Πριν από καιρό έγινε θέμα συζήτησης το σύνθημα που είχε γραφεί στα Εξάρχεια κι έλεγε: "Ξύπνα, είναι η ώρα να ταϊσεις τις τράπεζες". Τα "υπερ-κέρδη" των τραπεζών είναι εδώ και πολλά χρόνια "στόχος" για συνδικαλιστικές εργατικές οργανώσεις και πολλά κόμματα της αριστεράς, που ζητούσαν και ζητούν από το κράτος να πάρει μέτρα για τον περιορισμό (των κερδών). Την ίδια στιγμή, βέβαια, πολλοί από αυτούς που επιτίθενται λάβροι στις τράπεζες συρρέουν σε αυτές για στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, μεταφορές υπολοίπων, πιστωτικές κάρτες και διάφορα άλλα. Πρόσφατα στους αντιδρούντες προσχώρησε και το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη.Σε όλα αυτά απαντούν οι τραπεζίτες επιχειρώντας να διευκρινίσουν, πώς (κατά την άποψή τους) έχει η κατάσταση. Ετσι χθές η Καθημερινή έκανε αναφορά σε ομιλία του Ν. Νανόπουλου (της Eurobank) στο Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο, όπου "αντέδρασε" στις αντιδράσεις κατά των τραπεζών αποδίδοντάς τους μεταξύ άλλων "λαϊκιστική αντίληψη".
Μέρος της μάχης αυτής δίνεται και στα δικαστήρια, όπου προσφεύγουν μεμονωμένοι πελάτες τραπεζών αλλά και καταναλωτικές οργανώσεις και ζητούν ακύρωση διαφόρων χρεώσεων και επιβαρύνσεων που τράπεζες έχουν (με το "έτσι θέλω" τις περισσότερες φορές, είναι αλήθεια) επιβάλει. Τελευταία στη σειρά των αποφάσεων είναι μία του Πρωτοδικείου Αθηνών που έκρινε καταχρηστικούς 14 (!) όρους τραπεζικών συμβάσεων.
Αρκετοί, πάντως, όροι (όπως η χρέωση για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου, εάν ο καταθέτης δεν έχει λογαριασμό στην ίδια τράπεζα ) έχουν συχνά -με τη σιωπηρή σύμπραξη υπαλλήλου και πελάτη- αχρηστευθεί στην πράξη. Οταν πρόκειται για επαναλαμβανόμενες πράξεις (π.χ. κατάθεση ενοικίου) ο καταθέτης ανοίγει λογαριασμό μόνο και μόνο για να αποφεύγει τη χρέωση του 1 - 1,5 €/το μήνα.
Οταν, λοιπόν, πρέπει να γίνει η κατάθεση του ενοικίου εμφανίζεται ο καταθέτης και ζητεί να γίνει πρώτα η κατάθεση του ποσού στο δικό του λογαριασμό, στη συνέχεια να γίνει ανάληψη του ίδιου ποσού από τον ίδιο λογαριασμό και κατάθεσή του σε αυτό του τελικού δικαιούχου. Αυτή η διαδικασία κρατά από 5 - 10', ανάλογα με την ταχύτητα του υπαλλήλου και τη διαθεσιμότητα του συστήματος. Χρόνο πάρα πολύ, όταν η ουρά στα ταμεία είναι ατέλειωτη.
Ομως, με ένα "κλείσιμο του ματιού" κι εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν (δεν είναι τελείως άγνωστος ο καταθέτης), συχνά προτιμάται η κατάθεση απευθείας στο λογαριασμό του τελικού δικαιούχου, η συναλλαγή τελειώνει χωρίς έξοδα στο πι και φί κι ο πελάτης "γλυτώνει" την -ούτως ή άλλως παράνομη κατά το δικαστήριο- χρέωση.
Ετσι, μερικές φορές η ομπρέλα, που όπως λέει στο "Κ" ο Β. Βασιλικός έχουν οι τράπεζες και κρατούν κλειστή όταν βρέχεται ο πελάτης τους, ενώ όταν έχει λιακάδα του την ανοίγουν, απρόοπτα ... μπλοκάρει.
(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου