Προσαρμογές

Από τα σημερινά ΝΕΑ:

"Νερό στο κρασί της αποφάσισε να βάλει η Γαλλία για να αντεπεξέλθει στην επίθεση που δέχεται το μερίδιό της στην αγορά από τα «φτηνιάρικα» κρασιά του Νέου Κόσμου. Στο εξής οι Γάλλοι οινοπαραγωγοί θα μπορούν να νοθεύουν τα κρασιά τους με τρίμματα ξύλου, επιπλέον τανίνες και άλλα «ξένα» τεχνάσματα για να δημιουργήσουν μια νέα κατηγορία μέσης ποιότητας, η οποία θα ορίζεται από την ποικιλία και όχι από την καταγωγή. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, ότι το Gewόrztraminer, το κλασικό κρασί της Αλσατίας, θα παράγεται οπουδήποτε στη Γαλλία και θα πωλείται ως Gewόrztraminer στη νέα κατηγορία των γαλλικών κρασιών.

Τη σχετική απόφαση πήρε ο Νικολά Σαρκοζί και η γαλλική κυβέρνηση στο πλαίσιο ενός πενταετούς σχεδίου με στόχο την κυριαρχία σε μια αγορά την οποία έχουν κατακτήσει τα τελευταία 15 χρόνια τα κρασιά της Καλιφόρνιας και γενικά του Νοτίου Ημισφαιρίου. «Τα γαλλικά κρασιά είναι μπερδεμένα και συχνά δεν γίνονται κατανοητά», δήλωσε σχετικά ο Γάλλος υπουργός Γεωργίας Μισέλ Μπαρνιέ.

Αν και θα μπορούσε να ενοχλήσει τους «ορθόδοξους», η απόφαση έχει προκαλέσει ελάχιστες αντιδράσεις μέχρι στιγμής. «Έχω εμπιστοσύνη στο σαβουάρ φερ των Γάλλων οινοπαραγωγών», δήλωσε ο Ζαν- Κλοντ Ριέ, επικεφαλής των σομελιέ στο ξενοδοχείο «Ritz» στο Παρίσι. «Δεν θα πέσουμε τόσο χαμηλά όσο οι Αμερικανοί, που κάνουν ροζέ κρασί, το οποίο είναι ζαχαρώδες και αεριούχο σαν τη σόδα», πρόσθεσε".

Για την αντιγραφή

ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Πηγή της φωτογραφίας)

Παράλληλοι στόχοι

Ο Τόνι Μπλέρ βρήκε, όπως φαίνεται, τί θέλει να κάνει στην υπόλοιπη ζωή του: να υπηρετήσει τη συνεννόηση μεταξύ των 5-6 γνωστών θρησκειών (και των πιστών τους περιλαμβανομένων, φαντάζομαι).

Το ίδρυμά του (της πίστης), ωστόσο, μέχρι να φέρει την κατανόηση που ευαγγελίζεται ανάμεσα στις θρησκείες, θα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει και την ελονοσία.

Εχοντας επιφορτισθεί την προώθηση και εμπέδωση της ειρήνης στη Μέση Ανατολή αλλά και καθήκοντα αδρά αμοιβομένου συμβούλου στην JP Morgan συμπληρώνει έτσι τον ελεύθερο χρόνο του, όταν δεν ετοιμάζει τις ακριβοπληρωμένες διαλέξεις του.

(Πηγή της φωτογραφίας)

Λιτότης

H λιτή ανακοίνωση του Ολυμπιακού για τη συμφωνία του με τον ισπανό προπονητή Ερνέστο Βαλβέρδε δεν περιλαμβάνει τη διάρκεια του συμβολαίου. Οι εφημερίδες μιλούν για τριετία και τα στοιχήματα -για το πόσο τελικά θα μείνει- έχουν ανάψει.

(Πηγή της φωτογραφίας)

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή

Καθώς το σίριαλ με τα πολλά ονόματα που ακούγονται για να αναλάβουν προπονητές σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό μόλις έχει αρχίσει ας θυμηθούμε:

Πόσοι προπονητές με πραγματικά μεγάλο όνομα (και αξία) έχουν έλθει να δουλέψουν στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια;

Σε ποιές συνθήκες εργασίας και προγραμματισμού οι όποιοι καλοί προπονητές απέδειξαν την αξία τους;

Ποιές από αυτές τις "συνθήκες" μπορούν να βρούν στη σούπερ λίγκα και τις ομάδες της;

Τις δηλώσεις που έκαναν οι προπονητές που ήλθαν για πρώτη φορά να εργασθούν στην Ελλάδα (κι αλλού) κι αυτές καθώς αποχωρούσαν απολυμένοι, κάμποσες φορές αφού είχαν κατακτήσει το ντάμπλ.

Δεν υπάρχουν εξ ορισμού καλοί και κακοί κόουτς. Οποιος είναι άχρηστος για μια ομάδα είναι άριστος για μια άλλη (π.χ. τελευταίο παράδειγμα ο Α. Γκραντ).

Τα "καθρεφτάκια", που χρόνια τώρα χρησιμοποιούν παράγοντες ελληνικών ομάδων συχνά για να καλοπιάνουν κάθε καλοκαίρι τους ιθαγενείς - οπαδούς τους, ξαναβγαίνουν σιγά σιγά από τα μπαούλα...

(Πηγή της εικόνας)

Παραλληλισμοί

Μήνυμα ακροατή στην ΕΡΑΣΠΟΡ:

"Μήπως η Καλομοίρα είναι ΑΕΚ; Ξεκίνησε πρώτη, πέρασε δεύτερη, κατέληξε τρίτη και ηθικά είναι η νικήτρια".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Πηγή της εικόνας)

Συμβολισμοί και σύμβολα

Aπό email φίλαθλου αναγνώστη:

"... Επειδή όπως βλέπω σχεδόν συστηματικά ασχολείσθε με τον νέο προπονητή που αναζητεί ο Παναθηναϊκός έκανα μια σκέψη πιθανόν αιρετική και τη μοιράζομαι μαζί σας: οι επιχειρηματίες που στην εποχή της πολυμετοχικότητας κρατούν στα χέρια τους την τύχη της ομάδας να προσλάβουν τον Τάκη Λεμονή.

Ο πολύπτυχος συμβολισμός που κρύβει μια τέτοια κίνηση ασφαλώς θα ταράξει τα νερά του ελληνικού ποδοσφαίρου και θα αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία σε όλους τους αμέσως ή εμμέσως εμπλεκόμενους να δείξουν τον επαγγελματισμό τους, για τον οποίο άλλωστε κόπτονται.

Ο συμπαθής κόουτς θα αποδείξει, ότι μπορεί να απογαλακτισθεί επαγγελματικά από την αγαπημένη του ομάδα και δουλεύοντας στον αιώνιο αντίπαλό της να μετριάσει την πίκρα που ένιωσε από την απότομη απομάκρυνσή του.

Η πρώην ομάδα του και οι οπαδοί της θα αποδείξουν (αν δεν τον γιουχάρουν) ότι ξέρουν να τιμούν την αξία ενός αγαπημένου προσώπου (που έχει προσφέρει από πολλά πόστα), ακόμη κι όταν δουλεύει στο "μισητό" τριφύλι κι όχι μόνο στην Καλλιθέα ή την Ξάνθη.

Ο Παναθηναϊκός, τέλος, θα δείξει ότι μπορεί νηφάλια να εκτιμήσει τις ικανότητες του έλληνα προπονητή και παραμερίζοντας το κόκκινο παρελθόν του να θέσει στη διάθεσή του όλα τα αναγκαία μέσα ώστε να κερδίσει το πρωτάθλημα και νάχει μια καλή πορεία στη Ευρώπη.

Δεν είναι, από σπόντα έστω, μια κάποια ευκαιρία για την περιβόητη αξιοπιστία στη σούπερ λίγκ;".

Για την αντιγραφή

ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Πηγή της εικόνας)

Ολα έχουν 2 όψεις

Από την Εξέδρα των σπορ η γνώμη του Β. Σαμπράκου για το σίριαλ ΠΑΟ- Μπάγεβιτς:

"Η ενόχληση του Λάμπρου Σκόρδα για την επιλογή του Παναθηναϊκού να προσεγγίσει τον Ντούσαν Μπάγεβιτς είναι δικαιολογημένη. Καλά κάνει και δεν αφήνει τον προπονητή να φύγει, αν έτσι αντιλαμβάνεται ότι υπαγορεύει το καλό του Αρη. Ρεαλιστικά όμως δεν πρέπει να πέφτει από τα σύννεφα. Η ιστορία του ποδοσφαίρου διδάσκει ότι αυτή είναι η μοίρα της σχέσης ομάδας-προπονητή. Και ότι τα συμβόλαια δεν είναι ικανά να συντηρήσουν μια σχέση όταν ο προπονητής θέλει να τη διακόψει.

Κατά τη διάρκεια της περασμένης δεκαετίας τα συμβόλαια δεν προέβλεπαν καν ρήτρα για την αποζημίωση του συλλόγου, σε περίπτωση που ο προπονητής αποφάσιζε να το διακόψει. Και σήμερα, όμως, που προβλέπεται ρήτρα, μια ομάδα σπάνια κρατά δέσμιο τον προπονητή. Οταν ο μαέστρος δεν θέλει, η ορχήστρα δεν δουλεύει.

Την αλήθεια σε αυτήν την ιστορία τη γνωρίζουν καλά μόνο ο Σκόρδας και ο Μπάγεβιτς. Εκείνοι ξέρουν αν είναι ή όχι δυνατόν να συνεχίσουν να συνεργάζονται στον Αρη, υπό τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Στην πρώτη ανάγνωση όμως η επιλογή που κάνει ο Αρης δείχνει λανθασμένη. Κρατά έναν προπονητή που δεν θα έμενε στη Θεσσαλονίκη αν δεν αντιλαμβανόταν ως ηθική υποχρέωσή του την παραμονή.

Στα 60 του ο Μπάγεβιτς βλέπει τις μεγάλες ευκαιρίες να λιγοστεύουν. Ο Παναθηναϊκός της νέας εποχής και του μεγάλου μπάτζετ είναι μια σπάνια ευκαιρία για έναν προπονητή με την εμπειρία και τις ικανότητες του Σέρβου τεχνικού. Εχει κάθε δικαίωμα να κάνει τη σκέψη ότι με το ρόστερ που θα έφτιαχνε και τις συνθήκες εργασίας που θα του εξασφάλιζαν, θα έφτιαχνε μια ομάδα ικανή για κορυφή στην Ελλάδα και καλή ευρωπαϊκή πορεία. Ο αναστεναγμός του τούτες τις μέρες θα είναι δικαιολογημένος.

Αν μείνει ο Μπάγεβιτς, θα το κάνει από υποχρέωση. Ο Αρης έχει κάθε δικαίωμα να επιμείνει και να μην τον αφήσει. Τούτο δεν σημαίνει όμως ότι θα έχει κάνει την πιο συμφέρουσα επιλογή για το κλαμπ. Αν θέλει να ξεπεράσει την πολύ καλή σεζόν που έκανε φέτος σε συνέχεια της περσινής, ο Αρης πρέπει να δουλέψει με μεγαλύτερο πάθος και μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Θα τα έχει αυτά ένας προπονητής που είχε μπροστά του μια μεγάλη ευκαιρία, την οποία αφήνει να του φύγει παρά τη θέλησή του; Η ιστορία του Μπάγεβιτς απαντά «όχι». Λίγο καιρό μετά το «όχι» λόγω Ερυθρού Αστέρα προς τον Παναθηναϊκό, ο Μπάγεβιτς έφυγε από το Βελιγράδι. Του είχε λείψει το κέφι, τον είχε φθείρει το σίριαλ, γύρισε εναντίον του η εξέδρα".

Για την αντιγραφή

ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Πηγή της εικόνας)

Upload your CV

Δεν γνωρίζω πόσο καιρό ο Γκάρντιαν έχει καθιερώσει την ψηφιακή υπηρεσία εύρεσης εργασίας, ωστόσο είναι οργανωμένη κι ευσύνοπτη, απλή και δελεαστική για όποιον ψάχνει δουλειά.

Ανάμεσα στις καινοτομίες είναι κι η δυνατότητα που προσφέρεται σε όποιον επιθυμεί να βρει μια θέση να "ανεβάσει" το βιογραφικό του στο site και νάχει τη δυνατότητα (όπως αναφέρεται) να παρεμβαίνει, να το αλλάζει, να προσθέτει και να αφαιρεί στοιχεία, ακόμη και να το σβήνει όποτε θέλει.

Οι αγγλοσάξωνες και τα προσωπικά δεδομένα δεν τα πήγαιναν ποτέ καλά μεταξύ τους, άλλο όμως είναι αυτό κι άλλο να "ανεβάζεις" το βιογραφικό σου, που αναγκαστικά θα περιέχει κάποια ακριβή στοιχεία, και να μην ξέρεις πού θα καταλήξουν και πόσο θα μείνουν εκεί.

(Πηγή της εικόνας)

Ξόρκια

Από τα χθεσινά ΝΕΑ:

"ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ Γερμανοί, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι έχουν καταληφθεί από δαιμόνια, αναζητούν ιερωμένους που μπορούν να τους απελευθερώσουν από αυτά, αλλά δεν μπορούν να τους βρουν, σύμφωνα με ένα νέο ραδιοφωνικό ντοκιμαντέρ του WDR, του κρατικού ραδιοφωνικού δικτύου της Γερμανίας. «Τον τελευταίο χρόνο ήρθαν και μου είπαν συνολικά για περίπου 350 ανθρώπους που πιστεύουν ότι έχουν καταληφθεί από κάποιο κακό πνεύμα», επισήμανε ο ιερέας Γιεργκ Μίλερ, ο οποίος έχει έδρα του ένα μοναστήρι στη Βαυαρία και μίλησε στους δημοσιογράφους της εκπομπής. Ο Πολωνός εξορκιστής, πατέρας Βίκτορ άφησε να εννοηθεί ότι ο αριθμός όσων αιτούνται εξορκισμού είναι πολύ μεγαλύτερος. «Θα έλεγα ότι καθημερινά πραγματοποιείται τουλάχιστον ένας εξορκισμός», είπε.

Οι περιορισμοί
Η παραδοχή αυτή όμως αποτελεί σοκ για την Καθολική Εκκλησία στη Γερμανία, η οποία έχει επιβάλει αυστηρούς περιορισμούς στο θέμα των εξορκισμών από το 1973 και την τραγική ιστορία της Ανελίζ Μίκελ. Η Μίκελ, 23 ετών τότε, είχε επιληψία και παραισθήσεις. Δύο ιερείς ανέλαβαν να της κάνουν εξορκισμό. Επανέλαβαν το τελετουργικό 67 φορές μέχρι που πέθανε. Οι ιερείς και οι γονείς της καταδικάστηκαν σε 6μηνη φυλάκιση με αναστολή, γιατί δεν την πήγαν για ιατρική θεραπεία. Η ιστορία αυτή έγινε ταινία- «Ο Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ». Έκτοτε για να πραγματοποιηθεί εξορκισμός πρέπει να δοθεί άδεια από τον επίσκοπο της περιοχής. Ελάχιστες άδειες όμως δίνονται κι έτσι δεν υπάρχουν και αρκετοί ιερωμένοι για το εν λόγω έργο. Το γεγονός αυτό οδηγεί τους Γερμανούς στην αναζήτηση ιερέων στην Ελβετία και στην Πολωνία. Μάλιστα, ο Πολωνός ιερέας Αντρέι Τρογιανόφσκι σχεδιάζει να ανοίξει κέντρο εξορκισμών στα γερμανοπολωνικά σύνορα".

Για την αντιγραφή

ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Πηγή της εικόνας)

Until The End Of The World - U2

Haven't seen you for quite a while
I was down the hole just passing time
Last time we met was a low-lit room
We were as close together as a bride and groom
We ate the food, we drank the wine
Everybody having a good time
Except you
You were talking about the end of the world

I took the money
I spiked your drink
You miss too much these days if you stop to think
You lead me on with those innocent eyes
You know I love the element of surprise
In the garden I was playing the tart
I kissed your lips and broke your heart
You
You were acting like it was the end of the world

Love, love, love

In my dream I was drowning my sorrows
But my sorrows, they learned to swim
Surrounding me, going down on me
Spilling over the brim
Waves of regret, waves of joy
I reached out for the one I tried to destroy
You, you said you'd wait till the end of the world

Πόρτες

Ολα δείχνουν ότι ο επί χρόνια "άτυχος" έρωτας της ΠΑΕ Παναθηναϊκός με το Ντούσαν Μπάγεβιτς ούτε αυτή τη φορά θα ολοκληρωθεί. Τα υπαρκτά εμπόδια κάθε φορά είναι αρκετά, αλλά κι οι δύο πλευρές φαίνεται πως κάνουν κάθετι για να να μην ξεπερνούνται, με ευθύνη κυρίως της ΠΑΕ.

Δύο φορές τα τελευταία χρόνια ο Τζίγγερ έχει πλησιάσει το σέρβο προπονητή σε τόσο λάθος χρόνο, που θα ήταν έκπληξη αν κατέληγαν σε συνεργασία. Τη μία φορά ήταν ο Ερυθρός Αστέρας που είχε συμβόλαιο με τον "πρίγκιπα", τώρα είναι ο Αρης. Δεν υπάρχει κάποιος να πεί στο μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ, πως για να διακόψει κάποιος ένα συμβόλαιο υπάρχουν 3 αναγκαίες προϋποθέσεις: α) να το θέλει, β) να το θέλει και 3) να το θέλει; Τί "ανασφάλεια" είναι αυτή, να γίνονται οι προτάσεις συνεργασίας πάντα και μόνο όταν ο άλλος είναι πιασμένος;

Ενδιαφέρον υπάρχει μεγάλο, πάντως, πότε και αν θα υπάρξει και τρίτη "πόρτα".

(Πηγή της εικόνας)

Μελόδραμα και πρακτικές

Η χθεσινή εμφάνιση της Μαριέττας Γιαννάκου στη βουλή έδωσε ευκαιρία σε βουλευτές από όλα σχεδόν τα κόμματα να της πλέξουν εγκώμιο για το θάρρος και τη ψυχική δύναμη που έδειξε η πρώην υπουργός στο πρόσφατο ζήτημα της υγείας της.

Διαβάζοντας στο Βήμα τις, σχεδόν, "μελαγχολικές" δηλώσεις, που αν δεν ήταν γνωστή η αφορμή εκ της οποίας έγιναν θα μπορούσε να αφορούν κάποιον εκλιπόντα, είναι εύκολο κανείς να αντιληφθεί πόσο ευεπίφορος είναι τελευταία ο πολιτικός λόγος στο "μελό". Ακόμη κι όταν αναφέρεται σε πρόσωπο, όπως εν προκειμένω, που όλα δείχνουν πως το σιχαίνεται.

(Πηγή της εικόνας τoυ έργου της Dorota Podlaska "Melodrama and private practices")

Ευκολίες

Από το 7& της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας το άρθρο του Λουίτζι Φεραγιόλι, καθηγητή της φιλοσοφίας του δικαίου στο πανεπιστήμιο της Ρώμης:

"Εχει αναπτυχθεί μια βαριά μορφή παθολογικής επέκτασης του ποινικού δικαίου -πελώρια αύξηση των ποινών φυλάκισης- που είναι καρπός μιας πολιτικής αδιάφορης για τις δομικές αιτίες των εγκληματικών φαινομένων, μιας πολιτικής που προωθεί τη μέγιστη ποινικοποίηση αψηφώντας τις εγγυήσεις, που ενδιαφέρεται μόνο να ακολουθεί ή ακόμα χειρότερα να τροφοδοτεί τους φόβους και τις καταπιεστικές διαθέσεις στην κοινωνία. Το προνομιακό πεδίο αυτής της πολιτικής είναι εκείνο της ασφάλειας. Οι ιστορικές στατιστικές για την εγκληματικότητα μας λένε ότι ο αριθμός των εγκλημάτων, ιδιαίτερα εκείνων ενάντια στα πρόσωπα -δολοφονίες, συμπλοκές, βιαιοπραγίες, σωματικές βλάβες- έχει μειωθεί αναλογικά με τον πληθυσμό σε σχέση με μερικές δεκαετίες πριν και ακόμη περισσότερο σε σχέση με έναν αιώνα πριν. Κι ωστόσο, σε όλες τις δυτικές χώρες ένα ντοπαρισμένο αίτημα ασφάλειας, που τονίζεται με έμφαση από τον τύπο και την τηλεόραση, έχει ενισχύσει τις καταπιεστικές τάσεις της ποινικής πολιτικής.

Το μήνυμα που εκφράζεται από αυτή την πολιτική είναι διπλό. Το πρώτο είναι εκείνο το ταξικό, που επιπλέον συντονίζεται με τα συμφέροντα της εγκληματικότητας της εξουσίας, σύμφωνα με το οποίο η εγκληματικότητα -η αληθινή εγκληματικότητα που προσβάλλει την «ασφάλεια» και που χρειάζεται να προληφθεί και να διωχθεί- είναι μόνον η εγκληματικότητα του δρόμου. Οχι επομένως οι παραβάσεις των ισχυρών -η διαφθορά, οι παραποιήσεις του προϋπολογισμού, τα μυστικά κονδύλια, οι φοροαπάτες, το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, ούτε πολύ περισσότερο οι πόλεμοι, τα εγκλήματα πολέμου, οι καταστροφές του περιβάλλοντος και οι βλάβες στη δημόσια υγεία -αλλά μόνον οι ληστείες, οι κλοπές αυτοκινήτων, οι διαρρήξεις διαμερισμάτων και το μικρεμπόριο των ναρκωτικών, που πραγματοποιούνται από μετανάστες, άνεργους, περιθωριοποιημένα υποκείμενα, που χαρακτηρίζονται ακόμα και σήμερα ως οι μόνες «επικίνδυνες τάξεις».

Είναι ένα μήνυμα που ενισχύει στην κοινή γνώμη το ταξικό και ρατσιστικό ανακλαστικό της εξομοίωσης των φτωχών, των μαύρων και των μεταναστών με εγκληματίες και γι' αυτό διαστρέφει το συλλογικό φαντασιακό σχετικά με την κοινωνική παρέκκλιση και το ποινικό δίκαιο. Προκειμένου η ποινική δικαιοσύνη να πάψει να καταδιώκει τα εγκλήματα των «καθωσπρέπει» προσώπων και να ασχοληθεί -πράγμα εξάλλου που είναι πολύ πιο εύκολο- μόνον με τα εγκλήματα που απειλούν την ασφάλεια αυτών των «καθωσπρέπει» προσώπων.

Υπάρχει, έπειτα, ένα δεύτερο μήνυμα, ακόμα πιο οπισθοδρομικό, που μεταδίδεται από τις εκστρατείες για την ασφάλεια. Αυτό προβλέπει στη μεταβολή στον κοινό νου του ίδιου του νοήματος της λέξης «ασφάλεια». Ο όρος αυτός δεν σημαίνει πλέον, στο πολιτικό λεξικό, «κοινωνική ασφάλεια», δηλαδή εγγύηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και γι' αυτό ασφάλεια της εργασίας, της υγείας, της πρόνοιας και της επιβίωσης, ούτε πολύ περισσότερο ασφάλεια των ατομικών ελευθεριών εναντίον της αστυνομικής αυθαιρεσίας, αλλά σημαίνει μόνον «δημόσια ασφάλεια», που εκφράζεται με τις μορφές της δημόσιας τάξης, της αστυνομίας και της εκτράχυνσης των τιμωριών και όχι με τις μορφές του κράτους δικαίου, είτε του φιλελεύθερου είτε του κοινωνικού. Και καθώς η κοινωνική ασφάλεια πλήττεται από τις πολιτικές συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους και διάλυσης του δικαίου που προστατεύει την εργασία, οι εκστρατείες για την ασφάλεια χρησιμεύουν για να ικανοποιούν το διάχυτο συναίσθημα της κοινωνικής ανασφάλειας με την κινητοποίησή του εναντίον του παρεκκλίνοντος και του διαφορετικού, κατά προτίμηση του μη ευρωπαίου ή έγχρωμου μετανάστη.

Είναι ο παλιός μηχανισμός του αποδιοπομπαίου τράγου, που δίνει τη δυνατότητα να εκτονώνονται στον μικρό εγκληματία οι φόβοι, οι απογοητεύσεις και οι άλυτες κοινωνικές εντάσεις. Με ένα διπλό αποτέλεσμα: α) την απατηλή ταύτιση, στον κοινό νου, της ασφάλειας με το ποινικό δίκαιο, λες και η ποινική παρέμβαση μπορεί να παράγει μαγικά την παύση της μικροεγκληματικότητας και β) την απώθηση από τον ορίζοντα της πολιτικής των κοινωνικών πολιτικών ενσωμάτωσης, που σίγουρα κοστίζουν πιο πολύ και είναι πιο δραστικές, αλλά είναι και οι μόνες που είναι σε θέση να πλήξουν και να περιορίσουν τις δομικές αιτίες της εκγληματικότητας.

Αυτό είναι το διπλό νόημα του συνθήματος «μηδενική ανοχή», με βάση το οποίο προωθήθηκε από τη δεκαετία του '80 μια ραγδαία αύξηση της ποινικής φυλάκισης. Το φαινόμενο εγκαινιάστηκε και προωθήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου σε διάστημα τριάντα χρόνων ο πληθυσμός των φυλακισμένων εφταπλασιάστηκε, φτάνοντας από λιγότερους από τριακόσιες χιλιάδες σε περισσότερους από δύο εκατομμύρια.

Υποστηριζόμενη από μια ψευδοεπιστημονική εγκληματολογία και από μια ανθρωπολογία που δικαιολογεί ρητά την ανισότητα, αυτή η πολιτική της μαζικής φυλάκισης αναπτύχθηκε ταυτόχρονα με τη μείωση του κοινωνικού κράτους. Προκλήθηκε έτσι μια διεύρυνση του ποινικού και στρατιωτικού ρόλου του κράτους, που συνδέεται στενά με τη συρρίκνωση του κοινωνικού του ρόλου. Προκλήθηκε ένα είδος στρατιωτικοποίησης της εσωτερικής πολιτικής, που πραγματοποιήθηκε στα ίδια χρόνια από την αμερικανική υπερδύναμη με τη χρήση του πολέμου ως εργαλείου διακυβέρνησης του κόσμου. Δύο στρατηγικές που συνδέονται από την κινητοποίηση των φόβων σε υποστήριξη της ασφάλειας και από την κατασκευή νέων εχθρών, εσωτερικών και εξωτερικών: των φτωχών και των μεταναστών στο εσωτερικό, των φτωχών χωρών του κόσμου με τα «κράτη-παρίες» στο εξωτερικό. Διόλου τυχαία οι νέες ποινικές πολιτικές αντικατέστησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες τις ισχνές κοινωνικές πολιτικές σύμφωνα με τα νεοφιλελεύθερα συνθήματα: «μηδενική ανοχή» και «αόρατο χέρι» της αγοράς επενδυμένο με ένα «σιδερένιο γάντι» ενάντια στα φτωχά στρώματα".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ- ΖΥΓΑ

(Πηγή της εικόνας)

Δικαίωμα στη ματιά

"Δες την Κίνα με τα δικά της μάτια, όχι με τα δικά σου" παροτρύνει ο τίτλος ανταπόκρισης του Στ. Θεοδωράκη από το Πεκίνο στα χθεσινά ΝΕΑ, όπου συμπληρώνεται: "... Μόνο έτσι ίσως καταλάβεις τους Κινέζους...".

Είναι αμφίβολο πόσο εφικτό κι -ακόμη περισσότερο- πόσο σκόπιμο είναι να βλέπει κανείς (οποιοσδήποτε) διάφορα πράγματα (οποιαδήποτε) με τα μάτια κάποιου άλλου (οποιουδήποτε). Μοιάζει σαν να ζητάμε, να ονειρευθεί κάποιος για λογαριασμό μας.

(Πηγή της εικόνας)

Crime stoppers

Πολλές, έγκυρες και μη, εκθέσεις βλέπουν κάθε τόσο τη δημοσιότητα κι αναφέρονται στην εγκληματικότητα και τους ρυθμούς που αυτή παίρνει, κυρίως στις μεγάλες πόλεις. Κάθε αστυνομία που σέβεται το όνομά της ανακοινώνει τουλάχιστον μια φορά το χρόνο εκθέσεις κι αναφορές, για να καταδείξει το μέγεθος της απειλής που αντιμετωπίζει η σύγχρονη κοινωνία. Τα στοιχεία αυτά, ειδωμένα συχνά με υπερβολή αλλά και προκατάληψη από πολλά ΜΜΕ, χρησιμοποιούνται και διαμορφώνουν ένα "κόσμο" όπου ο φόβος για το διπλανό μας είναι σε πρώτο πλάνο.

Η πραγματική ή "κατασκευασμένη" αύξηση της εγκληματικότητας, εκτός από την ανασφάλεια και τον εκνευρισμό που προκαλεί στα ηλικιωμένα κυρίως άτομα, τροφοδοτεί μια ολόκληρη οικονομία γύρω της. Απίστευτα συστήματα ασφαλείας, όπλα, φρουροί και σωματοφύλακες, κρυπτογραφία και κάθε τι που παρέχει μια κάποια "προστασία" γίνονται περιζήτητα και κινούν τεράστια ποσά στο πέρα δώθε τους. Στο πλαίσιο αυτό έχει διαμορφωθεί και λειτουργεί σε πολλές χώρες του κόσμου μια λαϊκή υπηρεσία "καταπολέμησης του εγκλήματος", στην οποία συμμετέχει καθένας που έχει δει "κάτι" και θέλει να ενημερώσει σχετικά την αστυνομία κι όλα αυτά ανώνυμα.

Σε ένα κατατοπιστικό άρθρο των Sh. Dewan και Br. Goodman στους Τάϊμς της Νέας Υόρκης παρουσιάζονται πολλές πλευρές της λειτουργίας αυτού του συστήματος πληροφοριοδοτών στις ΗΠΑ και σημειώνεται η αύξηση που παρουσιάζουν τελευταία οι ανώνυμες τηλεφωνικές κλήσεις προς αστυνομικά τμήματα και σχετικές οργανώσεις για καταζητούμενα πρόσωπα σε αρκετά σημεία της χώρας. Η αύξηση αυτή, καθόλου αμελητέα σε επίπεδο ποσοστών, εν πολλοίς οφείλεται στην οικονομική κρίση και την άνοδο των τιμών που κάνει τους ανθρώπους να γίνονται πιο "εφευρετικοί" στην αντιμετώπιση της ακρίβειας.

Ετσι μπορεί κανείς να βγάλει μέχρι κι 700 δολάρια τη βδομάδα "ενημερώνοντας" τις αρχές για τις κινήσεις συγγενών και γειτόνων, συναδέλφων και συμμαθητών που έχουν κάποιο "πάρε - δώσε" με την αστυνομία και το νόμο. Δεν είναι γνωστό, εάν τα ποσά αυτά φορολογούνται και με τί συντελεστή.

(Πηγή της εικόνας)

Falling down

Ο Τομ Γουέϊτς σ' άλλους (λίγους) αρέσει και για άλλους (περισσότερους) είναι αβάσταχτος. Και οι μεν και οι δε, πάντως, του αναγνωρίζουν μια μακρά και συνεπή πορεία. Κάτι παρόμοιο, αν και με διαφορετικά ποσοστά αποδοχής, ισχύει για τον Ντέϊβιντ Μπάουϊ, όπως και για τους περισσότερους άλλωστε καλλιτέχνες.

Η Σκάρλετ Γιόχανσον, από την άλλη, βρίσκεται σε μια εντελώς διαφορετική φάση της ζωής της. Ανεβαίνει με προσεκτικές κινήσεις το δρόμο της επιτυχίας κι έχει καταφέρει σε μικρή ηλικία να είναι σύμβολο της γενιάς της. "Τώρα που γυρίζει", λοιπόν, διαβάζουμε στο χθεσινό Βήμα, αποφάσισε να κάνει ένα δίσκο με τραγούδια του Τ. Γουέϊτς, που ευλόγησε τις εκτελέσεις της. Ο Μπάουϊ με τη σειρά του δέχθηκε να της κάνει φωνητικά σε δύο τραγούδια.

Κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να απαντήσει, εάν η στάση των δύο φτασμένων καλλιτεχνών ανταποκρίνεται στην άποψή τους για την ποιότητα του δίσκου της όμορφης Σκάρλετ ή στην άποψη του ατζέντη τους για κάποια έξτρα δημοσιότητα με "όχημα" το αστέρι της και στόχο ένα εντελώς διαφορετικό (από πλευράς ηλικίας) κοινό. Θα δείξει. Μέχρι τότε, μπορείτε να συγκρίνετε τις δύο εκτελέσεις .



I have come 500 miles
Just to see a halo
Come from St. Petersburg
Scarlett and me
Well I open my eyes
I was blind as can be
When you give a man luck
He must fall in the sea
And she wants you
To steal and get caught
For she loves you
For all that you are not
When you're
Falling down, falling down
When you're falling down
Falling down, falling down

You forget all the roses
Don't come around on Sunday
She's not gonna choose you
For standing so tall
Go on and take a swig
Of that poison and like it
And don't ask
For silverware
Don't ask for nothing
Go on and put your ear
To the ground
You know you will be
Hearing that sound
Falling down
You're falling down
Falling down, falling down
Falling down, falling down

When you're falling down
Falling down, falling down

Go on down and see
That wrecking ball
Come swinging on along
Everyone knew
That hotel was a goner
They broke all the windows
They took all the door knobs
And they hauled it away
In a couple of days
Now someone yell timber
And take off your hat
It's a lot smaller down
Here on the ground
You're falling down
Falling down, falling down
Falling down, falling down
Falling down

Someone's falling down
Falling down, falling down
Falling down, falling down
Falling down

The original of Laura

Σε προηγούμενη ευκαιρία ασχοληθήκαμε με το τελευταίο χειρόγραφο του Βλάντιμιρ Ναμπόκοφ και τη δύσκολη επιλογή που άφησε στο γιό του Ντμίτρι, να αποφασίσει δηλαδή εάν θα ακολουθήσει την επιθυμία του (πατέρα του) και να καταστρέψει το έργο ή να το εκδώσει.

Ωστόσο η πλάστιγγα έγειρε κι ο Ντμίτρι μετά από πολλά, που συνέτειναν και στη σχετική διαφήμιση, αποφάσισε στις 22 Απριλίου να εκδώσει τελικά το μυθιστόρημα, με την υπόθεση του οποίου ασχολείται σήμερα κι ο Α. Βιστωνίτης στο Βήμα της Κυριακής.

(Πηγή της φωτογραφίας)

Newseum

Από το 7& της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας το άρθρο της Δ. Αντύπα:

"Το Μουσείο Τύπου στην Ουάσιγκτον (Newseum), ανάμεσα στο Λευκό Οίκο και το Καπιτώλιο, δεν πρόλαβε να ανοίξει τις πύλες του, τον προηγούμενο μήνα, και οι χαρακτηρισμοί έπεσαν βροχή. Οι 50 τόνοι μάρμαρο από το Τενεσί που χρησιμοποιήθηκαν για την επιγραφή στην πρόσοψη της οδού Πενσιλβάνια και στην οποία είναι χαραγμένη η πρώτη τροποποίηση του αμερικανικού Συντάγματος, έδωσαν την πρώτη λαβή για να χαρακτηριστεί το μουσείο ως το «Ταζ Μαχάλ της δημοσιογραφίας». Η «Ουάσιγκτον Ποστ» πήρε τη σκυτάλη μιλώντας για ένα «Ιστορικό μουσείο μεταμφιεσμένο σε μια δημοσιογραφική ρετροσπεκτίβα» και μερίδα του τύπου το αποκάλεσε «μνημείο ματαιοδοξίας».

Ενα από το ακριβότερα μουσεία του κόσμου, με κόστος κατασκευής 450 εκατ. δολάρια (το Γκουγκενχάιμ στο Μπιλμπάο πριν από μία δεκαετία κόστισε 125 εκατ. δολάρια), έρχεται να συμπληρώσει το προηγούμενο κατά πολύ μικρότερο και λιγότερο φανταχτερό του Αρλινγκτον που έκλεισε πριν από δύο χρόνια.

Ιδιαίτερα περήφανο για τον διαδραστικό του χαρακτήρα φιλοδοξεί να προσελκύσει τους νέους εισάγοντάς τους στην ιστορία της επικοινωνίας με ένα ελκυστικό τρόπο και να περιορίσει τις ενοχές των γονιών που αδυνατούν να πείσουν τα παιδιά τους για την αξία μιας κυριακάτικης επίσκεψης σε μουσείο. Αν και μια τετραμελής οικογένεια πρέπει να πληρώσει 80 δολάρια στην είσοδο, ποσό εξωφρενικό για τα αμερικανικά δεδομένα, που στηλιτεύτηκε ιδιαίτερα από τον τύπο, οι υπεύθυνοι του μουσείου είναι σίγουροι ότι αξίζει τα λεφτά του.

Πρωτοσέλιδα με ιστορία
Ετσι, οι επισκέπτες θα μπορούν διαλέγοντας από τις ειδήσεις της ημέρας να φτιάξουν τη δική τους πρώτη σελίδα ή να μαγνητοσκοπήσουν μια τηλεοπτική συνέντευξη μπροστά σε ένα φόντο που δείχνει τον Λευκό Οίκο. Βίντεο με συνεντεύξεις και ρεπορτάζ που άφησαν εποχή όπως αυτή του κορυφαίου άνκορμαν Χάουαρντ Κοσέλ με τον Μοχάμεντ Αλι ή την ανταπόκριση του δημοσιογράφου του CNN Μπέρναρντ Σο από την Βαγδάτη την ώρα που οι βόμβες αρχίζουν να πέφτουν, ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια τους με ένα κλικ. Παλιές εφημερίδες και πηχυαίοι τίτλοι ανακοινώνουν τη δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς και του Κένεντι, το θάνατο της Μέριλιν, το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την καταστροφή του Χίντεμπουργκ σε μια οθόνη στο βάθος ενός σκοτεινού δωματίου στον τρίτο όροφο του μουσείου. Καμιά καταστροφή, όμως, δεν συγκινεί περισσότερο τους αμερικανούς επισκέπτες όσο η θέα της τσαλακωμένης και καμένης κεραίας τηλεπικοινωνιών που μετέδιδε το σήμα από την κορυφή του World Trade Center.

Το παγκόσμιο επικοινωνιακό χωριό επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό του καθώς ο επισκέπτης έχει πρόσβαση στις πρώτες σελίδες 80 αμερικανικών εφημερίδων καθώς και 500 άλλων από ολόκληρο τον κόσμο πριν ακόμα αυτές οδηγηθούν στο τυπογραφείο, ενώ με ένα απαλό άγγιγμα μιας οθόνης μπορεί να δει αποσπάσματα διάσημων βιβλίων και ντοκουμέντων όπως η Μάγκνα Κάρτα. Πολλά από τα εκθέματα δεν περιορίζονται τόσο στο ρόλο του τύπου όσο στην ελευθερία του λόγου και την επίδρασή του στην καθιέρωση νέων δημοκρατιών.

Πολλοί υποστήριξαν ότι προκειμένου να γίνει πιο εντυπωσιακό δημιουργήθηκαν κατηγορίες αντικειμένων που ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοσιογραφία. Οταν απορεί κανείς τι γυρεύουν τα οκτώ γιγάντια κομμάτια του Τείχους του Βερολίνου (ψυχρό μπετόν από την κομμουνιστική πλευρά, καλυμμένα με γκράφιτι από την δυτική) ή ένα μεγάλο κομμάτι ασβεστόλιθου από το Πεντάγωνο την ημέρα της επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου, οι υπεύθυνοι απαντούν ότι μέσα από τα εκθέματα αυτά σχολιάζεται ο ρόλος του τύπου στις αντίστοιχες χρονικές περιόδους.

Πέρα από τους χαρακτηρισμούς, όμως, η δημοσιογραφία δεν παύει να καταγράφει όσα αύριο θα είναι ιστορία, να παρεμβαίνει σ' αυτά, αλλά και να αποτελεί και η ίδια και οι άνθρωποί της ένα σημαντικό κομμάτι της. Το σημαδεμένο από σφαίρες φορτηγάκι του περιοδικού «Τάιμ» κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Σεράγεβο το 1990, το λάπτοπ του δημοσιογράφου της «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», Ντάνιελ Περλ, που δολοφονήθηκε στο Πακιστάν (μια ιστορία που αργότερα έγινε ταινία), οι φωτογραφίες 1.800 συναδέλφων που έχασαν τη ζωή τους εν ώρα καθήκοντος σε όλες τις μαρτυρικές γωνιές του πλανήτη από το 1830 έως σήμερα, η στολή του πολεμικού ανταποκριτή στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Εντουαρντ Μάροου, η πόρτα των γραφείων του Δημοκρατικού Κόμματος που διέρρηξαν με εντολή του Νίξον και το ματωμένο γιλέκο του ανταποκριτή του ABC στο Ιράκ Μπομπ Γούντρουφ είναι μερικά μόνο από τα 6.214 εκθέματα που ζωντανεύουν την ιστορία.

Και καθώς η κοινωνία της πληροφορίας μεγαλώνει, η ανθρώπινη πλευρά της δημοσιογραφίας είναι και οι γαλάζιες παντόφλες της Αν Μαρί Κοξ, της διάσημης μπλόγκερ της «Ουάσιγκτον» που τώρα γράφει για το «Τάιμ», αλλά και το κινητό τηλέφωνο ενός σπουδαστή τεχνολογίας της Βιρτζίνια με το οποίο μαγνητοσκόπησε τις δολοφονίες στην πανεπιστημιούπολη το 2007.

Αλήθειες και ψέματα
Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του μουσείου είναι να προσελκύσει επισκέπτες σε μια εποχή που σύμφωνα με τις έρευνες το 40% των Αμερικανών πιστεύει ότι ο τύπος έχει υπερβολική ελευθερία.

Η εμπιστοσύνη του κόσμου στους δημοσιογράφους κλονίζεται και η αλήθεια με το ψέμα συγχέονται μπροστά σε μια πληροφόρηση που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός. Το Newseum δεν χαρίζεται. Σε μια γωνία μιας στενής προθήκης βρίσκονται ταμπλό αφιερωμένα στους ψεύτες δημοσιογράφους με τον τίτλο «Οταν οι ανώνυμες πηγές είναι λανθασμένες» και παρατίθεται μια σειρά με τίτλους εφημερίδων που ηθελημένα ή μη δεν ήταν αληθινοί.

Η αλήθεια όμως δεν είναι ποτέ μία και όσο και αν κατακρίνεται ένας δημοσιογράφος για τον τρόπο που τη χειρίζεται δεν μπορείς να καταλάβεις παρά μόνο αν πάρεις για λίγο τη θέση του. Το μουσείο ζητάει από τους επισκέπτες σαν ένα είδος κουίζ να απαντήσουν σε ένα μικρό χρονικό διάστημα και με ένα ναι ή με ένα όχι σε συγκεκριμένες ερωτήσεις που αξιολογούν την κρίση τους. Για παράδειγμα, κάνεις ένα ρεπορτάζ για τους κλεπτομανείς και μαθαίνεις ότι ο γείτονάς σου έχει συλληφθεί για παρόμοιο αδίκημα. Τι κάνεις; Θα ενημερώσεις τον αρχισυντάκτη σου; Αλλά ακόμα και πιο σύνθετα ζητήματα βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα, ζητούν την κρίση των επισκεπτών. Θα έπρεπε ένας φωτογράφος στο Σουδάν να απαθανατίσει το παιδί που πεινάει, σαν όρνιο που στήνει την ενέδρα του, ή να προσπαθήσει να το σώσει; Οι επισκέπτες με ένα κλικ μαθαίνουν περισσότερες πληροφορίες για τη φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» και κέρδισε το Πούλιτζερ, διαβάζουν τις απόψεις διάφορων δημοσιογράφων και ψηφίζουν τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι θα χειρίζονταν το θέμα.

Τα νέα δεν ταξιδεύουν μόνο γρήγορα, αλλά έρχονται και από πολύ παλιά. Το αρχαιότερο έκθεμα του μουσείου, ηλικίας 3.262 ετών, μια πήλινη πλάκα με σφηνοειδή γραφή από τους Σουμέριους καθώς και το άγαλμα του Θοθ, του αιγύπτιου θεού της γραφής, μας πηγαίνουν πίσω στο χρόνο πολλούς αιώνες πριν από την ανακάλυψη της τυπογραφίας.

Εντυπωσιακοί και οι αριθμοί που συνοδεύουν το τεράστιο Μουσείο. Περιλαμβάνει 15 αίθουσες, 14 θεματικές ενότητες, δύο στούντιο τηλεόρασης, τρία ασανσέρ μεγέθους μικρού σχολικού λεωφορείου, 35.000 πρωτοσέλιδα εφημερίδων με ιστορία 500 χρόνων, 3.800 φωτογραφίες, 130 διαδραστικούς σταθμούς, 99 τηλεοράσεις, 28 σημειωματάρια ρεπόρτερ, 1.063 δημοσιογραφικά πάσα. Αν κανείς το διασχίσει ολόκληρο, πρέπει να περπατάει επί ενάμισι χιλιόμετρο σε ένα κτίριο που το ύψος του φτάνει τα 41 μέτρα!

Σε μια χώρα που η ερευνητική και αποκαλυπτική της δημοσιογραφία έχει δημιουργήσει σχολή, αλλά και που δεν απουσιάζουν οι περιπτώσεις κατευθυνόμενης ή «φτηνής» ενημέρωσης, το Μουσείο προσπαθεί να βρει την ισορροπία ανάμεσα στους εξωραϊστικούς ύμνους προς τη δημοσιογραφία και την πραγματικότητα".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Πηγή της εικόνας)

The world is mine - Hooverphonic

Inhale the joy
Inhale the fun
Now its time for me to get on top
Of the world

Inhale the music and the warmth
The crowd is ready to bring me to the top
Of the world

Cause the world is mine
I wont stop this time
Cause the world is mine
And Im feeling so divine

Im part of this illusive show
Time for me to get on stage
Lights fade

Tomorrow youll be at my feet
Saturated senses set me free
Its all I need

The world the world is mine
And Im feeling so divine

Ο Δαρβίνος (και) στο ίντερνετ

Από τα χθεσινά ΝΕΑ:

"Το προσχέδιο της εργασίας του Δαρβίνου για την «προέλευση των ειδών», καθώς και το σύνολο του επιστημονικού έργου του αναρτάται για πρώτη φορά δωρεάν στο Ίντερνετ. Πρόκειται για 20.000 εργασίες, σημειώσεις και προσχέδια που προέκυψαν από τα χρόνια έρευνας του μεγάλου φυσιοδίφη, καθώς και 90.000 φωτογραφίες και σχέδια. Την οργάνωση της ιστοσελίδας ανέλαβε η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, όπου φυλάσσεται το έργο του Δαρβίνου. Μέχρι τώρα, μόνο οι δημοσιεύσεις του ήταν διαθέσιμες στο ευρύ κοινό, ενώ τα υπόλοιπα γραπτά του μπορούσαν να τα δουν οι ακαδημαϊκοί ερευνητές".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Πηγή της εικόνας)

Αποφάσεις

Η δήλωση Ριβάλντο, περί παραμονής του στην ΑΕΚ την επόμενη χρονιά, δεν ήταν για όσους παρακολουθούν από κοντά την ομάδα έκπληξη. Ο μεγάλος παίκτης, στη δύση πιά της σπουδαίας καριέρας του, δείχνει πως ξέρει καλά να αναγνωρίζει και να ανταποδίδει την αγάπη και το θαυμασμό του κόσμου που τόσο τον ευχαριστούν όταν του προσφέρονται.

Ωστόσο τα λίγα λόγια του εκτός από τη χαρά που δημιούργησαν στους θαυμαστές του, θέτουν και απαντούν ταυτόχρονα με απρόσμενο (είναι η αλήθεια) και ελλειπτικό τρόπο στο σύνθετο φιλοσοφικό ζήτημα της βουλησιαρχίας και του ορθού λόγου: "... αποφάσισα ότι θέλω να συνεχίσω...", δήλωσε ο Ριβάλντο δίνοντας στη λογική μικρό προβάδισμα έναντι της επιθυμίας που όμως επ' ουδενί απαξιώνει.

Μπορεί ο Α. Ασάνοβιτς (παλιός παίκτης του ΠΑΟ) νάχε το παρατσούκλι "καθηγητής", ο Ρίμπο, όμως, έχει εκτός από θαυμάσια (που θάλεγε κι ο Μ. Μαυρομάτης) εκτέλεση φάουλ τον τρόπο να αποφασίζει ότι θέλει. Δεν είναι και λίγο πράγμα.

(Πηγή της εικόνας)

Το είναι και το δέον

Η νέα τήβεννος των άγγλων δικαστών, δημιούργημα της σχεδιάστριας Μπέτι Τζάκσον, προκάλεσε δεικτικά σχόλια. Χαρακτηριστικό είναι το καρφί του Γκάρντιαν, που παρομοιάζει τη νέα εμφάνιση των δικαστών με ανδροειδή πλάσματα ταινιών επιστημονικής φαντασίας.

Τύχη βουνό έχει η Χέντλεϊ Φρίμαν, που το σχόλιό της δεν αναφέρεται σε έλληνες δικαστές. Τότε είναι σφόδρα πιθανόν, η εισαγγελία του Αρείου Πάγου νάχε διατάξει τα δέοντα κι ο Σ. Μπάγιας νάχε παρέα. Η τύχη, όμως, δεν τον ήθελε.

(Πηγή της εικόνας)

Αυτό

Καθώς πυκνώνουν οι τηλεοπτικές εμφανίσεις της Καλομοίρας, από τις μεσημεριανές εκπομπές έως το κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, είναι μάλλον εύκολο να δει κανείς την προσπάθειά της να ανταποκριθεί σε "αυτό" που οι περιστάσεις της γιουροβίζιον και οι έλληνες θεατές επιβάλλουν.

Σε ένα πρόσφατο άρθρο ο Στέφεν Μάρτς με αξιομνημόνευτα περιεκτικό τρόπο μιλάει για τον τρόπο που τα νεανικά περιοδικά διαμορφώνουν γούστα και προτιμήσεις των γυμνασιόπαιδων για το άλλο φύλλο. Οπως αναφέρει, τα χαρακτηριστικά της 10δας των πιό σέξι θηλυκών επαναλαμβάνονται μονότονα: είναι όλα λευκά, με μακριά μαλλιά (τις πιο πολλές φορές ξανθά), έχουν τον ίδιο τύπο μύτης και ζυγωματικών κλπ

Η Καλομοίρα, ίσως γνωρίζοντας πως περισσότεροι ψήφοι θα έλθουν από άλλες χώρες ίσως ελλείψει στοιχείων που αναδεικνύουν τη σέξι ελληνίδα φαίνεται νάχει υιοθετήσει τα διεθνή πρότυπα.

(Πηγή της εικόνας)

Παπαγάλοι και ζούγκλες

Οσοι είχαν την αναγκαία υπομονή (και διαστροφή;) να παρακολουθήσουν, πώς πολλά ΜΜΕ κάλυψαν ειδησεογραφικά τη διαρροή των συμπερασμάτων της έκθεσης της επιτροπής Κουκιάδη για την ευελιξία και την ασφάλεια στην απασχόληση, θάχουν διαπιστώσει την ευκολία με την οποία τα στερεότυπα σαρώνουν κάθε αλλοιώτικη σκέψη. Συνδικαλιστές, πολιτικοί και δημοσιογράφοι ορθώνουν το παράστημά τους στα "αντεργατικά" πορίσματα της επιτροπής, παρουσιάζοντας (όχι πως είναι η πρώτη φορά) τα πράγματα όπως θέλουν. Τα ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ σήμερα κάνουν αντίλογο.

Από τη Μακεδονία η συνέντευξη Κουκιάδη στη Χ. Χαλεπλίδου:

"Η έκθεση της επιτροπής εμπειρογνωμόνων διέρρευσε στον Τύπο ως μία έκθεση η οποία προβλέπει την κατάργηση του ορίου απολύσεων και μάλιστα παραλληλίστηκε με την έκθεση Γκαργκάνα όσον αφορά τα συμφέροντα των εργαζομένων. Ισχύει κάτι τέτοιο και αν όχι πού αποδίδετε την ψευδή διαρροή;
Η πρώτη μεγάλη σύγχυση που δημιουργήθηκε κατά την ημέρα δημοσιοποίησης της έκθεσής μας είναι η ταύτισή της με την έκθεση Γκαργκάνα. Η σύγχυση αυτή και άλλες ανακριβείς δηλώσεις δημιουργούν δυστυχώς σύγχυση και για το εργατικό κίνημα. Η έκθεσή μας δεν είναι έκθεση για περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, αλλά έκθεση για τον περιορισμό της ανασφάλειας και των ανισοτήτων που δημιουργούν οι υπάρχουσες ήδη εργασιακές σχέσεις. Με επίταση τονίζουμε στην έκθεση ότι στην Ελλάδα οι σχέσεις εργασίας είναι όχι μόνο αρκούντως ελαστικές, μιλάμε πάντα για τον ιδιωτικό τομέα στον οποίο αναφέρεται η έκθεση, αλλά με βάση τις υφιστάμενες ρυθμίσεις οι έλληνες εργαζόμενοι έχουν λιγότερα δικαιώματα και μικρότερη προστασία από ό,τι οι εργαζόμενοι στις χώρες της δυτικής Ευρώπης, τις πρώτες 15 χώρες της Ε.Ε. Το χειρότερο ακόμη είναι ότι στη χώρα μας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό αδήλωτης εργασίας, που συνιστά την απόλυτη ευελιξία, γιατί στις περιπτώσεις αυτές κανένα από τα δικαιώματα που προβλέπει η εργατική νομοθεσία δεν μπορεί να επικαλεστεί ο εργαζόμενος. Είναι λοιπόν μια έκθεση για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων.

Αναφέρετε, και σωστά, ότι από τα δημοσιεύματα του Τύπου προκύπτει ότι εισηγούμεθα την κατάργηση των ορίων απολύσεων. Αυτό είναι απόλυτα ανακριβές και δεν μπορώ να δώσω μία εξήγηση για αυτήν την παρερμηνεία. Αποσιωπάται πλήρως ότι για πρώτη φορά προτείνουμε περιορισμό των αυθαίρετων απολύσεων, με την εισήγησή μας να μην μπορεί να απολύει ο εργοδότης, παρά μόνο για συγκεκριμένο λόγο που δικαιολογείται αντικειμενικά, όπως συμβαίνει σε πάρα πολλές προοδευτικές νομοθεσίες.
Όσον αφορά τις ομαδικές απολύσεις, παρατηρούμε μία ακόμα στρέβλωση των γραφόμενων στην έκθεση της επιτροπής. Πράγματι πουθενά δεν αναφέρουμε ούτε αύξηση του ορίου απολύσεων, που είναι σήμερα 2%, ούτε απελευθέρωση των απολύσεων. Αυτό που εισηγούμεθα, και έπρεπε να αποτελέσει πάγιο αίτημα του συνδικαλιστικού κινήματος, είναι να μην περιορίζεται η προστασία στην τυπική διοικητική παρέμβαση της απαγόρευσης απολύσεων, αλλά στην ουσιαστική συμμετοχή του κράτους, όταν μια επιχείρηση θέλει να απολύσει ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων ή πρόκειται να κλείσει, με τη συμμετοχή του στη λήψη μέτρων και στη χρηματοδότησή τους, προκειμένου οι απολυόμενοι να μη χάσουν το εισόδημά τους και να μη μείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα έξω από την αγορά εργασίας.

Η διαμάχη με το υπουργείο Απασχόλησης και προσωπικά με την υπουργό ήταν απόρροια αυτής της διαρροής; Γνωρίζει το υπουργείο την έκθεσή σας και αν ναι γιατί δεν την έχει δώσει στη δημοσιότητα;
Όταν συγκροτήθηκε η επιτροπή τον Μάρτιο του 2007 από τον τότε υπουργό Απασχόλησης, η πλήρης διαβεβαίωση του υπουργού προς την επιτροπή ήταν να εργαστεί η επιτροπή στη βάση των ερωτημάτων που θέτει η Πράσινη Βίβλος και να δοθεί η ευρύτερη δυνατή δημοσιότητα στα ευρήματα της επιτροπής και στις προτάσεις της. Δεν ήταν λοιπόν μια επιτροπή για να προετοιμάσει ή εκτελέσει κάποια κυβερνητικά προγράμματα, όπως σκοπίμως διέρρευσε. Τα μέτρα που προτείνει η επιτροπή δεν είναι οριστικά μέτρα, γιατί θεωρεί ότι μόνο όταν τα συνδικάτα και τα κόμματα απαντήσουν στα συγκεκριμένα προβλήματα της αγοράς εργασίας που αναδεικνύει η έκθεση θα ήταν σε θέση να προβεί σε οριστικές προτάσεις. Η κυρία υπουργός Απασχόλησης με τις δηλώσεις της δημιούργησε την εντύπωση ότι θέλει να αποστασιοποιηθεί από τα πορίσματα της έκθεσης. Πράγματι μίλησε για τους στόχους της κυβέρνησης για πλήρη απασχόληση, χωρίς καμία αναφορά στην έκθεση. Έτσι άφηνε περιθώριο να εκτιμηθεί ότι οι προσανατολισμοί της επιτροπής ήταν διαφορετικοί, γιʼ αυτό και υπήρξαν δημοσιεύματα με τίτλο ότι η επιτροπή επιδιώκει τη μετατροπή της πλήρους απασχόλησης σε μερική. Αυτό βέβαια δεν έχει καμία σχέση με τα εισηγούμενα στην έκθεση. Είναι αυτονόητο ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να το αποδεχθεί η επιτροπή, γιʼ αυτό έσπευσε να προβεί στη δημοσιοποίηση της έκθεσης για να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια. Η γνώμη μου είναι ότι η κυρία υπουργός δεν ήταν έτοιμη να προχωρήσει σε βελτίωση της εργατικής νομοθεσίας και ενδεχομένως να φοβήθηκε από το κόστος της χρηματοδότησης.

Τι προβλέπεται αναλυτικά στην έκθεση για τη δυνατότητα απολύσεων;
Για το θέμα των απολύσεων υπάρχουν και άλλες προτάσεις για τη βελτίωση του καθεστώτος των απολύσεων, που επίσης αποσιωπήθηκαν, όπως η πρόβλεψη αποζημιώσεων απολύσεων και σε περίπτωση που παραιτείται ο εργαζόμενος από τη δουλειά, περίπτωση κατά την οποία σήμερα δεν παίρνει καμία αποζημίωση. Η πρόταση αυτή έγινε προκειμένου να διευκολύνεται ο εργαζόμενος που θέλει να αλλάξει δουλειά να μη διστάζει να πάρει την απόφαση αυτή. Είναι ένα μέτρο για τη διευκόλυνση της κινητικότητας των εργαζομένων, η οποία σήμερα θεωρείται κλειδί για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Το πιο περίεργο όμως με τις διαρροές είναι ότι αποσιωπήθηκε τελείως η καινοτόμος πρόταση να σταματήσει επιτέλους η δυσμενής διάκριση σε βάρος των εργατών, με το χαμηλό ποσό αποζημιώσεων που παίρνουν σε σχέση με τους υπαλλήλους. Απʼ ό,τι γνωρίζω, τέτοια δυσμενής διάκριση σε βάρος των εργατών δεν υφίσταται στις άλλες χώρες τις Ε.Ε. Οι εθνικές γενικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας προβαίνουν σε κάποια σχετική βελτίωση, αλλά η διαφορά παραμένει μεγάλη. Αυτή η πρόταση πέρασε με αντίστροφο τρόπο στην κοινή γνώμη, και συγκεκριμένα με τίτλους για δήθεν μείωση των αποζημιώσεων απολύσεων. Η έκθεση δεν περιέχει πρόταση για μείωση των αποζημιώσεων απολύσεων των υπαλλήλων. Οι δύο αναφορές που κάνει γενικώς για το ύψος των αποζημιώσεων απολύσεων είναι σαφείς. Η μία από αυτές περιέχει την παρατήρηση ότι το θεωρούμενο υψηλό ποσό αποζημίωσης δικαιολογείται στη χώρα μας από την έλλειψη κάθε προστασίας του απολυόμενου εργαζόμενου.

Τι προβλέπει η έκθεσή σας για τα επιδόματα ανεργίας και την προστασία του ανέργου;
Οι προτάσεις για τους ανέργους είναι ιδιαίτερα πρωτοποριακές και περιέργως δεν προβλήθηκαν καθόλου. Εκείνο που θεωρώ ιδιαίτερα επιζήμιο για το εργατικό κίνημα είναι οι δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που μία από τις πλέον ρηξικέλευθες προτάσεις, που είναι να παύσει η μεταχείριση του ανέργου ως παρία και να μετατρέψουμε το επίδομα ανεργίας σε επίδομα απασχόλησης, δεν την κατανόησε και την καταλόγισε ως πρόταση προώθησης της ευελιξίας.
Συνοπτικά θα ήθελα να πω μερικές από τις προτάσεις, όπως η μείωση των χρονικών προϋποθέσεων για επιδότηση, η σταδιακή αύξηση του επιδόματος ανεργίας για την κάλυψη πλήρους εισοδήματος των ανέργων και ή η επανασύνδεση του κατωτάτου επιδόματος με τα δύο τρίτα τουλάχιστον του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη καθώς και η κλιμάκωσή του, η χαλάρωση των αυστηρών προϋποθέσεων της τακτικής επιδότησης ανεργίας, έτσι ώστε οι προστατευτικές διατάξεις να καλύψουν και τις νέες μορφές απασχόλησης, η κατάργηση των ανεπίτρεπτων διακρίσεων και διαφοροποιήσεων που υφίστανται διάφορες κατηγορίες ανέργων, η επιμήκυνση της διάρκειας επιδότησης για τους ανέργους άνω των 41 ετών. Ακόμη προτείνεται η δημιουργία ταμείου ανεργίας ελεύθερων επαγγελματιών, που θα είναι οργανωμένο σε προαιρετική βάση, καθώς και η επέκταση της ασφάλειας της ανεργίας των μισθωτών και σε εκείνους τους τυπικά αυτοαπασχολούμενους που παρέχουν εργασία για έναν κυρίως πελάτη. Υπάρχουν και άλλες προτάσεις που ο χώρος αυτός δεν μας επιτρέπει να τις αναπτύξουμε.

Τα στατιστικά στοιχεία θέλουν την ανεργία τα τελευταία χρόνια να περιορίζεται, αλλά οι άνεργοι είναι εδώ. Μπορείτε να μας αναφέρετε συγκεκριμένα μέτρα που περιέχονται στην έκθεση για την αντιμετώπιση της ανεργίας και τον έλεγχο της μαύρης εργασίας;
Η αδήλωτη ή μαύρη εργασία συνιστά, όπως είπαμε και στην αρχή, την απόλυτη ευελιξία. Παρόλα αυτά, αν εξαιρέσουμε μερικούς γενικόλογους αφορισμούς, κανείς δεν έχει ασχοληθεί με σοβαρό τρόπο για την αντιμετώπισή της. Το ποσοστό της αδήλωτης εργασίας είναι αρκετά αυξημένο σε σχέση με τα αντίστοιχα ποσοστά των χωρών της δυτικής Ευρώπης. Πολλοί ισχυρίζονται ότι τελικά αυτό βολεύει όλους, λέγοντας μάλιστα ότι συνιστά πηγή αύξησης του εισοδήματος των εργαζομένων. Ο τελικός απολογισμός είναι αρνητικός κυρίως διότι αποδυναμώνει τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Η αντιμετώπισή της δεν γίνεται μόνο με κατασταλτικά μέτρα, αλλά απαιτεί συνδυασμό μέτρων, προληπτικών, ελκυστικών, κατασταλτικών.

Τα μέτρα αυτά έχουν βέβαια κόστος. Η flexicurity,όπως τονίζεται στην έκθεση, δεν είναι φτηνή αλλά κοστίζει. Τα μέτρα όμως αυτά είναι ανταποδοτικά, εφόσον γίνουν με συντονισμένο τρόπο, που θα συνδυάζουν ευελιξία, ασφάλεια, κινητικότητα. Θέλουμε-δεν θέλουμε πρέπει να διδαχτούμε από τις εμπειρίες άλλων χωρών και να εργαστούμε μεθοδικά για να βρούμε τους δικούς μας αποτελεσματικούς τρόπους, με βάση τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής διοίκησης και της ελληνικής αγοράς εργασίας".

Από τα ΝΕΑ η γνώμη της Ελίζας Παπαδάκη:

"Είναι καλό ότι δημοσιοποιήθηκε η έκθεση για τη σύζευξη ευελιξίας με ασφάλεια στην απασχόληση. Οι συντάκτες της, ομάδα επιστημόνων, νομικών κυρίως, με επικεφαλής τον καθηγητή Γιάννη Κουκιάδη, έχουν συγκεντρώσει μεγάλο όγκο πληροφοριών γύρω από το κεντρικό αυτό θέμα της ευρωπαϊκής πολιτικής απασχόλησης, επιχειρούν διασταυρώσεις με τις πραγματικότητες στις αγορές εργασίας, τη νομοθεσία και τις ακολουθούμενες πολιτικές στην Ελλάδα, και συνάγουν κάποιες μεταρρυθμιστικές προτάσεις. Τιτλοφορούν όμως την έκθεσή τους «ενδιάμεση», καθώς πιστεύουν ότι πριν προωθηθούν οποιεσδήποτε αλλαγές χρειάζεται μια μεγάλη δημόσια συζήτηση, ιδίως μεταξύ εργοδοτών και συνδικάτων των εργαζομένων, για την οποία προσφέρουν πλούσιο υλικό. Υποστηρίζουν μάλιστα, συμφωνώντας με την πρακτική πολλών άλλων χωρών, ότι προτιμότερο θα ήταν μια τέτοια συζήτηση/διαπραγμάτευση να καταλήξει σε συμφωνίες και σε αυτή τη βάση να γίνουν κατόπιν όποιες νομοθετικές ρυθμίσεις απαιτηθούν.

Έχει πια ακουστεί ότι η ευελιξία με ασφάλεια στην απασχόληση, που ξεκίνησε την περασμένη δεκαετία από τη Δανία (με την ονομασία flexicurity), είχε εκεί πολύ θετικά αποτελέσματα: υψηλή απασχόληση, καλά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό που διαρκώς αποκτά νέες γνώσεις, πολλές καλές θέσεις εργασίας, χαμηλή ανεργία. Ενώ όμως εξαπλώθηκε με παραλλαγές σε διάφορες χώρες, εκδοχές της έχουν υιοθετήσει η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και αρκετές εθνικές συνδικαλιστικές ενώσεις και από πέρυσι αποτελεί επίσημη πολιτική της Ε.Ε. με υποχρέωση κάθε χώρας- μέλους να ανακοινώνει την πρόοδό της σχετικά, σε μας προσκρούει σε έντονη δυσπιστία που απέτρεψε έως τώρα κάθε ουσιαστική συζήτηση. Η αρνητική εμπειρία από τις υπαρκτές μορφές ευέλικτης απασχόλησης στην Ελλάδα, που συνήθως ισοδυναμούν με εργοδοτική αυθαιρεσία και παντελή έλλειψη προστασίας και δικαιωμάτων των εργαζομένων, τροφοδοτεί φόβους ότι κάθε ελαστικοποίηση των υφιστάμενων κανόνων θα γενικεύσει τέτοια φαινόμενα, θα χειροτερεύσει τη θέση όσων εργαζομένων η απασχόληση και τα δικαιώματα ακόμα προστατεύονται. Κατανοώντας τις ενστάσεις αυτές, οι συντάκτες της έκθεσης αναλώνουν μεγάλο μέρος από το πρώτο εισαγωγικό κεφάλαιο για να εξηγήσουν πώς οι αλλαγές στην οικονομία, στην τεχνολογία, στην οργάνωση των επιχειρήσεων τις τελευταίες δεκαετίες οδηγούν σε όλον τον κόσμο στην εισαγωγή ευελιξίας στην απασχόληση. Πουθενά δεν μπόρεσαν να την εμποδίσουν οι περιορισμοί του καθιερωμένου εργατικού δικαίου. Το ζητούμενο είναι επομένως νέες μορφές προστασίας, νέα δικαιώματα και κίνητρα που να αντιστοιχούν στη μεταβαλλόμενη οργάνωση της οικονομίας. Γι΄ αυτό εισηγούνται στα συνδικάτα να τις διαπραγματευθούν, ώστε να συνδυάσουν την ευελιξία με την ασφάλεια των εργαζομένων. Και γι΄ αυτό υπογραμμίζουν την παράλληλη απαίτηση να οικοδομηθεί ένα νέο κοινωνικό κράτος, ικανό να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες.

Το μεγαλύτερο ταμπού στην ελληνική αντιπαράθεση είναι ίσως η προστασία από τις απολύσεις. Ώς τώρα αντιμετωπίζεται αφενός με προσπάθειες να περιορισθεί το δικαίωμα του εργοδότη να απολύει και αφετέρου με αποζημίωση των απολυομένων. Τα αποτελέσματα, όπως ξέρουμε, είναι πενιχρά. Αλλά η έκθεση αναπτύσσει τη νέα αντίληψη για τα δικαιώματα του απολυομένου: Εφόσον καταργείται η θέση εργασίας που κατείχε, θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν νέες δεξιότητες που θα χρειασθεί, να διασφαλισθεί μεταβατικά το εισόδημά του, και να του εξασφαλισθεί μια νέα βιώσιμη θέση. Η απόλυση έτσι δεν οδηγεί στην ανεργία αλλά σε ανανέωση της απασχόλησης. Ακούγεται ουτοπικό στις ελληνικές συνθήκες; Για να υλοποιηθεί μια τέτοια αντίληψη προϋποθέτει οπωσδήποτε μεγάλες αλλαγές: στις επιχειρήσεις που θα πρέπει να προβλέπουν τις αλλαγές στο εργατικό τους δυναμικό, να καλύπτουν μέρος του κόστους τους και να συντονίζονται μεταξύ τους, στο κράτος όχι μόνο για να αυξήσει αλλά προπάντων για να κατευθύνει αποδοτικά τους πόρους που διαθέτει για εκπαίδευση, κατάρτιση και απασχόληση, τέλος στους ίδιους τους εργαζομένους για να δεχθούν την πρόκληση της κινητικότητας, καθώς και τη μετατροπή της προστασίας από προνομιακή για λίγους σε ελαστικότερη αλλά καθολική για όλους τους εργαζομένους.

Η βασικότερη διαρθρωτική αλλαγή που απαιτείται στον κοινωνικό τομέα, υποστηρίζει η έκθεση, είναι η διά βίου μάθηση, όχι πια πλασματική αλλά πραγματική, με μέτρηση των αποτελεσμάτων της για την ένταξη στην αγορά εργασίας. Διεξοδικά αναλύει το φαινόμενο των οικονομικά εξαρτημένων αυτοαπασχολουμένων- εργαζομένων με δελτίο παροχής υπηρεσιών σε έναν ή περισσότερους εργοδότες - για να προτείνει την υπαγωγή τους στις εγγυήσεις της εργατικής νομοθεσίας, διερευνά μέτρα για να καταπολεμηθεί η εκτεταμένη παράνομη ευελιξία της αδήλωτης εργασίας που εμποδίζει ανοίγματα στη νόμιμη ευελιξία, καταγράφει την ανεπαρκή προστασία των ανέργων, επαναφέρει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Διαβάζοντας κανείς την έκθεση δεν απορεί που η κυβέρνηση την κράτησε στο συρτάρι. Τώρα όμως που βγήκε στο φως, επιβάλλεται να συζητηθεί".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Πηγή της εικόνας)

Το 1971

μερικά καντόνια της Ελβετίας δίνουν δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, ο Τσάρλς Μάνσον καταδικάζεται σε θάνατο (που μετατράπηκε σε ισόβια) για το φόνο της Σάρον Τέϊτ, ο Αμίν Νταντά γίνεται πρόεδρος της Ουγκάντας, η Intel κατασκευάζει τον πρωτο μικροεπεξεργαστή, υποτιμάται το δολλάριο κι οι ΗΠΑ παύουν να ακολουθούν στο σύστημα Μπρέντον - Γούντς, γεννιέται η τραγουδίστρια Ερικα Μπαντού, οι Τζέθρο Τουλ κάνουν το δίσκο Aqualung



Sitting on the park bench
eyeing little girls with bad intent.
Snot is running down his nose
greasy fingers smearing shabby clothes.
Aqualung
Drying in the cold sun
Watching as the frilly panties run.
Aqualung
Feeling like a dead duck
spitting out pieces of his broken luck.
Whoa, aqualung

Sun streaking cold
an old man wandering lonely.
Taking time
the only way he knows.
Leg hurting bad,
as he bends to pick a dog-end
he goes down to the bog
and warms his feet.

Feeling alone
the army's up the road
salvation a la mode and
a cup of tea.
Aqualung my friend
don't you start away uneasy
you poor old sod, you see, it's only me.
Do you still remember
The December's foggy freeze
when the ice that
clings on to your beard was
screaming agony.
And you snatch your rattling last breaths
with deep-sea-diver sounds,
and the flowers bloom like
madness in the spring.

Νεκρές σελίδες

Το απόρρητο έγγραφο της CIA, που δημοσίευσαν σήμερα τα ΝΕΑ κι αφορά την περίοδο λίγο πριν από τα Ιουλιανά (1965), θα μπορούσε, αν δεν αποτελούσε ντοκουμέντο, να είναι ένα καλό "υπόδειγμα" αυτού που στα σύγχρονα ... ελληνικά λέγεται "storyboard".

Δεν έχει γίνει γνωστό εάν ο συντάκτης της αναφοράς έκανε, πέρα από αυτή του πράκτορα, κι άλλη δουλειά, θα μπορούσε πάντως "χαλαρά" νάγραφε σενάρια. Η προσεγμένη εναλλαγή των πρωταγωνιστών, ο κοφτός λόγος, ο ενεστώτας χρόνος της αφήγησης κι άλλα βοηθούν στον καταιγιστικό ρυθμό του κειμένου, που σχεδόν κόβει την ανάσα.

Δεν πέρασε, βέβαια, πολύς καιρός και η έκθεση αυτή επιβεβαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό με όσα επακολούθησαν. Αυτό, άλλωστε, είναι ανέκαθεν και το άγχος των σεναριογράφων για τα σενάριά τους, που κατά τον Αντονιόνι "... προϋποθέτουν τα φίλμ, δεν έχουν αυτονομία, είναι μόνο νεκρές σελίδες...".

( Πηγή της φωτογραφίας)

Κατακτήσεις

Υπερασπιζόμενος ο Α. Τσίπρας τους αντιδρούντες στην "είσοδο" της Ντόϊτσε Τέλεκομ στον ΟΤΕ εργαζόμενους δήλωσε, πως οι αγώνες τους "... θα οδηγήσουν στο μέλλον στην ανάκτηση των κεκτημένων...".

(Πηγή της φωτογραφίας)

One man show

Από τη σημερινή ΕΞΕΔΡΑ ΤΩΝ ΣΠΟΡ η γνώμη του Α. Σπυρόπουλου:

"Τα έντεκα πρωταθλήματα ο Ολυμπιακός «καλώς» τα πήρε. Και για το δωδέκατο που του ξέφυγε δεν φταίει ο Ολυμπιακός. Φταίει ως γνωστόν ο κύριος Δούρος. Ο,τι πει ο πρόεδρος-γκανιάν. Επίσης, εκείνο το ματς με τον Πανιώνιο «καλώς» παίχτηκε στον αγωνιστικό χώρο και δεν κρίθηκε στα χαρτιά. Αλλά τούτο εδώ με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, μολονότι χάθηκε στον αγωνιστικό χώρο, «καλώς» παίχτηκε στο CAS. Διότι «υπάρχουν και κανονισμοί». Ξανά ό,τι πει ο πρόεδρος.

Η ρητορική του Σωκράτη Κόκκαλη είναι δύσκολο πλέον να περιέχει στοιχεία αληθινής έκπληξης. Είναι και ανιαρό να τα βάζει κανείς μαζί της. Ο Σωκράτης Κόκκαλης σε είκοσι μέρες κλείνει τα 69 χρόνια του. Να τα χιλιάσει, αλλά δεν έχει πολλή πλάκα να κοντράρεις έναν 69χρονο που παλιμπαιδίζει...

Το ελληνικό ποδόσφαιρο υπήρξε περίπου από τα γεννοφάσκια του κυρίως προεδροκεντρικό. Οι εποχές των συλλόγων ορίζονται στην ιστορία κατά κανόνα από το όνομα του εκάστοτε προέδρου. Εποχή Καμπάνη, Γουλανδρή, Παντελάκη, Μπάρλου, Νταϊφά, Βαρδινογιάννη, Μελισσανίδη, Κόκκαλη... Στην Αγγλία (για την κατανόηση της αντιδιαστολής) λένε εποχή Μπάσμπι, Σάνκλι, Πέισλι, Φέργκιουσον, Βενγκέρ... Δεν υπάρχει σ' αυτό εξ ορισμού καλό ή κακό. Και η (πρώτη) μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν του Μπερναμπέου. Αλλα η Dream Team της Μπαρτσελόνα ήταν περισσότερο του Κρόιφ, παρά του Νούνιεθ. Η Ιντερ των 60s, περισσότερο του Ελένιο Ερέρα, παρά του (πατέρα) Μοράτι. Η Αντερλεχτ που μεγαλούργησε στα 70s ήταν του Βαν ντεν Στοκ. Η Μπενφίκα όμως ήταν του Εουσέμπιο. Αλλά η Γιούβε του Ανιέλι. Εχει να κάνει, όπου δεν επικρατεί η παγιωμένη παράδοση, με τον όγκο της προσωπικότητας.

Ο Ολυμπιακός είναι 100% του Κόκκαλη. Οπου κυριαρχεί το προεδροκεντρικό μοντέλο, δεν ξενίζει όσο θα ξένιζε (για την ακρίβεια, θα έμοιαζε εξωκοσμικό φαινόμενο) π.χ. το να έβγαινε ο ιδιοκτήτης της Γιουνάιτεντ, ο Γκλέιζερ, να κόμπαζε για την υπεροχή του κλαμπ έναντι του ανταγωνισμού και να προχωρούσε σε... δωρεάν μαθήματα πρωταθλητισμού στον Πίτερ Χιλ-Γουντ της Αρσεναλ ή (σε νουθεσίες, πώς δεν θα τους φάνε τα λεφτά οι γύρω-γύρω που θα βρουν έδαφος και θα την πέσουν) στους Αμερικανούς της πολυμετοχικής Λίβερπουλ. Πέρα από το μοντέλο, ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει άλλον ένα λόγο που ενθαρρύνεται να το κάνει. Η Ελλάδα -δεν είναι η μοναδική χώρα που αντιμετωπίζει διαφθορά στο ποδόσφαιρο, ωστόσο- είναι η μοναδική δυτικοευρωπαϊκή χώρα, όπου η διαφθορά, καθότι πρακτικά ανέλεγκτη και ως εκ τούτου διαχρονικά ατιμώρητη, όχι απλώς δεν απαξιώνεται, αλλά παίρνει διάσταση μαγκιάς.

Ο μάγκας λοιπόν λέει ό,τι θέλει. Και πάλι... μάγκας είναι, αφού φέρνει αποτέλεσμα. Διότι, εκτός από προεδροκεντρικό, το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι και (εξόχως) αποτελεσματοκεντρικό. Οποιος έχει το αποτέλεσμα... δικαιούται διά να ομιλεί. Οι άλλοι οφείλουν να (υπ)ακούν και να μαθαίνουν. Θα μπορούσε να το κάνει φέτος στη Β' Εθνική πατώντας στο ράλι της μετοχής του Πανσερραϊκού και ο Πέτρος Θεοδωρίδης. Πράγμα που δεν θα ήταν το μεγαλύτερο κακό! Το τέλος της λογικής θα ήταν να το έκαναν οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές της χρονιάς στη Γ' Εθνική. Στον Βορρά ο αγλαός Μάκης Ψωμιάδης, στον Νότο ο («διαβόητος» κατά το κλισέ των δελτίων ειδήσεων) κύριος Τσακογιάννης".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

ΥΓ: Μετά το χθεσινό "διαζύγιο" με τον Ιλια Ιβιτς απομένει να δει κανείς, αν η θέση του τεχνικού διευθυντή θα καταργηθεί ή απλώς θα μείνει κενή (μέχρι να πληρωθεί).

(Πηγή της εικόνας)

Εξοδα

Τα αποτελέσματα που έφερε η Χίλαρι Κλίντον στις χθεσινές προκριματικές εκλογές σε Βόρεια Καρολίνα και Ιντιάνα (νίκη με μία μονάδα διαφορά στη δεύτερη και ήττα με δώδεκα στην πρώτη) εκτός όλων των άλλων, την αναγκάζει να αυτοχρηματοδοτήσει την καμπάνια της με 6,4 εκατ. δολλάρια μιας κι οι δωρητές φαίνονται απρόθυμοι να το κάνουν.

(Πηγή της εικόνας)

Προβλήματα

(Πηγή του σκίτσου των Wise και Aldrich)

Moment of truth

Στα χθεσινά ΝΕΑ η Π. Διαμάντακου έγραψε για το θέμα:

"Κάνει θραύση στις ΗΠΑ το παιχνίδι «Στιγμή της αλήθειας» («Μoment of truth»), όπου κοινοί θνητοί παίρνουν μέρος ομολογώντας τα μικροψέματα που λένε στη ζωή τους για να την αντέξουν. «Χτύπησε φλέβα» το εν λόγω παιχνίδι, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πει τα ψεματάκια του, αλλά δεν υπάρχει και κανείς που να μην αισθάνεται τις ενοχές του γι΄ αυτά. Ειδικώς στις κοινωνίες όπου ο πουριτανισμός και οι θρησκευτικές εμμονές δημιουργούν τις συνθήκες για μικρά ή μεγάλα ψέματα, ένα τέτοιο ριάλιτι είναι επόμενο να κάνει θραύση. Η απόλαυση της δημόσιας εξομολόγησης (κατάλοιπο θρησκευτικής αγωγής χάριν μιας θέσης στον Παράδεισο) και το όνειρο του κέρδους ενός μεγάλου ποσού (χάριν του επίγειου παραδείσου) μπλέκουν στα δίχτυα των κυνικών τηλεοπτικών παραγωγών τα θύματα των δυο μεγάλων κόσμων των ψευδαισθήσεων.

Σε αυτού του είδους τα τηλεπαιχνίδια αντίπαλοι των καθημερινών ανθρώπων δεν είναι οι συμπαίκτες τους, αλλά οι στρατιές έμπειρων ψυχολόγων που γνωρίζουν άριστα να διαχειρίζονται τις ανθρώπινες ψυχές και διαμορφώνουν τους κανόνες, οι οποίοι τους οδηγούν στη θεαματική καταστροφή.

Εξ ου και η παταγώδης αποτυχία της πλέον σκληρής παίκτριας του αμερικανικού παιχνιδιού στο φινάλε, από το οποίο προβλήθηκαν αποσπάσματα στην εκπομπή του Νίκου Μάνεση το πρωί του Σαββάτου στον Αlpha. Η παίκτρια είχε αγγίξει το όνειρο των 200.000δολαρίων έχοντας ομολογήσει μπροστά σε έναν εμβρόντητο σύζυγο, που καθόταν στις πρώτες σειρές του κοινού, ότι όχι μόνο τον απάτησε ενώ ήταν παντρεμένη μαζί του, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξεπέρασε τον πρώην της και θεωρούσε πάντοτε ότι θα ήταν καλύτερα αν είχε παντρευτεί εκείνον.

Η κάμερα έδειχνε τον σύζυγο να κρατά με απόγνωση το κεφάλι του, παραμένοντας όμως απολύτως σιωπηλός- προφανώς για να μην καταστρέψει την ευκαιρία τους τουλάχιστον να κερδίσουν από το ρεζίλεμά τους μερικές χιλιάδες δολάρια.

Το παιχνίδι βασίζεται στην τεχνική με την οποία οι αρχές ελέγχουν την ειλικρίνεια υπόπτων. Ηλεκτρόδια συνδεδεμένα με κομπιούτερ συλλαμβάνουν ακόμη και ανεπαίσθητους σπασμούς που κάνουν τα άκρα- συνήθως τα δάχτυλα- όταν κάποιος λέει ψέματα.

Το πλαίσιο των ερωτήσεων και των «εκπλήξεων» το διαμορφώνουν επιστήμονες ψυχολόγοι, αυτές οι «ιερές αγελάδες» της μεγάλης αγοράς και δη της τηλεοπτικής, που από τη θεραπεία της ανθρώπινης ψυχής πέρασαν στην εκμετάλλευση των αδυναμιών της. Ουδένα εκ των παραγωγών και των συμβούλων τους ψυχολόγων απασχολεί αν αυτός που εκτίθεται έχει την ψυχική δύναμη να διαχειριστεί την απογυμνωμένη, διάσημη πλέον περσόνα του σε μια κοινωνία κανιβαλική, ούτε αν αντέχουν οι οικείοι τους τις αποκαλύψεις και το στίγμα από αυτές".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

Κλειδιά κι αντικλείδια

Τί νάναι τόσο δύσκολο στη "διαχείριση" της επιτυχίας; Ενα μετά το άλλο πολλά είναι τα παραδείγματα "λαμπερών" ανθρώπων, που δείχνουν όχι μόνο να τα "χάνουν" μπροστά στην επιτυχία τους, αλλά συχνά να κάνουν κι ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τη "χαλάσουν".

Τελευταίο (;) κρούσμα, όπως πολύ παραστατικά γράφει ο Γ. Νασμής στα ΝΕΑ του Σαββάτου, ο Ροναλντίνιο που ζήτησε και πήρε από την ΕΠΑΕ 300.000 € μόνο και μόνο για να είναι παρών το καλοκαίρι του 2005 στην κλήρωση του ελληνικού πρωταθλήματος. Μετά το Ρονάλντο, που προσπαθεί να συνέλθει στην πατρίδα του εν μέσω αληθινών ή ψεύτικων σκανδάλων, τη Μπρίτνεϊ Σπίαρς, το Μακόλεϊ Κάλκιν (του "Μόνος στο Σπίτι") και τόσους άλλους ο Ροναλντίνιο έρχεται να θέσει ακόμη μια φορά το ερώτημα της αρχής.

Η απάντηση μπορεί να μην είναι μονοσήμαντη κι εύκολη, ένα μέρος της, όμως, βρίσκεται στην ανθρώπινη φύση που κατά το Μαρκ Τουέϊν (ίδια παντού και πάντα) "... αποθεώνει την επιτυχία και δεν έχει παρά περιφρόνηση να δείξει για την ήττα".

(Πηγή της εικόνας)

Καρφιά;

Ο Σ. Κόκκαλης έδωσε σήμερα συνέντευξη και μεταξύ πολλών άλλων "εξήγησε" γιατί παίρνει η ομάδα του πρωταθλήματα. Συγκεκριμένα είπε: "... Στο ποδόσφαιρο έχει πάρει 36 πρωταθλήματα σε 72 χρόνια. Και 22 φορές το κύπελο. Διερωτάται λοιπόν κανείς γιατί τα παίρνει; Πρώτα απ' όλα έχει την καλύτερη ομάδα, δεύτερον γιατί έχει τους πιο πιστούς και φανατικούς φιλάθλους...".

Κουβέντα δεν είπε για τους οπαδούς κι η Θύρα 7 θα αισθάνεται, δικαιολογημένα, παραμελημένη.

( Πηγή της εικόνας)

Γιατί το λέμε έτσι...

Από τα χθεσινά ΝΕΑ:

"Σαν σήμερα πριν από 30 χρόνια εστάλη το πρώτο σπαμ- ανεπιθύμητο- e-mail. Όμως το μήνυμα που έστειλε στις 3 Μαΐου του 1978 ο υπάλληλος εταιρείας μάρκετινγκ σε περίπου 400 άτομα στη δυτική ακτή των Ην. Πολιτειών δεν χαρακτηριζόταν σπαμ και δεν είχε κακό σκοπό.

Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το σπαμ πήρε το όνομά του από την κωμική τηλεοπτική σειρά των Μόντι Πάιθον «Flying Circus». Στο σκετσάκι που είχαν προετοιμάσει μια παρέα Βίκινγκς σε ένα εστιατόριο καταλήγει να τραγουδά αρκετή ώρα σπαμ, σπαμ, σπαμ. Γιατί; Γιατί στο εστιατόριο, σε κάθε πιάτο που σέρβιραν, πρόσθεταν και σπαμ- ένα άκρως εμπορικό προϊόν κονσέρβας που περιλάμβανε ένα μείγμα βοδινού και χοιρινού. Οι πελάτες του εστιατορίου εκνευρίστηκαν. «Έτσι δόθηκε η εξής έννοια στο σπαμ- είναι κάτι που επαναλαμβάνεται συνέχεια προκαλώντας ακόμη και εκνευρισμό», επισημαίνει ο Μπραντ Τέμπλετον, ο οποίος ερεύνησε σε βάθος το θέμα της ονομασίας των σπαμ. Βέβαια σήμερα, τα σπαμ εκνευρίζουν εκατομμύρια ανθρώπους καθημερινά, όχι απλώς τους πελάτες ενός εστιατορίου. Υπολογίζεται ότι τα ανεπιθύμητα μηνύματα που στέλνονται στα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία της Gmail (την υπηρεσία που προσφέρει η Google) τετραπλασιάστηκαν από το 2004 ώς το 2008, φτάνοντας από το 20%, στο 80%".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