Κόντρες

Συχνά πυκνά ακούγεται, πως οι γενιές που διανύουν σήμερα την τρίτη ή τέταρτη δεκαετία της ζωής τους "μεγάλωσαν πιό γρήγορα", "προγραμματίσθηκαν" πιό συστηματικά κι έμαθαν να δουλεύουν εντατικότερα από ό,τι οι γενιές του 1950 και του 1960.

Είναι αλήθεια, ότι τα πράγματα (κυρίως) στην αρχή της επαγγελματικής ζωής των ανθρώπων είναι τα τελευταία χρόνια αρκετά διαφορετικά εν σχέσει με παλιότερα. Οι σημερινοί πενηντάρηδες (με 5ετή "ανοχή" ένθεν κι ένθεν) μεγάλωσαν σε ένα κλίμα που λίγο πολύ δικαιολογούσε (αν δεν "επέβαλε", κιόλας, με τον τρόπο του) κάπως μεγαλύτερες "διαδρομές" στην πορεία τους. Δεν είναι σπάνιες (το αντίθετο, μάλιστα) οι περιπτώσεις που τα φοιτητικά χρόνια κράτησαν 6-10 χρόνια, ακόμη κι όταν η σχολή ήταν μόλις 4.

Δεν είναι τελείως ξεκάθαρο, τί ακριβώς γινόταν στο διάστημα αυτό και γιατί αυτό το "καπέλο" ήταν αναγκαίο και, εν πάση περιπτώσει, συχνό. Η "ωραιοποίηση" της διαδρομής, το μπέρδεμα ως προς την ακολουθητέα κατεύθυνση ("αν δεν ξέρω που πηγαίνω, δεν κινδυνεύω και να χαθώ", όπως αναφέρει η Στ. Παναγιωτάκη στην Athens Voice), η έλλειψη καθαρών επαγγελματικών στόχων, η "παράλυση" μπροστά στη στρατιωτική θητεία (η μανία για το λεγόμενο "τρελόχαρτο"), ακόμη και το κυνήγι του έρωτα, έκαναν αρκετούς αυτής της γενιάς ν΄αρχίσουν να δουλεύουν γύρω στα 35. Αναλόγως καθυστέρησαν (αν ήρθαν) η ένταξη στο "σύστημα" κι η κοινωνική ανέλιξη, η πλούσια γκαρνταρόμπα με τα επαγγελματικά ρούχα (κοστούμια και ταγιέρ), τα σπορ αυτοκίνητα αλλά και η δημιουργία οικογένειας κι η απόκτηση παιδιών.

Σήμερα στην ηλικία των 30+ πολλοί έχουν ήδη όσα οι "προηγούμενοι" απέκτησαν στα +/- 45 χρόνια τους. Μαθημένοι από νωρίς στο συνεχές ωράριο και τον επαγγελματικό ανταγωνισμό, εκπαιδευμένοι να διασκεδάζουν σαββατόβραδα με σχεδόν επίσημα ρούχα, με αξιοθαύμαστη προσήλωση σε προσωπικούς, επαγγελματικούς κι άλλους στόχους κλήθηκαν ουσιαστικά να δουλέψουν επί περισσότερο χρόνο και πιό εντατικά, ίσως για να "καλυφθεί" το χαμένο έδαφος.

Ολα αυτά, ωστόσο, φαίνεται να μην ισχύουν γενικά, τουλάχιστον με τον απόλυτο τρόπο που σχεδόν πάντα διατυπώνονται. Οπως αναφέρει σήμερα ο Observer, μεγάλη επιφυλακτικότητα δείχνουν οι νεώτερες γενιές να διαδεχθούν στα σχολεία της Αγγλίας τους 50ρηδες, που σιγά σιγά οδεύουν προς τη σύνταξη. Η στάση τους μάλιστα αυτή φαίνεται να μην κάμπτεται από τους δελεαστικούς μισθούς, που συνήθως συνοδεύουν αυτές τις υψηλές στην εκπαιδευτική ιεραρχία θέσεις.

Είτε πρόκειται για "όψιμο" αναχωρητισμό, είτε για αναμενόμενη αντίδραση μιας ακόμη γενιάς "παιδιών" προς μια γενιά "γονιών", η "φάση" έχει πολύ ενδιαφέρον.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ)