Ο Φ. Γκέκας έφυγε πέρυσι από τον Παναθηναϊκό και την Ελλάδα, πήγε στη Μπόχουμ και τη Γερμανία, αναδείχθηκε σε ηγέτη της ομάδας του και πρώτο σκόρερ της Μπουντεσλίγκα, πρόσφατα δε πέτυχε και το πρώτο τέρμα του με την εθνική ομάδα. Από μια τέτοια χρονιά επιστρέφοντας ρωτήθηκε από πολλές εφημερίδες και μίλησε για πολλά. Με ένα τόνο υπερβολής που ο αέρας της επιτυχημένης σαιζόν, μάλλον, συγχωρεί, αναγόρευσε τους δημοσιογράφους του αθλητικού τύπου ως το μεγαλύτερο κακό στη χώρα, αναφέρθηκε στο επίπεδό τους, δυσφόρησε με την εύκολη κριτική που ασκούν εικοσάρηδες, "παντογνώστες" αθλητικογράφοι και αναρωτήθηκε, γιατί η Γερμανία των 82 εκ. κατοίκων να έχει 2 αθλητικά φύλλα κι η Ελλάδα (αισίως) 13; Υποψιάζομαι, ότι αν έλειπε η αναφορά σε "αθλητικογράφους", τα παραπάνω θα προσυπέγραφαν ευχαρίστως και άλλοι.
Οι έλληνες δημοσιογράφοι έχουν καταφέρει να συσπειρώνουν -υπέρ ή κατά- όλο και περισσότερο κόσμο γύρω από τη δουλειά τους. Και είναι μια δουλειά που στην Ελλάδα μπορεί και κάνει περίπου όποιος θέλει, χωρίς πάντοτε να διαθέτει (ούτε να του ζητούνται) κάποια τυπικά προσόντα. Ο τρόπος που θα κάνει τη δουλειά του εξαρτάται από ένα σωρό τυχαία πράγματα: το θράσος και την ανατροφή του, τις φιλοδοξίες και τα απωθημένα του, τις ανάγκες και το διευθυντή του. Απ' όπου και όποτε κι αν έχει τεθεί θέμα κατάρτισης και επιπέδου των δημοσιογράφων, ο αντίλογος είναι πάντα ο ίδιος: πως αντιδρούν όσοι ενοχλούνται από την ελευθεροτυπία και όχι από την αμετροέπεια και το φανατισμό, την προχειρότητα, την αδυναμία έκφρασης και την έλλειψη γνώσεων στο αντικείμενό τους.
Η δημοσιογραφική δεοντολογία ισχύει στη σημερινή μορφή από το 1998 και περιλαμβάνεται στον Κώδικα Επαγγελματικής Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης των Ενώσεων Συντακτών. Μια απλή αναγνωσή του αρκεί, για να διαπιστωθεί ο βαθμός αποδοχής του από τους έλληνες δημοσιογράφους και η συμμόρφωσή τους προς τις αρχές του.
Για να λέμε, πάντως, τα σύκα, σύκα για πολλά μπορεί δικαίως να ελέγχονται οι δημοσιογράφοι, όχι όμως και για τον πληθωρισμό στο επάγγελμά τους. Πώς να στελεχωθούν π.χ. 13 αθλητικές εφημερίδες, αν όχι και με νέα παιδιά που τους αρέσουν τα σπορ (κυρίως ποδόσφαιρο, άντε και μπάσκετ); Ποιοί άλλοι, αν όχι οι εικοσάρηδες, θα δέχονταν να δουλέψουν 12 και 14 ώρες χωρίς να πολυσκέπτονται ασφάλιση κι αποδοχές; Και επειδή δεν πέρασαν και πολλά χρόνια από τότε που ο Γκέκας ήταν εικοσάρης, θα μπορούσε τουλάχιστον αυτό εύκολα να το καταλάβει. Αλλά είπαμε: η επιτυχία μεθά γλυκά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου