Σωστά επισημαίνει η Π. Διαμαντάκου για την ιστορία της Αμαλίας Καλυβίνου στα προχθεσινά ΝΕΑ: " Η Αμαλία δεν επέλεξε την τηλεόραση, προτίμησε να έχει τον έλεγχο της αφήγησης και τον έλεγχο της εικόνας της".
Η ίδια η Αμαλία είχε εξηγήσει με τρόπο άμεσο, γιατί δεν βγήκε στην τηλεόραση: "... λόγω της κατάστασης των πνευμόνων μου η φωνή μου δεν αντέχει εντάσεις και βήχω μόλις θυμώσω ή σηκώσω την ένταση της φωνής ... Δεν ήθελα να δείξω εικόνα αδυναμίας λόγω της φωνής και μόνο, για αυτό και θα συνεχίσω να παλεύω γραπτώς ..." (από το τελευταίο post της 3.5.07).
Δύο σύντομες παρατηρήσεις:
1) Η τηλεόραση, μολονότι κυριολεκτικά ψοφάει να δείχνει στο μεγάλο κοινό της ιστορίες ανθρώπινου πόνου, έχει με τον τρόπο της αποκλείσει όσους δεν αντέχουν τις φωνές
2) Σε πείσμα πολλών, συχνά η αιτία για πολλά πράγματα είναι απλή και προφανής. Ωραία τόχει πεί ο Φελίνι: "... Το καλύτερο κίνητρο για να κάνω μια ταινία είναι η υπογραφή του συμβολαίου...".
Η Αμαλία Καλυβίνου είχε ένα τουλάχιστον χειροπιαστό λόγο να μείνει μακριά από την τηλεόραση: ήξερε ότι εκεί ο συσχετισμός -όπως κι αν τόβλεπε κανείς- θα ήταν εις βάρος της και διεκδίκησε, αλλού, πεδίο μάχης με καλύτερες πιθανότητες νίκης. Αιφνιδιάζοντας τους πάντες πάλεψε γραπτώς. Κι αν ήταν νίκη αυτή.
1 σχόλιο:
Η τηλεόραση δεν είναι πλέον το μέσον της ομιλούσας εικόνας, αλλά το μέσο των εφφέ της εικόνας και του λόγου.
Ως εκ τούτου προκειμένου να δημιουργήσει κανείς την εικόνα του δεσπόζοντος ομιλητή στην TV πρέπει να φωνάζει δυνατά και να χειρονομεί (με αέρα απειλής), είναι δε δευτερεύουσας σημασίας η ποιότητα των επιχειρημάτων του.
Επομένως ισχύει και εδώ, κατ' ευθείαν αναλογίαν, το χαρτοπαικτικό θέσφατο της άγριας δύσης:
"A Smith & Wesson beats four Aces" ή επί το ελληνικότερον:
"Ένα περίστροφο είναι καλύτερο από ένα καρρέ του άσσου."
Δημοσίευση σχολίου