31.8.09

Moonchild



You are a moonchild and pretty soon child
I've got that feeling
That I'm gonna make you smile forever
If I can.
Just give me a sign and I'll show you my plan
You are a blue child, forever true child
You know I'll try to paint the skies blue forever
If I can.
Just give me a sign and I'll show you my plan.
Tell me why you look so sad,
Time slips by like grains of sand
Just put your future in my hands
You are a moonchild and pretty soon child
I've got the feelin I'm gonna make you smile forever.
If I can.
Just give me a sign and I'll show you my plan

30.8.09

Μεταξύ άγνοιας και ανεπάρκειας

Από το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ:

"Πλησιάζοντας στον Βόλο από την περιοχή της Αγριάς και μόλις δείτε το εργοστάσιο των τσιμέντων, διαπιστώνετε ότι δίπλα υπάρχουν τεράστιες δεξαμενές καυσίμων. Αν γίνετε λίγο περισσότερο παρατηρητικός θα διαπιστώσετε ότι δίπλα στις τεράστιες δεξαμενές έχουν φυτευτεί πεύκα. Τα οποία, απ΄ ό,τι γνωρίζω, είναι ιδιαίτερα εύφλεκτα. Γιατί μπήκαν εκεί; Προφανώς από κάποιον ατσίδα που έχει αγάπη για το περιβάλλον, αλλά οι γνώσεις του για αυτό περιορίζονται σε γλυκανάλατες εκφράσεις του είδους « το περιβάλλον το δανειστήκαμε από τα παιδιά μας». Προ δεκαετιών- είμαι καθηγητής Οικολογίας εδώ και 31 χρόνια- στο πλαίσιο μιας πρωτοποριακής (τρομάρα τους) ιδέας για την περιβαλλοντική ενημέρωση των Ενόπλων Δυνάμεων με κάλεσαν και μίλησα σε ένα πολύ γνωστό στρατόπεδο της Αττικής. Φεύγοντας, έκπληκτος είδα να βρίσκομαι σε έναν πυκνό πευκώνα δίπλα και κολλητά με τα κτίρια. Οταν έδειξα ένα διπλανό κτίριο και ρώτησα τι περιείχε, η απάντηση ήρθε ως κεραμίδα: Πυρομαχικά!

Υστερα από αυτή την εμπειρία μου είχα γράψει ένα άρθρο κατά τη δεκαετία του ΄80 στο «Βήμα» όπου αναρωτιόμουν γιατί οι μονάδες των πυραύλων της Αττικής είναι μέσα σε πεύκα. Την ίδια ερώτηση θα έκανα και προ εβδομάδος, όταν οι πανέξυπνοι υπεύθυνοι του υπουργείου Εθνικής Αμυνας άδειαζαν κάποιες μονάδες που είναι μέσα σε πευκώνα από τους πυραύλους.

Οι παραπάνω ιστορίες είναι ενδεικτικές της ανεπάρκειας που μας χαρακτηρίζει. Ας αρχίσω, λοιπόν, ένα καινούργιο άρθρο για τις δασικές πυρκαϊές, γράφοντας τα ίδια και τα ίδια εδώ και 28 χρόνια!

Εδώ είναι Μεσόγειος
Ελπίζω ότι κατ΄ αρχάς κάποιοι κατανόησαν ότι οι πυρκαϊές αυτές είναι ενδογενές χαρακτηριστικό των περιοχών μεσογειακού κλίματος της υδρογείου (Μεσόγειος και Καλιφόρνια στο Βόρειο Ημισφαίριο και Νότια Αφρική, Αυστραλία και Χιλή στο Νότιο). Θα θυμούνται οι αναγνώστες τον περασμένο χειμώνα τις φωτιές στην Αυστραλία- όταν αυτοί έχουν καλοκαίρι εμείς έχουμε χειμώνακαι στην Καλιφόρνια και στην Ισπανία εφέτος. Αλλά τα μεσογειακά οικοσυστήματα έχουν προσαρμογές με τις οποίες ξεπερνούν τη δράση της πυρκαϊάς αν τα αφήσουν στην ησυχία τους και δεν πλακώσει ο κάθε πικραμένος να τσαλαπατήσει πενήντα φυταράκια φυτεύοντας ένα στη μέση. Και φυσικά το πρώτο που πρέπει να μην γίνει είναι η βόσκηση. Και τα δύο συμβαίνουν παντού στην Ελλάδα των συνδικαλιστών, των αρχόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των ακτιβιστών, οι οποίοι μπερδεύουν έννοιες και αρχές εν ονόματι του ψώνιου τους, των καιροσκόπων καθηγητών που βλέπουν ερευνητικά προγράμματα και χρήμα και του κάθε πικραμένου. Ο οποίος βλέπει τις αποφάσεις της μεγαλύτερης ακτιβιστικής οργάνωσης της Ελλάδας- του Συμβουλίου της Επικρατείας- που μπορεί να θεωρήσει ότι έχουμε φωτιές γιατί δεν έχουμε Κτηματολόγιο. Το ότι η Ρόδος έχει και φωτιές και Κτη ματολόγιο και η Καλιφόρνια και η Γαλλία και η Ισπανία, είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο.

Τα μεσογειακά οικοσυστήματα δεν είναι προσαρμοσμένα μόνο στο να επανέρχονται με αναγέννηση μετά την πυρκαϊά. Επιθυμούν, επίσης, να μην αυξηθεί υπέρμετρα η βιομάζα τους ούτως ώστε όταν- αργά ή γρήγορα- έλθει η φωτιά, να μην αυξηθούν πολύ οι θερμοκρασίες και συμβεί καταστροφή των σπερμάτων που υπάρχουν στην τράπεζα σπερμάτων του εδάφους. Περιμένουν, λοιπόν, την πυρκαϊά και για την περίπτωση των πευκοδασών- ένα οικοσύστημα είναι ένας οργανισμός, όπως τα επί μέρους κύτταρά μας κάνουν τον άνθρωπο. Τα οποία πευκοδάση έχουν μια ζωή από φωτιά σε φωτιά περίπου 80 ετών. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει λίφτινγκ και να φαίνεται νεότερος, μόνο φαίνεται όμως, δεν είναι. Αντιθέτως ένα πευκοδάσος όταν του αφαιρείς βιομάζα (καυσόξυλα, ξυλεία, ρητίνη κτλ.) το κάνεις νεότερο. Το κλάδεμα, για παράδειγμα, κάνει ένα δένδρο νεότερο. Μια αχλαδιά που την κλαδεύεις ζει περισσότερα χρόνια. Οταν, λοιπόν τα πευκοδάσος το έχεις παρατημένο στην τύχη του και το μόνο που προσέχεις είναι να μη σου καεί, συσσωρεύει βιομάζα, οι πευκοβελόνες γίνονται μια πιθαμή, και γεμίσει νεκρά ξύλα και κλαδιά, όταν έλθει η φωτιά αναπτύσσονται μεγαλύτερες θερμοκρασίες και εσύ χάνεις τον έλεγχο!

Τα πευκοδάση γέρασαν
Γέρασαν λοιπόν τα δάση μας και η ασχετοσύνη που χαρακτηρίζει τη διαχείρισή τους αναφέρεται σε περισσότερους δασοπυροσβέστες, σε περισσότερα αεροπλάνα, σε ηλεκτρονικές μεθόδους διαπίστωσης της πυρκαϊάς και άλλες ανοησίες- μεταξύ των οποίων και πυροσβέστες που νομίζουν ότι τα πεύκα είναι λυόμενα σπίτια. Οι οποίοι αντί να ξεστραβωθούν μελετώντας τι στην ευχή κάνουν αλλού, κοιτάζουν τον αφαλό τους και μιλούν για τα κενά στις προσλήψεις. Παράλληλα ο καθένας έχει άποψη για το τι πρέπει να γίνει, όπως ο πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου ο οποίος ζητεί να γίνει κάποιος φορέας στον οποίον, προφανώς, θα είναι και ο ίδιος. Λες και το χάλι με τα αυθαίρετα το δημιούργησα εγώ και όχι αυτοί.

Και βγαίνει και ο κάθε «ειδικός» να μας πει για την καταστροφή «του τελευταίου πνεύμονα πρασίνου», επαναλαμβάνοντας ό,τι είχε πει και στη φωτιά της Πάρνηθας. Ενώ τίποτε από αυτά που είχαν πει τότε δεν ίσχυσε (παράδειγμα η αύξηση στη θερμοκρασία των Αθηνών και άλλα), ξανά τα ίδια και όποιος τα χάψει, τα έχαψε.

Δεν θα ισχυριστώ, βέβαια, ότι η πυρκαϊά δεν μπορεί να είναι και καταστροφή, όπως η πρόσφατη. Αλλά ας συζητήσουμε και λίγο την αντιμετώπισή της. Και ας επιμερίσουμε κάποιες ευθύνες.

Ολα τα περιαστικά της Αττικής (αλλά και της Ελλάδας) είναι ένα σκέτο σκουπιδαριό. Εύκολα ξεκινά από εκεί μια φωτιά. Αρκεί να περάσεις από τον Διόνυσο, που πέρα από το σκουπιδαριό οι πευκοβελόνες φθάνουν ως τον δρόμο. Την ίδια στιγμή περνούν οι κάφροι με το ένα χέρι έξω από το παράθυρο καπνίζοντας. Και δεν λέω, μπορεί να σβήσουν το τσιγάρο- σιγά τα αβγά- στο τασάκι. Οι καύτρες πού πάνε με τον άνεμο; Από την άλλη, η Τοπική Αυτοδιοίκηση αντί να μαζέψει καμιά πευκοβελόνα- πανεύκολα, με μια μηχανική σκούπα- διοργανώνει φεστιβάλ (από λουκάνικου ως λουκουμάδων). Ασε τους δρόμους που αποκαλούνται δασικοί. Ο κάθε βρωμιάρης πάει νύχτα και αδειάζει μπάζα. Τι κάνουν τον χειμώνα οι νομάρχες και οι δήμαρχοι; Πόσοι από αυτούς που ωρύονται για τις ευθύνες του κράτους καθάρισαν έστω και ένα τετραγωνικό μέτρο; Αλλά και ο «περιούσιος» λαός, πώς βλέπει όλα τα ρείθρα της Εθνικής οδού να είναι γεμάτα σκουπίδια και δεν εκνευρίζεται. Τα ρίχνουν ξένοι πράκτορες και Αλβανοί;

Οταν ξεσπάσει η φωτιά
Αν ένα γέρικο πευκοδάσος γεμάτο βιομάζα πιάσει φωτιά, η κατάσταση δεν ελέγχεται με όσα μέσα χρησιμοποιούμε αυτή την εποχή. Κατ΄ αρχάς βλέπουμε τη φορά του ανέμου και τα μελτέμια: εδώ και χιλιάδες χρόνια πάνε από Βορρά προς Νότο. Οι ανοησίες τού είδους «ο άνεμος συνεχώς αλλάζει φορά» ισχύουν σε τοπική κλίμακα όπως στην Αττική που έχει πολλούς λόφους, όμως η γενική κατεύθυνση ήταν Βορράς-Νότος. Πηγαίνουμε σε κάποια απόσταση, αφού δούμε το μετεωρολογικό δελτίο(!), και κόβουμε τα δένδρα. Την κοπή των οποίων... απαγόρευαν οι δασολόγοι! Επίσης η φωτιά περιορίζεται με φωτιά. Βλέπεις πού σε βολεύει και ελέγχεις την κατάσταση και βάζεις φωτιά εσύ σε ένα ελεγχόμενο σημείο. Κάνεις και πολλά άλλα όταν γνωρίζεις το φαινόμενο ακολουθώντας την τακτική «πρώτα διάγνωση και μετά θεραπεία». Εδώ πρώτα πυροβολούμε και μετά σημαδεύουμε!".

Για τη μεταφορά
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Προέλευση της εικόνας)

Jive Samba

28.8.09

Many rivers to cross



Many rivers to cross
But I can't seem to find my way over
Wandering I'm lost
As I travel along the white cliffs of dover

Many rivers to cross
And it's only my will that keeps me alive
I've been ripped, washed up for years
And I merely survive because of my pride

And this loneliness just won't leave me alone
It's such a drag to be on your own
My woman left and she didn't say why
Well I guess I'll have to try

And this memory just won't leave me alone
It's such a drag to be on your own
My little woman left and she didn't say why
Well I guess I'll have to try

Many rivers to cross
But just where to begin
I'm playing for time
There've been times I find myself
Thinking of committing some terrible crime

Many rivers to cross
But I can't seem to find my way over
Wandering I am lost
As I travel along the white cliffs of dover

27.8.09

Ιστορίες που γράφει η ζωή

Από το χθεσινό ΒΗΜΑ:

"Σοβαρά ερωτήματα για τις συνέπειες και τους μηχανισμούς ελέγχου των ριάλιτι σόου προκαλεί η άγρια δολοφονία μοντέλου του «Ρlayboy» από παίκτη ριάλιτι στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε μια υπόθεση που τελείωσε με την αυτοκτονία του δολοφόνου στο δωμάτιο ενός μοτέλ.

«Πρωταγωνιστής» του πραγματικού αυτού δράματος είναι ο 32χρονος Ράιαν Τζένκινς από τον Καναδά, ο οποίος είχε συμμετάσχει σε δύο ριάλιτι σόου της αμερικανικής τηλεόρασης, και θύμα η 26χρονη εν διαστάσει σύζυγός του Τζάσμιν Φιόρε . Στις 15 Αυγούστου το πρώην μοντέλο βρέθηκε άγρια δολοφονημένο. Το πτώμα της Φιόρε εντοπίστηκε σε μια βαλίτσα πεταμένη σε κάδο απορριμμάτων, ενώ οι Αρχές αποφάνθηκαν ότι ο θάνατος είχε επέλθει από ασφυξία, λόγω στραγγαλισμού. Το άψυχο κορμί της άτυχης κοπέλας ήταν παραμορφωμένο σε τέτοιο βαθμό, ώστε ήταν αδύνατο να αναγνωριστεί. Ο δράστης είχε αφαιρέσει τα δάχτυλα και τα δόντια, και το πτώμα τελικώς ταυτοποιήθηκε από τον αύξοντα αριθμό των εμφυτευμάτων σιλικόνης στο στήθος.

Οι έρευνες για τον εντοπισμό του δολοφόνου επικεντρώθηκαν στην- περιπετειώδη- προσωπική ζωή της Φιόρε. Οπως προέκυψε, η 26χρονη είχε παντρευτεί πρόσφατα, για να χωρίσει σχεδόν αμέσως, τον καναδό επιχειρηματία Τζένκινς, πρώην παίκτη του ριάλιτι «Μegan Wants a Μillionaire». Απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο συγκεκριμένο σόου ήταν να διαθέτουν οι 17 άρρενες παίκτες περιουσία πάνω από 1 εκατ. δολάρια, με «έπαθλο» μια εκρηκτική ξανθιά από τη Φλόριδα, τη Μέγκαν Χάουσερμαν .

Σύμφωνα με πληροφορίες των αστυνομικών αρχών, ο Τζένκινς και η Φιόρε γνωρίστηκαν σε στριπτιζάδικο του Λας Βέγκας, όπου ο πρώτος αναζήτησε παρηγοριά όταν τον απέρριψαν από το ριάλιτι. Παντρεύτηκαν 48 ώρες μετά την πρώτη τους γνωριμία.

Καθώς οι έρευνες για τον Τζένκινς προχωρούσαν, οι δημοσιογράφοι ανακάλυψαν βίντεο και φωτογραφίες από την τολμηρή ερωτική ζωή του ζεύγους, οι οποίες ήταν «ανεβασμένες» στην ιστοσελίδα του ΜySpace.

Την περασμένη Κυριακή ο Τζένκινς βρέθηκε κρεμασμένος από τη ζώνη του σε ένα άχρωμο μοτέλ του Καναδά. Το κίνητρο της στυγερής δολοφονίας φαίνεται πως ήταν η ζήλια. Η Φιόρε συναντιόταν με τον πρώην φίλο της Ρόμπερτ Χάσμαν και την παραμονή της δολοφονίας είχε στείλει πολλά μηνύματα στο κινητό του.

Εκ των υστέρων έγινε γνωστό ότι ο αυτόχειρας δολοφόνος είχε καταδικαστεί σε 15μηνη επιτήρηση για επίθεση σε πρώην φιλενάδα του, ενώ τον Δεκέμβριο θα δικαζόταν για ξυλοδαρμό (και) της Φιόρε. Η προβολή του συγκεκριμένου ριάλιτι διεκόπη".


Για τη μεταφορά
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Προέλευση της εικόνας)

24.8.09

Ορια

Aπό το χθεσινό ΒΗΜΑ:

"Oι συζητήσεις και τα ερωτήματα μετά τις εκπληκτικές κούρσες του Γιουσέιν Μπολτ στους τελικούς των 100 και των 200 μέτρων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου πληθαίνουν συνεχώς. Οι εντυπωσιακές επιδόσεις που πέτυχε στο Βερολίνο ο τζαμαϊκανός αθλητής είναι αδύνατον να επαναληφθούν ή μήπως είδαμε απλά να πραγματοποιούνται άλλα δύο παγκόσμια ρεκόρ τα οποία πρόκειται σύντομα να καταρριφθούν; Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι επιδόσεις του Μπολτ έχουν πλέον αγγίξει τα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων αλλά παράλληλα τίθενται και άλλα ζητήματα. Για πόσο καιρό ακόμη ο άνθρωπος θα συνεχίσει να τρέχει όλο και πιο γρήγορα, να πηδά όλο και πιο ψηλά και να δυναμώνει όλο και πιο πολύ; Η απάντηση που δίνουν κάποιοι είναι: Για όσο χρόνο υπάρχει απαίτηση και αναζήτηση αθλητών που είναι πιο γρήγοροι, πιο δυνατοί και, πάνω από όλα, έχουν τη δίψα και το πάθος να προσπαθούν να σπάνε ρεκόρ. Με δεδομένο ότι ο Μπολτ είναι μόλις 22 ετών, όλοι υποθέτουν ότι τουλάχιστον από αυτόν έχουμε να δούμε και άλλα ρεκόρ στο μέλλον. Ο ίδιος πάντως κάνει τη δική του πρόβλεψη:«Νομίζω ότι το ρεκόρ στα 100 μέτρα μπορεί να φτάσει στα 9.40 και εκεί θα παραμείνει,αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις»λέει ο τζαμαϊκανός αθλητής και αφήνει ανοιχτό ένα παράθυρο για να μην την πατήσει όπως ο προηγούμενος κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στα 100 μέτρα Αμερικανός Μορίς Γκριν, ο οποίος είχε πει πέρυσι ότι είναι ίσως εφικτό να γίνουν κάποιοι χρόνοι κάτω από 9.70 αλλά ποτέ κάτω από 9.60.

Φυσικά κάθε πρόβλεψη γίνεται και υπό δεδομένες συνθήκες. Πριν από 60 χρόνια εθεωρείτο αδύνατον να καλύψει κάποιος το ένα μίλι σε τέσσερα λεπτά. Το 1954 το κατάφερε ο Ρότζερ Μπάνιστερ δείχνοντας ότι είναι εφικτό και από τότε περί τους χίλιους αθλητές έχουν καταφέρει να καλύψουν την απόσταση αυτή σε 240 δευτερόλεπτα. Με την ιδέα του ότι ίσως δεν υπάρχουν τελικά κάποια όρια φαίνεται να αντιπαρατίθεται η στατιστική ανάλυση.«Οδηγούμαστε σε μια πορεία στο τέλος της οποίας οι αθλητικές επιδόσεις θα φτάσουν στα όριά τους, κάτι που θα σημάνει και το τέλος των ρεκόρ.Ειδικά για αγωνίσματα όπως τα 100 μέτρα τα ρεκόρ μπορεί να μοιάζουν εντυπωσιακά αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα το 1912 ήταν 10.06 και έναν αιώνα μετά έχει πέσει λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου.Στην πραγματικότητα λοιπόν ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει να τρέξει πολύ πιο γρήγορα από ό,τι στο παρελθόν»αναφέρει οΓκρεγκ Γουάιτ, καθηγητής Αθλητικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο John Μoores στο Λίβερπουλ, ο οποίος στηρίζει την άποψή του σε ένα μαθηματικό μοντέλο που σχεδίασε για την εξέλιξη των ρεκόρ στο μέλλον με βάση τη διαχρονική πορεία των επιδόσεων. Το μοντέλο του Γουάιτ στηρίχθηκε στην έρευνα που έκανε πέρυσι το Ινστιτούτο Αθλητισμού της Γαλλίας, στην οποία αναφέρεται ότι το 2060 τα ρεκόρ θα πιάσουν ταβάνι και δεν θα μπορούν πλέον να γίνουν καλύτερες επιδόσεις. Στην έρευνα είχε γίνει ανάλυση όλων των παγκοσμίων ρεκόρ από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 1896. Σύμφωνα με την έρευνα, το 1896 οι αθλητές είχαν καταφέρει να πιάσουν το 75% των μέγιστων ανθρωπίνων δυνατοτήτων ενώ το 2008 οι αθλητές είχαν φτάσει στο 99%. Η εκτίμηση των ερευνητών είναι ότι ως το 2027 το 50% των αθλητών που θα παίρνουν μέρος σε μια διοργάνωση θα έχει πλέον καταφέρει να πιάσει το 100%, με το σύνολο των αθλητών να το επιτυγχάνει το 2060, οπότε και δεν θα μπορούν να γίνουν πλέον άλλα ρεκόρ.

ΧΕΡΙΑ
Η κίνηση των χεριών εξισορροπεί τον κορμό με τα πόδια επιτρέποντας στο σώμα να βρίσκεται πάντοτε σε όρθια θέση και να δίνεται έτσι ο απαραίτητος ρυθμός στο τρέξιμο. Η τεχνική βοηθά στο να παραμένει μόνιμα σταθερός ο κορμός, ώστε η ενέργεια να μεταφέρεται με τη μέγιστη δυνατή αποδοτικότητα στους γοφούς για να βελτιώνεται η επιτάχυνση.

ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ
Ενώ οι περισσότεροι σπρίντερ κινούνται πάντοτε ελαφρώς δεξιά και αριστερά όταν τρέχουν, ο Μπολτ καταφέρνει να κινείται με απόλυτη ισορροπία αφού οι ώμοι του είναι πάντοτε ευθυγραμμισμένοι με τους γοφούς του, γεγονός που τον βοηθά να παράγει και να καταναλώνει ενέργεια με τον πλέον αποδοτικό τρόπο.

ΜΥΪΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Ολοι οι άνθρωποι διαθέτουν δύο ειδών μυϊκές ίνες. Εκείνες που έχουν αργή ταχύτητα αντίδρασης (κάνουν δηλαδή αργές συσπάσεις) και εκείνες που έχουν ταχεία αντίδραση. Οι «γρήγορες» μυϊκές ίνες παράγουν μεγάλη ποσότητα ενέργειας σε μικρό χρόνο. Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων γεννιέται με ισορροπία στα δύο είδη μυϊκών ινών και διαθέτει από 50%. Οι σπρίντερ όμως διαθέτουν «γρήγορες» ίνες σε ποσοστό 90%. Η αναλογία δεν μπορεί να μεταβληθεί μέσω προπόνησης. Αν δηλαδή κάποιος γεννηθεί με 50% «γρήγορες» ίνες, δεν μπορεί να αυξήσει το ποσοστό αυτό μέσω προπόνησης. Αυτό που μπορεί να αλλάξει με την προπόνηση είναι το μέγεθος των «γρήγορων» ινών.

ΔΙΑΣΚΕΛΙΣΜΟΙ
Ο Μπολτ ολοκλήρωσε την κούρσα των 100 μέτρων με 41 διασκελισμούς ξεκινώντας με μικρότερα βήματα και μεγαλώνοντας τους διασκελισμούς στη διάρκεια της κούρσας. Κατά μέσο όρο κάλυπτε 2,44 μέτρα με κάθε του βήμα. Οι αντίπαλοί του έφτασαν στο τέρμα κάνοντας 45-48 διασκελισμούς.

ΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΥΨΟΣ
Η κοινή αντίληψη ήταν ως σήμερα ότι το μεγάλο ύψος αποτελεί εμπόδιο στη βελτίωση της επιτάχυνσης. Ωστόσο το σώμα του Μπολτ είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να κάνει μεγάλους διασκελισμούς με μεγάλη ταχύτητα. Αυτό συμβαίνει γιατί τα πόδια του είναι ιδιαίτερα υψηλά σε σχέση με το συνολικό ύψος του, με αποτέλεσμα το μηριαίο οστό να λειτουργεί ως μοχλός που παράγει μεγάλους διασκελισμούς. Αυτό σε συνδυασμό με τη δύναμη που έχουν τα πόδια του σε σχέση με το συνολικό βάρος του, του επιτρέπει να κάνει μεγάλους διασκελισμούς με μεγάλη ταχύτητα".

Για τη μεταφορά
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Προέλευση της εικόνας)

22.8.09

Blame it on the bossa nova



I was at a dance when he caught my eye
Standin' all alone lookin' sad and shy
We began to dance, swaying' to and fro
And soon I knew I'd never let him go

Blame it on the bossa nova with its magic spell
Blame it on the bossa nova that he did so well
Oh, it all began with just one little dance
But then it ended up a big romance
Blame it on the bossa nova
The dance of love

(Now was it the moon?)
No, no, the bossa nova
(Or the stars above?)
No, no, the bossa nova
(Now was it the tune?)
Yeah, yeah, the bossa nova
(The dance of love)

[Instrumental organ]

Now I'm glad to say I'm his bride to be
And we're gonna raise a family
And when our kids ask how it came about
I'm gonna say to them without a doubt

Blame it on the bossa nova with its magic spell
Blame it on the bossa nova that he did so well
Oh, it all began with just one little dance
But then it ended up a big romance
Blame it on the bossa nova
The dance of love

(Now was it the moon?)
No, no, the bossa nova
(Or the stars above?)
No, no, the bossa nova
(Now was it the tune? )
Yeah, yeah, the bossa nova
(The dance of love)

(Now was it the moon?)
No, no, the bossa nova
(Or the stars above ?)
No, no, the bossa nova

21.8.09

Συστήματα


Από τα χθεσινά ΝΕΑ το άρθρο του Β. Κρεμμυδά:

"Με τα εκκλησιαστικά πράγματα έχω να ασχοληθώ από την εποχή Χριστόδουλου· και δεν σκόπευα να ασχοληθώ, αν, κάθε φορά που βρίσκομαι έξω από τα μεγάλα αστικά κέντρα, δεν συναντούσα το «πνεύμα» του ακέραιο- αυτό το απίστευτο, αυταρχικό εκκλησιαστικό κράτος που είχε εγκαθιδρύσει. Άλλωστε, σε τέτοιες ιδεολογίες αυτό είναι που θαυμάζει κανείς· πως σε δέκα μόλις χρόνια καταφέρνουν να δημιουργήσουν καθεστώτα που χρειάζονται κάμποσες δεκαετίες, αν κάποιος θελήσει να τα ανατρέψει.

Αλλά και πάλι, δεν θα χάλαγα τη ζαχαρένια μου και τις μικρές ή μεγάλες αποδράσεις μου από το «κλεινόν άστυ» αν δεν διαπίστωνα ότι στα μικρά μέρη, εκεί όπου η κρατική εξουσία είναι από πολύ χαλαρή έως ανύπαρκτη, τίθεται, για μένα- και πολλούς άλλους, υποθέτω - ζήτημα σχέσης κρατικής και εκκλησιαστικής εξουσίας· σε αυτά τα μέρη η δεύτερη είναι η μόνη εξουσία. Ασκείται μάλιστα με πολύ έντονο τρόπο. Γνωρίζουμε, άλλωστε, ότι το παλιό «παπάς και δάσκαλος», ως εξουσία και μαζί συμβουλάτορες- προστάτες του χωριού, δεν ισχύει ως προς το δεύτερο σκέλος του, αφού εδώ και δεκαετίες η θέση του δασκάλου έχει υποβαθμιστεί- ξέρουμε γιατί.

Ιδιαίτερα στα μικρά μέρη, όπου υπάρχει κάποιο προσκύνημα- και είναι άφθονα αυτά, το ξέρουμε-, η κρατική εξουσία τίθεται στην υπηρεσία της εκκλησιαστικής. Παραδείγματα; Όσα θέλουμε: ένα, από πρόσφατο σημείωμά μου, όπου είδαμε ένα αντιτορπιλικό να πηγαίνει στη Βενετία για να μεταφέρει ολίγα οστά των «Αγίων Φανέντων» (και που, όπως είπαμε, την καθόλου περιφρονητέα δαπάνη της κίνησης του αντιτορπιλικού δεν την κατέβαλε η Εκκλησία, αλλά ο προϋπολογισμός του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, δηλαδή εσύ κι εγώ). Ή στην ίδια περίπτωση η μετακίνηση του αγήματος που απέδωσε τιμές στην άφιξη και τη λιτάνευση των οστών.

Παλιότερα, πολεμικό πλοίο είχε πάει στον Πειραιά για να παραλάβει το «αγγείο» με την καρδιά του Μιαούλη- μη γελάτε!- και να τη μεταφέρει στην Ύδρα, όπου και αυτήν τη διεκδίκησε και δεν ξέρω αν δεν την διεκδικεί ακόμη η εκεί Μητρόπολη.

Αυτά τουλάχιστον είναι γεγονότα άπαξ. Τα άλλα είναι τα χειρότερα που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, συνήθως το καλοκαίρι- πού να τρέχει ο κόσμος μες στο καταχείμωνο. Και, αφού αφήσουμε κατά μέρος εκείνες τις άπειρες θαυματουργές Παναγίες του Δεκαπενταύγουστου, ας πάμε στους άλλους άπειρους, τους οσίους και τις οσίες, τους, άκρως ενδιαφέροντες άλλωστε για την Ιστορία και την Ιστοριογραφία, νεομάρτυρες.

Και αυτοί, όπου εορτάζονται και το περιβάλλον τους επιτρέπει να κάνουν και θαύματα, η Εκκλησία δηλαδή που τα οργανώνει όλα, επιστρατεύει το κράτος για να αποδώσει κύρος στην όλη δραματουργία- η θεία λειτουργία θα τελεστεί από τον μητροπολίτη, ο οποίος θα εκφωνήσει και ψυχωφελή λόγο, θα παραστεί και ο υπουργός που εκλέγεται στην περιφέρεια, κάποιος βουλευτής τουλάχιστον και θα επιστρατευθεί ισχυρή δύναμη της Αστυνομίας, για να επιβλέψει την τήρηση της τάξης, και της Τροχαίας, για να διευκολύνει τους προσκυνητές από άλλα μέρη, δηλαδή το παραδάκι να προσέρχεται· μαζί θα απομακρύνει όλα τα αυτοκίνητα σε μακρινή απόσταση, για να περνούν τα πούλμαν με τους προσκυνητές.

Έτσι, όταν τυχαίνει να υπάρχουν στο μέρος του νεομάρτυρα παραθεριστές μόνιμοι, δηλαδή να κάνουν εκεί τις διακοπές τους, σε δικά τους σπίτια, κάθε χρόνο, αυτοί αποκλείονται για δύο- τρεις ημέρες- πού να φτάσεις το αυτοκίνητό σου, για παράδειγμα, εκεί που σε υποχρέωσαν να το πας, για να πας στην κοντινή πόλη και να κάνεις τις προμήθειές σου. Και το χειρότερο: κατά τις ιερές τελετουργίες, τα μεγάφωνα είναι στη μεγαλύτερή τους ένταση, ώστε υποχρεώνονται όλοι, θέλουν δεν θέλουν, να ακούνε τα πάντα, να ζαλίζονται από τις συνεχείς, κακόφωνες συνήθως, ψαλμωδίες και να αγανακτούν από τα πύρινα κηρύγματα που, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας στέλνουν όλους στην Κόλαση! Βίαιη άσκηση εξουσίας.

Υπάρχει όμως και άλλη βίαιη άσκηση της εκκλησιαστικής εξουσίας. Ο λόγος είναι για τις «ιδιοκτησίες» της Εκκλησίας, της τοπικής, του Αγίου, του οσίου, του νεομάρτυρα, που εκτός από τις μεγάλες εκτάσεις εκτός οικισμών κατέχουν και κομμάτια γης, πάντοτε τα «φιλέτα», είτε στα χωριά, είτε στις μικρές και μεγάλες πόλεις, που τα αποκλείουν από κοινωνικές δραστηριότητες: αίθουσες που δεν δίδονται για διαλέξεις, μαθήματα ή μουσικές- θεατρικές βραδιές, οικόπεδα που δεν δίδονται, είτε για τις ίδιες εκδηλώσεις, ούτε ακόμη και για στάθμευση αυτοκινήτων όπου υπάρχει ανάγκη - στα χωριά, κυρίως τα ορεινά, υπάρχει πάντοτε μεγάλη ανάγκη.

