Η απρόσμενη ένταση που πρόκυψε μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, εξαιτίας της πρότασης που θα εξετάσει το κογκρέσο για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915, φέρνει για μία ακόμη φορά στο προσκήνιο μια απλή αλήθεια: η "ιστορία" κάθε χώρας και κάθε λαού είναι και στην σύγχρονη εποχή (όπως πάντα, άλλωστε) άξονας που στηρίζει τη πολιτική και στίβος "διάκρισης" μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, εχθρών και φίλων. Αυτό, άλλωστε, δεν έγινε με το βιβλίο ιστορίας της στ' δημοτικού;Το κυριαρχούμενο από τους δημοκρατικούς κογκρέσο θα παίξει πιγκ πόγκ με την κυβέρνηση του Τζ Μπους και στο ρόλο της μπάλας θα είναι το αρμενικό. Ολοι οι τούρκοι θα κρατούν την ανάσα τους, όπως έκαναν και παλιότερα όταν το ίδιο θέμα κινούσε η Γαλλία.
"...Πριν από τους ιστορικούς το κείμενο των συμβάντων του παρελθόντος διαβάζεται από την ίδια την κοινωνία ... Αυτή η ανάγνωση σημαίνει ότι ανάμεσα στο άμορφο συνεχές και στον ιστορικό περαμβαίνουν οι κοινωνικοί μηχανισμοί αναπαραγωγής της μνήμης, οι οποίοι συνίστανται, ταυτόχρονα, από τη συλλογική μνήμη και λήθη. Η μνήμη και η λήθη κάνουν από κοινού την επιλογή και τη σημασιοδότηση των συμβεβηκότων...", όπως ωραία λέει ο ιστορικός Α. Λιάκος στο τελευταίο βιβλίο του "Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία;" από τις εκδόσεις Πόλις.
Αν δει κανείς σε αυτό το πλαίσιο το έργο των ιστορικών μπορεί ευκολότερα να δεχθεί τον αφορισμό του Lucien Febvre "... H ιστορία δεν υπάρχει. Μόνο οι ιστορικοί...".
(Η εικόνα έχει ληφθεί από εδώ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου