Κάθε εκλογική αναμέτρηση έχει τους κανόνες της, ανάμεσα στους οποίους είναι οι υποψήφιοι να τοποθετούνται στα λεγόμενα θέματα "κλειδιά" και να απευθύνονται σε εκείνες τις ομάδες ψηφοφόρων, που έχουν τα φόντα να γείρουν την πλάστιγγα προς το μέρος τους δίνοντας τη νίκη. Οι δημοτικές εκλογές στο Λονδίνο την πρωτομαγιά δεν ξεφεύγει από τον κανόνα αυτόν.Ο απερχόμενος δήμαρχος Κεν Λίβινγκστοουν "κατεβαίνει" για τρίτη φορά κι αντιμετωπίζει ανάμεσα σε άλλους τον Μπόρις Τζόνσον που υποστηρίζουν οι συντηρητικοί, τον Μπράϊαν Πάντικ (φιλελεύθερο δημοκράτη), την "πράσινη" υποψήφια Σιάν Μπέρι. Εχοντας στις αποσκευές του ο κόκκινος Κεν τη συμμετοχή του στην επιτυχή για το Λονδίνο διεκδίκηση των ολυμπιακών αγώνων του 2012, τον "αέρα" του δοκιμασμένου και νεωτεριστή δημάρχου, αλλά και κάποια εις βάρος του δημοσιεύματα (του συντηρητικού τύπου) για οικονομικές ατασθαλίες (μη αποδειχθείσες, πάντως, έως τώρα) συνεργατών του, προσπαθεί να ικανοποιήσει όσο περισσότερες κι αντίθετες μεταξύ τους ομάδες ψηφοφόρων γίνεται. Το ίδιο κάνουν βέβαια και οι άλλοι υποψήφιοι και προνομιακοί συνομιλητές τους είναι κάθε είδους θρησκευτικές ομάδες, όπως έγραφε χθές ο Γκάρντιαν.
Κι αν είναι εύλογες κι αναμενόμενες κάποιες αντιθέσεις ανάμεσα στους ψηφοφόρους η μαεστρία του υποψήφιου είναι να μην γίνει εντελώς γελοίος παίρνοντας αντιφατικές θέσεις, προκειμένου να τους "δελεάσει" ώστε να τον προτιμήσουν οι περισσότεροι από αυτούς. Η "πολυσυλλεκτική" πολιτική είναι για τα καλά στρογγυλοκαθισμένη στο προσκήνιο, χωρίς να διαφαίνεται ορατό τέλος στην παντοδυναμία της.
Οι σύγχρονοι πολιτικοί, στην κεντρική πολιτική σκηνή ή όχι, αν θέλουν να είναι ανάμεσα στους νικητές πρέπει να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, ή τουλάχιστον να το προσπαθήσουν πειστικά. Ετσι η παροχή δικαιωμάτων σε μειονοτικές ομάδες του πληθυσμού, που συχνά σκανδαλίζει τα πιό συντηρητικά τμήματα των ψηφοφόρων, είναι ανάγκη να συνδυασθεί με την εξυπηρέτηση πιό παραδοσιακών μορφών πολιτικής πρακτικής, που -δεν είναι λίγες οι φορές- εξοργίζει τους "μειοψηφούντες".
Οσο κι αν ακούγεται τρελό, ίσως εδώ βρίσκεται ένα από τα κουμπιά της σύγχρονης πολιτικής που απευθύνεται, έχει ανάγκη και εν τέλει καλείται να υπηρετήσει μια άλλη, πολυπολιτισμική κοινωνία και μπορεί να είναι η ανοχή (της μιας ομάδας απέναντι) στη διαφορετικότητα (της άλλης). Οπως λέει ο Κ. Λίβιγκστοουν, είναι αναγκαία η συνεργασία σε μια πόλη, όπου περισσότεροι από οπουδήποτε αλλού στην Αγγλία θρησκεύονται, αλλοιώς δεν φθάνεις ποτέ στη δουλειά σου.
Οι δημοτικές εκλογές του Λονδίνου σε δύο μέρες θα δείξουν τί έχουν να πούν οι δημότες μιας πόλης, όπου κατά το σύνθημα της ομάδας διεκδίκησης των αγώνων "από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου κι αν κατάγεσαι, νοιώθεις σαν στο σπίτι σου".
(Πηγή της εικόνας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου