Περί λογικής

Η παρέμβαση της ΠΕΚ στα πράγματα του Παναθηναϊκού τάραξε στο ποδόσφαιρο, γενικώς, τα νερά. Γιά τους πολλούς (φίλους της ομάδας ή όχι) μάλλον ευχάριστα και για άλλους μάλλον δυσάρεστα. Στη χθεσινή συνέντευξη (ΠΕΚ - Βγενόπουλου -Γιαννακόπουλων) ειπώθηκαν πολλά, αρκετά από τα οποία δείχνουν κάπως άσχετα, αν όχι αντιφατικά, μεταξύ τους.

Η πιό σοβαρή αντίθεση εντοπίζεται στα δύο σκέλη της βασικής λογικής που διέπει την ΠΕΚ. Από τη μία εμφανίζεται με "εκσυγχρονιστική" διάθεση και προτάσεις οργάνωσης της ΠΑΕ (η ΚΑΕ μια χαρά τα πάει) κατά διεθνή πρότυπα με σημαντικές καινοτομίες για τον ελληνικό χώρο (όπως bonus για επιτυχημένες μεταγγραφές στην τεχνική επιτροπή και πρόστιμα ή απόλυση μελών της για αποτυχημένες). Από την άλλη επιχειρεί να διεγείρει το μέρος εκείνο του εγκεφάλου των Παναθηναϊκών που φιλοξενεί τη συγκίνηση και το συναίσθημα. Το μερίδιο "συνεισφοράς" της συγκεκριμένης φανέλας, που φορούσε η ομάδα στο Καραϊσκάκη, στη στενοχώρια για την ήττα, ασφαλώς, δεν εναρμονίζεται με την "άτεγκτη" συμπεριφορά (απόλυση), που προτείνεται να επιδεικνύεται σε παλαίμαχους ποδοσφαιριστές (μέλη της τεχνικής επιτροπής), αν δεν είναι επιτυχείς οι μεταγραφές που θα εισηγούνται. Η επιτυχία τους άλλωστε είναι τόσο σύνθετο ζήτημα.

Η αναφορά στη φανέλα του Ανδρέου (που έπαιζε "ματωμένος") εντείνει τη σύγχυση που προκλήθηκε από την παρουσίαση του "πιστεύω" της ΠΕΚ. Αλλο πράγμα η ιστορία της (οποιασδήποτε) ομάδας κι άλλο η σχεδόν "μελό" εκμετάλλευσή της, όταν μάλιστα θέλει κανείς να ανταγωνισθεί σε εκσυγχρονισμό κι αποδοτικότητα τον Αμπράμοβιτς. Δεν είναι καθαρό, γιατί η λύπη και ο θυμός από την ήττα στο Καραϊσκάκη θα ήταν λιγότερος αν η ομάδα αγωνιζόταν με τις ... λαχανί φανέλες. Και θα άξιζε κάποια στιγμή να απαντηθεί. Δεν είναι επίσης σαφές, γιατί σε ένα παγκοσμιοποιημένο ποδόσφαιρο, όπου το 70% των παικτών κάθε ομάδας είναι από καμμιά 10αριά χώρες του κόσμου, υπάρχει σκέψη (που δεν αποκλείεται να υλοποιηθεί) ο προπονητής της ομάδας να είναι παλιός παίκτης ή φίλαθλος της ομάδας, ώστε νάχει καλή πορεία και να παίξει καλή μπάλα. Ο Πούσκας, ο Γκόρσκι, ο Γκμόχ, ο Οσιμ δεν έκαναν δηλαδή καλή δουλειά;

Η εποχή Τζίγγερ στον Παναθηναϊκό έχει πολλά και τρωτά και κακά, που είναι σε όλους γνωστά. Το κυριότερο; Κατέκτησε ένα μόνο πρωτάθλημα (κι όχι παίζοντας και την καλύτερη μπάλα, γιατί κι αυτό έχει την αξία του). Αν, όμως, για κάτι δεν μπορεί να κατηγορηθεί είναι πως χειρίσθηκε με "συναισθηματισμούς" την ομάδα. Οχι μόνο επειδή οι συναισθηματισμοί δεν χρειάζονται, αλλά -κυρίως- επειδή δεν επαρκούν για να γίνει, ας πούμε, ένας σύλλογος πάλι μεγάλος.

Αυτό δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ΠΕΚ και του ηγέτη της, που χρειάζεται να επεξεργασθούν σε βάθος και κυρίως με σύγχρονο και ανοιχτό πνεύμα τις προτάσεις τους, ώστε η αγάπη τους για την ομάδα να μην καταλήξει άδοξα. Και κάτι άλλο: Για να πάει καλά ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται να γίνει σαν οποιαδήποτε άλλη ομάδα και προπάντων σαν τον Ολυμπιακό, προπονητής του οποίου (Κάτανετς) απολύθηκε όταν "προκλητικά" δήλωσε πως "η ομάδα του θα είναι πρώτη, εφόσον το αξίζει και παίζει καλύτερα από τους αντιπάλους της". Δεν χρειάζεται λογική Ολυμπιακού η ομάδα, παρά μόνο λογική.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ)