27.11.07

Λούκι


Τα ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ σήμερα -χάρις στη γενναιοδωρία παλιού, καλού φίλου- έχουν τη χαρά να θυμίσουν στους παλιότερους και να παρουσιάσουν στους νεώτερους το λογότυπο από το ιστορικό (1978) μπαρ "ΛΟΥΚΙ" της οδού Χάρητος.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με τις συζητήσεις που γίνονταν εκεί, ήταν ταιριαστό και το όνομα και το λογότυπο.

Μερικά 'trivia'.

Το όνομα 'Λούκι' προτάθηκε υπό τύπον αστείου από τον Τζόρτζη, κολλητό της παρέας, γέννημα θρέμμα του Ψυρή, αν και από Άγγλο πατέρα και με αγγλικό επώνυμο. Σήμερα είναι ηχολήπτης στην Αγγλία και το όνομά του εμφανίζεται συχνά πυκνά στα ντοκιμαντέρ του BBC.

Επιλέχθηκε για όνομα του μαγαζιού (μετά την πρόταση-καλαμπούρι του Τζόρτζη) από τον Αντρέα Μουζακίτη, γνωστό από την θητεία του στα ντραμς της Σπυριδούλας, που ήταν ο ένας από τους αρχικούς ιδιοκτήτες του Λουκιού. Ο άλλος ήταν ο Αλέξης Γκόλφης που πέθανε πρόσφατα και τραγικά.

Στο Λούκι αναφέρεται το τραγούδι των αδελφών Κατζιμίχα "Μια βραδιά στο Λούκι", που περιγράφει πραγματικά γεγονότα.

Ο Νικόλας του στίχου "Γυρίζω στον δικό μου, ο τύπος μου Nικόλα" ήταν ο Νίκος Ζιώγαλας.

Ο "σερβιτόρος" του στίχου "Όμως εκείνη κοίταγε να βρει τον σερβιτόρο", είναι σήμερα καθηγητής και υπεύθυνος δικτύων σε πανεπιστήμιο της Σουηδίας.

Στο Λούκι αναφέρεται και το τραγούδι του Νίκου Ζιώγαλα "Σαν σταρ του σινεμά" (είχε δουλέψει μπάρμαν εκεί).

Από τη θέση του μπάρμαν στο Λούκι είχαν περάσει επίσης ο Τζόρτζης, ο Δημήτρης Φινινής που αναφέρεται σε προηγούμενο post του blog (γνωστός και ως Νταρτανιάν λόγω φυσιογνωμίας --φτυστός ο άτιμος), ο ιδιοκτήτης γνωστού κέντρου στη Σαντορίνη, ο τότε διευθυντής γνωστού μουσικού περιοδικού, και άλλοι...

Ο στίχος "Τι να ’ναι αυτό που ξαφνικά μ’ αναστατώνει όταν τα πόδια σου προβάλλουν στα σκαλιά" δεν βγάζει ίσως νόημα αν δεν ξέρεις ότι η κυρίως αίθουσα του Λουκιού ήταν υπόγεια, οπότε όταν ερχόταν κάποιος έβλεπες πρώτα τα πόδια του να κατεβαίνουν τη γυριστή σκάλα.

Το αφεντικό του στίχου "Χάνω τον έλεγχο και κάνω χίλια λάθη, Τ’ αφεντικό τη γράφει τη ζημιά" ήταν ένας από τους μεταγενέστερους ιδιοκτήτες του Λουκιού, ο οποίος και δάνεισε στον Νίκο Ζιώγαλα τα χρήματα για να κάνει την παραγωγή του δίσκου. Αργότερα έγινε ηχολήπτης και κατόπιν διεθυντής παραγωγής στην τηλεόραση και σε διαφημιστικά, και διακρίθηκε και στους δύο τομείς. Πέθανε κι αυτός πρόσφατα νέος.

Μονά - Ζυγά είπε...

Tότε στο συγκεκριμένο τμήμα της Χάρητος περνούσαν αυτοκίνητα, στην κάτω πλευρά της μάλιστα στάθμευαν κιόλας (όποιος δει σήμερα το πλάτος της, δεν το πιστεύει). Σ' όλη τη Χάρητος υπήρχε ακόμη μόνο η Ράτκα.

Στο α' υπόγειο, όπου κι η είσοδος, δέσποζαν: η μεγάλη μπάρα (με στέγη) και καταμεσής η στρογγυλή, μαύρη σιδερένια κουπαστή, που προστάτευε το άνοιγμα της περιστρεφόμενης ξύλινης σκάλας (από και προς το β' υπόγειο). Δίπλα στην κουπαστή μια κολώνα και γύρω της ακόμη μια μικρή μπάρα (πρωτοπορεία για την εποχή). Δίπλα στην είσοδο το "μεταμοντέρνο" ταμείο (η πιό δύσκολη βάρδια του μαγαζιού).

Το β' υπόγειο ήταν μεγαλύτερο και στην αρχή (για 5-6 μήνες) είχε και τραπέζια για φαγητό. Η σκάλα κατέληγε μπροστά στη μικρή κρύπτη με τα στερεοφωνικά (μονίμως ... κατειλημμένη από τον Αλέξη). Το καμπυλωτό μπάρ ήταν μικρότερο και λιγότερο "british" (σ' αυτό συνέτεινε το ότι ο Τζώρτζης δούλευε στο πάνω). Δίπλα στο μπαρ η κουζίνα και πίσω από τη σκάλα μερικά τραπέζια. Το φως λιγότερο κάτω κι η μουσική δυνατότερα.

Ανώνυμος είπε...

αν δεν κάνω λάθος την ίδια εποχή κυκλοφόρησε κι η έκφραση [μπήκε στο λούκι], [πέρασε λούκι] κλπ