Μια ημέρα από τα παλιά

Πριν από κάμποσα χρόνια, σαν σήμερα, οι μαθητές πολλών γυμνασίων της χώρας έβγαζαν "άσπρη κόλλα" κι έγραφαν έκθεση. Θέμα είχε την αποταμίευση και τη σημασία της (στην τότε εποχή). Συχνά για την καλύτερη έκθεση υπήρχε και βραβείο: ο κλασσικός, μεταλλικός, χρωματιστός κουμπαράς του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, με το χαρακτηριστικό κλειδί. Οι κόλλες ανάμεσα σε άλλα γέμιζαν με κοινοτοπίες και στερεότυπες αναφορές σε μύθους κι "ηθικούς" κανόνες, για να καταλήξουν στον επιθυμητό (και αναγκαίο, αν ήθελε να διεκδικήσει κανείς το βραβείο) επίλογο περί της μεγάλης αξίας της αποταμίευσης για την πρόοδο του ανθρώπου. Την εποχή εκείνη, βέβαια, μολονότι το βιωτικό επίπεδο ήταν κατά πολύ χαμηλότερο, οι περισσότεροι αποταμίευαν μικρά ή μεγάλα ποσά που φυλούσαν συχνότερα στο σπίτι (μπαούλα, συρτάρια, πουγκιά) παρά στις τράπεζες. Την εποχή εκείνη η αποταμίευση ήταν και λίγο "μόδα".

Ισως η παλιά αυτή συνήθεια (σχολική έκθεση με αυτό το θέμα στις 31.10) να συνεχίζεται στις μέρες μας, θα ήταν όμως παράδοξο να συμβαίνει κι ο λόγος είναι απλός: Εδώ κι αρκετό καιρό η κατάσταση έχει αλλάξει. Οσα μάθαιναν παλιά οι μαθητές για κουμπαράδες και οικονομία σήμερα είναι σχεδόν άχρηστα. Αν δεν ξέρει κανείς σήμερα να επιλέγει το "συμφερότερο" δάνειο με το "χαμηλότερο" επιτόκιο, να διακρίνει τις "ευκαιρίες" στη ρήτρα ελβετικού φράγκου ή αγγλικής στερλίνας, να αποκωδικοποιεί τα ψιλά γράμματα στα προγράμματα "μεταφοράς" πιστωτικών υπολοίπων καρτών και δανείων, να γνωρίζει απ' έξω κι ανακατωτά τα νέα "δανειακά προϊόντα" βρίσκεται σε πολύ δυσχερή θέση.

Χρησιμότερο θα ήταν, λοιπόν, σήμερα να γράφουν εκθέσεις οι μαθητές όχι για την "παρωχημένη" αποταμίευση, αλλά για τη σημασία των νέων καταναλωτικών, στεγαστικών κι άλλων δανείων και πιστωτικών καρτών στην καθημερινή ζωή και πώς μπορεί κανείς καλύτερα να τα επιλέξει. Κι αν θελήσουν οι τράπεζες, υπάρχει ασφαλώς τρόπος να συνδυασθούν όλα αυτά με την αποταμίευση: Να μελετήσουν και να λανσάρουν το "αποταμιευσοδάνειο".

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Εκλεκτικές συγγένειες

Τον Ιούλιο του 2003 το Ασοσιέϊτεντ Πρες μετέδωσε κι η USA TODAY δημοσίευσε πληροφορίες του FBI, που ήθελαν ένα πρόσωπο που κρατείτο για σχέσεις με την Αλ Κάϊντα να έχει μιλήσει για κάποιο "μείζον σχέδιο" να προκληθούν φωτιές στα δάση της Καλιφόρνιας.

Σχεδόν κάθε καλοκαίρι ή φθινόπωρο από τότε η Καλιφόρνια πλήττεται από φωτιές εξαιτίας των οποίων άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους ενώ δάση και κατοικημένες περιοχές καταστρέφονται.

Για τις φετεινές, όμως, μεγάλες πυρκαγιές το κανάλι FOX απευθύνει αμείλικτα ερωτήματα, εάν και κατά πόσο αποτελούν μέρος εκείνου του παλαιού σχεδίου που είχε αποκαλύψει ο κατηγορούμενος τρομοκράτης στο FBI το 2003. Εχει ή δεν έχει σχέση η Αλ Κάϊντα με τις φωτιές στην Καλιφόρνια, αναρωτιέται μεγαλόφωνα το κανάλι. Η εμμονή του, βεβαίως, αυτή έχει σχολιασθεί ποικιλοτρόπως.

Μένει ένα ερώτημα, πάντως: Το FOX ζήλωσε τη δόξα Ν. Μπακογιάννη και Β. Πολύδωρα και της θεωρίας τους περί ασσύμετρης απειλής στην οποία απέδωσαν τις πυρκαγιές της Ηλείας, ή μήπως το δημοσίευμα της αμερικάνικης εφημερίδας "ενέπνευσε" τους έλληνες πολιτικούς; Οπως κι αν είναι, η θεωρία αυτή φαίνεται νάχει ισχυρούς μεν αλλά όχι πολλούς φίλους.

(H φωτογραφία έχει ληφθεί από εδώ).

Ιώσεις

Σήμερα έφθασε (για 2η φορά τις τελευταίες ημέρες) στα ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ, όπως ίσως και σε πολλούς άλλους, το παρακάτω email που αναφέρεται σε κάποιο ιό:

"Subject: DANGEROUS VIRUS/>
Τις επόµενες ηµέρες θα πρέπει να είστε προσεκτικοί και να µην ανοίξετε κανένα µήνυµα µε τον τίτλο " invitation", ανεξάρτητα µε το ποιος το στέλνει, πρόκειται για ένα ιό ο οποίος "ανάßει" µια ολυµπιακή δάδα που καίει το σκληρό δίσκο του Pc.

Αυτός ο ιός θα σας σταλεί από ένα άτοµο που έχετε ήδη στη λίστα επαφών σας, για αυτό θα πρέπει να ενηµερώσετε όσο το δυνατό περισσότερους. Εάν λάßετε µήνυµα µε τον τίτλο "invitation " µην το ανοίξετε και κλείστε αµέσως το Pc.

Είναι ο χειρότερος ιός που ανακοινώθηκε από το CNN και αξιολογήθηκε από τη Microsoft ως ο πιο καταστροφικός ιός που έχει υπάρξει ποτέ. Ο συγκεκριµένος ιός ανακαλύφθηκε χτές από το MCAfee και δεν υπάρχει ακόµα "λύση" για αυτόν. Απλά καταστρέφει τον Τοµέα Zero του σκληρού
δίσκου όπου ßρίσκονται οι σηµαντικότερες πληροφορίες. Αποστείλετε αυτό το mail σε όσους γνωρίζετε, στους φίλους και γνωστούς σας και θυμηθείτε πως αν το αποστείλετε σε όλους αυτούς, θα επωφεληθούμε όλοι".

Εντύπωση προκαλεί μια μυστηριώδης "δύναμη" (πειθώ;), που φαίνεται να διαθέτουν αυτά τα μηνύματα, ακόμη και σε ανθρώπους που έχουν μάθει να ελέγχουν και να διασταυρώνουν κάθε πληροφορία. Ψάχνοντας στοιχειωδώς στο ίντερνετ προκύπτει, πως πρόκειται για μία ακόμη φάρσα. Αυτό τουλάχιστον κατηγορηματικά ισχυρίζονται ειδήμονες εδώ, εδώ και εδώ. Σύμφωνα με αυτούς, πρόκειται για νέα εκδοχή του παλαιότερου "ιού" A Virtual Card For You, που ήταν κι αυτός φάρσα.

Μολονότι δεν είναι απολύτως γνωστό, αν υπάρχουν κι άλλοι λόγοι (πέρα από την "πλάκα") που κάνουν κάποιους να ξεκινήσουν μια τέτοια φάρσα, είναι κάπως ευκολότερο να διακρίνει κανείς ένα τους λόγους που κάνει τους γενικώς "ψαγμένους" χρήστες να "προωθούν" τέτοια μηνύματα: Από τη μία είναι η έλλειψη χρόνου (αυτών των 2-3 λεπτών, δηλαδή), για να ελέγξουν την εγκυρότητα του μηνύματος, και από την άλλη η ευκολία να το κάνουν "forward" και να "ξεμπερδεύουν". Σ' αυτό βοηθάει, ίσως, και μια σκέψη που πολλοί έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας: "Αυτό που δεν έχω χρόνο να κάνω εγώ (έλεγχο), κάποιος άλλος θα βρεί και θα τον κάνει. Αν είναι φάρσα, δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Αν, όμως, είναι αλήθεια;".

Δεν φαίνεται, δηλαδή, να αξιολογείται έστω με το μέτρο της κοινής λογικής, ότι οι πιθανότητες να "πιάσουν" απλοί χρήστες κάποιον ιό πριν από τις εταιρείες (που βγάζουν δισεκατομμύρια δολλάρια φτιάχνοντας προγράμματα λογισμικού κατά των ιών) είναι πρακτικώς από ελάχιστες έως ανύπαρκτες.

Το ίδιο, όμως, δεν συμβαίνει με όσους παίζουν κάθε εβδομάδα μικροποσά (πολλών εκετομμυρίων ευρώ στο σύνολό τους) σε λόττο και τζόκερ; Κι αν σου κάτσει;

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Κι ύστερα, ήρθε η τηλεόραση

Oταν ήρθε η ώρα της, η τηλεόραση στρογγυλοκάθισε στο σαλόνι σε ό,τι "μπαρόκ", "σκυριανό" ή "δανέζικο" τραπεζάκι υπήρχε στο σπίτι. Επάνω της μπήκαν κεντητά σεμεδάκια, καρέ κι άλλα μικρά ή μεγάλα διακοσμητικά, κεραμικά ή μπρούτζινα βαζάκια, τασάκια κλπ, πλεκτά πολύχρωμα μαξιλάρια, φωτογραφίες κι ό,τι άλλο χωρούσε. Το μέγεθος της συσκευής ήταν τεράστιο, οι γραμμές της αδρές και τα κουμπιά της δύσκολα πατιόντουσαν ή γύριζαν, χωρίς να σηκωθεί όλο το σπίτι στο πόδι. Οι μάρκες που κυριαρχούσαν ήταν Uranja, Lowe Opta, Schaub Lorenz, Sanyo και Telefunken. Εντάξει, υπήρχε και η Bang & Olufsen αλλά για πολύ λίγους και πλούσιους.

Οταν η νέα συσκευή πήρε τη θέση της, όλα τα έπιπλα του σαλονιού "γύρισαν" λίγο ώστε όποιοι κάθονταν σ' αυτά νάχουν υποφερτή θέα. Η πριγκιπική θέση, συνήθως μονή πολυθρόνα με εκείνα τα αμέτρητα τραπεζάκια (το ένα κάτω από το άλλο, ζιγκόν τα έλεγαν;) δίπλα της, ανήκε στον άντρα του σπιτιού. Οι υπόλοιποι βολεύονταν όπως, όπως. Στην αρχή όταν η τηλεόραση ήταν αναμμένη, τα φώτα ήταν σβηστά. Θεοσκότεινα στο σαλόνι, υπήρχε μόνο το λίγο φώς που ερχόταν από την κουζίνα, μέσω της λεγόμενης "κρυφής πόρτας" που όλα τα "καθώς πρέπει" διαμερίσματα διέθεταν. Ηταν μια στενή πόρτα, που συνέδεε το σαλόνι με το διάδρομο κι από κεί με την κουζίνα και από την πλευρά του σαλονιού ήταν βαμμένη όπως και οι τοίχοι, για να μην διακρίνονται εύκολα. Μετά έγραψαν οι εφημερίδες, ότι η ακτινοβολία της συσκευής κάνει κακό στα μάτια και θάπρεπε να υπάρχει πάντα φώς στο δωμάτιο (οπότε άναβαν και οι 3 σκάλες του πολυέλαιου, σύν οι απλίκες και το λαμπατέρ) και απόσταση τουλάχιστον 3 μέτρων από την οθόνη.

