Η συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση της Σιμόν ντε Μποβουάρ δίνει μιας πρώτης τάξεως "ευκαιρία" να δοκιμασθεί η ειλικρίνεια εντύπων και δημοσιογράφων, που κάνουν πως καταγγέλουν την ανθρωποβόρα ενασχόληση των ΜΜΕ με (αυστηρά) προσωπικές ιστορίες. Τα περισσότερα από τα βιαστικά "αφιερώματα" στη γαλλίδα συγγραφέα εστιάζουν περισσότερο (αν όχι αποκλειστικά) σε προσωπικές της στιγμές, παρά στο έργο και τις φιλοσοφικές ή κοινωνικές απόψεις της. Κι αναφέρονται ή βάζουν ξανά και ξανά τη γυμνή φωτογραφία που της είχε τραβήξει ο Νέλσον Ολγκρεν. Ξαφνιάζει η ένταση και το βάθος αυτής της πανίσχυρης δίνης, που ρουφάει σχεδόν κάθε έντυπο που επιχειρεί να ασχοληθεί με τη ντε Μποβουάρ, κι ανάμεσα σε αυτά μερικά που δύσκολα θα περίμενε κανείς να πέσουν (τόσο εύκολα, χωρίς καν αντίσταση) στην παγίδα, όπως το Εψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας.
Με τα μάτια (και το νού) στο σχήμα της κλειδαρότρυπας ανιχνεύεται κάθε ανούσια κι ασήμαντη πτυχή της προσωπικής ζωής της, αναδεικνύεται πρωτεύον στοιχείο η ερωτική της ζωή και γράφονται απίστευτες, τετριμμένες, "γαργαλιστικές, κατά Αρλεκιν" κοινοτοπίες, όπως "... η Σιμόν θα επιστρέψει στο Σάρτρ να την κάνει γυναίκα...".
Δεν καταλαβαίνω γιατί η ενασχόληση με τη "ζωή" κάθε ανθρώπου που δεν ζει πιά, να μην απαιτεί τον ίδιο, αν μη τι άλλο, σεβασμό και προσοχή που χρειάζεται για κάποιο ζωντανό ("γνωστό" ή όχι). Και δεν είναι, ασφαλώς, δικαιολογία το "επιχείρημα": "Μα η ίδια η ντε Μποβουάρ δεν έκρυβε τίποτε από την προσωπική της ζωή, όταν ζούσε", για ένα απλούστατο λόγο: ήταν η δική της ζωή κι έτσι ήθελε.
(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου