Στις ταινίες του λεγόμενου παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που με πείσμα -επί 20 σχεδόν χρόνια- προβάλλουν 3 τουλάχιστον φορές ετησίως τα κανάλια, μπορεί κανείς να εντοπίσει τόπους, προϊόντα και συμπεριφορές που λίγο πολύ επαναλαμβάνονται. Ετσι:
το πιό συχνά εμφανιζόμενο ουίσκι είναι το WATT 69
τα περισσότερα σπίτια διαθέτουν υπηρέτρια από το χωριό, που έχει εξάδελφο φαντάρο
τα πιό μοντέρνα έπιπλα είναι τα δανέζικα
κάθε αδελφός έχει 2-3 αδελφές που πρέπει να παντρέψει
ουδείς κλειδώνει το αυτοκίνητό του, όταν φθάνει στον προορισμό του (αυτό φαίνεται πως είναι μια από τις απαράβατες αρχές του παγκόσμιου κινηματογράφου)
όποιος μπαίνει πρώτος στη θάλασσα καλεί με ένα "ουου ουου + το όνομα" την παρέα του να τον ακολουθήσει
9 στις 10 φορές τον αστυφύλακα υποδύεται ο ίδιος ηθοποιός, ενώ στο ρόλο του κακού εναλλάσσονται 2-3 ηθοποιοί
το ρετιρέ θεωρείται το καλύτερο διαμέρισμα
τα κλαμπ, όπου συχνάζει η έξαλλη νεολαία, με πολυθρόνες και τραπέζια από μπαμπού, μοιάζουν με σαλόνι ξενοδοχείων
το τραγούδι της ταινίας είναι μια μικρή περίληψη της υπόθεσης, ενώ κάθε μπουζουξίδικο, που σέβεται τον εαυτό του, διαθέτει ημίγυμνο μπαλέτο
οι ερωτικές σκηνές καταλήγουν σ' ένα ακίνητο πλάνο 3 δευτερολέπτων σε κόκκινο αμπαζούρ
η Πάτρα είναι ο συχνότερος προορισμός για επαγγελματικά ταξίδια
οι διαζευγμένες αποκαλούνται ζωντοχήρες
η Πειραϊκή προσφέρεται για κολύμπι και το γεφυράκι στο Κεφαλάρι για ρομαντική βόλτα ερωτευμένων
όσοι φθάνουν αεροπορικώς χαιρετούν μόλις βγουν στη σκάλα, εμποδίζοντας τους άλλους ταξιδιώτες να κατέβουν, και όσοι τους περιμένουν μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι στην πίστα.
μετά την Ολυμπιακή συχνότερα εμφανιζόμενη εταιρεία είναι η SABENA
το πλέον αξιοθέατο μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι η Διεθνής Εκθεση
τα έπιπλα της βεράντας είναι πάντα φερ φορζέ
τα ζευγάρια κυνηγιούνται πριν φιληθούν
οι άντρες κυκλοφορούν στο σπίτι είτε με γραβάτα και κουστούμι κουμπωμένο είτε με ημίκοντη καρώ ρόμπα με σιρίτι
οι γυναίκες ταξιδεύουν με παντελόνι και μαντήλι
οι εφημεριδοπώλες τρέχουν με τα φύλλα στο χέρι φωνάζοντας "γεγονότα - εφημερίδες"
η υπόθεση εξελίσσεται στο σαλόνι, όταν ο ίδιος χώρος στα σπίτια "άνοιγε" μόνο σε εορτάς και επετείους
Ολα αυτά, αποδεκτά ή μή, ηχούσαν ευδιάκριτα. Υστερα ήλθε ο νέος ελληνικός κινηματογράφος και -λόγω κάκιστης ηχοληψίας- ελάχιστα πράγματα μπορούσε κανείς να ακούσει.
(Συνεχίζεται)
(Η φωτογραφία έχει ληφθεί από εδώ).
5 σχόλια:
Αλλο χαρακτηριστικό: οι θαμώνες των νυχτερινών κέντρων και θεάτρων χειροκροτούν με φοβερή ταχύτητα και για πολύ ώρα τους καλλιτέχνες
Επίσης οι ακραία αυστηροί και οι διακωμωδούμενοι χαρακτήρες είχαν αρχαιοπρεπή ονόματα: Τιμολέων, Θρασύβουλος, Δημοσθένης, Κλέαρχος, Αρίσταρχος, Ελπινίκη, Μελπομένη.
Μέσα από τις Α/Μ ταινίες του '50 -'60 ορισμένοι αναπολούμε ακόμη τα νιάτα μας και αναζητούμε ανάμεσα στα εξωτερικά πλάνα τους τις φωτογραφίες της πόλης που δεν τραβήξαμε τότε.
Οι δε διάλογοι νομίζω ότι μας ξαναζωντανεύουν τις συνομιλίες των γονέων μας και των φίλων τους, (συνηθισμένη έκφραση μεταξύ ανδρών το "βρε αδερφέ" και συχνή προσφώνηση μεταξύ γυναικών το "χρυσή μου", μέγιστη βρισιά το "άϊ στο διάολο" - από Μακρή,Κωνσταντάρα), τη φαλάκρα των θείων μας και τα τακούνια της νονάς μας και, φυσικά, σε αυτές τις ταινίες μπορεί κανείς να διακρίνει και κά'να-δυό έπιπλα από το πατρικό του.
Όπως επίσης:
Τα καλά παιδιά είχαν τακτική καπέτα και χωρίστρα στο πλάΐ ενώ οι τεντυ-μπόΰδες και οι "έμπειροι" μαλλιά προς τα πίσω με μπριγιαντίνη.
Οι ασκούντες επαγγέλματα κύρους (γιατροί, δικηγόροι, δικαστικοί) φορούσαν πάντα γυαλιά.
Όπως το ουίσκυ ήταν πάντα VAT'69, έτσι η μπύρα ήταν Fix και η πορτοκαλάδα "Ηβη" (λες και δεν υπήρχε η μπύρα Άλφα ή η πορτοκαλάδα Παλίρροια)
Οι πολύ μοντέρνες κοπέλλες της καλής κοινωνίας φοροούσαν παντελόνια cigarette.
Οι σερβιτόροι καλούντο με παλαμάκια και τη φράση "σε παρακαλώ!" (Για κάποιους σερβιτόρους τα παλαμάκια ήταν το "ίρτζι" τους).
Όλοι και όλες φορούσαν καπέλα (καβουράκια, ψαθάκια, τραγιάσκες, παναμάδες, με φτερά, με φρούτα, με βέλο).
Η επίδειξη μούντζας ήταν αποκλειστικό προνόμιο του πρωταγωνιστή. (Μόνη ίσως εξαίρεση το ομαδικό φασκέλωμα Μαυρογιαλούρου).
Ο καλός-νέος-που-όλες-οι-μανάδες-ονειρεύονται-για-την-κόρη-τους (Α. Ντούζος) κατέβαινε πάντα τις σκάλες με ανάλαφρα πηδηματάκια.
Οι δραματικές ταινίες τέλειωναν συνήθως με φυγή του πρωταγωνιστή ή θάνατο, οι κωμωδίες σχεδόν πάντα με γάμο.
Στα δράματα οι χαρακτήρες κάπνιζαν πολύ, στις κωμωδίες ελάχιστα.
Το ντεκόρ των περισσότερων ταινιών έγινε από τον ίδιο άνθρωπο (Μάρκος Ζέρβας), ο οποίος χρησιμοποίησε την ίδια όρθια λευκή εσωτερική σιδεριά σε τουλάχιστον 6 ταινίες και διακοσμούσε τακτικά τα σπίτια των πλούσιων αστών με σαλόνια δύο επιπέδων.
Νομίζω ότι με προσεκτικότερη ματιά θα δει κανείς και ζωγραφικούς πίνακες να μεταναστεύουν από ταινία σε ταινία.
Αυτά όμως δεν μειώνουν την αξία των ταινιών. Τουναντίον φανερώνουν την αξία της δουλειάς που γινόταν σε σεναριακό και υποκριτικό επίπεδο, τόσο που οι ταινίες αυτές να μη χρειάζονται τίποτε άλλο για να σταθούν. Είναι σχεδόν ταινίες ραδιοφώνου.
Αντίθετα, οι σύγχρονες ελληνικές ταινίες, είναι έργα background: Κολακεύουν το μάτι του θεατή με μεζονέτες, πισίνες, κάμπριο, σκάφη και βαθειά ντεκολτέ για να γεμίσουν το κενό του στέρφου σεναριογράφου και του ηθοποιού επιπέδου ΤΕΙ.
Υπάρχουν και ταινίες που πρωταγωνστούν τα σκηνικά και οι ηθοποιοί απλώς περιφέρονται και μας κόβουν τη θέα (π.χ. "Beautiful People" με Βόγλη σε ρόλο κεντρικού κομπάρσου).
Δημοσίευση σχολίου