Μοχλός πίεσης στη διεθνή πολιτική αναδεικνύονται ιστορικά γεγονότα και η στάση σημερινών ηγετών και κυβερνήσεων απέναντι σε αυτά. Προ ολίγων εβδομάδων οι σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας έδειχναν να οδηγούνται σε αδιέξοδο, εξαιτίας της απειλής του Κογκρέσου να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων.
Η ΝΔ ευθύς μόλις ανέβηκε στην εξουσία το 2004 κατήγγειλε την 8ετία του Πασοκ (1996-2004) και βάλθηκε να αποδείξει πως είχε δίκιο, κάνοντας απονεννοημένες κινήσεις (όπως η απογραφή κλπ). Πριν από ένα μήνα (μετά δηλαδή τις εκλογές του Σεπτεβρίου) "τούδωσαν και κατάλαβε" στο Πασοκ με την απόδοση ευθυνών όχι για την ήττα στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση, αλλά σε εκείνη του 2004.
Ο Ισμαήλ Μπλάνκο (της ΑΕΚ) εξομολογήθηκε, πως το γκόλ που πέτυχε την Κυριακή με τη Βέροια το "χρωστούσε" (σε ποιόν;) από τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό.
Τυχαία, κι ίσως όχι τα πιο πετυχημένα, παραδείγματα της μανίας που κυριεύει συχνά τους ανθρώπους να τα βάλουν με το παρελθόν. Δεν ομονοούν οι απόψεις για αυτή την σαγηνευτική έλξη που πολλές φορές ασκεί το παρελθόν επάνω μας. Αλλοι κυριεύονται από επιθυμία να μην το "διαψεύσουν" ή να γίνουν συνεχιστές του κι άλλοι το ξορκίζουν, κατεβάζοντας τα μάτια. Το βέβαιο είναι, πως -είτε έτσι, είτε αλλιώς- καταβάλλεται αρκετό καιρό τώρα προσπάθεια να καταλαμβάνει το παρελθόν όλο και μεγαλύτερο μέρος του σήμερα. Ετσι, ανάγοντας το χθές σε μείζον θέμα του σήμερα "αναμένεται" το αύριο.
Αν αυτό ισχύει και (μία, έστω) κυρίαρχη στάση απέναντι στο αύριο είναι η αναμονή, θα μπορούσε κανείς να πεί πως ισχύει κι εδώ η μικρή ιστορία που ο Ρ. Μπαρτ χρησιμοποιούσε για την αναμονή του ερωτευμένου: Ενας μανδαρίνος ερωτεύθηκε μιαν εταίρα. "Θα γίνω δική σου", του είπε εκείνη, "αφού πρώτα θάχεις περάσει εκατό βραδιές περιμένοντάς με στον κήπο μου, καθισμένος σε ένα σκαμνάκι, κάτω από το παράθυρό μου". Την ενενηκοστή ένατη βραδιά ο μανδαρίνος σηκώθηκε, πήρε το σκαμνί του υπό μάλης και απήλθε.
(Η εικόνα από τον πίνακα "Waiting for someone" του Han Wu Shen).
Η ΝΔ ευθύς μόλις ανέβηκε στην εξουσία το 2004 κατήγγειλε την 8ετία του Πασοκ (1996-2004) και βάλθηκε να αποδείξει πως είχε δίκιο, κάνοντας απονεννοημένες κινήσεις (όπως η απογραφή κλπ). Πριν από ένα μήνα (μετά δηλαδή τις εκλογές του Σεπτεβρίου) "τούδωσαν και κατάλαβε" στο Πασοκ με την απόδοση ευθυνών όχι για την ήττα στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση, αλλά σε εκείνη του 2004.
Ο Ισμαήλ Μπλάνκο (της ΑΕΚ) εξομολογήθηκε, πως το γκόλ που πέτυχε την Κυριακή με τη Βέροια το "χρωστούσε" (σε ποιόν;) από τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό.
Τυχαία, κι ίσως όχι τα πιο πετυχημένα, παραδείγματα της μανίας που κυριεύει συχνά τους ανθρώπους να τα βάλουν με το παρελθόν. Δεν ομονοούν οι απόψεις για αυτή την σαγηνευτική έλξη που πολλές φορές ασκεί το παρελθόν επάνω μας. Αλλοι κυριεύονται από επιθυμία να μην το "διαψεύσουν" ή να γίνουν συνεχιστές του κι άλλοι το ξορκίζουν, κατεβάζοντας τα μάτια. Το βέβαιο είναι, πως -είτε έτσι, είτε αλλιώς- καταβάλλεται αρκετό καιρό τώρα προσπάθεια να καταλαμβάνει το παρελθόν όλο και μεγαλύτερο μέρος του σήμερα. Ετσι, ανάγοντας το χθές σε μείζον θέμα του σήμερα "αναμένεται" το αύριο.
Αν αυτό ισχύει και (μία, έστω) κυρίαρχη στάση απέναντι στο αύριο είναι η αναμονή, θα μπορούσε κανείς να πεί πως ισχύει κι εδώ η μικρή ιστορία που ο Ρ. Μπαρτ χρησιμοποιούσε για την αναμονή του ερωτευμένου: Ενας μανδαρίνος ερωτεύθηκε μιαν εταίρα. "Θα γίνω δική σου", του είπε εκείνη, "αφού πρώτα θάχεις περάσει εκατό βραδιές περιμένοντάς με στον κήπο μου, καθισμένος σε ένα σκαμνάκι, κάτω από το παράθυρό μου". Την ενενηκοστή ένατη βραδιά ο μανδαρίνος σηκώθηκε, πήρε το σκαμνί του υπό μάλης και απήλθε.
(Η εικόνα από τον πίνακα "Waiting for someone" του Han Wu Shen).
2 σχόλια:
Το ερώτημα είναι, αν βρισκόμαστε σε στάση αναμονής απέναντι στο αύριο, τι ακριβώς περιμένουμε;
Και αν το σωστό θα ήταν να μην είμαστε σε στάση αναμονής αλλά να κάνουμε κάτι, τι είναι αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε (ώστε να μην πάρει το αύριο το σκαμνάκι του υπό μάλης και φύγει);
Το κύριο στοιχείο της αναμονής, κατά Μπαρτ (πάντα εν σχέσει προς τον ερωτευμένο), είναι ένα σφοδρό κύμα άγχους. Αγχος που κατά ένα μέρος προκαλείται από τη γνώση, πως οι όροι του παιγνιδιού έχουν τεθεί από τον άλλον, περίπου ερήμην του αναμένοντος που απλώς τους υπομένει, και κατά ένα άλλο προκαλείται από τον ίδιο ("σκηνογραφία της αναμονής"): την οργανώνει, τη χειραγωγεί, κόβει ένα κομμάτι χρόνου. Το πράγμα παίζεται σαν θεατρικό έργο.
Ο ερωτευμένος καθορίζεται από την αναμονή ("Είναι ερωτευμένος; -Ναί, αφού περιμένει"). Εξαρτάται από μια παρουσία που μοιράζεται και κάνει ώρα για να του δοθεί, σαν νάθελε να κάνει τον πόθο του να καταπέσει και την ανάγκη του να αμβλυνθεί. Ο εξαναγκασμός σε αναμονή είναι το "διαρκές προνόμιο" κάθε εξουσίας.
"Περιμένω, κι όλος ο περίγυρος της αναμονής μου προσλαμβάνει ξαφνικά μια εξωπραγματική διάσταση: παρατηρώ, μέσα στο καφενείο, τους άλλους που μπαίνουν, σαχλαμαρίζουν, αστειεύονται, διαβάζουν ήσυχα ήσυχα: αυτοί δεν περιμένουν".
Αν είναι αποδεκτό να "μεταφέρει" κανείς τα παραπάνω στο αύριο, τότε ίσως το πιό σημαντικό δεν είναι τί ακριβώς (άλλος λίγο κι άλλος πολύ) περιμένουμε, αλλά επί πόσο χρόνο. Αν ο μανδαρίνος είχε αποχωρήσει την 5η ή την 11η ακόμη και την 60η βραδιά, το πιθανότερο είναι πως κανείς δεν θα ασχολιόταν μαζί του.
Δημοσίευση σχολίου