Ελληνικές ταινίες (3)

Η τελευταία 15ετία θυμίζει σε πολλούς την καλή εποχή, από πλευράς εισιτηρίων, του ελληνικού κινηματογράφου. Δεν έχω δει τα στοιχεία, αλλά δεν θα ξαφνιαζόμουν αν 2 μόνο από αυτές (Safe Sex και Πολίτικη Κουζίνα) έκαναν παραπλήσιες ή και μεγαλύτερες εισπράξεις από όσο έκαναν συνολικά πολλές από τις ταινίες της περιόδου1970-1990. Με την αμέριστη -μερικές φορές- βοήθεια της τηλεόρασης δημιουργοί και ηθοποιοί πέτυχαν το ακατόρθωτο: να βγάλουν από το σαλόνι τους (όπου συνήθως κι η τηλεόραση) εκατοντάδες χιλιάδες θεατών και να τους φέρουν στις κινηματογραφικές αίθουσες για να παρακολουθήσουν ό,τι θάβλεπαν και στη μικρή οθόνη τους. Στις ταινίες αυτής της "φουρνιάς":

κυριαρχούν, αναπόφευκτα, οι άνθρωποι της τηλεόρασης

1 στους 4 αρσενικούς είναι γκέϊ

αναπολούνται, με νοσταλγία κάποτε, τα χρόνια της εφηβείας

έχει βελτιωθεί αισθητά η ηχοληψία κι έτσι μπορείς να ακούς τους διαλόγους, που είναι πυκνοί κι αθυρόστομοι

ουδείς κλειδώνει το αυτοκίνητό του, όταν φθάνει στον προορισμό του (από τις απαράβατες αρχές του παγκόσμιου κινηματογράφου)

κυριαρχούν τα SUV και τα cabrio, οι μεζονέτες κι οι βίλες με πισίνα (τουλάχιστον) ολυμπιακών διαστάσεων

παρατηρώντας τη χρήση του email άνετα συμπεραίνεις πως είναι για να φλερτάρεις

οι χωρισμοί και τα διαζύγια είναι στην ημερήσια διάταξη

2 στις 3 ερωτικές σχέσεις γίνονται στο Γραφείο

δεν λείπει (αν δεν καλλιεργείται) το μελό

είναι σχεδόν αδύνατο (αν όχι και ύποπτο), να περνάει καλά ένα παντρεμένο ζευγάρι

είναι έντονα τα σημάδια της διαμάχης ανδρικής και γυναικείας / γυναικείας και ανδρικής "κοσμοθεωρίας"

η πλύση εγκεφάλου για το δημογραφικό ζήτημα φαίνεται να πιάνει τόπο: κάποιος γυναικείος ρόλος (συνήθως single) μεγαλώνει παιδί

οι μισοί άνδρες δουλεύουν κι οι άλλοι μισοί κάάάθονται 16 ώρες το 24ωρο

η κωμωδία, μετά από πολύ καιρό, επανακάμπτει

μεγάλο μέρος των πρωταγωνιστριών δεν είναι ηθοποιοί, αλλά μοντέλα

μερικά soundtrack έχουν ενδιαφέρον

σπάνια κάνουν την εμφάνισή τους μεγάλοι ηθοποιοί προηγούμενων γενιών. Σαν να μην υπηρξαν

Κλείνοντας τη σύντομη, εν πολλοίς αυθαίρετη κι εντελώς προσωπική αυτή αναδρομή είναι προφανές, ότι -είτε το θέλουμε, είτε όχι- ο ελληνικός κινηματογράφος ανέκαθεν είχε τη θέση του στην καθημερινότητά μας. Κι αν κρίνει κανείς από την επιτυχία που είχε πρόσφατα η προσφορά από τηλεοπτικά περιοδικά dvd με ελληνικές (χιλιοπαιγμένες από τα κανάλια) ταινίες, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα συνεχίσει για πολύ ακόμη. Απλώς συνηθίζουμε, να δίνουμε μεγαλύτερη αξία στα περασμένα απ' ό,τι στα σημερινά. Αυτό, όμως, είναι μια άλλη ιστορία.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).