομάδα επιστημόνων, με στόχο να εισαγάγει τη διδασκαλία της Ιστορίας όχι ως τελειωμένη, παραδομένη αλήθεια, αλλά ως ανοιχτό πεδίο κριτικής σκέψης, όχι ως αλυσίδα ηρωικών κατορθωμάτων στρατηγών και ηγετών, αλλά ως κοινωνική διαδικασία, όχι ως αμερικανοκεντρική, πατριωτική αφήγηση του κόσμου, αλλά ως εξοικείωση των παιδιών με την πολυπολιτισμική πραγματικότητα. Μα προτού τυπωθεί το βιβλίο, ένα άρθρο στη «Wall Street Journal», με την υπογραφή της κ. Λιν Τσέινι, συζύγου του μετέπειτα (και ώς σήμερα) θηριώδους αντιπροέδρου των ΗΠΑ, κήρυττε τον μέχρις εσχάτων πόλεμο εναντίον του.

Τα τότε επιχειρήματα της κ. Τσέινι ηχούν τώρα γνώριμα στα ελληνικά αυτιά. Οι συγγραφείς, «αποδομητές της Ιστορίας», «μεταμοντέρνοι οπαδοί του πολιτιστικού σχετικισμού», αποσιωπούσαν τα μεγάλα έπη του αμερικανικού έθνους, είχαν 6 αναφορές στη Ηarriet Τrubman, μια έγχρωμη γυναίκα που έπαιξε ρόλο στην απελευθέρωση των σκλάβων, και μόνο δύο στον George Washington, δεν ανέφεραν λέξη για τον γενναίο στρατηγό Robert Ε. Lee, υπερέβαλλαν σε αφηγήσεις για τη σφαγή των Ινδιάνων και γενικά δεν καλλιεργούσαν το πατριωτικό, αμερικανικό φρόνημα στους μαθητές.

Η κ. Τσέινι έπαιξε στην Αμερική τον ρόλο που καθ΄ ημάς έπαιξαν ο κ. Άνθιμος και ο Ψωμιάδης. Ο διάσημος Ρας Λίμπο, ακροδεξιός αστέρας του ραδιοφώνου, έπαιξε τον ρόλο του Αδώνιδος Γεωργιάδη. Και στο παιχνίδι μπήκαν πολλοί (όχι πάντως και αριστεροίαυτό παραμένει ελληνική πρωτοτυπία). Το βιβλίο διασύρθηκε, λέξεις και φράσεις αποσπάστηκαν, διάφοροι «συνωστισμοί» χρησιμοποιήθηκαν για να το ισοπεδώσουν και τελικά, όταν οι Ρεπουμπλικανοί κέρδισαν την πλειοψηφία του Κογκρέσου, το εγχειρίδιο καταδικάστηκε ως αντιπατριωτικό.

Ο πόλεμος για τα «Standards» ήταν ο κορυφαίος από μια σειρά «πολιτιστικών πολέμων»- από τις οικογενειακές αξίες και την άμβλωση ώς την αποβολή του Δαρβίνου από τα σχολεία και το ιερό δικαίωμα στην οπλοφορία- τους οποίους η σκληρή, χριστιανική, ευαγγελική Δεξιά είχε επιλέξει να δώσει από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80, από τα χρόνια του Ρέιγκαν. Μέσω των πολέμων αυτών κατέκτησε την ηγεμονία στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα πρώτα, στην αμερικανική κοινωνία κατόπιν.

Το ενδιαφέρον είναι ότι, όπως στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ, έτσι και στην Αμερική οι Δημοκρατικοί προτίμησαν να μείνουν αμέτοχοι στους «πολιτιστικούς πολέμους» για να μην εισπράξουν τη δυσαρέσκεια μιας όλο και συντηρητικότερης μεσαίας τάξης. Για να ανακαλύψουν εντέλει ότι βρέθηκαν όμηροι των νικητών, αιχμάλωτοι (όπως και η ρεαλιστική, φιλελεύθερη πτέρυγα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος) μιας νεοδεξιάς, πουριτανικής και πατριωτικής, ευαγγελικής ηγεμονίας στο πεδίο των αξιών και των ιδεών. Κι ότι, όπως έγραψε πρόσφατα ένας σχολιαστής, ανάμεσα στην καταδίκη ενός σχολικού εγχειριδίου και τη συναίνεση στην εισβολή στο Ιράκ περνά μια αόρατη μα υπαρκτή κόκκινη γραμμή...

Οι αντίστοιχοι ελληνικοί «πολιτιστικοί πόλεμοι» άρχισαν τη δεκαετία του ΄90. Η διαμάχη για το δικαίωμα του Οδυσσέα Τσενάι να κρατήσει την ελληνική σημαία ήταν ένας από τους πρώτους τέτοιους πολέμους, η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες ένας άλλος, το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού ο έσχατος και κορυφαίος των πολέμων. Το ΠΑΣΟΚ έμεινε άλλοτε σιωπηλό και αμέτοχο, άλλοτε πολέμησε με μισή καρδιά και ενίοτε βρισκόταν στο πλευρό της νεοσυντηρητικής συμμαχίας.

Το πολιτικό αποτέλεσμα μιας σειράς από ήττες στους «πολιτιστικούς πολέμους» της περασμένης δεκαετίας είναι ήδη ορατό. Στα θύματα του στρατοπέδου των ηττημένων δεν συγκαταλέγονται μόνον η κ. Ρεπούση ή ο κ. Παπανδρέου, αλλά και η κ. Γιαννάκου και ολόκληρη η φιλελεύθερη, μη χριστοδουλική πτέρυγα της Ν.Δ. Το είχε προβλέψει ο Όργουελ στο περίφημο «1984»: Οι διαμάχες περί την Ιστορία είναι πάντα μάχες για την εξουσία. Γιατί «όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, και το παρελθόν το ελέγχει όποιος ελέγχει το παρόν»".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ -ΖΥΓΑ

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Φρούριο Ευρώπη

Τα ΝΕΑ φιλοξενούν στο σημερινό φύλλο τους τη ΛΙΣΤΑ με τους χιλιάδες τεκμηριωμένους θανάτους προσφύγων τα τελευταία χρόνια στο "Φρούριο Ευρώπη".

Ανάμεσα στις αιτίες θανάτου περιλαμβάνονται χιλιάδες πνιγμοί στις θάλασσες που περικλείουν την Ευρώπη, ασιτία, αφυδάτωση, πυρκαγιές, ναρκοπέδια (κυρίως στην Ελλάδα), ξυλοδαρμοί, ασφυξία(!), πυροβολισμοί, αυτοκτονίες.

Εύκολα διαπιστώνει κανείς, ότι οι άνθρωποι αυτοί πέθαναν υπό τις ίδιες -ή και χειρότερες- εφιαλτικές συνθήκες στις οποίες έζησαν στη χώρα τους.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ)

My baby just cares for me (1928)

My baby don't care for shows
My baby don't care for clothes
My baby just cares for me
My baby don't care for cars and races
My baby don't care for high-tone places

Liz Taylor is not his style
And even Lana Turner's smile
Is somethin' he can't see
My baby don't care who knows
My baby just cares for me

Baby, my baby don't care for shows
And he don't even care for clothes
He cares for me
My baby don't care
For cars and races
My baby don't care for
He don't care for high-tone places

Liz Taylor is not his style
And even Liberace's smile
Is something he can't see
Is something he can't see
I wonder what's wrong with baby
My baby just cares for
My baby just cares for
My baby just cares for me

Η πονεμένη ιστορία του "Μακεδονικού"

Στο χθεσινό ΒΗΜΑ έγραφε ο Ρ. Σωμερίτης, πολύ πριν το συμβάν στη ΓΣ του ΟΗΕ με τον πρόεδρο της ΠΓΔΜ, άρθρο με τον παραπάνω τίτλο:

"Υπάρχουν ταραγμένοι άνθρωποι που όταν χάνουν κάποιον δικό τους, δεν τον θάβουν. Τον κρατάνε στο σπίτι, προσπαθούν να τον ταριχεύσουν και ζούνε με έναν νεκρό. Kάπως έτσι έκαναν στη Μόσχα, επί υπαρκτού, με τον Λένιν και τον Στάλιν, δημόσια όμως, σε κοινή θέα. Κάπως έτσι κάνουν και οι περισσότεροι πολιτικοί μας με το θέμα της πΓΔ της Μακεδονίας. Έπαιξαν λάθος παιχνίδι∙ έχασαν∙ και προσποιούνται ότι συνεχίζουν ενώ γνωρίζουν ότι το παιχνίδι έχει τελειώσει: δεν παίζεις μόνος. Κι ας λέει ό,τι θέλει ο κ. Άνθιμος: 123 κράτη-μέλη του ΟΗΕ αναγνωρίζουν τη γειτονική χώρα με το «συνταγματικό της όνομα».

Δυστυχώς, αλλά αυτό κατάφεραν οι «μακεδονομάχοι». Δεν θέλησαν μια σύνθετη ονομασία (Μακεδονία συν - πλην κάτι που να την προσδιορίζει) όταν αυτή ήταν δυνατή με την πίεση της Eυρώπης. Για να επιδιώκουν τώρα, με τη συνοδεία επικίνδυνων πολιτικών εκβιασμών (βέτο για ΕΕ και NATO), ό,τι είχαν απορρίψει. Σχεδόν παμψηφεί, μείον ορισμένοι «ανθέλληνες». Eίχα σημειώσει τότε ότι η θλιβερή ιστορία του «νεομακεδονικού» θα έπρεπε να διδάσκεται στους διπλωμάτες (προσθέτω: και πολιτικούς) για να μαθαίνουν τι δεν πρέπει να κάνουν. Κάτι το ανάλογο θα ήταν αναγκαίο και για το Κυπριακό, αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Η χώρα μας ονομάζεται Ελλάδα και όχι Μακεδονία. Και για την ακρίβεια, Ελλάδα εμείς την ονομάζουμε, πολλοί άλλοι την ονομάζουν αλλιώς σε σχέση με την ελληνική τους ovoμασία και χωρίς πρόβλημα ονομάζονται η Γαλλία, η Γερμανία, η Βρετανία, η Αλβανία και δεκάδες άλλες χώρες. Αυτό και μόνο δείχνει το πόσο σχετικά είναι τα πράγματα. Αλλά και τη συλλογική αδυναμία μας να τα κατανοήσουμε.

Η Μακεδονία είναι μια σημαντική από κάθε άποψη επαρχία της Eλλάδας. Ή μάλλον, ένα τμήμα, το μεγαλύτερο, της γεωγραφικής Μακεδονίας. Ένα άλλο τμήμα είναι βουλγαρικό. Και ένα άλλο ήταν γιουγκοσλαβικό και αυτόνομο αλλά ανεξάρτητο μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Είναι «ενοχλητικό» που ένα κομμάτι της γεωγραφικής Μακεδονίας, το πρώην γιουγκοσλαβικό, μονοπωλεί το όνομα. Προσοχή όμως, αυτό θελήσαμε και εμείς όταν διαλαλούσαμε ότι «η Μακεδονία είναι μία και μόνο ελληνική». To σύνθημα αυτό ήταν απειλητικό για τους γείτονες. Έτσι το ερμήνευσαν σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της Γης. Γι’ αυτό μείναμε μόνοι. Ενώ το μεγάλο μας επίτευγμα ήταν, εμείς, οι μόνοι τότε Ευρωπαίοι των σε πόλεμο Βαλκανίων, αντί να παίζουμε για την ειρήνη να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά και να προσθέτουμε σε όλα τα άλλα εθνικιστικά και το δικό μας πρόβλημα.

Ποιες είναι τώρα οι δυνατότητες συμβιβασμού; Ελάχιστες. Και αν ίσως προκύψουν θα αφορούν αποκλειστικά τα επίσημα χαρτιά, την εθιμοτυπία. Όλοι, σε όλα τα επίπεδα, πλην ημών, αποκαλούν την πΓΔ της Μακεδονίας απλά και σκέτα Μακεδονία.

To τι θα πούνε ο Άνθιμος, ο Καρατζαφέρης, ο Σαμαράς, τόσοι νεοδημοκράτες, ο Βενιζέλος ίσως (εμπάργκο, το θυμάστε;), ο Παπανδρέου (που επιστρέφει στα πάτρια) ή ο Καστανίδης, αφήνει αδιάφορους όλους τους άλλους. Aς προσέχαμε...".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ)

Απόσυρση ξανά

Οταν επί ολόκληρους μήνες το βιβλίο ιστορίας της στ' δημοτικού είναι στο επίκεντρο της πολιτικής διαμάχης (ξανά: της πολιτικής διαμάχης), εύλογο κι αναμενόμενο είναι ο φέρελπις υπουργός Ε. Στυλιανίδης να θελήσει να ξεκαθαρίσει εξαρχής το τοπίο, έχοντας μάλιστα κατά νου την τύχη που είχε στις εκλογές η προκάτοχός του Μ. Γιαννάκου.

Η πρώτη συνέντευξη του νέου υπουργού ξεκίνησε έτσι: "Καλημέρα σας. Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να σας ευχαριστήσω που ανταποκριθήκατε στην πρόσκλησή μας και να σας πω ότι ξεκινούμε μία συνεργασία από σήμερα, που πιστεύω ότι θα είναι απολύτως εποικοδομητική, κυρίως προς όφελος της ελληνικής παιδείας, διότι όλοι ουσιαστικά λειτουργούμε σε αυτό το χώρο για να βοηθήσουμε τη νεότερη γενιά της πατρίδας μας και να δημιουργήσουμε τις καλύτερες συνθήκες για μία υψηλού επιπέδου εκπαίδευση και για μία ποιοτική παιδεία, που θα αποτελεί πραγματικά το συγκριτικό πλεονέκτημα της σύγχρονης Ελλάδος διεθνώς.

Ξεκινώ από το πρώτο ζήτημα. Με αφορμή τις σημαντικές επιφυλάξεις για την καταλληλότητα του περιεχομένου του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού τις οποίες διατύπωσε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο με την πράξη υπ’ αριθμ. 21 στις 24/9/2007, αποφασίστηκε η απόσυρση του βιβλίου και η προσωρινή αντικατάστασή του από το βιβλίο Ιστορίας που διδάσκονταν τα προηγούμενα χρόνια. Παράλληλα, το Υπουργείο Παιδείας προχωρά στην προκήρυξη διαγωνισμού για τη συγγραφή νέου εγχειριδίου..."

Οι πρώτες 135 λέξεις του νέου ΥΠΕΠΘ πήγαν, πριν προλάβουν καλά - καλά να ακουσθούν στην Αθήνα, στο μακρινό Μαϊάμι από όπου έφθασε ακαριαία η δήλωση Χριστόδουλου που πολλοί περίμεναν: "Με χαρά πληροφορήθηκα σήμερα ότι με απόφαση του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων απεσύρθη το κείμενο αν και διορθωμένο εν τίνι μέτρω και δεν θα εκτυπωθεί το βιβλίο της ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού. Η Εκκλησία μας πρώτη, αλλά και στη συνέχεια όλα τα πνευματικά ιδρύματα και οι πνευματικοί άνθρωποι της πατρίδος μας αντιστάθηκαν σε αυτή την διαστρέβλωση των αναμφισβήτητων ιστορικών γεγονότων, καθώς και την προσφορά της Εκκλησίας στους αγώνες του Έθνους. Συγχαίρω από καρδίας τον Υπουργό κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη για την παρρησία και την ευθυκρισία, την οποία επέδειξε στο θέμα αυτό που έχει αναστατώσει την ελληνική κοινωνία".

Ετσι έκλεισε προς το παρόν το μεγάλο αυτό ζήτημα, που συσπείρωσε -όσο ελάχιστα στο παρελθόν- ένα πολυπληθές και συχνά φανατικό κοινό από όλα τα κόμματα που ζητούσε με εθνικιστικές κραυγές την απόσυρση του βιβλίου, ενώ παράλληλα αποκάλυψε μια απροσδόκητη και απογοητευτική "αμηχανία" της επιστημονικής ιστοριογραφίας (με ελάχιστες εξαιρέσεις) να εκφρασθεί και να διεκδικήσει (από νομάρχες, πολιτικούς, ιερείς, δημοσιογράφους, ηθοποιούς και δασκάλους, οι απόψεις των οποίων δέσποζαν) τα πρωτεία στο θέμα, όπως οφείλει να κάνει η επιστήμη.

ΥΓ: Με το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου (ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ) τί θα γίνει;

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Αλλη μία ευκαιρία

Τα τελευταία 15 χρόνια το ασφαλιστικό κυριαρχεί (μαζί με την παιδεία και την υγεία) στην ατζέντα των δύσκολων θεμάτων. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας στο ίδιο διάστημα έχουν χωρισθεί σε δύο -ευθέως αντίθετων απόψεων- ομάδες: αυτή που "αντιπαλεύει" κάθε κυβερνητική ενασχόληση (οποιαδήποτε κι αν είναι η κυβέρνηση) με το θέμα και αυτή που "αξιώνει" την άμεση και οριστική επίλυσή του. Για να είναι ακριβής η εικόνα πρέπει να προστεθεί το σταθερό ενδιαφέρον και οι συγκεκριμένες κατευθύνσεις της ΕΕ για τη διευθέτησή του.

Το 1996 με την επιτροπή Σπράου και το 2000 με την πρόσληψη άγγλων συμβούλων η τότε κυβέρνηση Σημίτη επιχείρησε να ασχοληθεί με το ζήτημα, πλην ανέκρουσε πρύμναν όταν είδε σύσσωμη την αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, μεγάλο μέρος του τύπου αλλά και μέλη της να αντιδρούν σε κάθε αλλαγή στα κεκτημένα. Επιφανή στελέχη της ΝΔ είχαν ταχθεί σε όλους τους τόνους και με σαφή τρόπο ουσιαστικά "ενάντια" σε κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία.

Τα χρόνια πέρασαν και τα πράγματα έφθασαν πάλι εκεί που βρίσκονταν το 1996, για να μην πάμε παλαιότερα. Από το 2004 κυβέρνηση είναι η ΝΔ και με νωπή τη νίκη της στις πρόσφατες εκλογές δείχνει (με το "πιστόλι" της ΕΕ στον κρόταφο, είναι η μαύρη αλήθεια) έτοιμη να κινήσει το ασφαλιστικό.

Πρέπει να δεχθούμε, πως έχει δύσκολο έργο αφού καλείται να "λύσει" το θέμα χωρίς να: α) αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης, β) αυξήσει τις εισφορές και γ) μειώσει τις συντάξεις. Την ίδια μαγική συνταγή έχει στα συρτάρια του και το ΠΑΣΟΚ, βέβαια. Απλώς, θα δοκιμάσει πρώτα να την υλοποιήσει η ΝΔ.

Ετσι τους επόμενους μήνες η συντριπτική πλειονότητα, αν όχι όλοι, ανεξάρτητα από τις "ακαδημαϊκές" θέσεις τους για το ζήτημα, και ασφαλώς τα κανάλια και οι εφημερίδες, θα κατακεραυνώνει την κυβέρνηση για τις "σκληρές" προτάσεις της, τα "μέτρα - σόκ" που μελετά και τις "βόμβες" στις συντάξεις. Οι συνδικαλιστές (και η ΔΑΚΕ, όπως παλαιά η ΠΑΣΚΕ) θα αντιδράσουν δυναμικά και θα αποχωρήσουν από το διάλογο, αν βέβαια εμφανισθούν σε αυτόν. Οργισμένοι πολίτες 20 και 25 ετών θα εμφανίζονται έξαλλοι στις τηλεοράσεις και θα καταγγέλλουν πως δεν ξέρουν πότε θα πάρουν ... σύνταξη. Κατά πάσα πιθανότητα Μάνος κι Ανδριανόπουλος θα σημειώνουν (άλλη μια φορά) την "εγκληματική" καθυστέρηση -20 τουλάχιστον χρόνων- για τη λήψη μέτρων. Πορείες θα γίνονται καθημερινά στο κέντρο και "λυσσαλέοι" διάλογοι στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Κι όταν εγκαταλειφθεί κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης του θέματος, θα πλησιάζουν οι γιορτές των χριστουγέννων και του νέου έτους. Και του χρόνου!

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Ονόματα

Καθένας δικαιούται, αναπτύσσοντας την προσωπικότητά του, να ορίζει πώς οι άλλοι τον καλούν κι αναφέρονται σε αυτόν, δηλαδή το όνομά του.

Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, τα ξένα ονόματα δεινοπαθούν και υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα περί αυτού. Δεν πάει, ας πούμε, πολύς καιρός που πολιτικοί και ΜΜΕ άλλαξαν ξαφνικά το όνομα του τότε ΓΓ του ΟΗΕ και αντί του Ξαβιέ Περέζ ντε Κουεγιάρ, που ήταν ως τότε, τον έλεγαν στο εξής Χαβιέ Περέζ ντε Κουέγιαρ.

Κάτι ανάλογο συνέβη τις τελευταίες ημέρες. Ο μέχρι πριν λίγο Νταμέ Εντογέ (της φετεινής ομάδας ποδοσφαίρου Παναθηναϊκού) έγινε Εντόϊ. Δεν έχει αναφερθεί μέχρι στιγμής, αν το γνωρίζει ο Α. Σαμαράς.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα

Είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, που αποτελεί σημερινή προσφορά της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλέ

Η "πολιτική" τις τελευταίες ημέρες βρίσκεται στο στόμα σχεδόν κάθε στελέχους του ΠΑΣΟΚ, που είτε υποστηρίζει το Γ. Παπανδρέου είτε δεν έχει εκφρασθεί ακόμη (τρίτος πόλος;) υπέρ κάποιου από τους υποψήφιους αρχηγούς του. Την ώρα που η κυβέρνηση δείχνει να κινείται, το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να εξετάσει και να αναλύσει τις αιτίες που το οδήγησαν το 2004(!) σε εκλογική ήττα.

Εμπειροι σε τέτοιου είδους αναμετρήσεις παρατηρητές αναφέρουν πως στις 50 περίπου ημέρες (αν είναι, τελικά, τόσες) ως 11.11 πολλά μπορούν να συμβούν στην κούρσα εκλογής του νέου προέδρου. Ηδη οι δημοσκοπήσεις φαίνεται πως αλλάζουν κλείνοντας την ψαλίδα μεταξύ των 2 διεκδικητών. Πολλά, λένε, θα εξαρτηθούν κι από τη "σύνθεση" του σώματος μελών και φίλων, που θα κληθεί να τον εκλέξει. Η ποικιλία των απόψεων είναι δεδομένη και το φάσμα ευρύτατο: όσοι ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές το Γ. Λιάγκα, τη Β. Λέανδρος, τον Α. Τσοχατζόπουλο, το Μ. Ανδρουλάκη, το Γ. Αρσένη, την Ε. Καϊλή, την Τ. Αντωνίου, το Ν. Χριστοδουλάκη αλλά και παλαιότερα τους Στ. Παπαθεμελή, Γ. Πασχαλίδη, Σ. Βαλυράκη, Ε. Παπαζώη, Στ. Μπένο, Ε. Γιαννόπουλο και τόσους άλλους ανήκουν στο ίδιο κόμμα.

