Την εγχώρια και διεθνή σκηνή έχουν απασχολήσει κατά καιρούς σφοδρές συζητήσεις και διαμάχες για ένα ζήτημα που πριν μερικά χρόνια δεν θα υπήρχε καν: αν αυτό που απεικονίζει μια (ψηφιακή) φωτογραφία είναι το ίδιο με ό,τι είδε και "τράβηξε" ο φωτογράφος. Η ευρύτατη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας και κυρίως τα προγράμματα ψηφιακής επεξεργασίας της εικόνας δίνουν σε όσους το επιθυμούν την πολυτέλεια "δημιουργίας" ενός σχεδόν νέου, πλαστού κόσμου. Σήμερα πολύ περισσότερο από ποτέ ό,τι βλέπουν τα μάτια μας αποτυπωμένο με ψηφιακό τρόπο είναι πολύ πιθανό να μην έγινε ποτέ ή να μην έγινε, όπως εμείς το βλέπουμε.
Αυτός ο "παράδεισος" για τον όπου γής κίτρινο τύπο, τα λαϊκά ταμπλόϊντ, τους πειρατές του διαδικτύου και απατεώνες, που κράτησε για αρκετά χρόνια, δείχνει να φθάνει στα όριά του. Ολο και πιό πολλά εργαστήρια έχουν -κάνοντας χρήση του ίδιου ακριβώς "όπλου", δηλαδή προγραμμάτων λογισμικού ψηφιακής επεξεργασίας της εικόνας- πιά τη δυνατότητα (όπως εξηγούσε πριν λίγο καιρό στους Τάϊμς της Ν. Υόρκης ο Χ. Φαρίντ από το πανεπιστήμιο Dartmouth) να αποφαίνονται, αν μια φωτογραφία είναι "πειραγμένη" ή αυθεντική. Η "ψηφιακή εγκληματολογία", όπως αδόκιμα ακόμη αποκαλείται, έχει κάνει την εμφάνισή της.
Εκτός, όμως, από τους κάθε λογής επαγγελματίες "πλαστογράφους" την πληρώνουν, όπως δείχνουν τα πράγματα, και λίγοι φιλόδοξοι Καναδοί ψαράδες: εξαιτίας του προγράμματος του Φαρίντ που αγόρασε η λέσχη τους δεν θα μπορούν πιά να υπερβάλουν για το μέγεθος του ψαριού που δήθεν έπιασαν, χωρίς να κινδυνεύουν να γίνουν ρεζίλι.
(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου