Μέρες και νύχτες ραδιοφώνου

Ο,τι είναι σήμερα η τηλεόραση ήταν πριν από κάμποσα χρόνια το ράδιο. Ογκώδεις, βαριές συσκευές, άλλοτε μόνες τους κι άλλοτε συνδυασμένες με πικάπ (ραδιοπικάπ) που δέσποζαν στα σπίτια και γύρω τους μαζεύονταν οι οικογένειες τα βράδια. Οι συνηθισμένες μάρκες ήταν BLAUPUNKT, GRUNDIG (επί πολλά χρόνια διαβαζόταν γκρούντινγκ) και SIERRA.

Ο μαύρος βακελίτης και τα ανοιχτόχρωμα υφάσματα (που κάλυπταν το μεγάφωνο στην πρόσοψη) ήταν τα υλικά που κυριαρχούσαν. Ξεχωριστά σημεία σε κάθε ράδιο, που έδιναν ιδιαίτερη προσωπικότητα στη συσκευή: τα μεγάλα περιστρεφόμενα κουμπιά (το κάτω αριστερά για την ένταση του ήχου και το κάτω δεξιά για την αναζήτηση των σταθμών), τα άσπρα που όταν πατιόντουσαν σε πήγαιναν σε συγκεκριμένο σταθμό (κάτι σαν μνήμες), η βελόνα τους και, κυρίως, το σκούρο τζαμάκι με ονόματα σταθμών και πόλεων από όλο τον κόσμο. Αυτά ήταν που έκαναν μια συσκευή "γελαστή" ή "θλιμμένη", "σοβαρή" ή "φιλική". Το "κλού", όμως, ήταν οι λυχνίες στο σκοτάδι. Πηγαίνοντας τη βελόνα από τη μιάν άκρη στη άλλη ήταν σαν νάκανες στο λιγοστό φώς της λυχνίας ένα ιδιότυπο γύρο του κόσμου, με συνοδεία ήχους από αραβικά, ισπανικά, αγγλικά, γαλλικά, ινδικά, αμανέδες και κηρύγματα, ανάμικτα με τα ιδιαίτερα εκείνα παράσιτα των "βραχέων".

Επί πολλά χρόνια αγαπημένες εκπομπές κρατούσαν στους φανατικούς ακροατές συντροφιά όλη την ημέρα:

Νωρίς το πρωί (αμέσως μετά τα "τροκάνια" και τον εθνικό ύμνο) "Πρωϊνή Γυμναστική" και "Θεία Λένα". Μετά οι προσφερόμενες, σχεδόν καθημερινές, σειρές "Πικρή, μικρή μου αγάπη" (με τους Στέφανο Ληναίο, Ελλη Φωτίου κι άλλους), "Το σπίτι των ανέμων" (law drama, με ήρωες το δικηγόρο Ορέστη Λαμπίρη -Βύρωνα Πάλλη- τη βοηθό και αραβωνιαστικιά του Τζοβάνα -Αφροδίτη Γρηγοριάδου- και τη γιαγιά Αννούσκα), τη "Τζέϋν Εϋρ" (με τους Ελλη Λαμπέτη, Λυκούργο Καλλέργη) κ.ά.

Το μεσημέρι οι "Αναζητήσεις μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού" (η επίπεδη φωνή των εκφωνητών νανούριζε τόσο γλυκά) ή νοσταλγικά τραγούδια και το απόγευμα "Το ημερολόγιο ενός θυρωρού", του Κ. Πρετεντέρη με το Γ. Βογιατζή, ως Μικέ ("Σας χαιρέτησα; δεν σας χαιρέτησα! Χαίρετε, τί κάνετε; Καλά ευχαριστώ!").

Το βράδυ "Σε 30 δευτερόλεπτα", παιγνίδι γνώσεων με το Μίμη Πλέσσα, το Συνεργάτη χωρίς όνομα και την κυρία Μαίρη, "Αστυνομικές Ιστορίες" του Νίκου Φώσκολου, "Κυνήγι του Θησαυρού" με το Ν. Μαστοράκη, "Στον ιστό της αράχνης" (με μπόλικη αντικομμουνιστική προπαγάνδα) και πολύ, μά πάρα πολύ θέατρο (σχεδόν κάθε βράδυ, με ραδιοσκηνοθεσία που σε ταξίδευε, πόρτες που έτριζαν, κεραυνούς και βροχή που σε "έβρεχε" και την πιό στομφώδη ομιλία πολλών και πολύ γνωστών ηθοποιών).

Την Κυριακή, τέλος, το πρωί: "Το θέατρο στο μικρόφωνο", με τον Αχιλλέα Μαμάκη και "Τα νέα ταλέντα" του Γ. Οικονομίδη με τη Ρένα Ντορ (το πρώτο ελληνικό "talent show"), το μεσημέρι και το απόγευμα τη μετάδοση ποδοσφαιρικών αγώνων και το βράδυ ... θέατρο!

Δεν ξέρω αν "έφταιγε" πως δεν είχε έρθει η τηλεόραση, αλλά δεν μας έλειπε καθόλου.

(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).