Συνεπώς, μέχρι να οριστικοποιηθεί το εκλογικό σώμα δεν μπορεί να είναι κανείς βέβαιος για την ατζέντα που θα το απασχολήσει το επόμενο διάστημα. Αν στη θεματολογία βρίσκονται, ας πούμε, το σκοπιανό, οι σχέσεις με την Τουρκία, το σχέδιο ΟΗΕ για την Κύπρο, το άρθρο 16, ο χωρισμός κράτους και εκκλησίας, η Ευρώπη, τα ναρκωτικά, τότε θα είναι πράγματι δύσκολο να φανεί εάν προβάδισμα στην προτίμηση των εκλεκτόρων θα έχει η πλευρά της εκκλησίας (έχει για όλα αυτά σαφείς θέσεις) και οι πολιτικοί εκπρόσωποί της ή η πλευρά της πολιτικής και οι μαθητευόμενοι μάγοι της.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

(Α)ΓΩΝΙΕΣ...

Το "κλιπάκι" είναι ευγενική προσφορά καλής φίλης.

Ni putes ni soumises(*)

Μετά τη συμπλήρωση της κυβερνητικής ομάδας του με γνωστά στελέχη του σοσιαλιστικού κόμματος της Γαλλίας κι αφού ξέδωσε -όσο ξέδωσε- στις διακοπές του ο Ν. Σαρκοζί σπεύδει να ασχοληθεί με το πρόγραμμά του για τη μετανάστευση. Το σχετικό νομοσχέδιο προβλέπει -μεταξύ άλλων- εξετάσεις στη γαλλική γλώσσα για όσους μετανάστες επιθυμούν να ζήσουν στη Γαλλία και την καθιέρωση τεστ DΝΑ, προκειμένου να προκύπτει η σχέση "αίματος" των υποψηφίων μεταναστών με τους συγγενείς τους που ήδη βρίσκονται στη Γαλλία και τους προσκαλούν εκεί.

Στις προτάσεις αυτές αντιδρούν πολλοί, ακόμη και μέλη της κυβέρνησης όπως ο υπουργός εξωτερικών Μπερνάρ Κουσνέρ και η αρμόδια υφυπουργός εσωτερικών Φαντελά Αμαρά. Η τελευταία, μάλιστα, κάνει ένα βήμα πιό πέρα δηλώνοντας -μετά λόγου γνώσεως, ως κόρη μεταναστών από την Αλγερία- σοκαρισμένη από τη μεγάλη δοκιμασία που επιφυλάσσεται στους ξένους τα νέα μέτρα.

Αναλυτές από τη γαλλική πρωτεύουσα αναφέρουν πως o Σαρκοζί θα προχωρήσει αδιαφορώντας για το όποιο πολιτικό κόστος, καθώς μάλιστα είναι λίγες οι πιθανότητες να μην ψηφισθεί από την Εθνοσυνέλευση αρχικά και από τη Γερουσία αργότερα το νομοσχέδιο.

Και τώρα η κ. Αμαρά, δραστήρια και μαχητική ακτιβίστρια κατά της αυξανόμενης βίας και κοινωνικής εξαθλίωσης στα προάστια των γαλλικών μεγαλουπόλεων, ιδρύτρια το 2002 της γυναικείας οργάνωσης "Ni putes ni soumises" και συγγραφέας βιβλίου με τον ίδιο τίτλο, καλείται να δείξει στην κυβέρνηση που συμμετέχει και σε πολλούς άλλους πώς ακριβώς εννοεί τον τίτλο του βραβευμένου βιβλίου της.

(*) σε ελεύθερη απόδοση: "Ούτε πόρνες ούτε αγίες".

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Fast politics

Ο γρήγορος ρυθμός που τρέχουν μετά το βράδυ της Κυριακής οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, πράγμα που άλλωστε αποτέλεσε και την αληθή αιτία για το πλατύ χαμόγελο του Β. Βενιζέλου στο χθεσινό δελτίο του MEGA, έχει τα "καλά" του έχει -ασφαλώς- και τα "κακά" του.

Θύμα της ταχύτητας αυτής είναι ως τώρα δύο στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης:

Ο Κ. Κουλούρης που -μετά την ακαριαία δήλωση υπέρ της υποψηφιότητας του Βενιζέλου, λίγα μόνο λεπτά μετά την ανακοίνωσή της- απεσύρθη χθές (για επτά λόγους) από τους υποστηρικτές του.

Η Μ. Αποστολάκη που βιάστηκε στο ράδιο του 9,84 να δεί το Βενιζέλο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, πολύ πριν γίνει η εκλογή του. "... Δεν αναλαμβάνει σε μια βελούδινη περίοδο...".

Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Ψηφιακές κούρσες

Ο Β. Βενιζέλος εμφανίζεται ο πιο οργανωμένος (και μόνος;) μέχρι στιγμής διεκδικητής της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ. Χωρίς νάχει κρύψει ποτέ τις φιλοδοξίες του, το αντίθετο, όλα δείχνουν πως έχει προετοιμασθεί σε πολλά επίπεδα και για πολλά πράγματα.

Αυτή η πρόνοιά του είναι ενδεικτική και στο διαδίκτυο. Από το Νοέμβριο του 2006 με προσωπικό blog, που με μικρή καθυστέρηση ενημερώθηκε για τις εξελίξεις, ενώ σε ένα 24ωρο από τη δήλωσή του στο Ζάππειο έχει δημιουργηθεί ιστοσελίδα υποστηρικτών του. Το μόνο που, απρόσμενα, δεν ακολουθεί το σχεδιασμό είναι η προσωπική ιστοσελίδα του.

Ο Γ. Παπανδρέου, που δικαιωματικά κατέχει το τίτλο του πιό εξοικειωμένου, ίσως, με την τεχνολογία πολιτικού, "χάνει" προς το παρόν στα σημεία. Η ιστοσελίδα του, χωρίς νεύρο αλλά και την "ένταση" που θα περίμενε κανείς από αυτόν, προσπαθεί νε ξεπεράσει το σοκ. Δεν έχει επιτρέψει, καν, το σχολιασμό (από τους επισκέπτες του) της κυριακάτικης μετεκλογικής δήλωσής του.

Δυναμική και μετρημένη, τέλος, είναι ως τώρα η ψηφιακή παρουσία της Α. Διαμαντοπούλου, σε αρμονία με την εν γένει στάση της τις τελευταίες ημέρες. Ουδείς βέβαια γνωρίζει τις προθέσεις της, ενώ κατά πολλούς έχει απωλέσει το χαρτί του όποιου αιφνιδιασμού.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Ηρωας και δειλός

Λίγες μόνο ώρες μετά τα αποτελέσματα των εκλογών η εικόνα στο ΠΑΣΟΚ δείχνει σιγά - σιγά να ξεκαθαρίζει. Κάθε στέλεχός του, είτε αυτοβούλως είτε από ανάγκη, καλείται να διευκρινίσει -on camera- τη θέση του για τον αρχηγό που υποστηρίζει. Η αδηφαγία των ΜΜΕ για φρέσκες ειδήσεις βρίσκει τον καλό σύμμαχό της στην ανθρώπινη ανυπομονησία για διάκριση. Βλέποντας κανείς τις έως τώρα αντιδράσεις δεν μπορεί παρά να απορεί για το "κατόρθωμα" να φθάσει ενιαίο το ΠΑΣΟΚ στις προχθεσινές εκλογές.

Ενώ ο Γ. Παπανδρέου μουδιασμένος προσπαθεί να βρεί το βηματισμό του, ο Β. Βενιζέλος βαδίζει -σαν έτοιμος από καιρό- προς την επερχόμενη αναμέτρηση. Ξετυλίγει βήμα - βήμα την τακτική του και γνώστης, ως φαίνεται, του ρυθμού επιθυμεί να φθάσει στο κρεσέντο του την ώρα που πρέπει. Προς το παρόν, αφού εξασφάλισε "ομάδα" στελεχών, που μελετούν τους "πολιτικούς όρους της ανασυγκρότησης" του ΠΑΣΟΚ, έδωσε και την πρώτη του συνέντευξη στο Real Fm του Γ. Κουρή, ο οποίος παρενέβη ανοιχτά υπέρ της υποψηφιότητάς του.

Εκφράζοντας από την άλλη την ανθρώπινη συμπάθειά του ο Π. Παυλόπουλος στον Α. Λοβέρδο για την κρίση που περνά το ΠΑΣΟΚ, και θεωρώντας την πολιτική με όρους θεολογίας (όπως ωραία λέει κι ο Π. Καψής) θυμήθηκε την ελάχιστη απόσταση που χωρίζει στην πολιτική το "ωσαννά" από το "σταύρωσον". Υπάρχει, πάντως, και η "κοσμική" -κατά τον Εκο- εκδοχή για τα συμβαίνοντα στο ΠΑΣΟΚ, που θέλει πραγματικός ήρωας να γίνεται κάποιος πάντα κατά λάθος, αφού στην πραγματικότητα ονειρεύεται να παραμείνει ένας ειλικρινής δειλός όπως ο καθένας μας.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Μετεκλογικά

Διάνα έκανε ο Στ. Θεοδωράκης χθές το βράδυ στο MEGA για τη στάση του Γ. Παπανδρέου μετά το εκλογικό αποτέλεσμα.

Αφελής η ερώτηση στους ρεπόρτερ του ΠΑΣΟΚ από τους δημοσιογράφους στο στούντιο: "Ενημέρωσε ο Βενιζέλος για τις δηλώσεις που επρόκειτο να κάνει στο Ζάππειο;". Η αγωνία του "νεκρού χρόνου"...

Αινιγματικός έως μυστηριώδης ο Μ. Γιομπαζολιάς για το πρόσωπο που θα κερδίσει τις προεδρικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ. Μας άφησε με την αγωνία.

Εσπευσε, για πολλούς, να δηλώσει "παρών" ο Β. Βενιζέλος. Ωστόσο, το κρίσιμο είναι ποιός θάναι ο "μέλλων".

Με γραπτή δήλωση τοποθετήθηκε ο Α. Λοβέρδος στο ζήτημα ηγεσίας του κόμματός του. Προτιμά τις γραπτές εξετάσεις;

"Θυμωμένος", πάλι, ο Θ. Πάγκαλος, προσεκτική η Α. Διαμαντοπούλου.

Μονότονη η αναφορά του Α. Αλαβάνου στη γενιά των 400 €, του διαδικτύου και του άρθρου 16.

Ευχαριστημένος (για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση;) δήλωσε ηγέτης του ΚΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα.

Βιάστηκε να δηλώσει διαθέσιμος ο "στρατιώτης" Δ. Σιούφας στη δεύτερη θητεία της ΝΔ.

Μας είχε λείψει ο γενικός και αόριστος πολιτικός λόγος του Ν. Κωνσταντόπουλου, που εμφανίσθηκε στο ΣΚΑΪ.

"Κοφτερός", όπως πάντα, ο Στ. Μάνος στον ίδιο σταθμό.

Εξαφανισμένοι ο Κ. Λαλιώτης και ο "μαιτρ" της εκλογικής βραδιάς Π. Αυγερινός;

Συχνά αναιδείς οι τηλεοπτικοί οικοδεσπότες στους καλεσμένους τους (πολιτικούς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες κλπ).

Η χαρά στο πρόσωπο του Κ. Καραμανλή, καθώς έφθανε στο Ζάππειο για δηλώσεις, φανέρωνε το άγχος του για την έκβαση της βραδιάς.

Στομφώδης, όπως το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, ήταν ο Θ. Ρουσσόπουλος καθώς προλόγιζε τον Κ. Καραμανλή στο Ζάππειο. Χωρίς έμπνευση η δήλωση του τελευταίου. Αν δεν ήξερε κανείς πότε γινόταν, θα νόμιζε πως οι εκλογές είναι για αύριο.

Σαν "μετανιωμένος" έδειχνε ο Ν. Κακλαμάνης, που άφησε την κεντρική πολιτική σκηνή.

Ενας κίνδυνος από τη διαδικασία που άνοιξε στο ΠΑΣΟΚ, είναι να θεωρηθεί το συχνά ευγενές, χαμογελαστό, σύγχρονο και πιο απλό ηγετικό στύλ, που επιχείρησε να εμφανίσει ο Γ. Παπανδρέου, κυρίως υπεύθυνο για την εκλογική ήττα.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Μικρό αντάρτικο

στην αποψινή κακοποίηση (από τα τηλεοπτικά πάνελ) των αυτιών μας:

Λέξεις που κατά κόρον λέγονται με λάθος τρόπο:
παρανομαστής αντί του σωστού παρονομαστής
υπερεσία αντί υπηρεσία

Εκφράσεις που έχουν (πάρα πολύ) κουράσει:
η επόμενη μέρα
ο λαός είναι σοφός (όπως και το ... αποτέλεσμα)
η νύχτα θα είναι μεγάλη
πήραμε το μήνυμα

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ)

Ξενοφοβική "αριστεροδεξιά"

Από σημερινό email:

"Επιτέλους οι μάσκες έπεσαν. Αποκαλύφθηκε ότι οι εμπρησμοί στην Ελλάδα είχαν στόχο τον Τάσσο Παπαδόπουλο! Επικαλούμενος 14 φορές τη "λογική" (!) ο Χρ. Γιανναράς διατυπώνει την άποψη ότι ο "ξένος παράγων", προκειμένου να πετύχει πολιτική μεταβολή στην Ελλάδα, που είναι προϋπόθεση της πολιτικής μεταβολής εν συνεχεία στην Κύπρο, πρέπει να φθείρει τον Κ. Καραμανλή και στη θέση του να έχει τους εκτεθειμένους προπαγανδιστές της πλεκτάνης Ανάν Γιωργάκη ή Ντόρα, και γι’ αυτό έκαψε τη μισή Ελλάδα.

Όλα αυτά τα απολύτως παρανοϊκά στην Καθημερινή, σήμερα 16.9.2007!"

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Πολύ γέλιο!

Mahna mahna

Mahna mahna
(ba dee bedebe)
mahna mahna
(ba debe dee)
mahna mahna
(ba dee bedebe badebe badebe dee dee de-de de-de-de)

(δις)

mah mama na mahna mah namwomp mwomp
ma mo mo mana mo
mahna mahna
(ba dee bedebe)
mahna mahna
(ba debe dee)
Mahna Mahna!
(ba dee bedebe bedebe badebe debe de-de de-de-de)

Η προστασία των πηγών

Οσοι θυμούνται την υστερία με τη "βιοτρομοκρατία" και τον άνθρακα το 2001 ίσως έχουν συγκρατήσει το όνομα Στήβεν Χάτφιλ, του γιατρού που εργαζόταν σε στρατιωτικό εργαστήριο και φερόταν ως υπεύθυνος για το θάνατο 5 ατόμων και την προσβολή άλλων 17 από άνθρακα, παρά το γεγονός ότι ουδέποτε ασκήθηκε εις βάρος του δίωξη.

Τον περασμένο Αύγουστο με απόφαση του δικαστή Ρέτζι Γουώλτον, σε μία από τις πολλές προσφυγές του Χάτφιλ κατά ΜΜΕ κι ομοσπονδιακών αρχών, υποχρεώθηκαν 5 δημοσιογράφοι να αποκαλύψουν τις πηγές τους από τις οποίες έλαβαν πληροφορίες περί εμπλοκής του Στ. Χάτφιλ στην μπερδεμένη αυτή υπόθεση. Υπάρχει, τουλάχιστον ένα, θετικό -για την υπέρ του Χάτφιλ κατάληξη της υπόθεσης- προηγούμενο περιστατικό, του πυρηνικού επιστήμονα Βεν Χο Λη που για παρεμφερείς λόγους προσέφυγε κατά πάντων το 1999 και το 2006 "συμβιβάσθηκε" να εισπράξει συνολικά από το κράτος και 5 επιχειρήσεις ΜΜΕ το ποσό των 1,65 εκ. δολλαρίων. Οσο για το δικαστή, είναι ο ίδιος της υπόθεσης Λίμπι που κατηγορείται ότι αποκάλυψε το 2005 σε δημοσιογράφους την ταυτότητα της Βάλερι Πλέϊμ ως πράκτορος της CIA. Κατά την εξέλιξη της υπόθεσης αυτής η δημοσιογράφος Τζούντιθ Μίλερ των New York Times καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 4 μηνών και οδηγήθηκε στη φυλακή, επειδή αρνήθηκε να αποκαλύψει την πηγή της για ένα ρεπορτάζ που δεν δημοσιεύθηκε.

Η απόφαση Γουώλτον θέτει ξανά το σοβαρό ζήτημα προστασίας των δημοσιογραφικών πηγών, τη στιγμή μάλιστα που μόλις δύο εβδομάδες πριν την έκδοσή της η Επιτροπή για το δικαστικό σώμα αποδέχθηκε την Πράξη του 2007 για την Ελεύθερη Ροή της Ενημέρωσης (Free Flow of Information Act of 2007), που ζητεί από τα δικαστήρια να αναγνωρίζουν την εμπιστευτικότητα των δημοσιογραφικών πηγών, που ωστόσο κάμπτεται σε μερικές περιπτώσεις (π.χ. όταν απειλείται η εθνική ασφάλεια, η σωματική ακεραιότητα προσώπου κλπ).

Στα καθ' ημάς η προστασία των πηγών (το λεγόμενο "δημοσιογραφικό απόρρητο") δεν κατοχυρώνεται νομοθετικά, αν και για τους δημοσιογράφους - μέλη της ΕΣΗΕΑ αποτελεί καταστατική υποχρέωση. Σοβαρό θέμα, που όσο εκκρεμεί η ρύθμισή του, εμποδίζεται η ελεύθερη ροή πληροφοριών προς το κοινό και θίγεται το δικαίωμά του στην ενημέρωση.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

The Blues Brothers: Everybody needs somebody to love

[We are so glad to see so many of you lovely people here tonight, and we would especially like to welcome all the representatives of Illinois law enforcement community who have chosen to join us in the palace hotel ballroom at this time. We do sincerely hope you will all enjoy the show, and please remember people, that no matter who you are, and what you do to live, thrive and survive, there still some things that make us all the same. You, me, them, everybody, everybody]

Everybody needs somebody
Everybody needs somebody to love (someone to love)
Sweetheart to miss (sweetheart to miss)
Sugar to kiss (sugar to kiss)
I need you you you
I need you you you
I need you you you in the morning
I need you you you when my souls on fire

Sometimes I feel
I feel a little sad inside
When my baby mistreats me
I never never never have a place to hide
I need you

Sometimes I feel
I feel a little sad inside
When my baby mistreats me
I never never never have a place to hide
I need you you you
I need you you you
I need you you you
I need you you you
I need you

You know people when you do find that somebody
Hold that woman, hold that man
Love him, hold him, squeeze her, please her, hold her
Squeeze and please that person, give em all your love
Signify your feelings with every gentle caress
Because its so important to have that special somebody
To hold, kiss, miss, squeeze and please

Everybody needs somebody
Everybody needs somebody to love
Someone to love
Sweetheart to miss
Sugar to kiss
I need you you you
I need you you you
I need you you you...

9/11

Από το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ το άρθρο του Στ. Ευσταθιάδη:

"Οι Αμερικανοί έχασαν την ελευθερία τους

Η τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη και στην Ουάσιγκτον δεν συγκλόνισε μόνο ψυχολογικά την Αμερική. Είχε και έχει βαθιές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις οι οποίες δεν περιορίζονται στην Αμερική ούτε είναι χρονικά καθορισμένες. Και μολονότι το ψυχολογικό σοκ υποχώρησε και σχεδόν εξαφανίστηκαν τα τραύματα - ήταν η πρώτη στην ιστορία επίθεση που δέχτηκε στο έδαφός της η Αμερική και αυτό ανέτρεψε την παθολογικών διαστάσεων πίστη των κατοίκων της ότι η χώρα τους είναι απρόσβλητη -, οι σύνδρομες επιπτώσεις της επίθεσης παραμένουν και ασφαλώς θα εξακολουθήσουν να επηρεάζουν τις εξελίξεις τόσο στην ίδια την Αμερική όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.

«Η μεγαλύτερη και ελάχιστα αναμενόμενη δομική καταστροφή στον κόσμο», όπως χαρακτηρίστηκε η κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων και μιας πτέρυγας του Πενταγώνου, έδωσε το ιδεολογικό κάλυμμα στην κυβέρνηση Μπους να προχωρήσει σε μέτρα περιορισμού των ελευθεριών, ελέγχου των κινήσεων των πολιτών, αυθαίρετων οικονομικών περιορισμών και συντονισμένης εκστρατείας κατά του προοδευτικού κλίματος που είχε διαμορφωθεί στον κόσμο με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ηταν το απροσδόκητο δώρο στους νεοσυντηρητικούς και στους θεοκρατιστές, οι οποίοι, με τον Τζορτζ Μπους επικεφαλής, κατέλαβαν την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία της Αμερικής στην αυγή του 21ου αιώνα.

* Η κατεδάφιση της δημοκρατίας
Με 36 συνολικά προεδρικά διατάγματα, ορισμένα από τα οποία δεν πέρασαν από το Κογκρέσο, η κυβέρνηση Μπους σε διάστημα έξι χρόνων από την 11/9 ακύρωσε, ανέτρεψε και απονεύρωσε νόμους που εγγυούνταν την ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων των αμερικανών πολιτών και καταστάσεις στη χώρα που διασφάλιζαν την ελευθερία της επικοινωνίας τους και τον σεβασμό της προσωπικότητάς τους. Περισσότερο όμως από καθετί άλλο η κυβέρνηση Μπους δημιούργησε - όχι τυχαία - τέτοιο ψυχολογικό παραλήρημα στην αμερικανική κοινωνία ώστε κατόρθωσε να παρασύρει τη χώρα σε έναν καταστρεπτικό πόλεμο, στο Ιράκ, στηριγμένο σε πλαστά στοιχεία και σε δονκιχωτικούς οραματισμούς. Το κλίμα αυτό επέτρεψε να μείνουν απαθείς εμπρός στην κατεδάφιση του ελεύθερου, δημοκρατικού οικοδομήματος της Αμερικής πολιτικές και επιστημονικές προσωπικότητες, εφημερίδες διεθνούς κύρους και πολιτικοί οργανισμοί οι οποίοι είχαν αγωνιστεί και είχαν πετύχει, τις αμέσως προηγούμενες δεκαετίες, να δημιουργήσουν μια κοινωνία με θεσμούς οι οποίοι μπορεί να μη ήταν πολύ φιλολαϊκοί και δημοκρατικοί επέτρεπαν όμως την άνετη, κανονική και χωρίς εκπλήξεις διαβίωση. «Είναι αδύνατον να φανταστώ ότι στη χώρα μου κάποιοι θα έλεγχαν κάποτε το ποιος και πότε με επισκέπτεται, τι περιέχει η τσάντα μου και ότι θα πρέπει να ελέγχουν αν οι σόλες των παπουτσιών μου περικλείουν κάτι επικίνδυνο» έγραψε ο πρώην πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ. Ο Χένρι Κίσινγκερ «αισθάνθηκε πολύ άσχημα (...), του θύμισε άλλες εποχές και άλλες χώρες» - όπως δήλωσε ο ίδιος - η είδηση για τη δημιουργία, το περασμένο φθινόπωρο, υπερυπουργείου στις ΗΠΑ, το οποίο «θα συντονίζει την επιτήρηση (overseeing) υπόπτων και θα ελέγχει τη λειτουργία» είκοσι και πλέον αμερικανικών υπηρεσιών ασφαλείας.

* Ντόμινο μέτρων καταστολής
Ακόμη πιο σημαντικό, και τραγικό ταυτόχρονα, είναι το ότι αυτά τα μέτρα δεν περιορίζονται στην Αμερική. Οτι με πολιτικές και οικονομικές παρεμβάσεις της Ουάσιγκτον, οι οποίες οδηγούν σε πιεστικούς εκβιασμούς, επιβάλλονται και στον υπόλοιπο κόσμο καθώς οι ΗΠΑ δεν διστάζουν να κάνουν χρήση της οικονομικής και της στρατιωτικής δύναμής τους. Εν ονόματι της τρομοκρατικής απειλής αδρανοποιούνται συνταγματικώς κατοχυρωμένα πολιτικά δικαιώματα με ιστορία αιώνων, σταθεροποιούνται απολυταρχικά καθεστώτα και ενισχύονται αντιδημοκρατικές και αντικοινωνικές τάσεις σε χώρες με ρευστή πολιτική ιστορία. Στην Ελβετία οι τραπεζικοί λογαριασμοί δεν είναι πλέον απόρρητοι - η Γουόλ Στριτ απείλησε ότι θα λάβει μέτρα αν οι τράπεζες δεν συμμορφωθούν προς τις «υποδείξεις» της Ουάσιγκτον -, στη Σουηδία δεν χορηγείται κάρτα κοινωνικής αρωγής την οποία, τυπικά, δικαιούνται εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, αν αυτά θεωρηθούν με βάση αμερικανικής προέλευσης στοιχεία ότι είναι «ύποπτα», βρετανικής υπηκοότητας, με τη χώρα των οποίων η Αμερική έχει «ειδικές σχέσεις» και δεν μπορούν να ταξιδέψουν στην Αμερική, αν προηγουμένως δεν θεωρηθούν «ασφαλή» - κάτι που ισχύει για όλους όσοι ταξιδεύουν στην Αμερική.

* Η πραγματική απειλή και οι θεωρίες
Η αντιτρομοκρατική πολιτική της κυβέρνησης Μπους - για τις ακρότητες της οποίας φέρουν μεγάλη ευθύνη και οι Δημοκρατικοί - καλύπτει σήμερα όλες τις εκδηλώσεις αυτού που ονομάζουμε «καθημερινότητα». Θα ήταν αδιανόητο πριν από λίγα μόλις χρόνια να αποτελεί θεσμικό δικαίωμα της κυβέρνησης η συνεχής παρακολούθηση του κάθε πολίτη, είτε Αμερικανού είτε ξένου, ο οποίος βρίσκεται στις ΗΠΑ, ο έλεγχος χωρίς δικαστική έγκριση των επικοινωνιών τους και η οικονομική τους κατάσταση και η αστυνομία να έχει δικαίωμα να συλλαμβάνει χωρίς ένταλμα οποιονδήποτε κρίνει ότι «ενδεχομένως είναι ύποπτος τρομοκρατικών ενεργειών». Την ίδια στιγμή χώρες με μακρά παράδοση ελευθερίας για οποιονδήποτε βρίσκεται εκεί, λ.χ. το Λουξεμβούργο, η Φινλανδία, η Αυστρία κ.ά., αναγκάζονται να «ενημερώνουν» την Ουάσιγκτον για κάθε άνθρωπο που έρχεται είτε απλώς διέρχεται από τη χώρα τους και για όποιον διακινεί κάποια «σχετικώς σοβαρά ποσά» σε τραπεζικούς λογαριασμούς - πάντοτε στο όνομα της τρομοκρατικής απειλής. Υπάρχει, φυσικά, πραγματική απειλή τρομοκρατικής επίθεσης και όχι μόνο κατά αμερικανικών στόχων. Θα ήταν όμως τουλάχιστον αφελής εκείνος που δεν θα διέκρινε πίσω από αυτό το «παραπέτασμα ανησυχίας» - το οποίο συνεχώς τροφοδοτείται από διάφορα πρόσωπα στην Αμερική και αλλού - την προσπάθεια των ανά τον κόσμο υπερσυντηρητικών, θεοκρατικών και αντιλαϊκών στοιχείων να ανατρέψουν την κοινωνία της ελευθερίας και να επιβάλουν τις δικές τους ψευτοκοινωνικές θεωρίες.

*Είμαστε πιο ασφαλείς;
Είμαστε πιο ασφαλείς σήμερα, ύστερα από έξι χρόνων έκτακτα μέτρα, απαγορεύσεις, συλλήψεις υπόπτων, πολέμους και κατάφωρες επεμβάσεις στα προσωπικά δικαιώματα του πολίτη; Δυστυχώς η απάντηση είναι αρνητική. Και αυτή τη γνώμη δεν την έχουν μόνο οι Αμερικανοί - τους οποίους πρωτίστως θέλει να προστατεύσει η αντιτρομοκρατική πολιτική υστερία της κυβέρνησης Μπους. Με εξαίρεση τους Πολωνούς και τους Λιθουανούς, οι οποίοι για λόγους ανεξήγητους θεωρούν «πιο ασφαλή» τον εαυτό τους σήμερα, όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι της ΕΕ, σε επίπεδο 54% (Βρετανία) ως 71,2% (Γερμανία), βλέπουν τον εαυτό τους και τη χώρα τους να «βρίσκονται αντιμέτωποι με απειλές οι οποίες δεν υπήρχαν πριν από τις 11/9», σύμφωνα με στοιχεία του γερμανικού Ιδρύματος Marshall. Τις ίδιες διαπιστώσεις επιχειρεί και το αμερικανικό Albert & Donna Foundation της Καλιφόρνιας, το οποίο στις αρχές του περασμένου Μαΐου διενήργησε σχετικές δημοσκοπήσεις σε 14 χώρες της Ασίας (εκτός Κίνας και Ιράν). Το ποσοστό «ανησυχίας» ήταν δύο ως πέντε φορές μεγαλύτερο από ό,τι των κατοίκων αυτών των χωρών πριν από την τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Υόρκη («The Wall Street Journal).

Για την αμερικανική Γερουσία, η οποία δέχεται - με ψήφους 51 υπέρ, 41 κατά τον περασμένο Μάρτιο - ότι «κάθε άλλο παρά ασφαλής» είναι σήμερα ο αμερικανός πολίτης, αυτό οφείλεται σε λανθασμένη πολιτική και στρατηγική της κυβέρνησης Μπους. Μακριά από κομματικά υπονοούμενα, με ψυχραιμία και ποιοτική ανάλυση δεδομένων, οι κοινωνιολόγοι, οι ψυχολόγοι και οι άλλοι ειδικοί του Brookings Institution της Ουάσιγκτον διαπίστωναν από τον Απρίλιο του 2006, μεταξύ άλλων, «αλλοπρόσαλλο στρατηγικό σχεδιασμό» στην αντιτρομοκρατική πολιτική της κυβέρνησης Μπους και «σοβαρά αμφισβητήσιμη τακτική (...) ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη λαϊκή ευαισθητοποίηση και τη συμμαχική υποστήριξη». Πολύ συγκεκριμένο το βρετανικό Royal Institute of International Affairs, στην πολυσέλιδη έκθεσή του για την τρομοκρατία του Οκτωβρίου 2005, κατηγορεί τις κυβερνήσεις ΗΠΑ και Βρετανίας για «άνευ στόχου πόλεμο», ο οποίος συνεχώς μεταβάλλει τακτική εφαρμογής αποφάσεων και «ενισχύει την (λαϊκή) πεποίθηση ότι παράλληλα με την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας περιστέλλονται δικαιώματα, ηθικά ερείσματα, τίμιες επιδιώξεις» των πολιτών, γεγονός το οποίο «μάλλον ενισχύει και εμπεδώνει τις ανησυχίες και τους φόβους» αντί να τους δίνει το αίσθημα της ασφάλειας. [Υπενθυμίζεται ότι ο τότε πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ χαρακτήρισε αυτές τις διαπιστώσεις«κρίσιμης σημασίας, αλλά άδικες».]

Η «πλημελής επαγρύπνηση» της CIA
Τουλάχιστον 60 στελέχη της CIA είχαν επισημάνει σχεδόν έναν χρόνο πριν από την τρομοκρατική επίθεση κάτι το «ιδιαιτέρως ανησυχητικό» για δύο Σαουδάραβες οι οποίοι, όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ήταν μεταξύ των 19 τρομοκρατών τής 9/11. Κανένας τους όμως δεν διαβίβασε τις ανησυχίες του σε πιο ειδικευμένα τμήματα της Υπηρεσίας τα οποία θα ήταν δυνατόν να ενεργήσουν προληπτικά και να αποσοβηθεί η τρομοκρατική επίθεση. Αυτό είναι ένα από τα στοιχεία της «αμελούς επαγρύπνησης» που καταλογίζει στην ηγεσία και στην οργάνωση της CIA η ειδική διακομματική επιτροπή η οποία ανακοίνωσε τα συμπεράσματά της τον Μάιο του 2006. Η επιτροπή διαπίστωσε επιχειρησιακό χάος και μια διαρκή σιωπηλή αντιπαράθεση μεταξύ της Υπηρεσίας και του Γραφείου Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, η οποία πολλές φορές έφθανε σε σημείο αλληλοϋπονόμευσης με συνέπεια την πλημμελή λειτουργία του «μηχανισμού προστασίας του αμερικανικού έθνους». Η επιτροπή ωστόσο προσπάθησε να απαλύνει τις ατέλειες και, μολονότι δεν δικαιολογεί την «αδυναμία της Υπηρεσίας να προλάβει το έγκλημα», απαλλάσσει όλους εκείνους που κατά κάποιον τρόπο «δεν έδωσαν τη δέουσα προσοχή σε στοιχεία (...) τα οποία θα μπορούσαν να προλάβουν την τραγωδία αν μελετούνταν από τα αρμόδια τμήματα» σημειώνει ο πρόεδρος της επιτροπής Τζον Χέλγκερσον.

Με την αλλαγή της πλειοψηφίας στο Κογκρέσο μετά τις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου αναμένεται ότι οι Δημοκρατικοί θα θέσουν πάλι ζήτημα έρευνας για τις ευθύνες του Λευκού Οίκου στην τρομοκρατική επιδρομή της 11ης Σεπτεμβρίου".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Εξίσωση προς τα κάτω

Τα καλά νέα από την επιτυχή αποκωδικοποίηση των μυστικών του DNA και η μεγάλη σημασία της για τη γενετική ιατρική, τη βιολογία και τον άνθρωπο συνοδεύθηκαν από τις αντιρρήσεις κι επιφυλάξεις εκείνων, που διέβλεπαν κινδύνους για τα ανθρώπινα δικαιώματα από μια γενικευμένη και χωρίς τις αναγκαίες εγγυήσεις χρήση των νέων δεδομένων. Πολλές κυβερνήσεις έδωσαν το πράσινο φως στις αστυνομικές αρχές και θεσμοθέτησαν την εξέταση DNA υπόπτων για διάπραξη διαφόρων εγκλημάτων, ανοίγοντας παράλληλα δρόμο για παράνομη χρήση των δεδομένων αυτών. Η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας διαθέτει τα τελευταία χρόνια στο οπλοστάσιό της και αυτή την εξέταση. Ωστόσο δεν έχουν λείψει οι υπερβολές.

Κατά το BBC στην Αγγλία δείγμα από το DNA υπόπτων για εγκλήματα έχει ληφθεί και αρχειοθετηθεί σε βάσεις δεδομένων, που αριθμούν ήδη 4 εκ. άτομα, ήτοι το 5,2% του πληθυσμού. Σε αυτά περιλαμβάνονται το 40% των μαύρων, το 13% των ασιατών και το 9% των λευκών κατοίκων του νησιού. Ενα σοβαρό και μέχρι σήμερα άλυτο πρόβλημα με τα στοιχεία αυτά είναι, ότι παραμένουν καταχωρισμένα ανεξάρτητα από την τύχη που έχει η δίωξη του υπόπτου. Είτε δηλαδή βρεθεί ένοχος, είτε αθωωθεί οι διωκτικές αρχές τηρούν (για πόσο χρόνο, άραγε;) τον τύπο του DNA του στις εγγραφές τους. Σοβαρό ζήτημα, όμως, συνιστά και ο έλεγχος ασφαλούς αφαίρεσης και καταστροφής των στοιχείων από τις βάσεις. Κατά το υπουργείο εσωτερικών, πάντως, τα στοιχεία DNA έχουν βοηθήσει να εξιχνιασθούν 20.000 εγκλήματα το χρόνο.

Η φυλετική σύνθεση αυτού του δείγματος των 4 εκ. ατόμων, που προφανώς "μεροληπτεί" σε βάρος εθνικών μειονοτήτων, έδωσε την ευκαιρία στο δικαστή σερ Στέφεν Σέντλεϊ να κάνει μια πρόταση που έχει ταράξει τα νερά: για να ανατραπεί προς μια δικαιότερη κατεύθυνση η υπερ-αντιπροσώπευση των μειονοτήτων στις βάσεις του DNA, αυτές να συμπληρωθούν με τα στοιχεία DNA όχι μόνο όλων όσων διαμένουν σε Αγγλία και Ουαλία, αλλά και όσων τις επισκέπτονται. Ο δικαστής, κατά πληροφορίες του αγγλικού τύπου θιασώτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρώην μέλος του ΚΚ, με την πρότασή του -ηθελημένα ή μη- επιχειρεί να "διορθώσει" μια αδικία με μια αυθαιρεσία. Αυτό αφενός προκαλεί διαμαρτυρίες προσωπικοτήτων και φορέων όπως η Liberty, αφετέρου κάνει την κυβέρνηση Μπράουν να αναλογίζεται προβληματισμένη το τεράστιο ζήτημα διαχείρισης και γραφειοκρατίας που θα προκύψει καθώς και το πολύ μεγάλο θέμα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

HTTP Error 408 - Request timeout

Το 2004 ο πρώην κυβερνήτης του Βερμόντ Χάουαρντ Ντήν απέκτησε -στο πλαίσιο της καμπάνιας για να λάβει το χρίσμα του κόμματος των Δημοκρατικών στις προεδρικές εκλογές- σημαντικό αρχικά προβάδισμα έναντι των δύο άλλων συνυποψηφίων του (Τζ. Κέρι και Τζ. Εντουαρντς), χρησιμοποιώντας πρώτος και για πρώτη φορά στην ιστορία προεκλογικής εκστρατείας στις ΗΠΑ προσωπική ιστοσελίδα. Ο καινοτόμος αυτός τρόπος του απέφερε -εκτός των άλλων- σχεδόν 50 εκ. δολλάρια, χρηματοδοτώντας κατά ένα σημαντικό μέρος το όλο εγχείρημά του.

Βλέποντας οι 19 τωρινοί υποψήφιοι για τις εκλογές του 2008 την απόδοση της ιδέας του "πρωτοπόρου" Ντήν ακολούθησαν έγκαιρα το παράδειγμά του και δημιούργησαν προσωπικές ιστοσελίδες, η πλειονότητα των οποίων βρίσκεται και στο MySpace. Μελετώντας επί 2 μήνες τους 19 δικτυακούς τόπους των υποψηφίων το Journalism.org κατέληξε σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα, μεταξύ των οποίων:

1. Η επιθυμία ανταλλαγής απόψεων με τους ψηφοφόρους φαίνεται να υπερισχύει κατά κράτος, παρέχοντας στους επισκέπτες των ιστοσελίδων τη δυνατότητα να εκφράζουν τη γνώμη τους.

2. Βlog απαντώνται σε 15 από τους 19 δικτυακούς τόπους των υποψηφίων, ενώ 7 από αυτά δίνουν τη δυνατότητα στους επισκέπτες ανοίξουν δικό τους ημερολόγιο.

3. Στα βιογραφικά των ρεπουμπλικάνων υποψηφίων κυριαρχούν λέξεις όπως "ηγεσία", "φόροι" και "αξίες", ενώ στων δημοκρατικών "παιδιά", "οικογένεια" και "προστασία".Μερικές λέξεις απουσιάζουν εντελώς από τα βιογραφικά, όπως "θεός", "ηθική", "προοδευτικό". Ουδείς δημοκρατικός χρησιμοποιεί τη λέξη "φιλελεύθερος", ενώ οι ρεπουμπλικάνοι αποφεύγουν τη λέξη "συντηρητικός".

4. Η Χίλαρυ Κλίντον αποφεύγει επιμελώς να αναφερθεί στο σύζυγό της.

Εννέα, μόνο, ημέρες πριν από τις εκλογές της 16.9 επισκεπτόμενος κανείς τις -γενικά χωρίς έμπνευση και φρεσκάδα- ιστοσελίδες των κομμάτων βομβαρδίζεται από αφίσες, δελτία τύπου, ανακοινώσεις, ομιλίες και εξαγγελίες προεκλογικών εκδηλώσεων.

Με εξαίρεση, ίσως, μερικές περιπτώσεις τα κόμματα -μουδιασμένα απέναντι στην ψηφιακή επικοινωνία- δείχνουν να αγνοούν ή και να υποτιμούν τις δυνατότητες που παρέχει το ίντερνετ για νέου τύπου επαφή με το μεγάλο κοινό, στο οποίο άλλωστε απευθύνονται και κυρίως τους νέους. Η στάση τους αυτή έρχεται σε προφανή αντίφαση με τα μεγάλα λόγια τους, για την ανάγκη να γεφυρωθεί η απόσταση που τηρεί ο κόσμος απέναντι στην πολιτική και τα κόμματα, δημιουργώντας σε πολλούς δικαιολογημένες επιφυλάξεις για την ειλικρίνεια του προγραμματικού λόγου τους (ως προς τις όποιες εξαγγελίες για το ψηφιακό αύριο, και όχι μόνο) και για τη δυνατότητά τους να παρακολουθήσουν -από κάποια απόσταση, έστω- τους φρενήρεις ρυθμούς που η τεχνολογία επιβάλει στην επικοινωνία και τη ζωντανή σχέση που έχουν μαζί τους οι νέοι.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Ελλειψη μέτρου;

Η ιδέα περί ασσύμετρης απειλής από τις φωτιές για τη χώρα γεννήθηκε στο μυαλό των εμπνευστών της καθ' ον χρόνον ο παγκόσμιος χάρτης πυρκαγιών της NASA για το διάστημα 19.8 έως 28.8.2007 εμφανίζει αυτή την εικόνα.

(Η φωτογραφία έχει ληφθεί από εδώ).

Nothing succeeds, they say, like success (*)

Κάνει τις τελευταίες ημέρες το γύρο του κόσμου η είδηση παραίτησης του αμερικανού γερουσιαστή Λάρι Κρεγκ. Το γεγονός, όπως καταγράφηκε από τα ΝΕΑ, έχει ως εξής:

"Ο ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΟΣ γερουσιαστής των ΗΠΑ Λάρι Κρεγκ, ο οποίος είχε παραδεχθεί την ενοχή του για σεξουαλική παρενόχληση μετά τη σύλληψή του σε ανδρικές τουαλέτες στο αεροδρόμιο της Μινεάπολης, ανακοίνωσε το Σάββατο την παραίτησή του από τη Γερουσία. "Ζητώ συγγνώμη γι΄ αυτό που προκάλεσα... Λυπούμαι βαθιά", δήλωσε ο γερουσιαστής του Άινταχο σε συνέντευξη Τύπου.

Ένας μυστικός αστυνομικός είχε συλλάβει τον Ιούνιο τον γερουσιαστή Κρεγκ ενώ ερευνούσε στις τουαλέτες του αεροδρομίου για να εντοπίσει περιστατικά ασέλγειας και προσβολής της αιδούς. Την περασμένη Τρίτη, ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής, ο οποίος είναι παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών, αρνήθηκε πως διέπραξε οποιοδήποτε αδίκημα και επέμεινε: "Δεν είμαι γκέι. Ουδέποτε ήμουν γκέι". Όμως το Σάββατο δήλωσε πως θα ήταν σφάλμα να κρατήσει τη θέση του, ενώ εξετάζει τις νομικές επιλογές του. Στην ομιλία της παραίτησής του δεν παραδέχθηκε πως έκανε κάτι κακό και δεν έκανε καμία αναφορά στο επεισόδιο στις τουαλέτες του αεροδρομίου. Την περασμένη εβδομάδα είχε υποστηρίξει πως ο αστυνομικός στις τουαλέτες τον είχε "παρεξηγήσει" και πως παραδέχθηκε την ενοχή του για να κλείσει γρήγορα η υπόθεση, όμως δεν θα έπρεπε να το είχε κάνει χωρίς να πάρει συμβουλή δικηγόρου.

Ο γερουσιαστής Κρεγκ έχει τηρήσει πολύ συντηρητική στάση στη Γερουσία και έχει ψηφίσει εναντίον νόμων για τα δικαιώματα των γκέι και για τον γάμο προσώπων του ίδιου φύλου. Σύμφωνα με την αναφορά της αστυνομίας, ο γερουσιαστής μπήκε σε ένα διαχωριστικό στις τουαλέτες δίπλα στον μυστικό αστυνομικό και χτύπησε το πόδι του με τρόπο που ο αστυνομικός αναγνώρισε ως σημάδι "επιθυμίας για σεξουαλική δραστηριότητα". Μετά ο γερουσιαστής έκανε μια χειρονομία κάτω από το διαχωριστικό και τότε ο αστυνομικός δήλωσε την ταυτότητά του και τον συνέλαβε".

Στη σύγχρονη Αμερική αστυνομικοί, και μάλιστα μυστικοί, διενεργούν έρευνες -εκτός όλων των άλλων- και στις τουαλέτες των αεροδρομίων για να εντοπισθούν φαινόμενα ασέλγειας και προσβολής της δημοσίας αιδούς. Η σύλληψη του γερουσιαστή άνοιξε, μάλιστα, την όρεξη κι έχουν ενταθεί ακόμη περισσότερο οι έλεγχοι στα πολυσύχναστα αεροδρόμια, όπως αυτό της Ατλάντα, όπου έχουν συλληφθεί 45 άτομα το 2007 για ανάλογη συμπεριφορά.

Οταν ένας γερουσιαστής, που κατά τα λεγόμενά του είναι αθώος: α) παραδέχεται την ενοχή του για να κλείσει γρήγορα η υπόθεση και β) μετανοεί εκ των υστέρων, επειδή ομολόγησε χωρίς να ζητήσει νομική συμβουλή, τί να πεί κανείς για πολλές ομολογίες ανώνυμων αμερικανών, που συλλαμβάνονται καθημερινά και παραδέχονται -όχι μόνο χωρίς να ρωτήσουν, αλλά και συχνά χωρίς να έχουν δικηγόρο- την ενοχή τους.

3. Η ειδική κατάρτιση του αστυνομικού, που αναγνώρισε στο χτύπημα του ποδιού του Κρέγκ "σημάδι επιθυμίας για σεξουαλική δραστηριότητα", βάζει σε νέες βάσεις τον αγώνα κατά του "εγκλήματος", σημαντικό όπλο στην αντιμετώπιση του οποίου αναμένεται άλλωστε να αποβεί κι η δυνατότητα εντοπισμού ναρκωτικών ουσιών σε μία ολόκληρη πόλη μέσω ειδικής χημικής ανάλυσης μιας κουταλιάς ακατέργαστων αστικών ... λυμάτων της.

4. Η επίμονη άρνηση του Κρέγκ να παραδεχθεί τις αποδιδόμενες σε αυτόν σεξουαλικές προτιμήσεις αλλά κυρίως αυτές καθεαυτές οι προτιμήσεις του θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος του απαραβίαστου προσωπικού χώρου (υπάρχει τέτοιος και στα δημόσια πρόσωπα), εάν δεν εμφανιζόταν ως δήθεν ακοίμητος φρουρός της σεξουαλικής (ετεροφυλόφιλης) ηθικής. Η προ 25ετίας εμπλοκή του σε ανάλογο σκάνδαλο δεν τον έκανε σοφότερο. Αντίθετα τον ώθησε στον "εύκολο" δρόμο: να επιχειρήσει να κουκουλώσει τις εις βάρος του "κατηγορίες", φιλοτεχνώντας επιδεικτικά τη δημόσια εικόνα ενός σταθερού πολέμιου των γκέϊ. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί και εξορκισμός, αν πριν από όλα δεν ήταν βαρύτατη κι ασυγχώρητη υποκρισία.

(*) and certainly nothing fails, like failure. (Margaret Drabble, The Millstone)

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

50 χρόνια ταινίες

Στη μνήμη του Ν.Μ.

Convoy (1978) Σαμ Πέκινπα
Παιγνίδια πολέμου - War games (1983) Τζών Μπάνταμ
All that jazz (1979) Μπόμπ Φόσσι
Cabaret (1972) Μπόμπ Φόσσι
Νύχτες με πανσέληνο - Les nuits de la pleine lune (1984) Ερίκ Ρομέρ
Στιγμιότυπα - Short cuts (1993) Ρόμπερτ Αλτμαν
Κάρμεν - Carmen (1983) Κάρλος Σάουρα
Ghost Busters (1984) Ιβαν Ράϊτμαν
Misery (1990) Ρόμπ Ράϊνερ
Η τροτέζα - Irma la Duce (1963) Μπίλυ Γουάϊλντερ
Η σειρήνα του Μισισσιπή - La sirène du Mississipi (1969) Φρανσουά Τρυφώ
Σταθμός 13 δέχεται επίθεση - Assault on Precinct 13 (1976) Τζών Κάρπεντερ
Απόδραση από την Ν. Υόρκη - Escape from New York (1981) Τζών Κάρπεντερ
Μανχάτταν - Manhattan (1979) Γούντυ Αλλεν
Ο νευρικός εραστής - Annie Hall (1977) Γούντυ Αλλεν

Το κουρδιστό πορτοκάλι - A clockwork orange (1971) Στάνλεϊ Κιούμπρικ
Πανικός στα Πασίφικ Χάϊτς - Pacific Heights (1990) Τζών Σλέσινγκερ
Providence (1977) Aλαίν Ρεναί
Η σωφερίνα (1964) Αλέκος Σακελλάριος
Τα κίτρινα γάντια (1960) Αλέκος Σακελάριος
Της κακομοίρας (1963) Ντίνος Κατσουρίδης
Ο άνθρωπος που ήξερε πολλά - The man who knew too much (remake - 1956) Αλφρεντ Χίτσκοκ
Σιωπηλός μάρτυς - Rear window (1954) Αλφρεντ Χίτσκοκ
Απιστία με αξιοπρέπεια - A touch of class (1973) Μέλβιν Φρανκ
Φραγκεστάϊν τζούνιορ - Young Frankestein (1974) Μελ Μπρούκς
Χάος - Kaos (1984) Πάολο και Βιττόριο Ταβιάνι
Η μεγάλη ανατριχίλα - The big chill (1983) Λώρενς Κάσνταν

Το κορίτσι του αποχαιρετισμού - The goodbye girl (1977) Χέρμπερτ Ρός

Κινέζικη ρουλέτα - Chinesisches Roulette (1976) Ράϊνερ Βέρνερ Φασμπίντερ
Μεγάλη απόδραση - The Great Escape (1963) Τζών Στάρτζες
Η έβδομη σφραγίδα - Det sjunde inseglet (1957) Ιγκμαρ Μπέργκμαν
Το τρένο της μεγάλης φυγής - Runaway train (1985) Αντρέϊ Κοντσαλόφσκι
Οι εραστές της Μαρίας - Μaria's lovers (1984) Αντρέϊ Κοντσαλόφσκι
Η επέλαση των βαρβάρων - Les invasions barbares (2003) Ντένις Αρκάντ
Ενας υπέροχος άνθρωπος - A beautiful mind (2001) Ρον Χάουαρντ
Αναζητώντας το Ρίτσαρντ - Looking for Richard (1996) Αλ Πατσίνο
Τρέξε Λόλα, τρέξε - Lola rennt (1998) Τόμ Τίκβερ

The Blues Brothers (1980) Τζών Λάντις

Ο αμερικάνος φίλος - Der amerikanische freund (1977) Βιμ Βέντερς
Επικίνδυνες σχέσεις - Dangerous liaisons (1988) Στήβεν Φρίαρς
Ωραίο μου πλυντήριο - My beautiful laundrette (1985) Στήβεν Φρίαρς
Πράσινη κάρτα - Green card (1990) Πήτερ Γουίαρ
Τρία χρώματα: Η Λευκή ταινία - Trzy kolory: Bialy (1994) Κριστόφ Κισλόφσκι
Ενα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα - A fish called Wanda (1988) Τσάρλς Κράϊτον
Ο ταξιτζής - Taxi driver (1976) Μάρτιν Σκορτσέζε
Νέα Υόρκη Νέα Υόρκη - New York New York (1977) Μάρτιν Σκορτσέζε
Νοίκιασα το δολοφόνο μου - I hired a contract killer (1990) Ακι Καουρισμάκι
Τhe rose (1979) Μάρκ Ράϊνταλ

Ενας γάτος μια μέρα - Az prijde kocour (1963) Βόϊτσεκ Γιάζνι
Πολυθρόνα για δυό - Trading places (1983) Τζών Λάντις
Οne from the heart (1982) Φράνσις Κόπολα
4 γάμοι και 1 κηδεία - Four weddings and a funeral (1994) Μάϊκ Νιούελ
Τζίντζερ και Φρέντ - Ginger e Fred (1986) Φεντερίκο Φελίνι
Χορεύοντας στο σκοτάδι - Dancer in the dark (2000) Λαρς Φον Τρίερ
Στην παγίδα του νόμου - Down by law (1986) Τζιμ Τζάρμους
Σλούθ - Sleuth (1972) Τζόζεφ Μανκίεβιτς

(Η φωτογραφία του Βοξ έχει ληφθεί από εδώ).

Γιατί καίγονται τα δάση;

Στο αφιέρωμα που είχε το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ με τίτλο "Γιατί καίγονται τα δάση" δημοσιεύθηκε μεταξύ άλλων συνοπτικό και νομίζω ενδιαφέρον άρθρο του ερευνητή του Ινστιτούτου Δασικών Ερευνών - ΕΘΙΑΓΕ Π. Κωνσταντινίδη:

"Είναι δύσκολο να αναφέρεσαι στις δασικές πυρκαϊές, όταν αυτές σκόρπισαν για ακόμη μία φορά αβάσταχτο πόνο, θλίψη και απελπισία σε ολόκληρο το έθνος. Ωστόσο δουλειά του επιστήμονα είναι να αναφέρεται στα φαινόμενα με αντικειμενικότητα, αφήνοντας στην άκρη τα προσωπικά αισθήματα.

Οι δασικές πυρκαϊές είναι ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο σε περιοχές του πλανήτη με μεσογειακό τύπο κλίματος (θερμά και ξηρά καλοκαίρια) και προϋπάρχουν του ανθρώπου. Οι συχνές θερινές κεραυνοκαταιγίδες προκαλούσαν ανέκαθεν πυρκαϊές στα δάση. Με το πέρασμα των αιώνων και με τη διαδικασία της προσαρμογής δημιουργήθηκε ο μεσογειακός τύπος βλάστησης, η ύπαρξη του οποίου εξαρτάται σήμερα αποκλειστικά από τις πυρκαϊές.

Και στις πέντε περιοχές του πλανήτη που βρίσκονται υπό την επίδραση του μεσογειακού κλίματος (Μεσογειακή Λεκάνη, Καλιφόρνια, Χιλή, Ν. Αφρική και Ν. Αυστραλία), οι πυρκαϊές αποτελούν μόνιμο και επαναλαμβανόμενο φαινόμενο. Η συχνότητα των πυρκαϊών αυτών υπολογίζεται ότι πριν από τον άνθρωπο ήταν περίπου 100-150 χρόνια. Φωτιά και βλάστηση συνυπάρχουν σε έναν αέναο κύκλο που αν σπάσει ο κύκλος θα διαλυθεί και δεν θα υπάρξουν δάση και φυσικά δεν θα υπάρχουν τότε ούτε πυρκαϊές. Για να καταφέρουν τα φυτά να επιβιώσουν από τις φλόγες, ανέπτυξαν θαυμαστές προσαρμογές είτε προφυλάσσοντας τα σπόρια σε άκαυτα κουκουνάρια ή σε σχισμές του εδάφους είτε διατηρώντας ένα απόθεμα οφθαλμών ασφαλείς κάτω από το έδαφος.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα μεσογειακού δάσους που κάηκε, προστατεύθηκε και δεν αναγεννήθηκε. Ωστόσο ο ρόλος της φωτιάς έχει παρεξηγηθεί, επειδή η δράση της συνδυάστηκε με τη μεταπυρική ανθρώπινη δραστηριότητα (βοσκή, καταπατήσεις κτλ.) και με την καταστροφή περιουσιών, ακόμη και της απώλειας ζωών.

Η αλήθεια είναι ότι η φωτιά, καθώς αποτελεί οικολογικό παράγοντα, ο άνθρωπος αδυνατεί να την ελέγξει παρά την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Είτε υπάρξει ο εμπρηστής είτε όχι κάθε δάσος είναι υποψήφιο να καεί. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι στην πραγματικότητα κάθε δάσος είναι στην ουσία ένα εργοστάσιο παραγωγής καύσιμης ύλης, μπορούμε να καταλάβουμε ότι όσο αργότερα συμβαίνει μια φωτιά τόσο η συγκέντρωση καυσίμων θα κάνει το φαινόμενο ακόμη πιο βίαιο όταν συμβεί. Η δασική φωτιά έχει τη δύναμη ηφαιστείου, τυφώνα ή σεισμού. Αν αυτή η σκληρή αλήθεια είχε ειπωθεί με θάρρος πριν από μερικές δεκαετίες, πολλές καταπατήσεις στα δάση θα είχαν αποφευχθεί αφού οι τεράστιοι κίνδυνοι θα αποτελούσαν ανασταλτικό παράγοντα.

Σε καιρικές συνθήκες όπως η φετινή η εμφάνιση των πυρκαϊών δε χρειάζεται τη συνδρομή των εμπρηστών, πολύ δε περισσότερο τη διοργάνωση ειδικών καταστροφικών σχεδίων. Οχι ότι δεν υπάρχουν δόλιοι εμπρηστές, όμως είναι επικίνδυνο να εφησυχάζουν οι πολίτες και να πιστεύουν ότι δεν είναι ικανοί να προκαλέσουν φωτιά από αμέλεια. Κάθε χρόνο καταγράφονται τόσες φωτιές από αμέλεια που δεν χρειάζεται κανένα οργανωμένο ή μη σχέδιο εμπρησμών. Η άγνοια της συμπεριφοράς της φωτιάς ακόμη και σε ανώτατο επίπεδο υπηρεσιών είναι τόση, ώστε ένα κλασικό χαρακτηριστικό φαινόμενο όπως είναι τα άλματα της φωτιάς εξαιτίας των καυτρών, και η εμφάνιση πολλών συγχρόνως μετώπων να θεωρείται απόδειξη εμπρησμών.

Η διαφορά μεταξύ των πυρκαϊών της χώρας μας και των υπόλοιπων περιοχών είναι ότι στην Ελλάδα όλο το σύστημα αντιμετώπισής τους κινείται σε καθαρά ερασιτεχνικό επίπεδο, για τον λόγο αυτόν η καταστροφικότητα παίρνει τραγικές διαστάσεις. Δεν υπάρχουν κεντρικές πολιτικές πρόληψης και κατάσβεσης. Διαφορετικά υπουργεία που ελάχιστη επικοινωνία διατηρούν μεταξύ τους διαχειρίζονται μέρος του προβλήματος. Η κατάσβεση ανατέθηκε σε μια υπηρεσία που αγνοεί τον χώρο, την ποιότητα και την ποσότητα των δασών, αλλά και την οικολογική αξία των διαφόρων ειδών. Η δασοφοβική Πυροσβεστική Υπηρεσία ποτέ δεν θα τολμήσει να κυνηγήσει τη φωτιά, απλά θα την κυνηγά από πίσω, ενθαρρύνοντας τις φήμες περί σχεδίων εμπρηστών, περί αδύναμου ανθρώπινου δυναμικού, περί απουσίας μέσων.

Για να βελτιωθεί η κατάσταση πρέπει να αναθεωρηθεί ολόκληρο το σύστημα. Η επαναφορά της ευθύνης στη Δασική Υπηρεσία ή η δημιουργία του ενιαίου φορέα δασοπυρόσβεσης θα είναι το πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Το επόμενο είναι να μάθουμε τους πολίτες να ζουν με τις δασικές πυρκαϊές, χωρίς να κινδυνεύουν οι ίδιοι και οι περιουσίες τους. Μόνο τότε θα συμβαδίσουμε με τις υπόλοιπες προηγμένες χώρες και θα σταματήσουμε τον μόνιμο θρήνο. Δεν χρειάζεται γενναιότητα. Χρειάζεται γνώση".

Για την αντιγραφή

ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Πώς σβήνουν τις φωτιές αλλού

Στα ΝΕΑ Σαββατοκύριακο δημοσιεύεται εξαιρετικά ενδιαφέρον και διαφωτιστικό ρεπορτάζ του Χάρη Καρανίκα, για τα σύγχρονα όπλα και τις τεχνικές πυρόσβεσης που αγνοεί η Ελλάδα:

"-Θα μπορούσα να μιλήσω με τον κ. Κόλινς;

- Ο ίδιος...

- Καλησπέρα, τηλεφωνώ από την Ελλάδα για να μου πείτε κάποια πράγματα σχετικά με την τεχνολογία που χρησιμοποιείτε για την πρόληψη και την κατάσβεση των δασικών πυρκαγιών. - Είστε από την ελληνική κυβέρνηση; Ακούσαμε ότι έχετε μεγάλο πρόβλημα στη χώρα σας...

Η απορία του Λάρι Κόλινς, του αρχιπυροσβέστη της επαρχίας του Λος Άντζελες, είναι εύλογη: πριν από λίγες ημέρες του είχαν τηλεφωνήσει από την πορτογαλική κυβέρνηση για να ζητήσουν συμβουλές τεχνολογικής φύσεως από το πλέον ειδικό σώμα του πλανήτη σε θέματα δασοπυρόσβεσης. Όταν του εξηγώ ότι κάνω ρεπορτάζ για την πρόληψη και κατάσβεση των δασικών πυρκαγιών, η γλώσσα του λύνεται...

Τεχνικές κατάσβεσης όπως η «φωτιά στη φωτιά», επίγειες δυνάμεις με επιβραδυντικές ουσίες, «βόμβες» νερού και επιβραδυντικών ουσιών είναι μόνο μερικές από αυτές που δεν αξιοποιούνται στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, ενώ χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια στο εξωτερικό.

«Ο τεχνολογικός μας εξοπλισμός απαρτίζεται κυρίως από συστήματα εντοπισμού των εστιών και προγράμματα πρόγνωσης της εξάπλωσης των μετώπων. Αν αυτοί οι δύο τομείς καλύπτονται, τότε ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες να έχεις ανθρώπινες απώλειες», λέει ο αρχιπυροσβέστης της επαρχίας του Λος Άντζελες Λάρι Κόλινς. «Επειδή στις ΗΠΑ οι περισσότερες δασικές πυρκαγιές ξεκινούν από σημεία δυσπρόσιτα, υπάρχει ειδικό εναέριο σώμα πυροσβεστών οι οποίοι φτάνουν στην εστία άμεσα και πηδούν με αλεξίπτωτα κοντά στη φωτιά. Εκεί δημιουργούν αντιπυρικές ζώνες ακόμα και με τη μέθοδο “φωτιά στη φωτιά” και σε συνδυασμό με ρίψεις από εναέρια μέσα σβήνουν την πυρκαγιά μέσα στην πρώτη ώρα από την εκδήλωσή της», συμπληρώνει ο Αμερικανός αρχιπυροσβέστης. Επιπλέον, οι ιδιαίτερα επίφοβες για πυρκαγιά περιοχές που βρίσκονται κοντά σε οικισμούς «σαρώνονται» από ραντάρ υπέρυθρων ακτινών που ανιχνεύουν την αύξηση της θερμοκρασίας. Και όταν εντοπίζεται θερμική εστία στέλνουν αυτόματα σήμα στα κεντρικά.

Υπέρυθρες για ακρίβεια. Για παράδειγμα, ένα ακόμα χρήσιμο εργαλείο που χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ για την αποτελεσματικότητα των ρίψεων νερού από εναέρια μέσα είναι το FLΙR (Forward Looking Ιnfrared): Αυτό το σύστημα υπέρυθρων ακτίνων, πέρα της λεπτομερούς καταγραφής του πύρινου μετώπου και της εξάπλωσής του, μεταδίδει στοιχεία στους χειριστές των αεροπλάνων που πραγματοποιούν τις ρίψεις για να επιτυγχάνεται μεγαλύτερη ακρίβεια όπου υπάρχουν ιδιαίτερα πυκνοί καπνοί.

Στον Καναδά. Παρόμοιο σώμα άμεσης εναέριας επέμβασης με των ΗΠΑ υπάρχει και στον Καναδά, εκεί όμως οι πυροσβέστες δεν πέφτουν με αλεξίπτωτα αλλά κατεβαίνουν με σκοινιά (ράπελινγκ) λόγω της ιδιαίτερα πυκνής δασικής βλάστησης. Πέρα από τους επινώτιους εκτοξευτήρες νερού που γεμίζουν από τις δεξαμενές του ελικοπτέρου οι Καναδοί δασοκομάντος είναι εφοδιασμένοι με φορητές αντλίες νερού (βάρους 26 κιλών) τις οποίες χρησιμοποιούν για να αντλούν νερά από λίμνες και ποτάμια κοντά στην εστία ώστε να τα χρησιμοποιούν στην πυρόσβεση. Την ίδια ώρα ελικόπτερα Μπελ 212 πραγματοποιούν ρίψεις νερού βάρους 1,5 τόνου- και όχι 6 τόνων όπως συμβαίνει στην Ελλάδα- για να μην κινδυνεύουν οι δασοκομάντος που επιχειρούν από κάτω.«Με τη διάλυση των Ελλήνων δασοκομάντος χάσαμε το στρατηγικό πλεονέκτημα επέμβασης στην πυρκαγιά τα 10-15 πρώτα λεπτά. Τώρα, φτάσαμε σε σημείο να ζητάμε αυτά τα ειδικά σώματα από το εξωτερικό», αναφέρει ο κ. Αλέξανδρος Κόντος, που έχει πραγματοποιήσει πάνω από 1.000 αποστολές με τους Έλληνες δασοκομάντος.

Θερμικές κάμερες. Ενα από τα βασικότερα εργαλεία των ισπανικών πυροσβεστικών δυνάμεων- που αξιοποιείται από το 1995- είναι τα ελικόπτερα με θερμικές κάμερες. Μεταδίδουν απευθείας τις εικόνες στο συντονιστικό κέντρο, όπου με υπολογιστικά προγράμματα πρόγνωσης της εξάπλωσης της φωτιάς προλαμβάνεται η εξέλιξη των πύρινων μετώπων. Για να λειτουργήσουν τα συγκεκριμένα προγράμματα- που διατίθενται δωρεάν στο Ίντερνετ χρειάζονται ειδικοί χάρτες. «Για την Ηλεία είχαμε καταρτίσει τέτοιους χάρτες το 2002 αλλά η χρήση τους στα υπολογιστικά προγράμματα συμπεριφοράς της φωτιάς απαιτεί ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό. Η Πυροσβεστική όμως εδώ δεν τα χρησιμοποιεί», λέει ο δρ Γαβριήλ Ξανθόπουλος, δασολόγος- ειδικός στις δασικές πυρκαγιές.«Ένα βασικό τεχνολογικό βοήθημα στη μάχη κατά των πυρκαγιών που δεν έχουμε φέρει στην Ελλάδα είναι η χρήση επιβραδυντικών ουσιών από τις επίγειες δυνάμεις πυρόσβεσης. Δεν πρόκειται για ακριβή λύση. Με κάποιες τροποποιήσεις σε πυροσβεστικά οχήματα που ήδη έχουμε, θα μπορούσαν οι πυροσβέστες να χρησιμοποιούν τα επιβραδυντικά που ανακόπτουν αποτελεσματικά την πορεία των πύρινων μετώπων. Αρκεί βέβαια να υπάρξει κατάλληλη εκπαίδευση », αναφέρει ο δρ Ξανθόπουλος.

ΦΩΤΙΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ - Πύρινη «ομοιοπαθητική». Μία μέθοδος που παραμένει αναξιοποίητη στην Ελλάδα είναι η καταπολέμηση της φωτιάς με φωτιά, κατά την οποία ειδικά εκπαιδευμένοι πυροσβέστες καίνε ελεγχόμενα έκταση σε στρατηγικό σημείο έτσι ώστε όταν καταφτάσει το πύρινο μέτωπο να μη βρει καύσιμη ύλη για να συνεχίσει την πορεία του. Η συγκεκριμένη τεχνική είναι ευρέως διαδεδομένη στο εξωτερικό, όμως οι Έλληνες που γνωρίζουν πώς να την εφαρμόζουν μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ωστόσο, στη χώρα μας έχουν ήδη αναπτυχθεί συστήματα εντοπισμού των εστιών με αισθητήρες και κάμερες- το Firementor από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το SCΙΕR από το Ινστιτούτο Μεσογειακών Δασικών Οικοσυστημάτων- αλλά δεν έχουν αξιοποιηθεί ακόμα. Τέλος, ένα ακόμα όπλο κατά της φωτιάς που χρησιμοποιείται πειραματικά στην Ισπανία είναι οι βόμβες με επιβραδυντικές ουσίες. Όταν η φωτιά φτάσει κοντά, εκρήγνυνται και τα επιβραδυντικά δημιουργούν αντιπυρική ζώνη. Αντίστοιχη τεχνική δοκιμάζεται στη Γερμανία, μόνο που οι «βόμβες» είναι σωλήνες νερού, με μήκος 300 μέτρα και διάμετρο 1 μέτρο".

Για την αντιγραφή

ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).