Ο Αρθουρ Κλάρκ πέθανε χθές λίγο μετά τα 90στά γενέθλιά του. Πρώτη επαφή μαζί του για πολύ κόσμο υπήρξε η μεταφορά σε ταινία από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ του βιβλίου του "2001 η οδύσσεια του διαστήματος", που παίχτηκε στην Ελλάδα το 1969 στο Ράδιο Σίτι της οδού Πατησίων. Επιτυχία σημείωσε τη δεκαετία του 70 και το βιβλίο του "Το τέλος της παιδικής ηλικίας", που είχε γίνει σημείο αναφοράς για πολλές γυμνασιακές παρέες.
19.3.08
Οι επικυρίαρχοι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Η "Οδύσσεια" παίχτηκε τότε στο Ράδιο Σίτυ με την τεχνολογία Σινεράμα, σε πολύ μεγάλη πανοραμική κυρτή οθόνη και με πολλάπλές μηχανές προβολής αλλά και με πρωτοφανές για τότε στερεοφωνικο σύστημα ήχου. Ηταν νομίζω το πρώτο και το πιό κατάλληλο φίλμ που παρουσιάστηκε έτσι, είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση.
Ενα άλλο σύντομο διήγημα του Αρθουρ Κλαρκ ήταν εκείνο που περιέγραφε μια ερευνητική αποστολή στον νεκρό πλανήτη Γή, πολλά εκατομμύρια χρόνια μετά την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους (από ολική κάλυψη του πλανήτη μας με παγετώνες, έλεγε ο Κλαρκ, μή υποπτευόμενος ακόμα τότε το ακριβώς αντίθετο φαινόμενο που δημιουργήσαμε) από κάτοικους της (ψυχρότερης από σήμερα πιά) Αφροδίτης, οι οποίοι βρήκαν διάφορα απομεινάρια μας, μαζί και μια μπομπίνα κινηματογραφικής ταινίας, σβησμένη αλλά ανακτήσιμη.
Στη συνέχεια οι επιστήμονες της Αφροδίτης κατάφεραν να δημιουργήσουν τεχνολογία που τους επέτρεψε να ξαναπαίξουν και να δούν πια 'ζωντανά' τους ίδιους τους χαμένους κατοίκους ενός άλλου πλανήτη, αλλά και των δραστηριοτήτων τους και του τρόπου ζωής τους, μέσα από ένα τέτοιο σπάνιο και καταπληκτικό ντοκουμέντο, φτανοντας ακόμα και σε αναπροσαρμογή των φιλοσοφικών και επιστημονικών θεωριών τους σ'υμφωνα με τα στοιχεία που προέκυπταν από αυτήν την μονάδική ταινία. Οι ίδιοι όμως στερούνταν οργάνων παραγωγής και σύλληψης ήχων, η επικοινωνία τους στηριζόταν σε άλλο μέσο, και έτσι δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν και να κατανοήσουν ούτε τί σήμαιναν οι ήχοι που περιείχε η ταινία αλλά ούτε να αποκρυπτογραφήσουν το κείμενο με το οποίο αυτή έκλεινε: "A Walt Disney Production"!
Η ιδέα αυτής της κοσμοϊστορικής ακούσιας εξαπάτησης ενός ολόκληρου προηγμένου πολιτισμού που πείσθηκε ότι οι κάτοικοι του πλανήτη μας ήταν μίκυ μάους με είχε γοητεύσει και με γοητεύει ακόμα.
Και κάτι άλλο:
Κανένα από τα έργα του Αρθουρ Κλαρκ που έτυχε να διαβάσω δεν ήταν δομημένο γύρω από μια αστυνομικού τύπου ιστορία, όπως ούτε γύρω από έναν ηγέτη ή κακοποιό ή άλλον που προσπαθεί να καταστρέψει ή να υποδουλώσει το ανθρώπινο γένος (ή το Αμερικάνικο, που συχνά φαίνεται να ισοδυναμεί με το ανθρώπινο) όπως η πολύ μεγάλη πλειοψηφία της science fiction φιλολογίας.
Τα παιδιά που περιγράφει στο Τέλος της Παιδικής Ηλικίας θυμίζουν αρκετά αυτά που σήμερα έχουν ονομαστεί "παιδιά Ίντιγκο".
Δημοσίευση σχολίου