Οι σημερινές εκλογές σε Ρωσία και Βενεζουέλα φαίνεται νάχουν κάτι κοινό: την επιθυμία των κυβερνώντων να παραμείνουν -πάση θυσία- στην εξουσία.Στο δημοψήφισμα του Τσάβες για συνταγματικές μεταρρυθμίσεις κρίνεται -μεταξύ άλλων- η κατάργηση του περιορισμού στην προεδρική θητεία. Στόχος είναι να μπορεί να εκλέγεται πρόεδρος όποιος ψηφίζεται από το λαό, χωρίς περιορισμούς στη θητεία του. Έτσι, αν ο λαός κρίνει, μπορεί κάποιος να είναι ισόβιος πρόεδρος.
Στις ρωσικές βουλευτικές εκλογές συμβαίνει κάτι ανάλογο. Σε λίγο ολοκληρώνεται η δεύτερη (και τελευταία κατά το σύνταγμα) θητεία του Πούτιν, ο οποίος δεν προκάλεσε ούτε ζήτησε αλλαγή στο σύνταγμα. Απλώς ανέλαβε επικεφαλής του κόμματος της Ενωμένης Ρωσίας, του οποίου την υπερψήφιση -ως πρόεδρος της χώρας- ζητεί από τους ρώσους στις σημερινές εκλογές.
Και οι δύο ηγέτες θέτουν στους ψηφοφόρους ουσιαστικά το ίδιο δίλημμα: αν δεν υπερψηφισθούν, οι χώρες τους θα οδηγηθούν στο χάος. Ακόμη κι αν αυτό δείχνει να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα, ο ωμός κυνισμός ή ρεαλισμός (ανάλογα με το πρίσμα που καθένας βλέπει τα πράγματα) με τον οποίο τίθεται, εκμεταλλεύεται άριστα το βασικό φόβο που ενυπάρχει σε κάθε εκλογή: "να πάρω τη σωστή απόφαση, ώστε να μην είναι μετά τα πράγματα χειρότερα από πριν".
Εκεί ποντάρουν Πούτιν και Τσάβες, αλλά κι όλοι οι ηγέτες μπροστά τις εκλογές. Κι όπως φαίνεται, τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει τη στάση ηγετών και ψηφοφόρων. Ούτε τα 10230,41 χιλιόμετρα που χωρίζουν τη Μόσχα από το Καράκας.
(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου