Ο νέος ελληνικός κινηματογράφος (1970 ~1990), μολονότι δεν γνώρισε -με εξαίρεση ίσως κάποιες ταινίες των Αγγελόπουλου και Βούλγαρη- μεγάλες από πλευράς εισιτηρίων επιτυχίες, μάζεψε σε δύσκολους καιρούς κόσμο στις αίθουσες (Στούντιο, Αλκυονίδα στην Αθήνα, Αιας στη Θεσσαλονίκη) και πρόσφερε στους φίλους του συγκινήσεις. Αναπόφευκτα κυριάρχησαν και σ' αυτόν στερεότυπα, που λίγο πολύ τον χαρακτηρίζουν. Ετσι:οι μεγάλες παύσεις και οι "αραιοί" διάλογοι σε κάνουν συχνά να αναρωτιέσαι, αν πρόκειται για βουβό κινηματογράφο
στα 9 από τα 10 λεωφορεία των ΚΤΕΛ ακούγεται Καζαντζίδης
κυριαρχούν τα άφιλτρα τσιγάρα, ιδίως ΕΘΝΟΣ κι ΑΣΣΟΣ
συχνά πετάγονται βρισιές, μερικές φορές μάλιστα απρόκλητα
παρόλο που δεν είναι συχνή η χρήση ΙΧ αυτοκινήτου, ουδείς το κλειδώνει όταν φθάνει στον προορισμό του (αυτό φαίνεται πως είναι μια από τις απαράβατες αρχές του παγκόσμιου κινηματογράφου)
κυριαρχούν οι ηθοποιοί με μουστάκι
υπάρχει πάντα κάποιος ηθοποιός που εμφανίζεται με ένα παλτό ριχτό στους ώμους
οι ερωτικές σκηνές "προκύπτουν" απρόσμενα και είναι σχεδόν βίαιες. Ακολουθεί το κλασσικό άναμμα τσιγάρου
ένας "κακός" πλούσιος εποφθαλμιά μια πτωχή ή ευρισκόμενη σε ανάγκη νέα
η μουσική συχνά χαρακτηρίζει την ταινία
αφθονούν οι σκηνές με γυναίκες ηθοποιούς να κυκλοφορούν φορώντας κομπινεζόν
η ελληνική επαρχία έχει την τιμητική της, κερδίζοντας σε "εμφανίσεις" την Αθήνα
δεν λείπουν, κι εδώ, οι φαντάροι
πολλές σκηνές σοβούν βίαιες συγκρούσεις, κυρίως σε βάρος γυναικών
οι άνδρες εμφανίζονται συχνά με τη γνωστή, λευκή φανέλα (Ατθίς)
το ουίσκι σπανίζει (όσο ήπιαν στις προηγούμενες ταινίες, ήπιαν)
έρχονται σιγά σιγά στο προσκήνιο τα δίτροχα (Zundapp-άκια και Solex-άκια)
σπάνια παρουσιάζεται χορός, τραγουδιστές εν ώρα εκτελέσεως και ορχήστρα να παίζει μουσική
Την ίδια χρονική περίοδο και κυρίως γύρω στο '80 παρουσιάζεται κι ένας άλλος ελληνικός κινηματογράφος: με τους Στ. Ψάλτη, Κ. Φίνου, Π. Μιχαλόπουλο, Ν. Παπαναστασίου, Στ. Γαρδέλη, Σ. Αλιμπέρτη, Σ. Ντούζο, Δ. Παπαδοπούλου κλπ. Εγχρωμες (βίντεο)ταινίες, με πολλά σεξουλικά υπονοούμενα και φανατικούς φίλους. Πρόσφατα διάβασα, ότι προσφέρονται στους αναγνώστες κυριακάτικης εφημερίδας.
(Συνεχίζεται)
(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ)
3 σχόλια:
Προσθέτω τους αρσενικούς με τις τραγιάσκες κι τις μοτοσυκλέτες με καλάθι στο πλαϊ(sidecar)
Ίσως η "βαρειά κουλτούρα" των ταινιών τύπου Θόδωρου "Slo-mo" Αγγελόπουλου δημιούργησε ως αυτόματο αντίβαρο τα προϊόντα υπο-κουλτούρας τύπου Ψάλτη, για λόγους συλλογικής ψυχικής ισορροπίας. Τα Psaltis-movies (ποιοτικά αντίστοιχα των b-movies) συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον όλων εκείνων που δεν άντεχαν τον βαρύ εικαστικό και θεματικό προβληματισμό των νεορεαλιστικών ταινιών. Στην λεπτομερή, βασανισμένη και λεπτοδουλεμένη αφήγηση του Αγγελόπουλου απαντά η άτεχνη μικροαστική χοντροκοπιά του Ψάλτη: Ταινίες σαν διαγωνισμοί ρεψίματος. Η χαρά του νεοέλληνα που βλέπει τη ζωή του από ημιϋπόγειο να γίνεται ταινία. Η "κλάψα" των "Πέτρινων Χρόνων" και η "καταθλιψάρα" του τον "Μεγαλέξαντρου" εξορκίζεται με μοτοσακό, γκομενάκια και φτηνό χαβαλέ του πίσω θρανίου.
Απο την άλλη μεριά:
Οι ταινίες τέχνης περιγράφουν συνήθως ένα εχθρικό περιβάλλον ανέχειας τύπου live and let die.
Οι P-movies περιγράφουν ένα χύμα περιβάλλον ανοχής τύπου live and let live.
Καθόλου αδικαιολόγητη η επιβίωσή τους στις προτιμήσεις του ημιϋπόγειου καταναλωτή.
Και εν τέλει, χαρίζω όλες τις ταινίες των σκεπτόμενων κινηματογραφιστών σε όποιον δεν έχει γελάσει κρυφά ή φανερά με Ψάλτη (την κορυφαία αυτοσαρκαστική καρικατούρα, -- η οποία είναι να 'ούμ' και πολύ πιο ορίτζιναλ από κάτι μουγγούς λούζερς της κάργα διανόησης).
Άλλα χαρακτηριστικά:
Συχνά ακούγονται στο βάθος κάτι απροσδιόριστα ρεμπέτικα σαν από τρανζίστορ.
Όπως επισήμανε ο Μονά-Ζυγά, η ηχοληψία είναι ελεεινή, υπάρχει πολύ φύσημα και ακούγονται θόρυβοι στα σημεία του μοντάζ.
Σπάνια απαντά κάποιος σε αυτόν που του απηύθυνε το λόγο πριν περάσουν 15 δευτερόλεπτα σιγής.
Ορισμένες σκηνές ξεκινούν με αδράνεια και κόβονται μόλις αρχίσει η δράση.
Οι χαρακτήρες δεν διαφοροποιούνται σχεδόν καθόλου μεταξύ τους.
Κανείς δεν μπορεί να παίξει ένα ρόλο αν δεν καπνίσει τρία περίπτερα τσιγάρα.
Υπάρχουν ολόκληρες ταινίες όπου κανείς, μα κανείς , δεν σκάει ένα χαμόγελο (εννοώ από τους ηθοποιούς).
Κατά κανόνα οι άντρες "έχουν δει πολλά και δε μιλάνε" και οι γυναίκες "είναι για τις δεύτερες δουλειές".
Πολλοί χαρακτήρες είναι ακραίοι (καθόλου καθημερινοί): είτε πολύ ηρωϊκοί είτε πολύ πουλημένοι ή εντελώς φοβισμένοι.
Υπάρχει ένας ηθοποιός που τον θεωρώ χαρακτηριστική φυσιογνωμία των ταινιών αυτών: ο Στράτος Παχής, που παλιά τον θυμάμαι στις Α/Μ διαφημίσεις των τηλεοράσεων Uranya.
Το κατηφές ύφος του από τότε με γέμιζε βαθειά μελαγχολία.
Αντίθετα:
Η ταλαντούχα Θέμις Μπαζάκα, με τους ελαφρούς κωμικούς ρόλους που έπαιξε αργότερα στην τηλεόραση, έγινε πιο προσιτή και έδειξε ότι μπορεί να χειριστεί περισσότερες από μία μανιέρες.
Δημοσίευση σχολίου