Μετά από πολλά έλαβε την προηγούμενη εβδομάδα την τελική του μορφή το νομοσχέδιο για τη συγκέντρωση στα ΜΜΕ. Αφού, προφανώς, είχε εξασφαλισθεί η σύμφωνη γνώμη όλης της χαμολόβαθμης κάστας των Βρυξελλών, το νομοσχέδιο που επιχειρεί -μεταξύ άλλων- να ρυθμίσει την αδειοδότηση των τηλεοπτικών καναλιών κατατέθηκε στη Βουλή.Ερώτημα είναι πόσοι γνωρίζουν, πως οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί επί 18 σχεδόν χρόνια (από το 1989 ως σήμερα) έχουν λάβει μόνο μία φορά κανονική άδεια. Η διάρκειά της, που έληξε προ πολλού, παρατείνεται συνεχώς και η τελευταία παράταση δίνεται με άρθρο του σ/ν, έως την 31.12.2007. Ουδείς γνωρίζει, εάν η παράταση αυτή θα είναι, όντως, η τελευταία. Γνώστες του χώρου, πάντως, αν έπρεπε να στοιχηματίσουν, με μεγαλύτερη ευκολία θα διάλεγαν την αρνητική απάντηση.
Εχει να κάνει, θα ρωτήσει κάποιος, όλη αυτή η απίστευτη καθυστέρηση μ' όσα δείχνει (ή δεν δείχνει) η τηλεόρασή μας; Νομίζω, ναι. Οχι μόνο επειδή ένα κράτος που δεν σέβεται τον εαυτό του (ώστε να τηρεί τη νομιμότητα) δίνει κακό παράδειγμα. Αλλά, κυρίως, γιατί δεν είναι σαφής και ομολογημένος ο λόγος αυτής της καθυστέρησης κι αφήνει τη φαντασία του καθενός να οργιάζει για να τον μαντέψει. Μέχρι οι αρμόδιοι υπουργοί να πούν, γιατί κοροϊδεύουν τόσα χρόνια, μπορούν εύκολα και τα κανάλια να κάνουν το ίδιο. Και η τηλεόραση να συμπεριφέρεται σαν τη στολισμένη νύφη που χρόνια τώρα περιμένει πρόταση γάμου: όσο περνάει ο καιρός, τόσο απελπίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου