One man show

Από τη σημερινή ΕΞΕΔΡΑ ΤΩΝ ΣΠΟΡ η γνώμη του Α. Σπυρόπουλου:

"Τα έντεκα πρωταθλήματα ο Ολυμπιακός «καλώς» τα πήρε. Και για το δωδέκατο που του ξέφυγε δεν φταίει ο Ολυμπιακός. Φταίει ως γνωστόν ο κύριος Δούρος. Ο,τι πει ο πρόεδρος-γκανιάν. Επίσης, εκείνο το ματς με τον Πανιώνιο «καλώς» παίχτηκε στον αγωνιστικό χώρο και δεν κρίθηκε στα χαρτιά. Αλλά τούτο εδώ με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, μολονότι χάθηκε στον αγωνιστικό χώρο, «καλώς» παίχτηκε στο CAS. Διότι «υπάρχουν και κανονισμοί». Ξανά ό,τι πει ο πρόεδρος.

Η ρητορική του Σωκράτη Κόκκαλη είναι δύσκολο πλέον να περιέχει στοιχεία αληθινής έκπληξης. Είναι και ανιαρό να τα βάζει κανείς μαζί της. Ο Σωκράτης Κόκκαλης σε είκοσι μέρες κλείνει τα 69 χρόνια του. Να τα χιλιάσει, αλλά δεν έχει πολλή πλάκα να κοντράρεις έναν 69χρονο που παλιμπαιδίζει...

Το ελληνικό ποδόσφαιρο υπήρξε περίπου από τα γεννοφάσκια του κυρίως προεδροκεντρικό. Οι εποχές των συλλόγων ορίζονται στην ιστορία κατά κανόνα από το όνομα του εκάστοτε προέδρου. Εποχή Καμπάνη, Γουλανδρή, Παντελάκη, Μπάρλου, Νταϊφά, Βαρδινογιάννη, Μελισσανίδη, Κόκκαλη... Στην Αγγλία (για την κατανόηση της αντιδιαστολής) λένε εποχή Μπάσμπι, Σάνκλι, Πέισλι, Φέργκιουσον, Βενγκέρ... Δεν υπάρχει σ' αυτό εξ ορισμού καλό ή κακό. Και η (πρώτη) μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν του Μπερναμπέου. Αλλα η Dream Team της Μπαρτσελόνα ήταν περισσότερο του Κρόιφ, παρά του Νούνιεθ. Η Ιντερ των 60s, περισσότερο του Ελένιο Ερέρα, παρά του (πατέρα) Μοράτι. Η Αντερλεχτ που μεγαλούργησε στα 70s ήταν του Βαν ντεν Στοκ. Η Μπενφίκα όμως ήταν του Εουσέμπιο. Αλλά η Γιούβε του Ανιέλι. Εχει να κάνει, όπου δεν επικρατεί η παγιωμένη παράδοση, με τον όγκο της προσωπικότητας.

Ο Ολυμπιακός είναι 100% του Κόκκαλη. Οπου κυριαρχεί το προεδροκεντρικό μοντέλο, δεν ξενίζει όσο θα ξένιζε (για την ακρίβεια, θα έμοιαζε εξωκοσμικό φαινόμενο) π.χ. το να έβγαινε ο ιδιοκτήτης της Γιουνάιτεντ, ο Γκλέιζερ, να κόμπαζε για την υπεροχή του κλαμπ έναντι του ανταγωνισμού και να προχωρούσε σε... δωρεάν μαθήματα πρωταθλητισμού στον Πίτερ Χιλ-Γουντ της Αρσεναλ ή (σε νουθεσίες, πώς δεν θα τους φάνε τα λεφτά οι γύρω-γύρω που θα βρουν έδαφος και θα την πέσουν) στους Αμερικανούς της πολυμετοχικής Λίβερπουλ. Πέρα από το μοντέλο, ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει άλλον ένα λόγο που ενθαρρύνεται να το κάνει. Η Ελλάδα -δεν είναι η μοναδική χώρα που αντιμετωπίζει διαφθορά στο ποδόσφαιρο, ωστόσο- είναι η μοναδική δυτικοευρωπαϊκή χώρα, όπου η διαφθορά, καθότι πρακτικά ανέλεγκτη και ως εκ τούτου διαχρονικά ατιμώρητη, όχι απλώς δεν απαξιώνεται, αλλά παίρνει διάσταση μαγκιάς.

Ο μάγκας λοιπόν λέει ό,τι θέλει. Και πάλι... μάγκας είναι, αφού φέρνει αποτέλεσμα. Διότι, εκτός από προεδροκεντρικό, το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι και (εξόχως) αποτελεσματοκεντρικό. Οποιος έχει το αποτέλεσμα... δικαιούται διά να ομιλεί. Οι άλλοι οφείλουν να (υπ)ακούν και να μαθαίνουν. Θα μπορούσε να το κάνει φέτος στη Β' Εθνική πατώντας στο ράλι της μετοχής του Πανσερραϊκού και ο Πέτρος Θεοδωρίδης. Πράγμα που δεν θα ήταν το μεγαλύτερο κακό! Το τέλος της λογικής θα ήταν να το έκαναν οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές της χρονιάς στη Γ' Εθνική. Στον Βορρά ο αγλαός Μάκης Ψωμιάδης, στον Νότο ο («διαβόητος» κατά το κλισέ των δελτίων ειδήσεων) κύριος Τσακογιάννης".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

ΥΓ: Μετά το χθεσινό "διαζύγιο" με τον Ιλια Ιβιτς απομένει να δει κανείς, αν η θέση του τεχνικού διευθυντή θα καταργηθεί ή απλώς θα μείνει κενή (μέχρι να πληρωθεί).

(Πηγή της εικόνας)