Το ασπρόμαυρο πρόγραμμα της ΥΕΝΕΔ και της ΕΡΤ ήταν, στοιχειωδώς, χωρισμένο σε ζώνες:

Η παιδική ζώνη: νωρίς το απόγευμα με Καραγκιόζη, Μπάρμπα Μυτούση ("καλά μου ανεψούδια, γειά σας και χαρά σας") και παραμύθια με το Ν. Πιλάβιο. Για μεγαλύτερα, κάπως, παιδιά υπήρχαν επιστημονικά ντοκυμαντέρ (με εκφωνητή τον Κωστή Μεραναίο) και το "Σταρ Τρεκ" με τους Λ. Νιμόϊ (Μίστερ Σποκ), Γ. Σάτνερ (Κάπτεν Κέρκ) και Ντεφόρεστ Κέλυ (Δρ Μακόϋ).

Οι γυνακεία ζώνη: "Σύγχρονη Εύα" με την Ελλη Ευαγγελίδου, "Για σας Κυρία μου", αλλά και σίριαλ όπως "Αγνωστος Πόλεμος" του Ν. Φώσκολου και "Εν Αθήναις" του Β. Γκούφα, με το οποίο έγινε ευρύτερα γνωστή η Βέρα Κρούσκα, το "Πέϊτον Πλέϊς" με τους Ράϊαν Ο Νήλ και Μία Φάροου, ως Ρόντνυ Χάριγκτον κι Αλισον Μακένζι.

Η ανδρική, συνήθως βραδινή (με σημερινούς όρους prime time) ζώνη, όπου στριμόχνωνταν και οι κυρίες: Ο Ντέϊβιντ Τζάνσεν και ο "Φυγάς" του, ο Βίνς Εντουαρντς κι ο "Μπέν Κέϊσυ" (ιατρικό), ο Στήβ Φόρεστ κι ο "Βαρώνος", ο Μάϊκ Κόνορς κι ο "Μάνιξ", οι "Επικίνδυνες αποστολές" με τους Π. Γκρέηβς και Μ. Λαντάου, ο Μπένυ Χίλ.

Λίγο αργότερα μπήκαν και πιό προχωρημένες νεανικές σειρές: "Μοντέρνα Γενιά" με τους Μ. Κόουλ, Κλ. Γουίλιαμς και Π. Λίπτον, "Οι εκδικητές" με τους Πάτρικ Μακνί και τη Νταϊάνα Ρίγκ, ως Τζών Στηντ και Εμμα Πηλ αντίστοιχα, "Κούγκ Φου" με τον Ντ. Καραντάϊν, "Εκείνος και Εκείνος" του Κ. Μουρσελά με τους Β. Διαμαντόπουλο και Γ. Μιχαλακόπουλο.

Υπήρχε (συνήθως την Κυριακή) και η "οικογενειακή ζώνη", όπου δέσποζε το "Bingo" με το Ν. Μαστοράκη, το "Αλάτι και Πιπέρi" του Φρ. Γερμανού κ.α.

Τα αθλητικά ήταν στριμωγμένα το Σάββατο, πότε είχε αγγλικό και πότε ιταλικό πρωτάθλημα. Πάντα, όμως, τον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας από το Γουέμπλεϊ σε μετάδοση Γ. Διακογιάννη. Μεγάλα γεγονότα ήταν οι ολυμπιακοί αγώνες στο Μεξικό (με το 8.90 του Μπομπ Μπήμον στο άλμα εις μήκος και τους μαύρους πάνθηρες) και τα μουντιάλ, οι βαλκανικοί και μεσογειακοί αγώνες που συνήθως μετέδιδε ο Βαγγέλης Φουντουκίδης. Αα, υπήρχαν και οι αγώνες του ΣΙΣΜ (όπου συμμετείχαν στρατευμένοι από τις χώρες του ΝΑΤΟ). Οταν ο Χρήστος Παπανικολάου είχε πλησιάσει το παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ, κάθε τρεις και λίγο διοργανώνονταν αθλητικές συναντήσεις και μεταδίδονταν τηλεοπτικά, για να του δοθεί η ευκαιρία να το σπάσει σε απευθείας σύνδεση.

Με άλλα λόγια, η τηλεόραση ήταν τηρουμένων των αναλογιών και τότε η ίδια. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι διαφορετική;

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Tungurahua

Η φωτογραφία από την έκρηξη του ηφαιστείου Tungurahua στο Εκουαδόρ έχει ληφθεί από εδώ

Gripe sheet (ένας αποχαιρετισμός)

Χθες λάβαμε από καλό φίλο το παρακάτω email:

"Μετά από κάθε πτήση οι πιλότοι της Qantas συμπληρώνουν μια φόρμα που ονομάζουν "gripe sheet", στην οποία καταγράφονται τα προβλήματα που τυχόν παρατηρήθηκαν κατά την πτήση, ώστε οι μηχανικοί να τα διορθώσουν.

Οι μηχανικοί διαβάζουν αυτή τη λίστα, διορθώνουν το πρόβλημα και καταγράφουν στο κάτω μισό της φόρμας, ποιές ενέργειες έγιναν. Πριν από την επόμενη πτήση οι πιλότοι συμβουλεύονται τη συμπληρωμένη φόρμα, για να δουν αν το πρόβλημα έχει αντιμετωπιστεί.

Ακολουθεί μια λίστα με σφάλματα που έχουν παρατηρηθεί κατά την πτήση και έχουν καταγραφεί από τους πιλότους καθώς και η λύση που έχει δοθεί από τους μηχανικούς, όπως αποτυπώθηκε με χιούμορ:

(Π: Το πρόβλημα όπως καταγράφηκε από τον πιλότο)
(Λ: Η λύση που δόθηκε από τον μηχανικό.)

Π: Ο κυρίως αριστερός τροχός σχεδόν θέλει αντικατάσταση.
Λ: Ο κυρίως αριστερός τροχός σχεδόν αντικαταστάθηκε.

Π: Η δοκιμαστική πτήση ήταν Ο.Κ., εκτός από το σύστημα αυτόματης προσγείωσης που ήταν κάπως απότομο.
Λ: Σύστημα αυτόματης προσγείωσης δεν έχει εγκατασταθεί σε αυτό το αεροσκάφος.

Π: Κάτι χαλαρό στο πιλοτήριο.
Λ: Κάτι σφίχτηκε στο πιλοτήριο.

Π: Ψόφια έντομα στο παρμπρίζ.
Λ: Ζωντανά έντομα στην πίσω μεριά.

Π: Ο αυτόματος πιλότος σε κατάσταση διατήρησης ύψους προκαλεί κάθοδο 200 πόδων το λεπτό.
Λ: Δεν μπορούμε να αναπαράγουμε το πρόβλημα στο έδαφος.

Π: Ενδείξεις διαρροής στο δεξιό κυρίως σύστημα προσγείωσης.
Λ: Οι ενδείξεις αφαιρέθηκαν.

Π: Τα επίπεδα θορύβου του DMA είναι απίστευτα υψηλά.
Λ: Ο θόρυβος του DMA ρυθμίστηκε σε πιο πιστευτά επίπεδα.

Π: Οι ασφάλειες τριβής προκαλούν κόλλημα του λεβιέ ισχύος.
Λ: Γι' αυτό είναι εκεί.

Π: Το IFF δεν λειτουργεί.
Λ: Το IFF ποτέ δεν λειτουργεί σε κατάσταση 'OFF'.

Π: Υποψιάζομαι ότι υπάρχει ράγισμα στο παρμπρίζ.
Λ: Υποψιάζομαι ότι έχεις δίκιο.

Π: Η μηχανή Νο3 λείπει.
Λ: Η μηχανή βρέθηκε στο δεξί φτερό μετά από σύντομη έρευνα.

Π: Το αεροσκάφος συμπεριφέρεται κάπως αστεία.
Λ: Προειδοποιήσαμε το αεροσκάφος να σοβαρευτεί.

Π: Το ραντάρ βουίζει.
Λ: Το ραντάρ επαναπρογραμματίστηκε με μουσική.

Π: Ποντίκι στο πιλοτήριο
Λ: Εγκαταστάθηκε γάτα.

Π: Θόρυβος προερχόμενος κάτω από τον πίνακα οργάνων. Μοιάζει σαν ένας νάνος να βαράει κάτι με το σφυρί του.
Λ: Πήραμε το σφυρί από το νάνο.

Π: Η ραδιοπυξίδα αρνείται να συνεργαστεί με το GPRS.
Λ: Της έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Μέρες και νύχτες ραδιοφώνου

Ο,τι είναι σήμερα η τηλεόραση ήταν πριν από κάμποσα χρόνια το ράδιο. Ογκώδεις, βαριές συσκευές, άλλοτε μόνες τους κι άλλοτε συνδυασμένες με πικάπ (ραδιοπικάπ) που δέσποζαν στα σπίτια και γύρω τους μαζεύονταν οι οικογένειες τα βράδια. Οι συνηθισμένες μάρκες ήταν BLAUPUNKT, GRUNDIG (επί πολλά χρόνια διαβαζόταν γκρούντινγκ) και SIERRA.

Ο μαύρος βακελίτης και τα ανοιχτόχρωμα υφάσματα (που κάλυπταν το μεγάφωνο στην πρόσοψη) ήταν τα υλικά που κυριαρχούσαν. Ξεχωριστά σημεία σε κάθε ράδιο, που έδιναν ιδιαίτερη προσωπικότητα στη συσκευή: τα μεγάλα περιστρεφόμενα κουμπιά (το κάτω αριστερά για την ένταση του ήχου και το κάτω δεξιά για την αναζήτηση των σταθμών), τα άσπρα που όταν πατιόντουσαν σε πήγαιναν σε συγκεκριμένο σταθμό (κάτι σαν μνήμες), η βελόνα τους και, κυρίως, το σκούρο τζαμάκι με ονόματα σταθμών και πόλεων από όλο τον κόσμο. Αυτά ήταν που έκαναν μια συσκευή "γελαστή" ή "θλιμμένη", "σοβαρή" ή "φιλική". Το "κλού", όμως, ήταν οι λυχνίες στο σκοτάδι. Πηγαίνοντας τη βελόνα από τη μιάν άκρη στη άλλη ήταν σαν νάκανες στο λιγοστό φώς της λυχνίας ένα ιδιότυπο γύρο του κόσμου, με συνοδεία ήχους από αραβικά, ισπανικά, αγγλικά, γαλλικά, ινδικά, αμανέδες και κηρύγματα, ανάμικτα με τα ιδιαίτερα εκείνα παράσιτα των "βραχέων".

