Ενα παράδοξο της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής είναι, ότι όλο και συχνότερα ηγέτες της, που έπαψαν να ασκούν κυβερνητικά καθήκοντα, "εξομολογούνται" τη μεγάλη σημασία που είχε στην θητεία τους η εξωτερική πολιτική. Ηταν στο τέλος Μαίου που, μετά την παραίτηση του, ο Τόνι Μπλέρ δημοσίευσε στον Eκόνομιστ άρθρο που προκάλεσε αίσθηση. Θέμα του: τί έμαθε αυτά τα 10 χρόνια που ήταν πρωθυπουργός. Εκεί φανερώνει, ότι αν τούλεγαν -όταν αναλάμβανε- ότι μεγάλο μέρος της πρωθυπουργίας του θα το αφιέρωνε στην εξωτερική πολιτική ασφαλώς θα ξαφνιαζόταν, αφού πίστευε (κι αυτός) ότι η εσωτερική πολιτική είναι αυτή που "κρίνει" τις εκλογές και επικεντρώνοντας στα εσωτερικά θέματα δίνουν οι πολιτικοί τη μάχη των εκλογών. Η εξωτερική πολιτική, κατά τον Μπλέρ, σπανίως φέρνει ψήφους και μπορεί άνετα να οδηγήσει στην απώλειά τους. Στο θέμα αυτό θάχει, ασφαλώς, πολλά να πεί και ο φίλος του Τζ. Μπούς.Στις αρχές του μηνός προδημοσιεύθηκαν στο Σπήγκελ αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του Γιόσκα Φίσερ με τίτλο "Τα κόκκινο-πράσινα χρόνια". Εντύπωση προκαλεί, ότι ως το χειρότερο εφιάλτη του αποκαλεί το Κόσοβο. Αποκαλύπτει, ότι εάν το συνέδριο των πρασίνων το 1999 δεν ψήφιζε υπέρ της πρότασής του, να συμμετέχει η Γερμανία στον πόλεμο στο Κόσοβο, θα υπέβαλε την παραίτησή του από υπουργός εξωτερικών. Μιλάει για την παράλληλη πορεία του με τον Κον Μπεντίτ και κάνοντας κριτική στην πρόσφατη απόφαση των πράσινων, να μη συμμετάσχουν τα τορνέϊντο στο Αφγανιστάν, καταλήγει: "... Ο δρόμος για την περιθωριοποίηση ήταν πάντα στρωμένος με ριζοσπαστικές αποφάσεις...".
Τις "πικρές" αυτές αλήθειες κάνει πως αγνοεί η κυβέρνηση Καραμανλή, που -αν κρίνει κανείς από τις προτεραιότητές της που διαρρέουν στον τύπο- δείχνει, βοηθούσης και της κατάστασης στο ΠΑΣΟΚ, σταθερά προσηλωμένη στα εσωτερικά θέματα. Τη "νιρβάνα" αυτή, ίσως, διακόψει η χθεσινή δήλωση Σολάνα, που μετά τη συνάντησή του με τον Μπ. Τσερβένκοφσκι δήλωσε: "...δεν μου αρέσουν τα βέτο...". Ή, μήπως, και την ενισχύσει;
(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου