Είναι συνηθισμένο να λέγεται, πως η κόλαση από τον παράδεισο (αν υπάρχουν) απέχει λιγότερο από το πάχος μιας λεπτής κλωστής. Το φετεινό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της Σούπερ Λίγκας δεν χάνει την ευκαιρία να το επιβεβαιώνει σχεδόν κάθε αγωνιστική, εδώ κι αρκετό καιρό. Συνεχείς εναλλαγές στη βαθμολογία (θα μπορούσαν να) προσφέρουν συγκινήσεις, εάν δεν έψαχνε ο καθένας αφορμή να επιτεθεί σε κάποιον που τον έχει άχτι. Δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα αυτά. Σε όλο τον κόσμο οι οπαδοί αισθάνονται (χωρίς συχνά να βάζουν φράγκο, πλην της αξίας του εισιτηρίου) συνιδιοκτήτες της ομάδας τους και για αυτό μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι αληθινοί ιδιοκτήτες της. Οι ομάδες στα λαϊκά ομαδικά αθλήματα έχουν εκτός όλων των άλλων ένα μεγάλο "προσόν": πιστούς, φανατικούς, σταθερούς και εν πολλοίς μεροληπτικούς οπαδούς. Αυτό το κοινό αρέσκονται επί δεκαετίες και για χίλιους δυό (εξωαγωνιστικούς) λόγους να κολακεύουν οι μεγαλομέτοχοι και οι παράγοντες της κάθε ομάδας.
Αν ο πιτσιρικάς Μήτρογλου δεν ήταν όταν έπρεπε στη σωστή θέση ή πολύ περισσότερο αν αστοχούσε, αν ο Μπακαγιόκο δεν σπαταλούσε μοναδικές ευκαιρίες, αν ο Νικοπολίδης δεν ήταν στα καλά του, όσα συνέβησαν χθές βράδυ στο Ελ Βενιζέλος με την αποστολή του Παναθηναϊκού θα γίνονταν και στο Καραϊσκάκη ή στο Ρέντη και η ΑΕΚ θα ήταν πρώτη. Οχι πως θα τέλειωνε τίποτα, μιας και την άλλη αγωνιστική θα ανέβει στην Τούμπα κι ο Ολυμπιακός στην Ξάνθη. Ντέρμπυ έχει κι ο Παναθηναϊκός, με τον Αρη στη Λεωφόρο.
Ολα είναι μέσα στο παιγνίδι, που όλο και περισσότερο λιγότεροι το βλέπουν έτσι. Οσο μια ήττα με δύο γκολ και πάνω είναι "ντροπιαστική", "ταπεινωτική" κι άλλα παρόμοια, τόσο θάχουν αξία οι στρατοί των τυφλών οπαδών που με την ίδια όρεξη καταναλώνουν και τις υπερβολές που σχεδόν πάντα συνοδεύουν τις απλές νίκες και τις μετατρέπουν σε εύπεπτη "συντριβή" του αντιπάλου κλπ. Αν έλλειπαν αυτοί οι στρατοί, όλα θα ήταν διαφορετικά.
(Πηγή της εικόνας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου