Ερωτήματα

Από το χθεσινό ΒΗΜΑ το άρθρο του Δ. Καστριώτη:

"Ακούγεται μικρόψυχο, το καταλαβαίνω. Οπως, από μια πλευρά,είναι μικρόψυχη κάθε επιφύλαξη στην προσπάθεια να απαλυνθεί το- τελικώς μη απαλυνόμενο- βάρος ενός τραγικού περιστατικού.

Ωστόσο και στις τραγωδίες οι αντιδράσεις μας μπορεί να γεννούν ερωτήματα. Και αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τις αρχές μας δεν πρέπει να τα προσπερνούμε.

Αναφέρομαι στην τροπολογία με την οποία αποκτά το δικαίωμα να εισαχθεί χωρίς εξετάσεις σε οιαδήποτε πανεπιστημιακή σχολή η αδελφή του μαθητή που σκοτώθηκε στα Εξάρχεια από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού. Δεν θα αποκλειστεί, βέβαια, κανείς. Η εισαγωγή θα γίνει καθ΄ υπέρβαση του κλειστού αριθμού εισακτέων. Αλλά χωρίς εξετάσεις.

Απ΄ ό,τι κατάλαβα από τη διατύπωση, χωρίς καν την προϋπόθεση της βάσης σε όλα τα μαθήματα. Αιτιολογική σκέψη της τροπολογίας είναι, διαβάσαμε, το αίσθημα της Πολιτείας ότι έχει ηθική υποχρέωση να τιμήσει τη μνήμη του αδικοχαμένου μαθητή.

Είναι εμφανές ότι με αυτές τις λέξεις το κράτος δεν λέει την αλήθεια. Η Πολιτεία δεν αισθάνεται ηθική υποχρέωση να τιμήσει κάποια μνήμη (ας αφήσει κανείς το ότι όλων των παιδιών ή και των ενηλίκων η μνήμη είναι, με αυτήν την έννοια, άξια τιμής)- αισθάνεται ευθύνηγια τον θάνατο του μαθητή.

Και την αισθάνεται δικαίως, διότι, είτε επρόκειτο για δόλο είτε για βαριά αμέλεια είτε για ωμή βλακεία, της πολιτείας λειτουργός ήταν εκείνος που προκάλεσε το κακό.

Είναι όμως αυτή η προσπάθεια απάλυνσης των συνεπειών του κακού (που, είπαμε, δεν απαλύνονται) σωστή; Εχει κανείς την αξίωση για απονομή δικαιοσύνης, την αξίωση για μια ηθική αναγνώριση, εκείνην ακόμη για μια χρηματική καταβολή, μια που αυτός ο- ατελής- τρόπος «αποζημίωσης», που δεν ανορθώνει την απώλεια, κρατεί στο νομικό σύστημα.

Είναι όμως εύλογο να διατρήσουμε το σύστημα και τους όρους εισαγωγής στα ΑΕΙ απονέμοντας μια ονομαστική εξαίρεση ως συγγνώμη μάλλον αναντίστοιχη σε υφή προς το ατόπημά μας;

Δεν έχω την απάντηση. Και ίσως δίκαια θα αντιτείνει κανείς ότι δεν πρέπει να αποδίδουμε στις εισαγωγικές των ΑΕΙ διαστάσεις τόσο μεγάλες. Δεν μπορώ, όμως, να μη θυμηθώ πως κάθε φορά που ένας έκτακτος διορισμός παρέχεται ως αποζημίωση ή ως έπαθλο, σκεφτόμαστε μήπως άλλης υφής πρέπει να είναι και οι απολογίες και οι κότινοι.

Στη συγκεκριμένη τραγική απώλεια το βάρος είναι, βέβαια, πολύ μεγάλο- όπως και οι αντιδράσεις που πυροδότησε. Ωστόσο, με όλο τον σεβασμό στο αγόρι που χάθηκε και στο κορίτσι που πρέπει να στηριχθεί, αυτή η συγκεκριμένη απολογία θα ήταν ίσως σκόπιμο να μας απασχολήσει.

Για το πόσο τελικώς τιμά το θύμα μας και πόσο το κράτος μας, δηλαδή εμάς τους ίδιους..."

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Προέλευση της εικόνας)