Ασκήσεις

Το Σαββατοκύριακο το Πασόκ είχε εθνική συνδιάσκεψη. Ακόμα κι αν μερικοί τόχαν ξεχάσει, τα τηλεοπτικά κανάλια φρόντισαν να το υπενθυμίσουν. Η μεγαλύτερη διαδρομή στην καμπάνια των υποψήφιων αρχηγών έχει διανυθεί και αυτό που έχει κατά πολλούς στο διάστημα αυτό -μεταξύ άλλων- αναδειχθεί ως κύριο χαρακτηριστικό είναι η "τελειοποίηση" των υποκριτικών μέσων υποψήφιων και υποστηρικτών τους.

Ο Γ. Παπανδρέου δεν έχει πάψει να μιλάει, για όλα σχεδόν τα πράγματα, με τον ίδιο αόριστο και γενικόλογο τρόπο. Χρησιμοποιεί από τη μία κορώνες για "εξωθεσμικά κέντρα" (που, όμως, δεν αναφέρει) για να συσπειρώσει τους παπανδρεϊκούς, και κάνοντάς τους να νιώσουν λίγο ως "ελεύθεροι πολιορκημένοι" να γίνει η ηρωϊκή έξοδος, και από την άλλη συναισθηματισμούς (παίρνοντας και το ανάλογο ύφος) για να "καλμάρει" τα νεύρα και την απογοήτευσή τους και να δείξει πως "έβαλε μυαλό".

Ο Β. Βενιζέλος δίνει την εντύπωση όλο αυτό το διάστημα, ότι προσπαθεί να μην επαναλάβει "λάθη" της αρχής, οξύνοντας τα πνεύματα χωρίς νάχει εκ των προτέρων (με τη βοήθεια των δημοσκοπήσεων) εξασφαλίσει, πως κάτι τέτοιο θα τον ωφελούσε. Αμήχανοι δείχνουν να τον ακούν ακόμη κι οι υποστηρικτές του, όταν αναφέρεται στη γνωστή δεκάδα επιθέτων για το Πασόκ (πλειοψηφικό, ριζοσπαστικό, λαϊκό, πατριωτικό, νικηφόρο κλπ). Φαίνεται, σαν νάχει εδώ και καιρό "βαρεθεί" τη διαδικασία, τα φιλιά και τις χαιρετούρες με άγνωστους εν πολλοίς ανθρώπους, την εξόρμηση σε όλη την ελλάδα, τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις στις συνεντεύξεις και κυρίως "τις ίδιες και τις ίδιες" απαντήσεις του. Ο λόγος του δείχνει -κατά τι- πιό συγκεκριμένος, αλλά μάλλον δεν είναι. Η ρητορική του δεινότητα τον έχει εγκλωβίσει κι η καθηγητική του ιδιότητα τον έχει παγιδεύσει να μιλάει, σαν νάχει απέναντί του την ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας. Αλλες απαιτήσεις (σαφήνειας) έχει κανείς μαζί του.

Ο Κ. Σκανδαλίδης φτιάχνει τις ομιλίες του λες κι απευθύνεται σε εκδηλώσεις στον "Παρνασσό". Αφήνει να "διαρρέει" η αγάπη του για τη λυρική ποίηση και την ιστορία του Πασοκ. Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την ενότητα και μιλάει με όρους ανθρωπολογίας και μυθολογίας ("κλείνει" τα αυτιά σε εύκολες! (sic) σειρήνες, "κοιτάζει" στα μάτια, "αφουγκράζεται" το χτύπο της καρδιάς κλπ). Χρησιμοποιεί έως υπερβολής τον όρο "σύντροφοι" και περιμένoντας το ισχνό ενδεχόμενο του δεύτερου γύρου προετοιμάζεται για το λόγο του, ποιόν από τους δύο θα υποστηρίξει.

Εν τω μεταξύ, Παπανδρέου και Βενιζέλος αρνούνται, σχεδόν, ακόμη και να ονοματίσουν ο ένας τον άλλον. Φαίνεται να προτιμούν την έκφραση "κάποιοι λένε", αντί του μικρού ονόματος που χρησιμοποιεί κατά κόρο ο Σκανδαλίδης.

Πασχίζει ο καθένας τους να δείξει, πως θέλει να μιλήσει "πολιτικά" και οι άλλοι δεν τον "αφήνουν". Θέλουν να εμφανίζονται "σύγχρονοι" πολιτικοί κι αν αφαιρέσει κανείς ελάχιστες -μετρημένες στα δάκτυλα μιας παλάμης- κάπως συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις (όπως αυτές του Βενιζέλου για το διετές λύκειο και το όριο της φτώχιας), για πάρα πολλά θέματα δεν έχουν εκφρασθεί. Ας πούμε, λέξη δεν έχουν πεί για δικαιώματα μειονοτήτων και μεταναστευτική πολιτική (για αυτή μιλάει, τελικά, μόνο ο ΛΑΟΣ, φτιάχνοντας "κλίμα" και πιέζοντας για ... "μέτρα"), το χωρισμό κράτους και εκκλησίας, τον εκσυγχρονισμό της στοιχειώδους εκπαίδευσης και τις παρελάσεις, την καύση των νεκρών και πολλά άλλα.

Τελευταία "άσκηση" στην υποκριτική τους στάθηκε η ομιλία της Α. Διαμαντοπούλου στη συνδιάσκεψη και η θέση της για παράταση της θητείας Παπανδρέου. Περίσσεψαν από όλες τις πλευρές ειρωνείες, υπονοούμενα και "αστειάκια" για τη θέση της αυτή, όταν είναι γνωστό πως το Φεβρουάριο το Πασόκ έχει συνέδριο και μετά σειρά έχουν ευρωεκλογές και εκλογές. Αρα, ουσιαστικά, για παράταση πρόκειται. Ηταν, να μη γίνει η αρχή.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).