Τελεία και παύλα

Η εμφάνιση των γνωστών φωτογραφιών στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ της περασμένης Κυριακής επανέφερε τη συζήτηση για το επιτρεπόμενο ή μή κάθε "τέτοιας" δημοσίευσης. Το κρίσιμο ερώτημα που κάθε φορά ζητεί απάντηση είναι ένα: ποιά πλευρά (από τις πολλές που υπάρχουν) είναι η σημαντικότερη κι εν τέλει αυτή που υπερισχύει έναντι των άλλων; Αν δεν υπάρξει συμφωνία σε αυτό η όποια συζήτηση κι ανταλλαγή απόψεων μπορεί να κρατήσει αιώνες, χωρίς να καταλήξει κάπου.

Στο πλαίσιο αυτής της (κατά πάσα πιθανότητα ηθελημένης) σύγχυσης ειπώθηκαν πολλά κι ανάμεσά τους ακούσθηκε κι αυτό: "Η δημοσίευση των φωτογραφιών δεν έκανε τίποτε άλλο από το να δείξει αυτό που όλοι γνώριζαν και φαντάζονταν". Είναι, ίσως, η πιό κλασσική περίπτωση "εύκολης" και προπάντων αστοιχείωτης "άποψης" και να γιατί:

Από όσους με οποιοδήποτε τρόπο "εμπλέκονται" σε μια τέτοια δημοσίευση, δηλαδή από το "φωτογράφο" ως την εφημερίδα και τον εφημεριδοπώλη ως τον αναγνώστη, δεν μπορεί παρά να υπερισχύει το απόλυτο δικαίωμα επί της προσωπικότητας του απεικονιζομένου -χωρίς τη θέλησή του και σε ιδιωτικές στιγμές του- προσώπου. Κάθε άλλο δικαίωμα ή συμφέρον οιουδήποτε άλλου δεν μπορεί παρά να υποκύπτει. Τελεία και παύλα.

Αυτό καθόλου δε σημαίνει πως κάθε τέτοιο πρόσωπο τίθεται "εκτός" δημοσιογραφικής κριτικής κι ελέγχου, το αντίθετο μάλιστα, ούτε πως τυχόν παραβατικές συμπεριφορές του "συγχωρούνται". Τελεία και παύλα.

Οταν κάτι (προσωπικό κι ιδιωτικό ενός από μας) προσφέρεται (χωρίς τη θέλησή του) φωτογραφημένο στο πιάτο όλων των άλλων προς "βρώση" και "τέρψη" τους, ακόμη κι αν όλοι το γνωρίζουν και το φαντάζονται, δεν μπορεί παρά να προκαλεί οργή. Ολα τα άλλα λέγονται εκ του πονηρού. Τελεία και παύλα.

(Η φωτογραφία έχει ληφθεί από εδώ)