Από το χθεσινό ΒΗΜΑ, που αναδημοσίευσε από τους Times μέρος ενός ενδιαφέροντος ιστορικού στις ορκωμοσίες αμερικανών προέδρων του Ben Macintyre: "Η τελετή της ορκωμοσίας, καλή ή κακή, εντυπωσιακή ή αδιάφορη, είναι εκείνη που αναμφίβολα δίνει το πρώτο στίγμα μιας προεδρικής θητείας. Ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Ουάσιγκτον, δεν έβλεπε την ώρα να τελειώσει. Ψέλλισε ένα «Θεέ μου,βοήθησέ με» καθώς τελείωνε τον όρκο του, φίλησε τη Βίβλο και εκφώνησε μια ομιλία μόλις 135 λέξεων.
Αντίθετα, ο Γουίλιαμ Χένρι Χάρισον μίλησε επί δύο ώρες, το 1841, κάτω από τη βροχή. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έπαθε πνευμονία και πέθανε μέσα σε έναν μήνα.
Ο πιο άτυχος ήταν ο Αντριου Τζάκσον, ο οποίος παραλίγο να λιντσαριστεί την ημέρα της ορκωμοσίας του το 1829 από ένα εξαγριωμένο πλήθος. Σώθηκε διαφεύγοντας με άλογο.
Στην ορκωμοσία του Οδυσσέα Γκραντ η αίθουσα χορού ήταν τόσο κρύα που οι καλεσμένοι χόρευαν με τα παλτά και τα καπέλα τους, ενώ λέγεται ότι πουλιά που έπεφταν νεκρά από το κρύο προσγειώνονταν στα πιάτα των έντρομων κυριών.
Για κάποιους, η στιγμή ήταν μια ευκαιρία για επίδειξη. Το 1893 ο Γκρόβερ Κλίβελαντ προσέφερε στους καλεσμένους του κιλά σαλάτας αστακού, ενώ προσέλαβε πολυπληθή ορχήστρα και μία ομάδα από δέκα κουρείς οι οποίοι περιποιήθηκαν τα μουστάκια των καλεσμένων του! Η δεύτερη ορκωμοσία του Αβραάμ Λίνκολν ήταν άλλη μία άσκηση στην υπερβολή, ενώ η παρέλαση του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ διέθετε 73 ορχήστρες και αρκετούς ελέφαντες.
Σε αντίθετη κατεύθυνση κινήθηκε ο Τζίμι Κάρτερ, ο οποίος επέλεξε μια ανεπίσημη τελετή, που ταίριαζε στους δύσκολους καιρούς στους οποίους άρχισε η προεδρία του. Αφού ορκίστηκε, διένυσε πεζός την απόσταση των δυόμισι χιλιομέτρων ως τον Λευκό Οίκο. Για την τελετή ξοδεύτηκαν μόλις 3,5 εκατ. δολάρια. Λίγα χρόνια αργότερα ο Μπιλ Κλίντον διέθεσε 33 εκατ. δολάρια.
Στην ορκωμοσία του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι ο ποιητής Ρόμπερτ Φροστ ζαλίστηκε από τον ήλιο και δεν μπόρεσε να διαβάσει το ποίημά του, με αποτέλεσμα να απαγγείλει από μνήμης ένα άλλο, παλαιότερο".
Αντίθετα, ο Γουίλιαμ Χένρι Χάρισον μίλησε επί δύο ώρες, το 1841, κάτω από τη βροχή. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έπαθε πνευμονία και πέθανε μέσα σε έναν μήνα.
Ο πιο άτυχος ήταν ο Αντριου Τζάκσον, ο οποίος παραλίγο να λιντσαριστεί την ημέρα της ορκωμοσίας του το 1829 από ένα εξαγριωμένο πλήθος. Σώθηκε διαφεύγοντας με άλογο.
Στην ορκωμοσία του Οδυσσέα Γκραντ η αίθουσα χορού ήταν τόσο κρύα που οι καλεσμένοι χόρευαν με τα παλτά και τα καπέλα τους, ενώ λέγεται ότι πουλιά που έπεφταν νεκρά από το κρύο προσγειώνονταν στα πιάτα των έντρομων κυριών.
Για κάποιους, η στιγμή ήταν μια ευκαιρία για επίδειξη. Το 1893 ο Γκρόβερ Κλίβελαντ προσέφερε στους καλεσμένους του κιλά σαλάτας αστακού, ενώ προσέλαβε πολυπληθή ορχήστρα και μία ομάδα από δέκα κουρείς οι οποίοι περιποιήθηκαν τα μουστάκια των καλεσμένων του! Η δεύτερη ορκωμοσία του Αβραάμ Λίνκολν ήταν άλλη μία άσκηση στην υπερβολή, ενώ η παρέλαση του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ διέθετε 73 ορχήστρες και αρκετούς ελέφαντες.
Σε αντίθετη κατεύθυνση κινήθηκε ο Τζίμι Κάρτερ, ο οποίος επέλεξε μια ανεπίσημη τελετή, που ταίριαζε στους δύσκολους καιρούς στους οποίους άρχισε η προεδρία του. Αφού ορκίστηκε, διένυσε πεζός την απόσταση των δυόμισι χιλιομέτρων ως τον Λευκό Οίκο. Για την τελετή ξοδεύτηκαν μόλις 3,5 εκατ. δολάρια. Λίγα χρόνια αργότερα ο Μπιλ Κλίντον διέθεσε 33 εκατ. δολάρια.
Στην ορκωμοσία του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι ο ποιητής Ρόμπερτ Φροστ ζαλίστηκε από τον ήλιο και δεν μπόρεσε να διαβάσει το ποίημά του, με αποτέλεσμα να απαγγείλει από μνήμης ένα άλλο, παλαιότερο".
Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ
(Πηγή της εικόνας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου