Αντίλογος

Η κίνηση του Ντέμη Νικολαϊδη να μιλήσει στον τύπο μετά τη χθεσινή ήττα της ομάδας του από τον Πανιώνιο θα μπορούσε νάναι μια νέα αρχή στα πράγματα των παραγόντων. Ιδίως η εισαγωγή του ήταν απλή και ειλικρινής: "Θέλω να μιλήσω γιατί έχω ανάγκη να μιλήσω, γιατί αφορά τον κόσμο της ΑΕΚ...". Κάπου εκεί χάθηκε η μπάλα.

Το ποδόσφαιρο, κατά το σχετικό στερεότυπο, προσφέρει πολλές συγκινήσεις, χαρές και λύπες. Ο πρόεδρος της ΑΕΚ (και κάθε ομάδας) δικαιούται να είναι στενοχωρημένος, ακόμη κι απογοητευμένος, με την πορεία της ομάδας του αλλά και όσα συμβαίνουν στους ανταγωνιστές της. Ανθρωπος είναι κι όσο δεν καταλήγει σε "παραγοντικούς" χουλιγκανισμούς, δεν υπάρχει και πρόβλημα.

Χθές, ωστόσο, η ομιλία του ("ξέσπασμα" κατά τις εφημερίδες της ΑΕΚ) είχε δύο αδύνατα σημεία: 1) έγινε μετά από ήττα, και μάλιστα εντός έδρας και 2) κινήθηκε στα όρια του "πολιτικαντισμού", αν υπάρει τέτοια λέξη.

Και για το μέν πρώτο δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Οταν παραπονείσαι για πολλά και διάφορα, αφού πρώτα έχεις χάσει, όλοι θα πούν "τώρα τα θυμήθηκε;". Λάθος χειρισμός λοιπόν, που του στοίχισε σε αξιοπιστία, αλλά συμβαίνουν αυτά.

Για το δεύτερο: Οταν έχεις κάτι να πείς, πρέπει να το λές. Απλά και σταράτα. Αν, μάλιστα, έχεις και στοιχεία που το επιβεβαιώνουν, είναι μονόδρομος. Οταν θέλεις να "καταγγέλεις" ανώνυμα και γενικά, να δηλώνεις ξεκάθαρα τις απόψεις σου για όσα γίνονται, και τελικά, καταλήγεις (γιά ποιό λόγο, άραγε;) να "στρογγυλεύεις" (και να "μασάς") τα λόγια σου, αυτό είναι "πολιτικάντικο".

Παλιότερα ο Στέλιος Μανωλάς, αλλά κι ο Ντέμης, είχαν -με θάρρος που ξάφνιασε- βγεί στον τύπο και μιλήσει για πέναλτι που δεν σφυρίχτηκε, αλλά το είχε κάνει ο πρώτος, και για πέναλτι που του δόθηκε, αλλά δεν ήταν ο δεύτερος. Χθές ο Νικολαϊδης θέλησε να ακολουθήσει άλλη "τακτική", πρωτεργάτης της οποίας υπήρξε (τα τελευταία χρόνια) ο φίλος του ο Τζίγγερ.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ)