Να μιά ευκαιρία

Οπως όλα δείχνουν, κόμματα, πολιτικοί και πολιτευτές προετοιμάζονται εντατικά να κάνουν -και κατά την προεκλογική περίοδο- ό,τι ακριβώς κάνουν όλο τον καιρό: να υποστηρίζουν με κάθε ευκαιρία και πάντως να μη δυσαρεστούν μερικά "κέντρα", που όλοι γνωρίζουν πως πρέπει να τάχουν καλά μαζί τους. Ενα τέτοιο κέντρο είναι η εκκλησία. Ενα άλλο οι ποδοσφαιρικές ομάδες.

Πρόκειται για δύο από τις μαζικότερες εκδοχές μη υποχρεωτικής (όπως το σχολείο ή ο στρατός) ανθρώπινης δραστηριότητας, που λόγω του πολυπληθούς -συχνά φανατικού- κοινού τους έχουν καταστεί, εκτός άλλων και, ρυθμιστικοί πολιτικοί παράγοντες. Η εκκλησία τις τελευταίες δεκαετίες εξαγγέλλει πολιτικές θέσεις, συμμετέχει ενεργά στην πολιτική, παρεμβαίνει στην επιστήμη, την εκπαίδευση, την ιστορία, την ιατρική κλπ, λειτουργώντας με απόλυτη υπεροψία. Μετράται στη συνέχεια ο βαθμός συμμόρφωσης στις εκάστοτε θέσεις και συστάσεις και η ηγεσία της πρόθυμα χορηγεί, ή μή, αντίστοιχα πιστοποιητικά σε κόμματα και πολιτικούς, που στην πρώτη περίπτωση εξασφαλίζουν και στη δεύτερη στερούν εκατοντάδες χιλιάδες πολύτιμους ψήφους.

Ο τύπος δεν είχε αφήσει ασχολίαστο τον υπαινιγμό του Αρχιεπισκόπου, όταν συναντήθηκε μετά τις εκλογές του 2004 με τον πρωθυπουργό, περί δεξιάς του Κυρίου, μολονότι οι σχέσεις των δύο θεωρούνταν ανέκαθεν απόλυτα "αποδεκτό" να είναι στενές, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Υπάρχουν, όμως, και μερικές εξαιρέσεις.

Ο Βarry Goldwater, ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής επί πολλά χρόνια και υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ το 1964, σε λόγο του στη Γερουσία στις 16.9.1981 σημείωνε:

"Δεν υπάρχει άλλη θέση στην οποία οι άνθρωποι να παραμένουν περισσότερο αμετακίνητοι όσο οι θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Ο ισχυρότερος σύμμαχος που θα μπορούσε να επικαλεστεί κανείς σε μια αντιπαράθεση είναι ο Ιησούς Χριστός, ή ο Θεός ή ο Αλλάχ, ή όπως τέλος πάντων ονομάζει κανείς αυτή την ανώτερη ύπαρξη. Αλλά όπως συμβαίνει με κάθε ισχυρό όπλο, πρέπει κανείς να το χρησιμοποιεί με φειδώ.

Οι θρησκευτικές φατρίες που αναπτύσσονται σε ολόκληρη τη χώρα δεν χρησιμοποιούν τη θρησκευτική επιρροή τους με σύνεση. Προσπαθούν να υποχρεώσουν τους ιθύνοντες της κυβέρνησης να ακολουθήσουν κατά γράμμα τις δικές τους θέσεις. Αν τύχει να διαφωνήσεις με μία από τις θρησκευτικές ομάδες πάνω σε κάποιο συγκεκριμένο ηθικό ζήτημα, υποβάλλουν παράπονα, σε απειλούν με απώλεια χρημάτων ή ψήφων ή και με τα δύο. Πραγματικά έχει εξαντληθεί η υπομονή μου με αυτούς τους κήρυκες, οι οποίοι κάνουν πολιτική σε ολόκληρη τη χώρα και λένε σε εμένα, τον πολίτη, ότι αν θέλω να είμαι ηθικός άνθρωπος τότε θα πρέπει να πιστεύω στο Α, το Β, το Γ ή το Δ. Τέλος πάντων, ποιοί νομίζουν ότι είναι; Και πού βρίσκουν το θράσος και από πού αντλούν το δικαίωμα να μου υπαγορεύουν τις ηθικές τους πεποιθήσεις;

Επιπλέον είμαι πολύ θυμωμένος επειδή, ως μέλος του νομοθετικού σώματος, χρειάζεται να ανέχομαι τις απειλές κάθε θρησκευτικής ομάδας που νομίζει ότι έχει κάποιο θεόπεμπτο δικαίωμα να ελέγχει την ψήφο μου σε κάθε ψηφοφορία της Γερουσίας. Τους προειδοποιώ λοιπόν σήμερα: θα τους πολεμήσω συστηματικά αν επιχειρήσουν να υπαγορεύσουν τις ηθικές τους πεποιθήσεις σε όλους τους αμερικανούς στο όνομα του συντηρητισμού".

Δεν είναι ακριβές, συνεπώς, ότι εξ ορισμού η δεξιά παράταξη συμπορεύεται διεθνώς με θρησκευτικές ομάδες τις οποίες και υπηρετεί.

Για να διαμορφώσει η πολιτική δική της ηθική καλό είναι -μεταξύ άλλων- να πάψει να υποδύεται με τόση επιτυχία τη φοβισμένη επαρχιωτοπούλα, που σε κάθε αναποδιά που της συμβαίνει στην πόλη ζητάει βοήθεια από τον παππά της ενορίας της. Στο κάτω κάτω της γραφής, ας μην κατέβαινε στην πόλη, να γλύτωνε αυτή τις αναποδιές και νάχαμε κι εμείς το κεφάλι μας ήσυχο.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).