Σε όλα αυτά η σχέση κρατική- εκκλησιαστική εξουσία λειτουργεί απρόσκοπτα υπέρ της δεύτερης· είδαμε, μάλιστα, ότι η πρώτη τίθεται στην υπηρεσία της δεύτερης- και πάλι χωρίς να πληρώνει αυτή, αλλά εσύ κι εγώ".

Για τη μεταφορά
ΜΟΝΑ- ΖΥΓΑ

(Προέλευση της εικόνας)

13.8.09

Επί σκοπόν



H εικονιζόμενη μύγα στις ανδρικές τουαλέτες του αεροδρομίου του Αμστερνταμ έχει ενσωματωθεί στο υλικό τους και σκοπό έχει να αιχμαλωτίσει την προσοχή όσων τις χρησιμοποιούν, επ' αγαθώ της τριγύρω απ΄ αυτές καθαριότητας (Εντοπισμός: antonix)

(Προέλευση των εικόνων)

12.8.09

To hell with love



I'm gonna like somebody
and let them like me
going further means chains
and I was born to be free
To hell with love
To hell with love
I'll find a way to keep
from gettin' them too deep
to hell with love

I like to sleep when night comes
and laugh every day
and when you 're in love
it just doesn't work that way
To hell with love
To hell with love
I'm gonna backup fast
so love stays in my past
to hell with love

I've been in love so bad
I thought that I would die
I could build a waterbed with all the tears I cried
To hell with love
To hell with love
Forget what other people do
as from me and you
To hell with love
To hell with love

And when it comes to you and me
That's the way it's gonna be
And if you share my point of view
I'm a woman made for you
when it comes to push a show
if you are holding out for love
To hell with love

8.8.09

Γλώσσες


Από τη στήλη της Α. Φραγκουδάκη στα ΝΕΑ:

"# Χωρίς στοιχεία, έχει κανείς την εντύπωση ότι οι Έλληνες, με τόσα φροντιστήρια γλωσσών και εξαιτίας του τουρισμού, θα πρέπει να είναι ανάμεσα στους πρώτους γνώστες ξένων γλωσσών στην Ευρώπη. Δεν είναι όμως έτσι.

Σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωβαρόμετρου (2006), οι μισοί σχεδόν από τους περίπου 500 εκατομμύρια πολίτες της Ε.Ε. δεν μιλούν παρά μόνο τη μητρική τους γλώσσα. # Η γνώση ξένων γλωσσών προκύπτει από ανάγκη για τους λαούς που η γλώσσα τους έχει μικρούς αριθμούς ομιλητών, αλλά οφείλεται επίσης στη μόρφωση και τις νοοτροπίες. Τη λιγότερη απ΄ όλους ανάγκη έχουν οι ομιλητές της διεθνούς γλώσσας σήμερα. Οι Βρετανοί είναι 62% μονόγλωσσοι, οι Ισπανοί (ομιλητές της δεύτερης σε αριθμούς γλώσσας στον κόσμο) 56%, ενώ οι Γάλλοι 49%. Πάντως 38% των Βρετανών, 44% των Ισπανών και 51% των Γάλλων μιλάει τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα.

# Αν συγκρίνουμε ποσοστά των κρατών που οι γλώσσες τους έχουν μικρούς αριθμούς ομιλητών, π.χ. Έλληνες, Ολλανδοί, Σουηδοί, θα δούμε πολύ μεγάλες διαφορές. Στην Ελλάδα 43% των πολιτών δεν ξέρει καμία ξένη γλώσσα, ενώ μόνο 9% στην Ολλανδία και 10% στη Σουηδία. Τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα μιλάει 57% των Ελλήνων, ενώ 91% των Ολλανδών και 90% των Σουηδών. Οι διαφορές δείχνουν το γενικότερο μορφωτικό επίπεδο αλλά και τις νοοτροπίες, που κάνουν τους λαούς πιο ανοιχτούς ή πιο εσωστρεφείς.

# Οι γλώσσες έχουν επαγγελματική χρησιμότητα. Το Ευρωπαϊκό Γραφείο για τις Λιγότερο Διαδεδομένες Γλώσσες διαπιστώνει το 2007 ότι την εξαγωγική στην Ε.Ε. δραστηριότητα μικρών επιχειρήσεων ευνοεί σημαντικά η γνώση άλλων από την εθνική τους γλωσσών και μάλιστα των γλωσσών με μικρούς αριθμούς ομιλητών (και το αντίθετο, τις ευκαιρίες που χάνουν επιχειρήσεις από τη δυσκολία επικοινωνίας σε άλλες γλώσσες).

# Οι γλώσσες όμως καλλιεργούν και νοοτροπίες, κάνουν το «ξένο» δικό μας. Οι γλώσσες αποτελούν σημαντικό άνοιγμα σε άλλες κουλτούρες, σε άλλους τρόπους σκέψης, συνήθειες, αξίες, ήθη, αισθητικές κατηγορίες κ.ο.κ.

Το άνοιγμα είναι ισχυρό αντίδοτο στη μισαλλοδοξία. Οι γλώσσες είναι πόρτα που οδηγεί από τον «κόσμο τον μικρό» στον «μέγα»".

Για τη μεταφορά
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Προέλευση της εικόνας)

7.8.09

Ενέσεις ρεαλισμού


Από το χθεσινό ΒΗΜΑ:

"Αυτή είναι η ιστορία ενός από τα μεγαλύτερα ανείπωτα σκάνδαλα της εποχής μας. Στις ημέρες μας οι λαοί που χρειάζονται περισσότερο από όλους φάρμακα κρίσιμα για την επιβίωσή τους εμποδίζονται να τα παράγουν. Ιδού το πιο πρόσφατο παράδειγμα: Εργοστάσια στον φτωχό κόσμο επιθυμούν απελπισμένα να αρχίσουν να παράγουν το δικό τους, φθηνότερο Τamiflu για να προστατεύσουν τους πληθυσμούς τους, αλλά έχουν ρητές εντολές να μην το κάνουν. Γιατί; Ωστε να μπορέσουν οι πλούσιες φαρμακοβιομηχανίες να προστατεύσουν τους πελάτες και τα κέρδη τους. Υπάρχει εναλλακτική σε αυτό το άρρωστο σύστημα, αλλά επιλέγουμε να την αγνοούμε.

Για να κατανοήσουμε αυτή την ιστορία, πρέπει να ξεκινήσουμε με ένα φαινομενικό μυστήριο. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) ορθώς προειδοποιούσε εδώ και μήνες ότι αν η νέα γρίπη εξαπλωνόταν στα φτωχότερα τμήματα του κόσμου θα θέριζε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Και όμως, έλεγε επίσης στις κυβερνήσεις του φτωχού κόσμου να μην προχωρήσουν στην παραγωγή όσο το δυνατόν περισσότερου Τamiflu- του μοναδικού φαρμάκου που καταπραΰνει τα συμπτώματα και ενδεχομένως σώζει ζωές.

Οι κυβερνήσεις μας έχουν επιλέξει εδώ και δεκαετίες τη λειτουργία ενός παράξενου συστήματος για τη δημιουργία φαρμάκων. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου που επιτελούν οι επιστήμονες για να φθάσει ένα φάρμακο ως το τοπικό φαρμακείο γίνεται σε πανεπιστημιακά εργαστήρια με κρατική επιχορήγηση, πληρωμένη από τη φορολογία των πολιτών.

Οι φαρμακοβιομηχανίες συνήθως μπαίνουν στη διαδικασία παραγωγής αργά και πληρώνουν για ένα μέρος των ακριβών αλλά μη δημιουργικών τελευταίων σταδίων της, αγοράζοντας για παράδειγμα χημικές ουσίες ή πληρώνοντας για τις απαιτούμενες κλινικές δοκιμές. Ως αντάλλαγμα, αποκτούν για χρόνια τα αποκλειστικά δικαιώματα παρασκευής και εκμετάλλευσης του φαρμάκου.

Αν και δεν είναι αυτός ο στόχος των ατόμων που εργάζονται μέσα στο σύστημα, το αποτέλεσμα είναι συχνά θανατηφόρο. Στον φτωχό κόσμο το σύστημα κατοχύρωσης της πατέντας στα φάρμακα τα κάνει απρόσιτα για τους αρρώστους, αν οι χώρες τους δεν μπορούν να παρασκευάσουν γενόσημα- αντίγραφα των φαρμάκων που δεν προστατεύονται από πατέντα και είναι εξίσου αποτελεσματικά.

Εδώ έρχεται η λύση για το μυστήριο της νέας γρίπης. Σύμφωνα με έναν κανονισμό που ορίζει ότι στο πλαίσιο μιας εξαιρετικά πιεστικής έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία θα επιτρεπόταν στις φτωχές χώρες η παρασκευή γενοσήμων, οι χώρες αυτές θα είχαν το δικαίωμα να παρασκευάσουν όσο γενόσημο του Τamiflu ήθελαν. Η Roche όμως, η φαρμακοβιομηχανία που διαθέτει την πατέντα του, δεν θέλει να φτιάχνει ο φτωχός κόσμος τα δικά του, φθηνότερα αντίγραφα αλλά να αγοράζει την πατενταρισμένη εκδοχή του φαρμάκου από την οποία εισπράττει κέρδη. Η Roche έδωσε άδεια σε λίγες εταιρείες του αναπτυσσόμενου κόσμου να φτιάξουν το φάρμακο, με τη διαφορά ότι πρέπει να πληρώσουν για αυτή την άδεια, πράγμα αδύνατον.

Σε αντίθεση με όλους εμάς, ο ΠΟΥ φαίνεται να στηρίζει τη Roche. Οι άνθρωποι του ΠΟΥ είναι οι καταλληλότεροι για να αποφασίσουν σε τι συνίσταται μια εξαιρετικά πιεστική έκτακτη ανάγκη, η οποία να δικαιολογεί την παραβίαση των κανόνων. Το μήνυμά τους ήταν: «Μη χρησιμοποιήσετε το παραθυράκι».

«Γιατί συμπεριφέρονται έτσι; Εξαιτίας άμεσης ή έμμεσης πίεσης που δέχονται από τις φαρμακοβιομηχανίες» λέει ο καθηγητής Μπρουκ Μπέικερ, ειδήμονας σε θέματα πατέντας φαρμάκων.

Ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα; Οι φτωχές χώρες δεν είναι τόσο προετοιμασμένες όσο θα μπορούσαν να είναι. Αν υπάρξει πανδημία, ο αριθμός των ανθρώπων που θα πεθάνουν θα είναι πολύ μεγαλύτερος απ΄ ό,τι θα μπορούσε να ήταν.

Το επιχείρημα που προέβαλαν οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες προς υπεράσπιση αυτού του συστήματος είναι απλό και αρχικώς ακούγεται λογικό: «Πρέπει να χρεώνουμε μεγάλα ποσά για τα φάρμακά “μας” ώστε να μπορέσουμε να αναπτύξουμε νέα σωτήρια φάρμακα. Θέλουμε να δημιουργήσουμε όσο περισσότερες θεραπείες μπορούμε και αυτό μπορούμε να το κάνουμε μόνο αν έχουμε εισοδήματα. Πολλές από τις έρευνες που χρηματοδοτούμε δεν οδηγούν στην παρασκευή εμπορεύσιμων φαρμάκων, συνεπώς πρόκειται για μια δαπανηρή διαδικασία».

Παρ΄ όλα αυτά, ενδελεχείς μελέτες αποκαλύπτουν ότι μόνο το 14% του προϋπολογισμού των φαρμακοβιομηχανιών διοχετεύεται στην ανάπτυξη φαρμάκων- συνήθως στο μη δημιουργικό τελικό στάδιο των κλινικών δοκιμών. Το υπόλοιπο πηγαίνει στο μάρκετινγκ και γίνεται κέρδη. Και ακόμη και με αυτό το ισχνό 14% οι φαρμακοβιομηχανίες κατασπαταλούν μια περιουσία δημιουργώντας φάρμακα που έχουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα με άλλα προϋπάρχοντα, αλλά έχουν ένα διαφορετικό μόριο. Ετσι δημιουργούν μια νέα πατέντα και εισπράττουν έναν πακτωλό κερδών.

Ως αποτέλεσμα, οι εταιρείες φαρμάκων δεν ξοδεύουν σχεδόν τίποτε για τις ασθένειες που σκοτώνουν τους περισσότερους ανθρώπους, όπως η ελονοσία, διότι τα θύματα είναι φτωχά και δεν κερδίζουν από αυτά.

Υποφέρουμε όλοι από αυτή τη δυσλειτουργία. Η επίτροπος σε θέματα Ανταγωνισμού της ΕΕ κυρία Νέλι Κρους συμπέρανε πρόσφατα ότι οι Ευρωπαίοι πληρώνουν 40% περισσότερο απ΄ ό,τι θα έπρεπε για τα φάρμακά τους εξαιτίας αυτού του «σαθρού» συστήματος- χρήματα που θα μπορούσαν να σώσουν πολλές ζωές αν κατευθύνονταν προς την πραγματική υγειονομική περίθαλψη.

Γιατί διατηρούμε αυτό το σύστημα εφόσον είναι τόσο κακό; Οι φαρμακοβιομηχανίες έχουν δαπανήσει την τελευταία δεκαετία περισσότερα από 3 δισ. δολάρια σε λομπίστες και πολιτικές «χορηγίες» μόνο στις ΗΠΑ. Εχουν δωροδοκήσει πολιτικούς για να κάνουν το σύστημα να λειτουργήσει προς το συμφέρον τους. Αν αμφιβάλλετε για το πόσο βαθιά φθάνει αυτή η επιρροή, ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Γουόλτερ Μπάρτον παραδέχεται ότι το τον τελευταίο νόμο για τη δημόσια υγεία στις ΗΠΑ το 2003 «τον συνέταξαν οι φαρμακοβιομηχανίες» .

Υπάρχει πολύ καλύτερος τρόπος να αναπτύσσουμε φάρμακα, αρκεί να τον υιοθετήσουμε. Προτάθηκε από τον Τζόζεφ Στίγκλιτζ, κάτοχο του Νομπέλ Οικονομίας, και είναι απλός. Οι κυβερνήσεις του δυτικού κόσμου θα πρέπει να θεσπίσουν ένα Ταμείο με απόθεμα πολλών δισ. δολαρίων το οποίο θα χορηγεί χρηματικά βραβεία στους επιστήμονες που θα αναπτύσσουν θεραπείες ή εμβόλια. Τα μεγαλύτερα βραβεία θα αποδίδονται σε εκείνους οι οποίοι θα ανακαλύψουν θεραπείες για ασθένειες που σκοτώνουν εκατομμύρια ανθρώπους. Μετά την απόδοση του βραβείου, τα δικαιώματα χρήσης της θεραπείας θα είναι δημόσια. Οποιοσδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο, θα μπορεί να παρασκευάζει το φάρμακο και να σώζει ζωές.

Το οικονομικό κίνητρο που παρέχει αυτό το σύστημα στους επιστήμονες είναι το ίδιο με το σημερινό, αλλά ολόκληρη η ανθρωπότητα θα δρέπει τα οφέλη του και όχι μόνο ένα ολιγάριθμο μονοπώλιο ιδιωτών και οι ελάχιστοι τυχεροί που μπορούν να πληρώνουν τις παραφουσκωμένες τιμές του. Οι παραλογισμοί του τρέχοντος συστήματος θα έπαυαν.

Δεν είναι φθηνή λύση- θα κόστιζε το 0,6% του ΑΕΠ- αλλά μεσοπρόθεσμα θα γλιτώναμε μια περιουσία, διότι τα συστήματα περίθαλψης δεν θα ήταν πλέον αναγκασμένα να καταβάλλουν τεράστια χρηματικά ποσά στις φαρμακοβιομηχανίες. Στο μεταξύ το κόστος των φαρμάκων θα μειωνόταν δραστικά για τους φτωχούς και θα τα έκανε για πρώτη φορά προσιτά σε δεκάδες εκατ. από αυτούς.

Μολαταύτα οι προσπάθειες αλλαγής του παρόντος συστήματος προσκρούουν στις φαρμακοβιομηχανίες και στις στρατιές τους από λομπίστες. Αυτός είναι λόγος για τον οποίον ο τρόπος που ρυθμίζεται η παραγωγή φαρμάκων σε ολόκληρο τον κόσμο είναι ακόμη σχεδιασμένος ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μετόχων των φαρμακοβιομηχανιών και όχι την υγεία της ανθρωπότητας.

Η ιδέα της προνομιακής και αποκλειστικής πρόσβασης σε κρίσιμη για την επιβίωση ιατρική τεχνογνωσία, ώστε ελάχιστοι άνθρωποι να μπορούν να κερδίζουν από αυτή, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα της εποχής μας. Πρέπει να διαλύσουμε αυτό το νοσηρό σύστημα. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να παγκοσμιοποιήσουμε το πνεύμα του Τζόνας Σαλκ, του σπουδαίου επιστήμονα ο οποίος εφηύρε το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας αλλά αρνήθηκε να το πατεντάρει, λέγοντας απλώς: «Θα ήταν σαν να κατοχύρωνα πατέντα για τον ήλιο».

Για τη μεταφορά
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Προέλευση της εικόνας)

5.8.09

Λόγια της πλώρης

Από email αναγνώστη:

"... Η κάθε περίοδος, λοιπόν, έχει τα δικά της χίτς και να μερικά αθλητικά: η επιδεκτική άγνοια, η στόμφα μεγάλου παίκτη, ο προπονητής που δεν χάνει ευκαιρία να στυλιτεύει τα λάθη των παικτών, η επιθετική άμυνα, η αλλαγή ομάδας (πάλι!) του Σούλη Μαρκόπουλου, η απώλεια ταυτότητας (αμυντικού παίκτη από αντίπαλο επιθετικό), (ξανά) το ευρωπαϊκό κοστούμι (των πράσινων)..."

Για την μεταφορά
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Προέλευση της εικόνας)

4.8.09

Marisa Monte - Dança da solidão



Solidão é lava que cobre tudo
Amargura em minha boca
Sorri seus dentes de chumbo
Solidão palavra cavada no coração
Resignado e mudo
No compasso da desilusão

Desilusão, desilusão
Danço eu dança você
Na dança da solidão

Camélia ficou viúva, Joana se apaixonou
Maria tento a morte, por causa do seu amor
Meu pai sempre me dizia, meu filho tome cuidado
Quando eu penso no futuro, não esqueço o meu passado

Desilusão, desilusão
Danço eu dança você
Na dança da solidão

Quando vem a madrugada, meu pensamento vagueia
Corro os dedos na viola, contemplando a lua cheia
Apesar de tudo existe, uma fonte de água pura
Quem beber daquela água, não terá mais amargura

Desilusão, desilusão
Danço eu dança você
Na dança da solidão

1.8.09

Sylvia's mother



Sylvia's mother says "Sylvia's busy"
"Too busy to come to the phone"
Sylvia's mother says "Sylvia's tryin'"
"To start a new life of her own"
Sylvia's mother says "Sylvia's happy"
"So why don't you leave her alone?"

And the operator says "40 cents more for the next 3 minutes"
Please Mrs. Avery, I just gotta talk to her
I'll only keep her a while
Please Mrs. Avery, I just wanna tell 'er goodbye

Sylvia's mother says "Sylvia's packin'"
"She's gonna be leavin' today"
Sylvia's mother says "Sylvia's marryin' "
"A fella down Galveston way"
Sylvia's mother says "Please don't say nothin'"
"To make her start cryin' and stay"

And the operator says "40 cents more for the next 3 minutes"
Please Mrs. Avery, I just gotta talk to her
I'll only keep her a while
Please Mrs. Avery, I just wanna tell 'er goodbye

Sylvia's mother says "Sylvia's hurryin' "
"She's catchin' the nine o'clock train"
Sylvia's mother says "Take your umbrella"
"cause Sylvie, it's startin' to rain"
And Sylvia's mother says "thank you for callin'"
"And, sir, won't you call back again?"

And the operator says "40 cents more for the next 3 minutes"
Please Mrs. Avery, I just gotta talk to her
I'll only keep her a while
Please Mrs. Avery, I just wanna tell 'er goodbye