Επί πολλά χρόνια αγαπημένες εκπομπές κρατούσαν στους φανατικούς ακροατές συντροφιά όλη την ημέρα:

Νωρίς το πρωί (αμέσως μετά τα "τροκάνια" και τον εθνικό ύμνο) "Πρωϊνή Γυμναστική" και "Θεία Λένα". Μετά οι προσφερόμενες, σχεδόν καθημερινές, σειρές "Πικρή, μικρή μου αγάπη" (με τους Στέφανο Ληναίο, Ελλη Φωτίου κι άλλους), "Το σπίτι των ανέμων" (law drama, με ήρωες το δικηγόρο Ορέστη Λαμπίρη -Βύρωνα Πάλλη- τη βοηθό και αραβωνιαστικιά του Τζοβάνα -Αφροδίτη Γρηγοριάδου- και τη γιαγιά Αννούσκα), τη "Τζέϋν Εϋρ" (με τους Ελλη Λαμπέτη, Λυκούργο Καλλέργη) κ.ά.

Το μεσημέρι οι "Αναζητήσεις μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού" (η επίπεδη φωνή των εκφωνητών νανούριζε τόσο γλυκά) ή νοσταλγικά τραγούδια και το απόγευμα "Το ημερολόγιο ενός θυρωρού", του Κ. Πρετεντέρη με το Γ. Βογιατζή, ως Μικέ ("Σας χαιρέτησα; δεν σας χαιρέτησα! Χαίρετε, τί κάνετε; Καλά ευχαριστώ!").

Το βράδυ "Σε 30 δευτερόλεπτα", παιγνίδι γνώσεων με το Μίμη Πλέσσα, το Συνεργάτη χωρίς όνομα και την κυρία Μαίρη, "Αστυνομικές Ιστορίες" του Νίκου Φώσκολου, "Κυνήγι του Θησαυρού" με το Ν. Μαστοράκη, "Στον ιστό της αράχνης" (με μπόλικη αντικομμουνιστική προπαγάνδα) και πολύ, μά πάρα πολύ θέατρο (σχεδόν κάθε βράδυ, με ραδιοσκηνοθεσία που σε ταξίδευε, πόρτες που έτριζαν, κεραυνούς και βροχή που σε "έβρεχε" και την πιό στομφώδη ομιλία πολλών και πολύ γνωστών ηθοποιών).

Την Κυριακή, τέλος, το πρωί: "Το θέατρο στο μικρόφωνο", με τον Αχιλλέα Μαμάκη και "Τα νέα ταλέντα" του Γ. Οικονομίδη με τη Ρένα Ντορ (το πρώτο ελληνικό "talent show"), το μεσημέρι και το απόγευμα τη μετάδοση ποδοσφαιρικών αγώνων και το βράδυ ... θέατρο!

Δεν ξέρω αν "έφταιγε" πως δεν είχε έρθει η τηλεόραση, αλλά δεν μας έλειπε καθόλου.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Ο λύκος και τα πρόβατα

Ταυτόχρονα με την Πολωνία στις 21.10 έγιναν εκλογές και στην Ελβετία: πρώτο βγήκε το ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα που πήρε -το υψηλότερο για πολιτικό κόμμα από το 1919- ποσοστό (29%), χαμένοι και δεύτεροι (19%) βγήκαν οι σοσιαλδημοκράτες, ενώ τρίτοι και κερδισμένοι οι πράσινοι (10%).

Ο νικητής των εκλογών εστίασε όλη την καμπάνια του στη σύνδεση των μεταναστών με την αύξηση της εγκληματικότητας, κυκλοφορώντας μια αφίσα (με τρία άσπρα κι ένα μαύρο πρόβατο) που κατηγορήθηκε δικαιολογημένα από πολλούς ως ρατσιστική και ξενοφοβική.

Αν λάβει κανείς υπόψη του, ότι προσωπικός στόχος αυτής καμπάνιας αισθάνθηκε ακόμη και ο Ρικάρντο Λουμένγκο, μετανάστης από την Αγκόλα, που εξελέγη βουλευτής με τους σοσιαλδημοκράτες, μπορεί εύκολα να καταλάβει πώς ένιωσαν οι άλλοι "ανώνυμοι" μετανάστες βλέποντας την αφίσα παντού στην Ελβετία. Στο "concept" της αφίσας βασίσθηκε και ένα "παιγνίδι" στο ίντερνετ, όπου ο παίκτης μεταξύ άλλων καλείται να εμποδίσει τα ελβετικά διαβατήρια να φθάσουν σε "μαύρα και κίτρινα" χέρια μεταναστών και να σπρώξει εκτός ελβετικών συνόρων το μαύρο πρόβατο.

Η καμπάνια κατακρίθηκε από πολλούς και "πειράχθηκε" τόσο, ώστε να είναι σαφέστερο το ρατσιστικό νόημά της. Αυτό βέβαια σε τίποτα δεν αλλάζει το μέλλον των 7 εκ. περίπου μεταναστών, που είναι σχεδόν αδύνατο -αν καταφέρουν να παραμείνουν- να πάρουν ποτέ την υπηκοότητα και να ψηφίσουν με τη σειρά τους σε κάποιες μελλοντικές εκλογές.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Twisted

My analyst told me that I was right out of my head
The way he described it, he said I'd be better dead than live
I didn't listen to his jive
I knew all along he was all wrong
And I knew that he thought I was crazy but I'm not
Oh no!

My analyst told me that I was right out of my head
He said I'd need treatment but I'm not that easily led
He said I was the type that was most inclined
When out of his sight to be out of my mind
And he thought I was nuts, no more ifs or ands or buts
Oh no!

They say as a child I appeared a little bit wild
With all my crazy ideas
But I knew what was happenin', I knew I was a genius
What's so strange when you know that you're a wizard at three?
I knew that this was meant to be

Well I heard little children were supposed to sleep tight
That's why I drank a fifth of vodka one night
My parents got frantic, didn't know what to do
But I saw some crazy scenes before I came to
Now do you think I was crazy?
I may have been only three but I was swingin'

They all laughed at Al Graham Bell
They all laughed at Edison and also at Einstein
So why should I feel sorry if they just couldn't understand
The litany and the logic that went on in my head?
I had a brain, it was insane
Don't you let them laugh at me
When I refused to ride on all those double decker buses
All because there was no driver on the top

My analyst told me that I was right out of my head
The way he described it, he said I'd be better dead than live
I didn't listen to his jive
I knew all along he was all wrong
And I knew that he thought I was crazy but I'm not
Oh no!

My analyst told me that I was right out of my head
But I said "Dear doctor, I think that it's you instead
'Cause I have got a thing that's unique and new
It proves that I'll have the last laugh on you
'Cause instead of one head... I got two
And you know two heads are better than one"

Το τέλος της μονοζυγωτικής(*) δημοκρατίας;

Οι εκλογές της Κυριακής τέλειωσαν -προς το παρόν- τη μονοκρατορία των αδελφών Κατσίνσκι στην Πολωνία. Η Πλατφόρμα των Πολιτών φαίνεται να συγκεντρώνει το 41% των ψήφων έναντι 32% του κόμματος του Νόμου και της Δικαιοσύνης του Γιάροσλαβ Κατσίσνκι.

Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν υψηλή, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο από το 1989 και αγγίζοντας ποσοστό άνω του 55%. Στις τελευταίες εκλογές πριν από 2 χρόνια είχε ψηφίσει το 40% του εκλογικού σώματος.

Ο Ντόναλντ Τούσκ θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός και θα πρέπει να συνεργασθεί θεσμικά με τον εναπομείναντα στην προεδρία της Δημοκρατίας έτερο Κατσίνσκι, τον Λεχ.

Τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μιλούν για κύμα ανακούφισης στην Ευρώπη από το εκλογικό αποτέλεσμα.

(*) κατά την έκφραση της Μανουέλας Γκρετκόφσκα

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Εκλογές και λογικές

Το περασμένο Σάββατο έληξε στην Ουάσιγκτον η διήμερη συνάντηση των συντηρητικών χριστιανών. Παρέλασαν από κεί όλοι σχεδόν οι υποψήφιοι, που διεκδικούν το χρίσμα του ρεμπουπλικανικού κόμματος για τις επόμενες προεδρικές εκλογές του 2008. Ο λόγος είναι προφανής: Ολοι τους -άλλος λίγο κι άλλος πολύ- στην καλύτερη περίπτωση προσδοκούν την ψήφο των πολλών εκατομμυρίων κι αρκετών δογμάτων χριστιανών, που είναι μέλη του κόμματος και στη χειρότερη επιχειρούν να κατευνάσουν την πιθανή οργή, που "υποψιάζονται" πως τους προκάλεσαν κάποιες θέσεις που εξέφρασαν κατά την προεκλογική καμπάνια τους.

Στους τελευταίους φαίνεται πως ανήκει ο Ρούντολφ Τζουλιάνι, που έχοντας εκφράσει άποψη υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση και των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων τρέμει το φυλλοκάρδι του μήπως του στοιχίσουν τους ψήφους των θρήσκων ρεπουμπλικάνων. Ετσι δεν δίστασε να τους μιλήσει έξω από τα δόντια, λέγοντάς τους: "Δεν έχετε απολύτως τίποτα, να φοβάστε από μένα".

Η απορία που έρχεται αμέσως στο νού είναι, τί ακριβώς φοβάται ... ότι φοβούνται; Ίσως το να χάσουν -με διάφορα κοινωνικά μέτρα- τη μεγάλη επιρροή τους στους πολίτες "α' γραμμής", αρκετοί από τους οποίους αναγεννώνται ως χριστιανοί, όπως ο Μπους. Είναι άγνωστο, αν ο Τζουλιάνι κατάφερε να διασκεδάσει τις επιφυλάξεις τους, αλλά έτσι που τάκανε ας τα ξεμπερδέψει.

Το πολιτικό παιγνίδι στις ΗΠΑ "παίζεται" με διαφορετικούς όρους από την Ευρώπη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και κοινά. Παρόλα αυτά υπάρχουν εκεί μερικές περιπτώσεις, που όσο κι αν είναι κανείς "προϊδεασμένος" ξαφνιάζουν: Ο μεγάλος θόρυβος, ας πούμε, που έχει προκληθεί από μερίδα του συντηρητικού τύπου εξαιτίας του τελευταίου βιβλίου του Τζίμι Κάρτερ για το παλαιστινιακό. Είναι πρωτοφανούς έντασης οι επιθέσεις της New York Post κατά του συγγραφέα, που φθάνουν μέχρι του σημείου να αναρωτιέται πως κατάφερε κι έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ. Λές και δεν το ξέρει!

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Ασύρματο ίντερνετ

Από το σημερινό ΒΗΜΑ το άρθρο του Γ. Γιανναράκη με τίτλο "Ασύρματη Επανάσταση":

"Μοιάζει με μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας: Ενα βουβό τεχνολογικό τσουνάμι απειλεί να σαρώσει τα παραδοσιακά τηλεπικοινωνιακά δίκτυα της Ευρώπης. Ενα τσουνάμι που δεν στηρίζεται σε κάποια νέα επαναστατική τεχνολογία αλλά στην καινοτομική διευκόλυνση της συνεργασίας ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους. Οι μεγάλοι τηλεπικοινωνιακοί παίκτες που έχουν δαπανήσει δισεκατομμύρια σε άδειες και υποδομές μοιάζουν ανίσχυροι μπροστά σε ένα καινούργιο φαινόμενο που αποδιοργανώνει τη στρατηγική τους για το μέλλον.

Η ιδέα είναι απλή: αν όσοι διαθέτουν σύνδεση στο γρήγορο Internet εγκαταστήσουν έναν κόμβο ασύρματης πρόσβασης με εμβέλεια μερικών δεκάδων μέτρων, τότε είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ένα τεράστιο και πανίσχυρο «αιθέριο» δίκτυο που μπροστά του ακόμη και τα δίκτυα τρίτης γενιάς της κινητής τηλεφωνίας θα φαντάζουν προϊστορικοί δεινόσαυροι. Το δίκτυο θα μπορεί να επεκτείνεται ταχύτατα και ανέξοδα, αφού ο απαιτούμενος εξοπλισμός είναι ο ίδιος που χρησιμοποιείται στις ευρυζωνικές συνδέσεις και κάθε νέος κόμβος διασυνδέεται αυτόματα στον «αιθέριο ιστό» χωρίς να απαιτούνται τεχνικές γνώσεις από τους χρήστες.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η ιδέα εδώ και δύο χρόνια έχει ξεφύγει από τη φαντασία και άρχισε να εφαρμόζεται στην Ισπανία από μια μικρή καινοτομική εταιρεία, τη FON, ενώ την περασμένη εβδομάδα η κραταιά British Telecom ανακοίνωσε ότι συνεργάζεται με τη FON για να απλώσει το ασύρματο δίκτυο στη Μεγάλη Βρετανία και σε άλλες χώρες όπου δραστηριοποιείται. Ηδη οι χρήστες της FON, που ονομάζονται foneros, έχουν εξαπλωθεί στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες - ακόμη και στην Ελλάδα! - αφού η εφαρμογή της ιδέας δεν υπόκειται σε κανέναν γεωγραφικό περιορισμό ούτε εξαρτάται από τον τηλεπικοινωνιακό πάροχο μέσω του οποίου ο κάθε χρήστης αποκτά σύνδεση στο Internet.

Οι foneros χωρίζονται σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες ανάλογα με τον τρόπο που «μοιράζονται» τη σύνδεσή τους με τα άλλα μέλη της κοινότητας:

Οσοι μοιράζονται δωρεάν τη σύνδεσή τους με μοναδικό αντάλλαγμα τη δωρεάν πρόσβαση στο παγκόσμιο δίκτυο FON ονομάζονται Linus (από τον Linus Torvalds, δημιουργό του Linux).

Οσοι αντίθετα επιδιώξουν να αποκτήσουν έσοδα από τη χρήση του δικτύου τους ονομάζονται Bill (από τον Bill Gates) και φυσικά πληρώνουν και οι ίδιοι για να χρησιμοποιήσουν το παγκόσμιο δίκτυο FON.

Μια τρίτη διαφορετική κατηγορία είναι οι ονομαζόμενοι Alien (Ξένοι) οι οποίοι θέλουν να χρησιμοποιούν το δίκτυο FON χωρίς να μοιράζονται κάποια δική τους σύνδεση. Οι Alien πληρώνουν για αυτή τη χρήση και τα έσοδα από αυτούς μοιράζονται ανάμεσα στους Bill στη FON.

Οπως αναμενόταν, γρήγορα η FON απέκτησε ως μετόχους σημαντικά ονόματα του κλάμπ των ψηφιακών επιχειρηματιών.

Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν το μοντέλο της FON μπορεί να έχει εφαρμογή στη χώρα μας, όπου η αρχιπελαγική γεωμορφολογία και οι ελλιπείς υποδομές ευνοούν την ανάπτυξη των ασύρματων δικτύων. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στην Ελλάδα αναπτύσσεται εδώ και αρκετά χρόνια ένα πρωτότυπο ασύρματο δίκτυο, το Ασύρματο Μητροπολιτικό Δίκτυο Αθηνών με περισσότερους από 6.000 κόμβους που λειτουργούν με τη συμμετοχή χιλιάδων εθελοντών. Η επιτυχία του δείχνει με τον δικό της τρόπο ότι δεν είμαστε έξω από την επερχόμενη επανάσταση".

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Ενας άλλος ΦΠΑ

Λένε πως η όποια "αξία" μερικών μυστικών έγκειται αρκετές φορές ακριβώς στο ότι έμειναν -για λίγο ή πολύ, αδιάφορο- κρυφά. Στην περίπτωση αυτή η τελική αξία του μυστικού (όταν δηλαδή αποκαλυφθεί) ταυτίζεται με αυτή που αρχικά ο "κάτοχος" της πληροφορίας της είχε αποδώσει και τον έκανε να την καταχωνιάσει (καθιστώντας την μυστικό), συν τη σημασία που αποδίδει στο γεγονός αυτός που το φέρνει στο φώς. Κάτι σαν ΦΠΑ, δηλαδή.

Πριν ένα χρόνο περίπου όλος ο κόσμος μιλούσε για το τελευταίο βιβλίο του νομπελίστα Γκύντερ Γκρας "Ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι", όπου εξομολογείται την ένταξή του σε ηλικία 11 ετών στη χιτλερική νεολαία. Αυτή καθεαυτή η αποκάλυψη, που μάλιστα έκανε ο ίδιος, επισκίασε το βιβλίο και προκάλεσε πολλά και ποικίλα σχόλια τόσο για την θέση που του ταιριάζει στην παγκόσμια λογοτεχνία, όσο και για τους λόγους που έκαναν το γερμανό συγγραφέα να το γράψει.

Ενας άλλος τύπος μια πιό βίαιης αποκάλυψης είναι αυτός που γίνεται από τρίτο πρόσωπο και όχι τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο. Πρόσφατα κυκλοφόρησε στη Γαλλία μια βιογραφία της Κατρίν Ντενέβ, στην οποία πολλά αναφέρονται για τη σχέση του πατέρα της με τις δυνάμεις της γερμανικής κατοχής και το καθεστώς της κυβέρνησης του Βισί.

Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχονται στη δημοσιότητα αληθινά ή ψευδή στοιχεία για τη ζωή και δράση διαφόρων σήμερα επωνύμων κατά την περίοδο του β’ παγκοσμίου πολέμου. Ο Βαλντχάϊμ, ο Χάμπερμας, ο Βάλζερ είναι μόνο μερικοί από αυτούς.

Οσο να φύγουν από τη ζωή όσοι διάσημοι σήμερα έζησαν τον καιρό του πολέμου, τέτοιες ιστορίες θάρχονται και θα ξανάρχονται. Κοινό σημείο στην ανθρώπινη ιστορία είναι, ότι μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο μέρος της "διαδραματίζεται" μπροστά στα μάτια (ή το μυαλό) ενός μόνο ανθρώπου. Ετσι ευκολότερα μπαίνει στον πειρασμό και να το αποκρύψει.

Οπως αναφέρει ο Λ. Μπουνουέλ στην "Τελευταία πνοή" του, θα είχε συνθλιβεί (λόγω της αυστηρής καθολικής ανατροφής του όταν μικρό παιδί είδε όνειρο, ότι χαριεντίζεται σεξουαλικά με τη μητέρα του) αν γρήγορα δεν καταλάβαινε ότι ουδείς άλλος -εκτός από τον ίδιο- γνώριζε για αυτό και δεν το κρατούσε μυστικό.

(H εικόνα από τα "Oνειρα" του Yuroz έχει ληφθεί από εδώ).

Αγάλματα στη πόλη

Δεν είναι πολύ συνηθισμένο εφημερίδες, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, portal, blog κλπ να συμπίπτουν τόσο στο χαρακτηρισμό μιας πράξης, όπως το βάψιμο με μαύρο σπρέϊ της κεφαλής της Κοιμωμένης. Στις περισσότερες αναφορές στο συμβάν κυριάρχησε η λέξη "βεβήλωση" και τα ομόρριζά της, ρήμα κι επίθετο.

Τα αγάλματα στην Αθήνα και σ' όλες τις πόλεις του κόσμου πέρα από την προσοχή και το θαυμασμό των περαστικών τραβούν συχνά και την προσοχή μερικών που τα βλέπουν πιο πολύ ως αντικείμενο για τη κάθε είδους διαμαρτυρία τους. Μετά το 1974 είναι αμέτρητες οι φορές που η προτομή του Τρούμαν "ξημέρωσε" λουσμένη με κόκκινη μπογιά και γεμάτη με αντιαμερικανικά συνθήματα. Τα αγάλματα και οι προτομές θεών και ηρώων στο πεδίο του Αρεως, το μνημείο στο Πολυτεχνείο κι αλλού έχουν γίνει επανειλημμένα "καμβάς" για γκράφιτι κι ανάλογη δραστηριότητα.

Ωστόσο, η εικόνα ενός ανθρώπου που μ' ένα κουβά μπογιά στη μασχάλη κόβει βόλτες τα βράδια ψάχνοντας, σε ποιό μαρμάρινο κεφάλι θα την αδειάσει, δεν είναι καθημερινή ούτε και τυπική σε αυτή την πόλη. Αν εξαιρέσουμε τα γκράφιτι, που είναι κάτι άλλο, τί άραγε να επιθυμεί να δηλώσει κάποιος ρίχνοντας μπογιές σε μάρμαρα; Είτε "ιδεολογική", "πολιτική", "εθνική" ή ανάλογη θέση, αν ο στόχος ταιριάζει (π.χ. άγαλμα πολιτικού προσώπου, εθνικό σύμβολο, εθνικός ήρωας κλπ), είτε "πειρακτική" διάθεση (ναι κακόκουστη, ναι κατακριτέα, ναι ο,τιδήποτε άλλο, αλλά πάντως "πείραγμα" και "πλάκα"). Οταν, όμως, ο στόχος είναι ένα "απολίτικο" (αν υπάρχει τέτοιο) έργο, όπως εν προκειμένω, δικαιολογημένα μάλλον αποκλείεται η α' εκδοχή. Απομένει η β', συνδυασμένη ίσως με διάθεση επίδειξης προκλητικής συμπεριφοράς. Σε ποιόν; Οχι, πάντως, στο θάνατο και τους νεκρούς γενικά. Στους τάφους των πολλών επωνύμων του Α' νεκροταφείου; Αυτοί έχουν παύσει προ πολλού να "αντιδρούν" και να ενδιαφέρονται για τέτοια συμβάντα. Στους συγγενείς των επωνύμων νεκρών; Πιθανώς.

Οπως και νάχει, ό,τι δηλώνει όποιος ρίχνει μπογιά σε προτομές είναι το ίδιο με αυτό που "δηλώνουν" όσοι σπάζουν βιτρίνες και αυτοκίνητα, καίνει κάδους σκουπιδιών και λάστιχα, πετάνε πέτρες και καδρόνια; Μάλλον όχι. Οποιος τα βάζει με τα αγάλματα είναι, μάλλον, πιό "μοναχικός" από αυτούς που -εκτός των άλλων- εκθέτουν τη "δράση" τους σε ζωντανές, συχνά πολύωρες, τηλεοπτικές συνδέσεις.

Το ενδιαφέρον του τύπου για όσους επιτίθενται με μπογιές σε γλυπτά υπήρξε τα τελευταία χρόνια από στοιχειώδες έως ανύπαρκτο. Για τον Τρούμαν, μάλιστα, δεν είχαν λείψει και δημοσιεύματα κατανόησης του "πολιτικού νοήματος" της χειρονομίας. Τί είναι αυτό, συνεπώς, που στην περίπτωση της Κοιμωμένης έκανε σχεδόν όλα τα ΜΜΕ να συμπέσουν στην αντίδραση και τη θέση τους, μιλώντας ομαδόν για βεβήλωση;

Είναι η καλλιτεχνική αξία του έργου; Μάλλον όχι: η ίδια μπογιά χρησιμοποιείται και η ίδια μεταχείριση επιφυλάσσεται και σε άλλα έργα τέχνης (π.χ. κίονες, τις αγελάδες του Cow parade κλπ).

Είναι ο συμβολισμός της Κοιμωμένης; Δύσκολα θα δεχόταν κανείς πως η προσβολή στρέφεται στο νόημα του έργου, δηλαδή την ακινησία του θανάτου.

Είναι, τέλος, ο χώρος που βρίσκεται το γνωστό άγαλμα; Να το δούμε: ποιά θα ήταν η αντίδραση, αν συνέβαινε το ίδιο σε άλλο νεκροταφείο πχ. του Περιστερίου, του Παπάγου ή του Κόκκινου Μύλου; Κατά πάσα πιθανότητα ηπιότερη σε ένταση, αν τόπαιρναν μάλιστα είδηση.

Τότε, γιατί αυτή η αντίδραση κι η ομόφωνη απόδοση από τα ΜΜΕ του χαρακτηρισμού της βεβήλωσης; Ισως είναι οι λόγοι πολλοί, να, όμως, ένας: η σχετική "πρωτοτυπία" κάθε συμβάντος, είναι εξαιρετικά ευπρόσδεκτη κι έχει παραδοσιακά και αφ' εαυτής σταθερή, υψηλή αξία για το τύπο και την τηλεόραση. Ο εντοπισμός τέτοιων γεγονότων φαίνεται πως συνοδεύεται από την ενεργοποίηση παραδοσιακών ανακλαστικών της δημοσιογραφίας (π.χ. το σκυλί που δαγκώνει και δαγκώνεται από τον ιδιοκτήτη του) και αναμενόμενα καταλήγει στην ευκολία ανάλογων λεκτικών στερεοτύπων ("αιμοσταγής δολοφόνος", "ασυνείδητος οδηγός", "ανάλγητο κράτος", "φουσκωμένοι λογαριασμοί", "πανικόβλητοι κάτοικοι", "λαίλαπα ανατιμήσεων", "φωτιά στις τσέπες μας", "άλλο ένα χαράτσι", "δήλωση - βόμβα", "επίορκος γιατρός" και χιλιάδες άλλα). Από κοντά σε αυτό το πανηγύρι ακολουθούν (από κεκτημένη ταχύτητα;) και blogger.

Αν ισχύουν τα παραπάνω, τότε μπορεί με τη σειρά τους να ερέθισαν τα αντανακλαστικά του δημάρχου αθηναίων που έδωσε εντολές για ταχύ καθαρισμό του αγάλματος του Χαλεπά. Θα ανέμενε, ωστόσο, κανείς, τώρα που βγήκαν τα συνεργεία στο δρόμο να πάρουν σειρά και άλλα αγάλματα της Αθήνας που δέχονται καθημερινά κι επί πολλά χρόνια παρατεταμένη επίθεση από τους "ιπτάμενους" παροικούντες αυτή την πόλη, τα περιστέρια.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Γκάφες

Η φωτογραφία από την εκπομπή "Ανιχνεύσεις" του Π. Σαββίδη στην ΕΤ3 χθές (17.10.2007) είναι προσφορά καλού, παρατηρητικού φίλου.

(Αυτο)καθορισμοί

Τον Ιούνιο το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, με αφορμή καταγγελίες για την εκπομπή "Je t' aime" του Alter, ασχολήθηκε και πάλι με την ποιότητα των τηλεοπτικών προγραμμάτων και τη διαφύλαξη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας όσων συμμετέχουν σε αυτά (κι όχι όσων τα ... παρακολουθούν).

Στο πλαίσιο αυτό ήλθαν -δημοσιογραφικά- στη δημοσιότητα αποσπάσματα γνωμοδότησης καθηγητών της νομικής, στους οποίους προσέφυγε το κανάλι, σύμφωνα με την οποία στοιχείο της αξίας του ανθρώπου είναι το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό και δεν μπορεί να είναι ανεκτή η απαγόρευση της προβολής από την τηλεοράση μιας σωματικής ή άλλης ιδιομορφίας ενός προσώπου, επειδή αυτή "θεωρείται" πως οδηγεί σε εξευτελισμό και γελοιοποίησή του, εάν ο ίδιος ο "ενδιαφερόμενος" δεν το αισθάνεται ή δεν το βλέπει έτσι.

Το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό του φαίνεται πως διεκδικεί και ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης. Οπως γράφουν ΤΑ ΝΕΑ η ομάδα του (πάλι) σκέπτεται να ενεργοποιήσει τους όρους του συμβολαίου που αφορούν το ... σωματικό βάρος του(!) (αφού δεν έχασε, όπως είχε δεσμευθεί, τα κιλά που έπρεπε), πράγμα που βέβαια θα λειτουργήσει κυρωτικά εις βάρος του μειώνοντας δραστικά τις αμοιβές του.

Το μεγάλο -όπως παραδέχονται, όσοι γνωρίζουν- ταλέντο του παίκτη είναι αυτό που τον καθόρισε, για να πάρει τη μεταγραφή για τον Ολυμπιακό και να συμπεριληφθεί πέρσι στην εθνική ομάδα του μουντιάλ, όπου και διέπρεψε. Ούτε η άποψη, όμως, των άλλων, ούτε το κυνήγι της δόξας και τα πολλά χρήματα του συμβολαίου του φαίνεται να μετρούν στο μυαλό του αθλητή τόσο, ώστε να χάσει βάρος και να περιορισθεί ο σοβαρός (από όσο λέγεται) κίνδυνος για την υγεία του.

Πάντως, εδώ που τα λέμε, αυτή δεν είναι και η "ουσία" κάθε δικαιώματος; Να μπορεί κανείς να αψηφά αντιδράσεις και κατακραυγή και να κάνει πεισματικά, όσο αντέχει, το "δικό του".

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Ψηφιακές ψαριές

Την εγχώρια και διεθνή σκηνή έχουν απασχολήσει κατά καιρούς σφοδρές συζητήσεις και διαμάχες για ένα ζήτημα που πριν μερικά χρόνια δεν θα υπήρχε καν: αν αυτό που απεικονίζει μια (ψηφιακή) φωτογραφία είναι το ίδιο με ό,τι είδε και "τράβηξε" ο φωτογράφος.

Η ευρύτατη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας και κυρίως τα προγράμματα ψηφιακής επεξεργασίας της εικόνας δίνουν σε όσους το επιθυμούν την πολυτέλεια "δημιουργίας" ενός σχεδόν νέου, πλαστού κόσμου. Σήμερα πολύ περισσότερο από ποτέ ό,τι βλέπουν τα μάτια μας αποτυπωμένο με ψηφιακό τρόπο είναι πολύ πιθανό να μην έγινε ποτέ ή να μην έγινε, όπως εμείς το βλέπουμε.

Αυτός ο "παράδεισος" για τον όπου γής κίτρινο τύπο, τα λαϊκά ταμπλόϊντ, τους πειρατές του διαδικτύου και απατεώνες, που κράτησε για αρκετά χρόνια, δείχνει να φθάνει στα όριά του. Ολο και πιό πολλά εργαστήρια έχουν -κάνοντας χρήση του ίδιου ακριβώς "όπλου", δηλαδή προγραμμάτων λογισμικού ψηφιακής επεξεργασίας της εικόνας- πιά τη δυνατότητα (όπως εξηγούσε πριν λίγο καιρό στους Τάϊμς της Ν. Υόρκης ο Χ. Φαρίντ από το πανεπιστήμιο Dartmouth) να αποφαίνονται, αν μια φωτογραφία είναι "πειραγμένη" ή αυθεντική. Η "ψηφιακή εγκληματολογία", όπως αδόκιμα ακόμη αποκαλείται, έχει κάνει την εμφάνισή της.

Εκτός, όμως, από τους κάθε λογής επαγγελματίες "πλαστογράφους" την πληρώνουν, όπως δείχνουν τα πράγματα, και λίγοι φιλόδοξοι Καναδοί ψαράδες: εξαιτίας του προγράμματος του Φαρίντ που αγόρασε η λέσχη τους δεν θα μπορούν πιά να υπερβάλουν για το μέγεθος του ψαριού που δήθεν έπιασαν, χωρίς να κινδυνεύουν να γίνουν ρεζίλι.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Βάλτερ Βελτρόνι

Δεν είναι λίγοι όσοι αντιδρούν με απορία (ή και μειδίαμα) στο άκουσμα του στόχου, να συμμετάσχουν πάνω από 1.000.000 φίλοι και μέλη του Πασόκ στην εκλογή του νέου αρχηγού του. Ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν και μερικοί που -προχωρώντας ακόμη παραπέρα- χαρακτηρίζουν την όλη διαδικασία ως ξένη προς τα ευρωπαϊκά πολιτικά ήθη.

Σε "πείσμα" όλων αυτών χθές στη γείτονα Ιταλία 3.300.000 άτομα άνω των 16 χρόνων (μεταξύ των οποίων και οι ξένοι που κατοικούν στη χώρα) συμμετείχαν στην εκλογή νέου αρχηγού του νεοπαγούς Δημοκρατικού Κόμματος (PD). Πρόεδρος εξελέγη με συντριπτική πλειοψηφία ο 52χρονος μέχρι χθές δήμαρχος της Ρώμης Βάλτερ Βελτρόνι, που συγκέντρωσε το 75,56% (ή 1.439.220 ψήφους).

Θα χαμογελάει με νόημα ο Γ. Παπανδρέου για την επιτυχία του "δρόμου", που άνοιξε το 2004 με την εκλογή του.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Εκτός και επί τα αυτά

Από το σημερινό ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ το άρθρο του Γ. Καρτάλη με τίτλο "Οι μειονότητες"

"Απασχολημένοι καθώς είμαστε με τις ύβρεις και τα υπονοούμενα που ανταλλάσσουν καθημερινά οι διάφορες φράξιες του ΠαΣοΚ και με τις αντεγκλήσεις των Αγίων Πατέρων της Ιεράς Συνόδου, εν όψει της χηρείας του αρχιεπισκοπικού θρόνου, αγνοούμε άλλα ζητήματα που θεωρούμε ότι δεν πουλάνε, τα οποία όμως κάποια στιγμή είναι δυνατό να ανατρέψουν πάγιες θέσεις της ελληνικής πολιτείας και να έχουν ευρύτερες αρνητικές επιπτώσεις. Ενα από αυτά αφορά το ευαίσθητο θέμα των εθνικών μειονοτήτων στην Ελλάδα και ιδιαίτερα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου, η οποία εκδόθηκε την περασμένη εβδομάδα, ανατρέπει πλήρως την ελληνική νομική επιχειρηματολογία περί ατομικού και συλλογικού αυτοπροσδιορισμού στο θέμα της αναγνώρισης εθνικής τουρκικής μειονότητας. Με την απόφαση αυτή καταδικάστηκε η Ελλάδα επειδή αρνείται να αποδεχθεί τη νόμιμη σύσταση του σωματείου «Σύλλογος Νεολαίας Μειονότητας Εβρου».

Η ελληνική θέση επικαλείται τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923 για την ανταλλαγή των πληθυσμών μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οποία αναφέρεται σε μουσουλμανική (δηλαδή θρησκευτική) και όχι εθνική (δηλαδή τουρκική) μειονότητα, και αιτιολογεί την άρνησή της να αναγνωρίσει το σωματείο με το επιχείρημα ότι ο τίτλος του δημιουργεί την εντύπωση ότι υπήκοοι ξένης χώρας και συγκεκριμένα τουρκικής εθνικότητας κατοικούν μόνιμα στην Ελλάδα. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όμως δεν αποδέχθηκε τα ελληνικά επιχειρήματα υποστηρίζοντας: «Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι αληθινός σκοπός του σωματείου είναι να προωθήσει την ιδέα ότι υπάρχει εθνική (τουρκική) μειονότητα στην Ελλάδα, αυτό δεν ισοδυναμεί με κάποια απειλή προς τη δημοκρατική κοινωνία». Το Δικαστήριο θεώρησε ότι η επίκληση πιθανών κινδύνων για τη δημόσια τάξη (η οποία σύμφωνα με τον ελληνικό Κώδικα Ποινικής Δικονομίας δικαιολογεί τη μη αναγνώριση σωματείων) δεν ευσταθεί, καθώς οι προθέσεις των μελών του σωματείου δεν έχουν δοκιμαστεί ακόμη στην πράξη.

Ολα αυτά σημαίνουν ότι το Ευρωπαϊκό Δίκαιο δέχεται ότι το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού, που προβλέπεται από την ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Μειονοτήτων, δεν ασκείται μόνο σε ατομικό επίπεδο, όπως αποδέχεται η Ελλάδα, αλλά και σε συλλογικό. Η χώρα μας είχε καταδικαστεί στο παρελθόν και για μια ανάλογη υπόθεση με το σωματείο «Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού», ενώ εκκρεμεί στο Στρασβούργο και άλλη προσφυγή μουσουλμάνων της Ξάνθης για τη μη αναγνώριση του σωματείου «Τουρκική Ενωση Ξάνθης». Το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό και θα πρέπει να απασχολήσει την κυβέρνηση (η οποία προς το παρόν ασχολείται με το αν ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν σφαγέας ή όχι), καθώς η Ελλάδα εμφανίζεται να κινείται εκτός του πλαισίου του Ευρωπαϊκού Δικαίου, δίνοντας έτσι επιχειρήματα στις χώρες εκείνες, όπως η Τουρκία ή η πΓΔΜ, που υποστηρίζουν ότι εθνικές τους μειονότητες κατοικούν στη Μακεδονία και στη Θράκη."

Για την αντιγραφή

ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

ΥΓ: Για τους γαλλομαθείς περισσότερα

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Η μάχη των θρανίων

Οι δάφνες που έχει διεθνώς δρέψει το ντοκυμαντέρ του Αλ Γκόρ "An Inconvenient Truth" και το όσκαρ που φέτος κέρδισε (δεν είχε ακόμη ανακοινωθεί πως ο Γκόρ κερδίζει και το Νόμπελ Ειρήνης) δεν απέτρεψε το διευθυντή σχολείου στην Αγγλία να προσφύγει στο ανώτατο δικαστήριο, ζητώντας να απαγορευθεί η προγραμματιζόμενη προβολή του στα β' βάθμια σχολεία και τους μαθητές της χώρας.

Ο δικαστής σερ Μάϊκλ Μπάρτον που ανέλαβε την υπόθεση, μολονότι έκρινε πως το ντοκυμαντέρ έχει κάποιες επιστημονικές ανακρίβειες, εντούτοις επέτρεψε την προβολή του παραγγέλοντας να συνοδευθεί και από παρουσίαση της αντίθετης προς αυτό άποψης. Στην απόφασή του χαρακτηρίζει ακριβές, στο μεγαλύτερο βαθμό, το ντοκυμαντέρ και σύμφωνο στις γενικές του γραμμές προς τα πορίσματα του IPCC, αν και το βρίσκει "πολιτικά φορτισμένο" και διακατεχόμενο από τάση υπερβολής και κινδυνολογίας, παράγοντες στους οποίους αποδίδει και τα εννιά επιστημονικά λάθη που εντόπισε σε αυτό. "Η επιδίωξη του ντοκυμαντέρ ήταν κυρίως η πολιτική αφύπνιση γύρω από το ζήτημα κι όχι μια αμερόληπτη ανάλυση της επιστημονικής θεώρησης της αλλαγής κλίματος", κατέληξε ο δικαστής, απορρίπτοντας με αποφασιστικότητα τις κατηγορίες του διευθυντή Στιούαρτ Ντίμοκ, περί πλύσης εγκεφάλου που θα υποστούν τα παιδιά από την προβολή του.

(Τελείως "συμπτωματικά" ο κ. Ντίμοκ αναφέρεται ως μέλος του νέου κόμματος, που μάλλον "δυσπιστεί" στη βαθμό συμμετοχής της ανθρώπινης δραστηριότητας ως αιτίας για την υπερθέρμανση του πλανήτη).

Η είδηση αυτή της Γκάρντιαν, αφήνει 3 (τουλάχιστον) "ουρές" που φθάνουν στην πόρτα μας:

Η όψιμη στροφή προς την οικολογία, που εκφράζουν τελευταία οι πολιτικοί, θα μένει κενό γράμμα όσο δε δίνεται συγκροτημένα κι αξιόπιστα η δυνατότητα μέσω της εκπαίδευσης να εξοικειωθούμε μαζί της και να κατανοήσουμε τη σημασία της.

Η γνώση που παρέχεται στο σχολείο θα γίνεται όλο και συχνότερα αντικείμενο ιδεολογικής/ πολιτικής / κομματικής διαμάχης, με κίνδυνο να αξιώνεται εντονότερα ο ασφυκτικός έλεγχός της.

Μια αμερόληπτη και νηφάλια δικαιοσύνη ήταν και παραμένει σοβαρός παράγων ισορροπίας στο σύγχρονο κόσμο.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Sweet dreams are made of this...

Οι σεναριογράφοι κινηματογράφου και τηλεόρασης στις ΗΠΑ (WGA) ετοιμάζονται για απεργία, ζητώντας να υπογραφεί νέα σύμβαση με τους παραγωγούς για τις αμοιβές και τα δικαιώματά τους, μιάς και η τωρινή λήγει στις 31.10.2007. Οι αρχικές εκτιμήσεις έλεγαν, ότι οι κινητοποιήσεις θα ξεκινούσαν το ερχόμενο καλοκαίρι, οπότε λήγουν (στις 30.6.2008) κι οι ανάλογες συμβάσεις σκηνοθετών (DGA) και ηθοποιών (SAG) με τις εταιρείες παραγωγής.

Ομως τα πράγματα φαίνεται πως έρχονται αλλιώς, υπάρχουν φόβοι ότι η απεργία θα γίνει μάλλον νωρίτερα (ίσως και από την 1.11) και τα πράγματα για τα στούντιο στο Χόλυγουντ είναι πολύ στριμωγμένα: ο κίνδυνος να μείνουν χωρίς νέα επεισόδια τηλεοπτικές παραγωγές είναι υπαρκτός, όπως και το ενδεχόμενο να τιναχθεί στον αέρα ο προϋπολογισμός και ο προγραμματισμός για το γύρισμα νέων ταινιών (όπως του Τζέϊμς Μπόντ και του Χάρι Πότερ).

Οι συμβάσεις αυτές, που αριθμούν πολλές εκατοντάδες σελίδων με εξαιρετικά αναλυτικούς όρους κι ορισμούς και περιλαμβάνουν χιλιάδες στριφνές κι απίστευτες τεχνικές λεπτομέρειες, αποκαλύπτουν -σε πείσμα πολλών- πόσο "γήϊνοι" είναι τελικά όλοι αυτοί, που έχουν αναλάβει (ή μήπως τους έχουμε αναθέσει;) να ονειρεύονται για μας και να μας "δείχνουν" τα όνειρά μας κάνοντας αμύθητες περιουσίες.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Αυτοί που φεύγουν

Κάθε τόσο κάποιος φίλος, κοντινός ή μακρινός, φεύγει. Δεν μπορεί, δυστυχώς, να γίνει διαφορετικά. Και με το φευγιό του "φέρνει" -έστω για λίγο- στο νου πράγματα που είχαν σχεδόν ξεχασθεί. Περισσότερο ασήμαντα και μικρά, παρά μεγάλα και σημαντικά. Εκείνα που εύκολα μπορούν και "ξεχνιούνται", καθώς περνάει ο καιρός. Και "ανακαλούνται" χωρίς δυσκολία σε κάποια έκτακτη περίσταση, όπως είναι ένας φίλος που φεύγει. Ολα αυτά, δηλαδή, που γεμίζουν τη ζωή.



Goodnight ladies, ladies goodnight
It's time to say goodbye
Let me tell you now
Goodnight ladies, ladies goodnight
It's time to say goodbye
Now all night long you 've been drinking your tequilla
But now you 've sucked your lemon peel dry
So why not get high
Goodnight ladies, ladies goodnight

Goodnight ladies, ladies goodnight
It's time to say goodbye
Goodnight sweet ladies, ladies goodnight
It's time to say goodbye bye bye
Oh we 've been together for the longest time
But now it's time to get high
Come on let's get high
And goodnight ladies, ladies goodnight

Oh, I 'm still missing my other half
Ah, it must be something I did in the past
Don't it just make you want to laugh
It's a lonely saturday night
Oh, nobody calls me on the telephone
I put another record on my stereo
But I 'm still singin a song of you
It's a lonely saturday night

Now if I was an actor or a dancer who is glamorous
Then you know an amorus life would soon be mine
But now the tinsil lighted starbreak is all thats left
To play my heartbreak
At eleven oclock I watch the network news

Oh, wow, wow, something tells me that you 're nearly gone
You said we could be friends but that's not what I want
Ah, anyway my tv dinners almost done
It's a lonely saturday night
I mean to tell you it's a lonely saturday night
One more round

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει...

Πολλοί μιλούν για την "ξύλινη" γλώσσα των πολιτικών, παραβλέποντας τις εξίσου στερεότυπες και προβλέψιμες εκφράσεις άλλων "προβεβλημένων" ομάδων, όπως των ασχολούμενων με το ποδόσφαιρο. Ετσι, όπως συχνά συμβαίνει με τους πολιτικούς, πριν αρχίσουν οι δηλώσεις (πριν ή και μετά από αγώνες) εύκολα γνωρίζει κανείς, τί περιμένει να ακούσει από τους:

Ποδοσφαιριστές
"ζητάμε συγνώμη από τον κόσμο μας και τον πρόεδρο"
"ευχαριστούμε αυτό τον υπέροχο κόσμο μας και τον πρόεδρο"
"θέλουμε τον κόσμο συνεχώς δίπλα μας"
"πρέπει να δουλέψουμε σκληρά"
"να βάλουμε το κεφάλι κάτω"
"βλέπουμε κάθε αγώνα χωριστά"
"από κει και πέρα όλα τα παιδιά να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό"
"η μπάλα είναι στρογγυλή"
"έτσι είναι το ποδόσφαιρο" (μετά από ήττα)
"αυτή είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου" (μετά από νίκη στο ...96')
"απλά κάναμε ό,τι μας ζήτησε ο προπονητής μας"
"ήμαστε συγκεντρωμένοι σε όλο τον αγώνα"
"προσπαθήσαμε, αλλά δεν τα καταφέραμε"
"να συνεχίσουμε ενωμένοι σαν γροθιά"
"στο τέλος θα κάνουμε ταμείο"
"όταν παίζεις με λάθος σύστημα αυτά γίνονται" (ο Ριβάλντο)
"αυτό που χρειάζεται είναι ηρεμία και σκληρή δουλειά"
"να προσγειωθούμε, να βάλουμε κάτω τα πράγματα, να δούμε τί έφταιξε"
"να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους"
"το πρωτάθλημα έχει ακόμη πολύ δρόμο"
"η ελπίδα πεθαίνει τελευταία"
"ένας για όλους και όλοι για έναν"
"συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά"
"τους σεβόμαστε, αλλά δεν τους φοβόμαστε"
"πρέπει να ιδρώνουμε τη φανέλα"
"είναι βαριά η φανέλα"
"να ξεπεράσουμε τον (κακό) εαυτό μας"
"πάνω από όλα η ομάδα"

Προπονητές
"αναλαμβάνω την ευθύνη"
"δεν μιλάω ποτέ για το διαιτητή, αλλά είδατε όλοι τί έγινε"
"δεν υπάρχουν μικρές και μεγάλες ομάδες στο θεσμό"
"έχει κλείσει η ψαλίδα"
"με τη βοήθεια του θεού" (Αγγ. Αναστασιάδης)
"ζήτησα να τα δώσουμε όλα"
"έχουμε την τύχη μας στα χέρια μας"
"ευχαριστώ τους παίκτες μου που τάδωσαν όλα"
"δεν τα δώσαμε όλα"
"κερδίσαμε μια μεγάλη ομάδα"
"συγχαρητήρια στους παίκτες μου"
"να ευχαριστηθούν το παιγνίδι" (ενόψει αναμενόμενης ήττας)
"τώρα χτίζεται η ομάδα"
"θέλουμε τον κόσμο δίπλα μας"
"οι παίκτες μου επηρεάσθηκαν από το γρήγορο γκόλ"
"ο κόσμος να δείξει υπομονή"
"να βρούμε, τί πραγματικά έφταιξε"
"να παραμείνουμε ενωμένοι, σαν μια οικογένεια"

Δημοσιογράφους (κατά τη μετάδοση)
"σηκώνει το κεφάλι"
"διάβασε σωστά το παιγνίδι"
"κάθετες ή ψηλές ή μακρινές ή στημένες ... μπάλες" (αντί για μπαλιές)
" η μητέρα των μαχών"
"τον πρόδωσε η άμυνα"
"απο κεί και πέρα θα δούμε τί θα γίνει την επόμενη μέρα"
"κλείδωσε το παιγνίδι"
"να βάλει την μπάλα κάτω"
"η ομάδα αναπτύσσεται ανορθόδοξα"
"η μπάλα δεν θα φθάσει ποτέ"
"ο τερματοφύλακας ροκανίζει το χρόνο"
"επαγγελματική νίκη" (νίκη με κακή εμφάνιση)

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Ομπρέλες, κέρδη και χασούρες

Πριν από καιρό έγινε θέμα συζήτησης το σύνθημα που είχε γραφεί στα Εξάρχεια κι έλεγε: "Ξύπνα, είναι η ώρα να ταϊσεις τις τράπεζες". Τα "υπερ-κέρδη" των τραπεζών είναι εδώ και πολλά χρόνια "στόχος" για συνδικαλιστικές εργατικές οργανώσεις και πολλά κόμματα της αριστεράς, που ζητούσαν και ζητούν από το κράτος να πάρει μέτρα για τον περιορισμό (των κερδών). Την ίδια στιγμή, βέβαια, πολλοί από αυτούς που επιτίθενται λάβροι στις τράπεζες συρρέουν σε αυτές για στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, μεταφορές υπολοίπων, πιστωτικές κάρτες και διάφορα άλλα. Πρόσφατα στους αντιδρούντες προσχώρησε και το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη.

Σε όλα αυτά απαντούν οι τραπεζίτες επιχειρώντας να διευκρινίσουν, πώς (κατά την άποψή τους) έχει η κατάσταση. Ετσι χθές η Καθημερινή έκανε αναφορά σε ομιλία του Ν. Νανόπουλου (της Eurobank) στο Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο, όπου "αντέδρασε" στις αντιδράσεις κατά των τραπεζών αποδίδοντάς τους μεταξύ άλλων "λαϊκιστική αντίληψη".

Μέρος της μάχης αυτής δίνεται και στα δικαστήρια, όπου προσφεύγουν μεμονωμένοι πελάτες τραπεζών αλλά και καταναλωτικές οργανώσεις και ζητούν ακύρωση διαφόρων χρεώσεων και επιβαρύνσεων που τράπεζες έχουν (με το "έτσι θέλω" τις περισσότερες φορές, είναι αλήθεια) επιβάλει. Τελευταία στη σειρά των αποφάσεων είναι μία του Πρωτοδικείου Αθηνών που έκρινε καταχρηστικούς 14 (!) όρους τραπεζικών συμβάσεων.

Αρκετοί, πάντως, όροι (όπως η χρέωση για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου, εάν ο καταθέτης δεν έχει λογαριασμό στην ίδια τράπεζα ) έχουν συχνά -με τη σιωπηρή σύμπραξη υπαλλήλου και πελάτη- αχρηστευθεί στην πράξη. Οταν πρόκειται για επαναλαμβανόμενες πράξεις (π.χ. κατάθεση ενοικίου) ο καταθέτης ανοίγει λογαριασμό μόνο και μόνο για να αποφεύγει τη χρέωση του 1 - 1,5 €/το μήνα.

Οταν, λοιπόν, πρέπει να γίνει η κατάθεση του ενοικίου εμφανίζεται ο καταθέτης και ζητεί να γίνει πρώτα η κατάθεση του ποσού στο δικό του λογαριασμό, στη συνέχεια να γίνει ανάληψη του ίδιου ποσού από τον ίδιο λογαριασμό και κατάθεσή του σε αυτό του τελικού δικαιούχου. Αυτή η διαδικασία κρατά από 5 - 10', ανάλογα με την ταχύτητα του υπαλλήλου και τη διαθεσιμότητα του συστήματος. Χρόνο πάρα πολύ, όταν η ουρά στα ταμεία είναι ατέλειωτη.

Ομως, με ένα "κλείσιμο του ματιού" κι εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν (δεν είναι τελείως άγνωστος ο καταθέτης), συχνά προτιμάται η κατάθεση απευθείας στο λογαριασμό του τελικού δικαιούχου, η συναλλαγή τελειώνει χωρίς έξοδα στο πι και φί κι ο πελάτης "γλυτώνει" την -ούτως ή άλλως παράνομη κατά το δικαστήριο- χρέωση.

Ετσι, μερικές φορές η ομπρέλα, που όπως λέει στο "Κ" ο Β. Βασιλικός έχουν οι τράπεζες και κρατούν κλειστή όταν βρέχεται ο πελάτης τους, ενώ όταν έχει λιακάδα του την ανοίγουν, απρόοπτα ... μπλοκάρει.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Come together

Here come old flattop he come grooving up slowly
He got joo-joo eyeball he one holy roller
He got hair down to his knee
Got to be a joker he just do what he please

He wear no shoeshine he got toe-jam football
He got monkey finger he shoot coca-cola
He say "i know you, you know me"
One thing I can tell you is you got to be free
Come together right now over me

He bag production he got walrus gumboot
He got ono sideboard he one spinal cracker
He got feet down below his knee
Hold you in his armchair you can feel his disease
Come together right now over me

He roller-coaster he got early warning
He got muddy water he one mojo filter
He say "one and one and one is three"
Got to be good-looking 'cause he's so hard to see
Come together right now over me

Μικρός διαγωνισμός

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από κείμενο της εκκλησίας της Ελλάδος:

"1. Δια του μυθιστορήματος _____ διασύρεται η Εκκλησία, διαπομπεύονται οι ιεροί αυτής θεσμοί και καθυβρίζεται το τριαδικόν του Θεού.

2. Το μυθιστόρημα _____ , εκτός του παραδόξου και ασεβούς τίτλου του, περιέχει διάθεσιν ασεβούς χρησιμοποιήσεως ιστορικών αληθειών του Ευαγγελίου. Εξ άλλου, δια του βιβλίου τούτου γίνεται διδασκαλία σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών θεωριών και περιϋβρίζονται οι ποιμένες της Εκκλησίας.

3. Ο εκδοθείς εις Γερμανίαν _____ θεωρείται βιβλίον σκανδαλώδες και επικίνδυνον δια κάθε Χριστιανόν και, ως εκ τούτου, επιβάλλεται όπως -πάση θυσία- αποφευχθεί η εις την Ελληνικήν μετάφρασίς του. Ειδικώτερον, αναφέρεται, ότι δια του _____ υβρίζεται το Θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού, ότι επιδιώκεται να καταρριφθεί η θεότης Αυτού, ως και η χριστιανική ηθική. Τονίζεται, εξ άλλου, ότι με μεγάλην φαντασιοκοπίαν και αχαλίνωτον αυθαιρεσίαν, παραποιείται εις αυτό η διδαχή του Ευαγγελίου, και ό,τι είναι γραμμένο βάσει των θεωριών του Φρόϋντ και του ιστορικού υλισμού.

4. Ολα τα εκδοθέντα έργα του _____ είναι του αυτού ασεβέστατου και αντεθνικού περιεχομένου με τα ανωτέρω βιβλία".

Για την αντιγραφή

ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

ΥΓ: Πότε να γράφηκαν, άραγε, αυτά και ποιόν να αφορούν; Δείτε την απάντηση!

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Λίστες

Στην πορεία προς τις εκλογές της 11.11 στο Πασοκ αναμένεται να συμβούν ακόμη πολλά. Ολες οι πλευρές επεξεργάζονται κάποιες πτυχές της τακτικής τους (η στρατηγική τους θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη), εξετάζουν την πληρότητα του οπλοστασίου τους, επισκοπούν τα δυνατά και αδύνατα σημεία των άλλων υποψηφίων και αποφασίζουν το χρόνο και τον τόπο του επόμενου "χτυπήματος".

Τις τελευταίες ημέρες βλέπουν σχεδόν καθημερινά τη δημοσιότητα λίστες υποστήριξης του Γ. Παπανδρέου. Εκεί φιγουράρουν μερικά ηρωϊκά ονόματα: Λ. Βερυβάκης, Ν. Ακριτίδης, Γ. Κατσιφάρας, Σ. Κωστόπουλος. Αντίστοιχες δηλώσεις υποστήριξης του ιδίου υποψηφίου έκαναν οι Α. Λιβάνης, Δ. Τσοβόλας, Γ. Χαραλαμπόπουλος, ενώ δεν μπορεί να αποκλεισθούν στο επόμενο διάστημα δηλώσεις υποστήριξης των κληρονόμων μερικών ιστορικών στελεχών του κινήματος, όπως Μ. Κουτσόγιωργα, Β. Γιαννόπουλου, Μ. Μερκούρη.

Με όλα αυτά αποσαφηνίζεται, ποιόν ακριβώς εννοεί ο Γ. Παπανδρέου όταν -κάνοντας την αυτοκριτική του- παραδέχεται τις ευθύνες του, γιατί δεν πολέμησε τη "φθορά" στο κόμμα. Κάποια στιγμή, ίσως, τον περιγράψει κιόλας.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Η γάτα και τα ποντίκια

Από τη σημερινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ το άρθρο του Αχ. Φακατσέλη:

«Στη λήξη της άτυπης συνόδου στη Λισαβόνα για την ευρωπαϊκή αντιτρομοκρατική πολιτική, ο «οικοδεσπότης» υπουργός Εσωτερικών της Πορτογαλίας, Ρουί Περέιρα, πόζαρε στα δημοσιογραφικά φλας με χαμόγελα: «Αν φοβάστε ότι ξυπνάμε τον Μεγάλο Αδελφό ή ότι συρρικνώνουμε τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών μας, τότε η απάντησή μου είναι ξεκάθαρα "όχι"».

Χαμόγελα συγκατάβασης εισέπραξε κι ο ίδιος. Κανείς στην αίθουσα της συνέντευξης τύπου δεν είχε προλάβει να υποβάλει τέτοια ερώτηση, αλλά και κανείς δεν έδειξε να πείθεται από τη διαβεβαίωση του Περέιρα. Η βιασύνη του πορτογάλου να απαντήσει σε ένα ερώτημα που δεν του υποβλήθηκε απέδειξε πόσο αυτονόητο είναι το κλίμα ανησυχίας για την επικείμενη προώθηση ενός νέου πακέτου αντιτρομοκρατικών μέτρων στην Ευρώπη.

Εμπνευστής του, ο επίτροπος για θέματα Δικαιοσύνης και Ασφάλειας Φράνκο Φρατίνι, που έφτασε στη Λισαβόνα κρατώντας στα χέρια του το ογκώδες αντιτρομοκρατικό πακέτο για να το υποβάλει στην κρίση των υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης των «27», που συμμετείχαν σ' αυτή την ανεπίσημη σύνοδο. Πολύ σύντομα, στις αρχές Νοεμβρίου, το πακέτο του Φρατίνι θα κατατεθεί στην Κομισιόν όπου θα λάβει το χρίσμα του «νέου όπλου» του ευρωπαϊκού πολέμου κατά της τρομοκρατίας.

Ετσι, η Λισαβόνα ήταν μόνο η αρχή. Μοναδική επιδίωξη της συνόδου ήταν να σταθμιστούν οι θέσεις των χωρών-μελών της:

Ο υπουργός Δικαιοσύνης του Λουξεμβούργου Λουκ Φρίντεν ήταν ένας από τους ενοχλημένους, θυμίζοντας ότι τα υπάρχοντα «όπλα» αρκούν και δεν χρειάζονται νέα. Αντίθετα, ενθουσιασμένος δήλωνε ο γερμανός υπουργός Εσωτερικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που αισθάνθηκε δικαιωμένος για τη δική του προγενέστερη πρωτοβουλία να προτείνει στη χώρα του μέτρα σαν κι αυτά που τώρα προτείνει στην Ε.Ε. ο Φρατίνι.

Το σίγουρο είναι ότι ο ευρωπαίος επίτροπος Δικαιοσύνης και Ασφάλειας δεν αντιγράφει τον Σόιμπλε, ούτε ο Σόιμπλε ανακαλύπτει νέες αντιτρομοκρατικές λύσεις: και οι δύο ακολουθούν κατά γράμμα την αμερικανική πρωτοπορία. Με το ευφυολόγημα ότι πρόκειται για σχέδιο «τεχνολογικής αντιμετώπισης των τρομοκρατικών δραστηριοτήτων», η Ε.Ε. καμουφλάρει τις πραγματικές διαστάσεις του πακέτου Φρατίνι. Η έμφαση δίνεται στην παρακολούθηση γενικώς του internet και ειδικότερα της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας των «υπόπτων», με προοπτική μπλοκαρίσματος συγκεκριμένων ιστοσελίδων που προσηλυτίζουν στην τρομοκρατική δράση ή διδάσκουν κατασκευή βομβών. Ακολουθεί η πρόταση για δημιουργία μιας ηλεκτρονικής βάσης δεδομένων για κάθε μη Ευρωπαίο που μπαινοβγαίνει αεροπορικώς στη Γηραιά Ηπειρο. Στη βάση αυτή, που θα ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ονομαστική Καταγραφή Επιβατών (PNR), θα έχουν πρόσβαση όλες οι αρμόδιες δικαστικές ή διωκτικές αρχές των «27».

Η PNR δεν αποκλείεται στο μέλλον να συμπεριλάβει και ευρωπαίους πολίτες, καθώς το πακέτο Φρατίνι: ζητά να υιοθετηθεί ένα διευρυμένος ορισμός της «συνωμοσίας», που θα περιλαμβάνει και όσους «στηρίζουν» τρομοκρατικές ενέργειες. Επιπλέον προτείνει τη δημιουργία βάσης δεδομένων για έγκαιρη προειδοποίηση σχετικά με «κλεμμένα ή απωλεσθέντα εκρηκτικά».

Επωδός στα δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού τύπου είναι η ανησυχία ότι απειλούνται «η ιδιωτική σφαίρα και τα ατομικά δικαιώματα» των Ευρωπαίων. «Δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα» απαντά λακωνικά ο Φρατίνι. Τον πιστεύει κανείς;».

Για την αντιγραφή
ΜΟΝΑ - ΖΥΓΑ

ΥΓ: Περισσότερα για το PNR

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Η ιστορία ξανά

Η απρόσμενη ένταση που πρόκυψε μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, εξαιτίας της πρότασης που θα εξετάσει το κογκρέσο για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915, φέρνει για μία ακόμη φορά στο προσκήνιο μια απλή αλήθεια: η "ιστορία" κάθε χώρας και κάθε λαού είναι και στην σύγχρονη εποχή (όπως πάντα, άλλωστε) άξονας που στηρίζει τη πολιτική και στίβος "διάκρισης" μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, εχθρών και φίλων. Αυτό, άλλωστε, δεν έγινε με το βιβλίο ιστορίας της στ' δημοτικού;

Το κυριαρχούμενο από τους δημοκρατικούς κογκρέσο θα παίξει πιγκ πόγκ με την κυβέρνηση του Τζ Μπους και στο ρόλο της μπάλας θα είναι το αρμενικό. Ολοι οι τούρκοι θα κρατούν την ανάσα τους, όπως έκαναν και παλιότερα όταν το ίδιο θέμα κινούσε η Γαλλία.

"...Πριν από τους ιστορικούς το κείμενο των συμβάντων του παρελθόντος διαβάζεται από την ίδια την κοινωνία ... Αυτή η ανάγνωση σημαίνει ότι ανάμεσα στο άμορφο συνεχές και στον ιστορικό περαμβαίνουν οι κοινωνικοί μηχανισμοί αναπαραγωγής της μνήμης, οι οποίοι συνίστανται, ταυτόχρονα, από τη συλλογική μνήμη και λήθη. Η μνήμη και η λήθη κάνουν από κοινού την επιλογή και τη σημασιοδότηση των συμβεβηκότων...", όπως ωραία λέει ο ιστορικός Α. Λιάκος στο τελευταίο βιβλίο του "Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία;" από τις εκδόσεις Πόλις.

Αν δει κανείς σε αυτό το πλαίσιο το έργο των ιστορικών μπορεί ευκολότερα να δεχθεί τον αφορισμό του Lucien Febvre "... H ιστορία δεν υπάρχει. Μόνο οι ιστορικοί...".

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).

Υψηλές πτήσεις

Το πολιτικό συμβούλιο του Πασοκ στη χθεσινή συνεδρίαση ομοφώνησε σε όλες τις αποφάσεις. Αρκετοί λένε, πως αυτό δεν έχει και τόση σημασία διότι περιορίσθηκε μόνο σε διαδικαστικά κι όχι σε πολιτικά ζητήματα. Είναι, όμως, έτσι;

Συμφωνώντας όλοι τους να μην είναι υποχρεωτική (μόνο) για τους 3 γνωστούς σήμερα υποψήφιους αρχηγούς (αλήθεια, εκείνος ο τέταρτος τί νάγινε;) η συλλογή υπογραφών, όπως προβλέπει το καταστατικό, δεν συμπεριφέρονται με την ίδια απύθμενη υπεροψία, που τους χαρακτήριζε και όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση;

Να με συγχωρείτε. Αυτό δεν είναι διαδικαστικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό ζήτημα.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ)

Μπλερ και Φίσερ, Σολάνα και Καραμανλής

Ενα παράδοξο της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής είναι, ότι όλο και συχνότερα ηγέτες της, που έπαψαν να ασκούν κυβερνητικά καθήκοντα, "εξομολογούνται" τη μεγάλη σημασία που είχε στην θητεία τους η εξωτερική πολιτική. Ηταν στο τέλος Μαίου που, μετά την παραίτηση του, ο Τόνι Μπλέρ δημοσίευσε στον Eκόνομιστ άρθρο που προκάλεσε αίσθηση. Θέμα του: τί έμαθε αυτά τα 10 χρόνια που ήταν πρωθυπουργός. Εκεί φανερώνει, ότι αν τούλεγαν -όταν αναλάμβανε- ότι μεγάλο μέρος της πρωθυπουργίας του θα το αφιέρωνε στην εξωτερική πολιτική ασφαλώς θα ξαφνιαζόταν, αφού πίστευε (κι αυτός) ότι η εσωτερική πολιτική είναι αυτή που "κρίνει" τις εκλογές και επικεντρώνοντας στα εσωτερικά θέματα δίνουν οι πολιτικοί τη μάχη των εκλογών. Η εξωτερική πολιτική, κατά τον Μπλέρ, σπανίως φέρνει ψήφους και μπορεί άνετα να οδηγήσει στην απώλειά τους. Στο θέμα αυτό θάχει, ασφαλώς, πολλά να πεί και ο φίλος του Τζ. Μπούς.

Στις αρχές του μηνός προδημοσιεύθηκαν στο Σπήγκελ αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του Γιόσκα Φίσερ με τίτλο "Τα κόκκινο-πράσινα χρόνια". Εντύπωση προκαλεί, ότι ως το χειρότερο εφιάλτη του αποκαλεί το Κόσοβο. Αποκαλύπτει, ότι εάν το συνέδριο των πρασίνων το 1999 δεν ψήφιζε υπέρ της πρότασής του, να συμμετέχει η Γερμανία στον πόλεμο στο Κόσοβο, θα υπέβαλε την παραίτησή του από υπουργός εξωτερικών. Μιλάει για την παράλληλη πορεία του με τον Κον Μπεντίτ και κάνοντας κριτική στην πρόσφατη απόφαση των πράσινων, να μη συμμετάσχουν τα τορνέϊντο στο Αφγανιστάν, καταλήγει: "... Ο δρόμος για την περιθωριοποίηση ήταν πάντα στρωμένος με ριζοσπαστικές αποφάσεις...".

Τις "πικρές" αυτές αλήθειες κάνει πως αγνοεί η κυβέρνηση Καραμανλή, που -αν κρίνει κανείς από τις προτεραιότητές της που διαρρέουν στον τύπο- δείχνει, βοηθούσης και της κατάστασης στο ΠΑΣΟΚ, σταθερά προσηλωμένη στα εσωτερικά θέματα. Τη "νιρβάνα" αυτή, ίσως, διακόψει η χθεσινή δήλωση Σολάνα, που μετά τη συνάντησή του με τον Μπ. Τσερβένκοφσκι δήλωσε: "...δεν μου αρέσουν τα βέτο...". Ή, μήπως, και την ενισχύσει;

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ)